Breiðholtsblaðið - 01.10.2006, Blaðsíða 21

Ég hef orðið var við það, að sumt fólk virðist telja að kirkjan sé fyrst og fremst til sparibrúks eða þá að
megin hlutverk hennar sé að
veita einhverskonar hjálp í við-
lögum. Það sé m.ö.o. gott að vita
af henni þegar eitthvað kemur
uppá hjá okkur og svo auðvitað
til að punta upp á ýmis tímamót
á lífsleiðinni.
Vissulega er það rétt, að það
er köllun kirkjunnar, að taka þátt
í mikilvægum tímamótum á lífs-
göngu okkar og sannarlega hefur
hún og boðskapur hennar afar
mikilvægu hlutverki að gegna á
erfiðum stundum. En kirkjan er
miklu meira en bara einhver stofn-
un, sem leitað má til á slíkum
stundum. Kirkjan er samkvæmt
sjálfri merkingu orðsins, “það
sem Guð á, það sem tilheyrir hon-
um”, og þar er þá átt við okkur
kristna menn. Við erum kirkjan.
Öll erum við sköpun hans og höf-
um flest verið helguð honum fyr-
ir heilaga skírn. Á þeirri stundu
var því lýst yfir, bæði á himni og
á jörðu, að við værum Guðs börn.
Það var einmitt megin erindi
Jesú Krists við okkur mennina,
að gefa okkur hlutdeild í þessari
gjöf. Flytja okkur fagnaðarerind-
ið um kærleika Guðs og þá gleði-
frétt, að hann lætur sig okkur
varða hvert og eitt og hvað um
okkur verður.
Kristur á því erindi við okkur
öll, brýnt erindi, sem enginn má
missa af. Og það er köllun kirkj-
unnar að koma þessu erindi á
framfæri. Ekki bara spari, á hátíð-
um og tillidögum eða á erfiðum
stundum, heldur alltaf. Hún á
erindi við okkur sérhvern dag,
hvar sem við erum stödd og
hvernig sem fyrir okkur er komið.
Hún kallar okkur til samfélags við
Krist og hvert við annað. Kallar
okkur til að vera kirkja.
Kirkjan er því ekki bara til spari-
brúks, heldur líka hvunndags,
alltaf, allsstaðar. Hvar sem er og
hvenær sem er. Af þessu hlýtur
að leiða, að starf hennar er marg-
breytilegt. Sumt fer hljótt og er
unnið í kyrrþey, annað er öllum
augljóst. En öllu er því ætlað,
með einum hætti eða öðrum, að
minna okkur á, að við þurfum á
Drottni að halda og því sem hann
vill gefa. Hann á erindi inn í líf okk-
ar hvers og eins, sem vinur okkar
og frelsari.
Því það vitum við öll, ef við
erum hreinskilin, hversu margt
er að í þjóðfélaginu og hjá okkur
sem einstaklingum. Við þekkjum
vandamálin og erfiðleikana sem
hvarvetna blasa við og hversu
margt er öðruvísi en vera ætti
okkar á meðal. Engu að síður er
það samt sorgleg staðreynd, að
sumir vilja alls ekki kannast við
það, að neitt sé að, né að þeir séu
á nokkurn hátt hjálparþurfi.
Bregðumst við þannig við, þá
fer fyrir okkur á svipaðan átt og
Indverska Bramínanum, sem var
vanur að baða sig og drekka úr
hinu heilaga fljóti Ganges. Eitt
sinn var honum sýnt vatnssýni
úr ánni í smásjá. Þar blasti við
heldur ókræsileg sjón. Allskon-
ar örverur, bakteríur og ýmiskon-
ar óþrifnaður. Manninum hryllti
við þessu öllu og greip því lurk
og mölbraut smásjánna. Að því
búnu hét hann áfram að baða sig
og drekka vatnið eins og ekkert
hefði í skorist. Það hlyti að vera
í lagi úr því að hann sæi nú ekki
lengur neitt athugavert við vatn-
ið!
Getur það verið að við bregð-
umst stundum þannig við? Neit-
um að horfast í augu við sannleik-
ann um okkur sjálf, líf okkar og til-
veru og teljum okkur því jafnvel
ekki þurfa á Guði og hjálp hans
að halda? Ekki nema þá svona
spari? Annars getum við bara
sjálf!
Því svari hver fyrir sig. En Guð
er ekki spari og kirkjan hans ekki
heldur. Hún er þvert á móti til
almennra nota, til daglegs brúks.
Hún er samfélag, þar sem við
erum öll velkomin. Þar sem við
erum öll mikilvæg, því við erum
kirkjan og hún þarf á okkur að
halda og við á henni.
21BreiðholtsblaðiðOKTÓBER 2006
ÖLL ALMENN PRENTUN
SÍMI 561 1594
895 8298
HRÓLFSSKÁLAVÖR 14
NETFANG: NES@ISHOLF.IS
Nauðsynlegt að rjúfa
einangrun fólks
Nú er unnið að því að koma á
fót starfi til þess að finna og vinna
með eldra fólki í Breiðholti sem
hefur ekki nýtt sér félagsstarf sem
er í boði í hverfinu og fólki sem
af einhverjum ástæðum hefur ein-
angrast í lífinu. Markmiðið með
hinu nýja verkefni er að fá fleira
fólk til þess að koma að þátttöku
í félagsstarfinu og einnig að rjúfa
einangrun þess sé þess þörf og til
að styrkja grenndarsamfélagið á
svæðinu. Það er Rauði krossinn,
kirkjan og félagsstarfið í Breiðholt-
ið sem standa að þessu verkefni
og ætlunin er m.a. að mynda hóp
sjálfboðliða til þess að sinna því.
Félagsleg einangrun fer
vaxandi
Guðrún Jónsdóttir, forstöðu-
maður félagsstarfsins í Gerðu-
bergi og Kristján Sigurjónsson,
forstöðumaður félagmiðstöðvar-
innar Árskóga, segja að komið
hafi í ljós að talsvert af fólki og þá
einkum eldra fólk hafi einangrast
að miklu leyti og hafi mjög tak-
mörkuð samskipti við annað fólk.
Trúlega sé þessi vandi útbreiddari
á meðal eldri borgara hér á landi
en talið hefur verið en hann er
vel þekktur erlendis frá. Guðrún
og Kristján kváðust bæði hafa til-
finningu fyrir því að sá vandi sem
hlýst af félagslegri einangrun fari
vaxandi. Bæði geti verið um að
ræða fólk sem lengi hafi búið við
einsemd og félagslega einangrun
en einnig fólk sem orðið hafi fyrir
einhvers konar áföllum í lífinu,
t.d. langvarandi veikindum eða
jafnvel ótímabærum atvinnumissi
sem orsakað hafi félagslega ein-
angrun. Þau lögðu bæði áherslu á
nauðsyn þess að gæta að einstak-
lingnum sem manneskju þegar til
starfsloka komi.
Finna þörfina og
sjálfboðaliða
Markmið þessa nýja verkefnis
er einkum að finna hver þörfin er,
finna verkefni sem fólk getur feng-
ist við og gera því kleift að sinna
þeim. Fjöldi fólks nýtir sér félags-
starfið í Gerðubergi og í Árskógum
nú þegar. Að sögn þeirra Guðrún-
ar og Kristjáns koma sumir jafn-
vel daglega og umgangast þetta
starf næstum eins og um fasta
vinnu væri að ræða. Þau sögðu í
samtölum við Breiðholtsblaðið að
félagsstarfið væri löngu búið að
skipa sér fastan sess í lífi margra
og mótaði jafnvel þá umgjörð sem
fólki væri nauðsynleg um daglegt
líf. Áhugamálin væru vissulega
margvísleg og reynt væri að koma
til móts við sem flesta með því að
auka við fjölbreytni félagsstarfs-
ins. Sýningar sem félagsstarfið hef-
ur efnt til á verkum þátttakenda á
liðnum árum tala sínu máli um þá
fjölbreyti sem er í boði og einnig
áhugamál og hæfileika fólksins
sem nýtir sér þessa möguleika.
Kynslóðirnar saman
Þá er unnið að verkefni í Breið-
holtinu sem kallast “Kynslóðirn-
ar saman”. Markmið þess er að
gefa nemendum grunnskóla tæki-
færi til þess að eiga samveru og
fá fræðslu með eldri borgurum,
styrkja eigið gildismat og dóm-
greind með því að tengja reynsla
fyrri ára við þá reynslu sem er að
skapast á meðal unga fólksins auk
þess að tengja grenndarsamfélag-
ið inn í skólastarfið. Þrír grunn-
skólar í Breiðholtinu taka þátt í
þessu verkefni með félagsstarfi
eldri borgara og nú hafa Garð-
heimar bæst í hópinn og gefa í
vetur verðlaun í félagsvist sem
eldri og yngri borgarar spila í sam-
verustundum kynslóðanna.
TIL UMHUGSUNAR
Eftir sr. Gísla Jónasson
Ekki bara til sparibrúks
Arndís Markúsdóttir er ein
þeirra sem nýtir sér félagsstarf
eldri borgara reglulega.
Augl‡singasími: 511 1188 & 895 8298