Breiðholtsblaðið - 01.04.2006, Side 6
Arndís Markúsdóttir flutti er-
indi á málþingi um félagsstarf
aldraðra sem fram fór í Gerðu-
bergi á dögunum í tengslum við
Breiðholts-menningarhátíð eldri
borgara. Í erindi sínu lýsti Arn-
dís meðal annars þeirri þjónustu
sem hún nýtur af hálfu Reykja-
víkurborgar sem eldri borgari.
Arndís sem verður 90 ára á
þessu ári lýsti því hvernig
heimaþjónustan hefur gert
henni kleift að búa á sínu eigin
heimili eftir að starfsgeta hennar
tók að minnka og ræddi um
hversu ómetanlegt það sé fyrir
eldra fólk að nóta þjónustu að
þessu leyti. Tíðindamanni
Breiðholtsblaðsins lék forvitni á
að fræðast nokkuð um líf þessar-
ar nær níræðu konu sem flutt
hafði mál sitt af einurð og skör-
ungsskap á málþingi nokkru
áður. Guðrún Jónsdóttir í
Gerðubergi var því fenginn til
þess að hella upp á könnuna og
síðan var sest niður í fundarher-
bergi félagsstarfs aldraðra í
Gerðuberginu.
Fannst ég komin í
óbyggðir
Ertu frumbýlingur í Breiðholt-
inu? „Ég er trúlega einn af þeim
því ég fluttist í Bakkana 1986 á
meðan hverfið var í byggingu. Ég
hafði áður búið vestur í bæ eins
og sagt er. Ástæða þess að ég flut-
ti var að okkur vantaði stærra
húsnæði og því var tekin ákvörð-
un um flytja í þetta nýja hverfi.“
Urðu þetta viðbrigði? „Já, þetta
urðu heilmikil viðbrigði. Mér
fannst í fyrstu að ég væri komin í
óbyggðir. Hverfið var mjög hrátt
á þessum tíma og nánast engar
almennilegar götur að finna þar.
Á þessum tíma voru húsið byggð
fyrst og göturnar komu svo á eftir
öflugt við það sem farið er að
gera í dag. Það var eiginlega ekki
fyrr en farið var að byggja í
Mjóddinni að eitthvert lag komst
á gatnakerfið. Svo gekk Strætó
heldur ekki inn í hverfið til að
byrja með þannig að maður varð
að fara niður í Blesugróf til þess
að komast niður í bæ. Ég var
alltaf í fastri vinnu og þurfti því að
ganga niður í Blesugrófina á
hverjum morgni og sömu leið til
baka á kvöldin þangað til vagn-
arnir fóru síðar að fara nær. Þetta
voru líka talsverð viðbrigði en
þetta vandist og á síðari árum
mínum í hverfinu hef ég alls ekki
viljað flytja aftur.“
Margt erfitt í Danmörku á
þeim tíma
Arndís á langa starfsæfi að
baki, bæði hér á landi og erlendis
um skeið og lét ekki af störfum á
sínum síðasta vinnustað sem var
Slysadeild Borgarspítalans, sem
þá bar það heiti, fyrr en þegar
hún varð fullra 70 ára. Þú vannst
alltaf úti? „Já - ég gerði það og hef
eflaust komið víðar við en margir
aðrir, að minnsta kosti konur á
mínum aldri vegna þess að áður
var fólk meira á sama vinnustaðn-
um um langan tíma og margar
konur af minni kynslóð fóru
aldrei út á vinumarkaðinn.“ Þú
bjóst og starfaðir erlendis um
tíma? „Það er rétt. Ég fór til Kaup-
mannahafnar 1951 og starfaði þar
á skrifstofu Eimskipafélagsins til
1956. Síðan vinna ég um borð í
Gullfossi um nokkurra ára skeið.
Ég var eiginlega ráðin þangað
vegna þess að ég talaði dönsku
og ensku. Það ferðaðist fólk af
ýmsum þjóðernum með Gullfossi
á þessum tíma og þess vegna var
talið nauðsynlegt að starfsfólkið
kynni eitthvað fyrir sér í tungu-
málum. Ég var þá búin að búa er-
lendis og það hjálpaði mér í þess-
um efnum.“ Hvernig var að koma
til Kaupmannahafnar á þessum
tíma, svo skömmu eftir stríðið.
„Það var margt erfitt í Danmörku
á þessum tíma. Vöruskortur og
manni fannst nánast ekkert vera
til. Jafnvel lítið um matvöru í
þessu landbúnaðarlandi. En þetta
breyttist mikið á árunum sem ég
var úti. Danir voru að ná sér á
strik eftir hernámið og atvinnulíf-
ið var farið að ganga sinn vanda
gang. „Var mikið um Íslendinga í
Kaupmannahöfn á þessum árum?
„Já - það var nokkuð um Íslend-
inga. Bæði fólk sem dvaldist þar
tímabundið við nám eða störf líkt
og ég en svo var talsvert af fólki
sem komið hafði út fyrir stríð og
var sest að. Í þeim hópi var tals-
vert af konum sem höfðu farið út,
sumar til þess að læra kjólasaum
eða eitthvað annað nytsamlegt en
síðan gifst Dönum. Þessar konur
höfðu oft lítil eða engin samskipti
við landa sína. Sumar þeirra voru
fínar með sig og ég held að marg-
ar þeirra hafi einangrast. Alla
vega frá löndum sínum en ein-
hverjar þeirra áttu danskar fjöl-
skyldur.“ Hvarflaði aldrei að þér
að setjast að í
Danmörku? „Nei, ég hugsaði
mér alltaf að fara heim aftur. Ég
hélt bréfasambandi við fólk hér
heima en eftir því sem árunum
fjölgaði þá leið lengra á milli
bréfa. Fólk varð latara að skrifa
og maður fjarlægðist einhvern
veginn. Ég held að ég hefði glatað
öllu sambandi hingað heim ef ég
hefði verið mikið lengur. Lent í
sömu aðstöðu og margar konur
sem ílengdust úti þannig að ég
ákvað að fara heim. Þá var ekki
eins algengt að konur væru á
vinnumarkaðnum og nú.“ Fórstu
heim upp á von og óvon með að
fá vinnu? „Nei, ég gerði það ekki.
Ég gerði ráð fyrir að mér legðist
eitthvað til. Ég var á Gullfossi um
tíma og starfaði einnig í Hampiðj-
unni um skeið. Þegar ég kom
hingað uppeftir leitaði ég fyrir
mér um vinnu í Breiðholtinu en
þar var lítið að hafa. Ég hafði
bæði unnið skrifstofu- og verslun-
arstörf þar sem starf mitt um
borð í Gullfossi var í versluninni.
Ég hafði því dálitla reynslu og leit-
aði meðal annars eftir vinnu í
Breiðholtskjöri þegar það opnaði.
Það reyndist hins vegar vera nóg
af stúlkum til þess að starfa í búð-
inni en ég var svo heppin að fá
starf á Slysadeildinni í Fossvogi
þar sem ég starfaði síðustu 13
árin af starfsæfi minni.“
Erfitt að manna
þjónustuna
Hvernig bar til að þú fórst að
leita til heimaþjónustunnar? „Eftir
að starfsgetan fór að minnka tók
ég að eiga í erfiðleikum með þrif
og þess háttar. Fyrsta þjónustan
sem ég var aðnjótandi var við
þrifin. Svo hefur þetta vaxið eftir
því sem árunum hefur fjölgað og
nú nýt ég t.d. akstursþjónustu.
Vandinn við þetta er hversu erfitt
er að fá fólk til þess að starfa við
heimaþjónustuna. Ég held að
launamálin eigi þar einhvern hlut
að máli. Þetta eru láglaunastörf
og það þarf að laga þetta eitthvað
ef takast á að manna þessa mikil-
vægu þjónustu eins og þarf. Það
sem mig vantar einkum nú er að
fá einhvern til þess að fara með
mér út að ganga. Ég er orðin
slæm í hnjám og læknar telja ekki
ráðlegt að gera á þeim aðgerðir
þannig að ég þarf orðið að nota
göngugrind. Heilbrigðisþjónustan
hefur þó sent sjúkraþjálfara til
þess að fara með mér út. Annars
kæmist ég ekki út. Að öðru leyti
er ég ánægð með þá þjónustu
sem ég er aðnjótandi eins og ég
kom inn á í erindinu mínu á mál-
þinginu.“
APRÍL 20066 Breiðholtsblaðið
Ég er ánægð með þjónustuna
Stekkjarbakka 6 - 540 3300
www.gardheimar.is
heimur heillandi hluta
og hugmynda!
Opnunartími yfir páskana: - Skírdagur: 10 – 21 - Föstudagurinn langi: lokað - Laugardagur fyrir páska: 10 – 21 - Páskadagur: lokað - Annar í páskum: 10 – 21
ALLT FYRIR PÁSKANA Á EINUM STAÐ!
Arndís Markúsdóttir.