Breiðholtsblaðið - 01.06.2006, Blaðsíða 4

JÚNÍ 20064 Breiðholtsblaðið
V I Ð T A L I Ð
Haraldur Reynisson eða Halli
Reynis eins og hann kallar sig
gjarnan gaf nýlega út geisladisk
með frumsömdu efni. Hann hefur
gefið út nokkra diska á undan-
förnum árum og stefnir að nýrri
útgáfu á komandi hausti enda
komin með útgáfusamning eftir
að hafa gefið diska sína út sjálfur
hingað til. Hann er þekktur víða
um land, hefur ferðast og haldið
tónleika á mörgum stöðum. Oft-
ast ferðast hann einn með gítar-
inn og munnhörpuna og treður
upp sem trúbador og segir menn
á borð við Hörð Torfason hafa
haft mikil áhrif á sig. Þótt Halli sé
mikill landsbyggðamaður í sér,
hafi sungið fyrir fólk um allt land
og telji ferðir um byggðir og ból
hluta af tónlistarlífi sínu og starfi,
þá er hann fyrst og fremst Breið-
hyltingur. Hann er fæddur í Breið-
holtinu og alinn þar upp og hefur
búið þar alla sína tíð að undan-
skyldum nokkrum árum sem
hann dvaldi í Danmörku. Til
marks um Breiðholtsbúann og
sveitamanninn sem sameinast í
Halla er að hann kýs að kalla
Breiðholtið sveitina sína í texta
við lag sem væntanlega kemur út
á næstu plötu hans.
Fór með kveðskapinn
til afa
En hvað varð til þess að hann
kaus að fara leið tónlistarinnar og
að trúbadorinn Halli Reynis varð
til. „Þetta á nú einhverjar rætur í
uppeldinu,“ segir hann. „Það var
mikið spilað og sungið heima og
ég lærði fyrstu gítargripin þegar
ég var 11 ára. Alþýðutónlistin
höfðaði snemma til mín. Ég hlust-
aði mikið á hana strax sem barn
en einnig aðra tónlist. Ég saug eig-
inlega alla tónlist í mig og hún
hefur alltaf höfðað mjög sterkt til
mín. Textasmíðin kom aðeins
seinna. Ég var 15 ára þegar ég
samdi fyrsta textann minn og síð-
an hef ég stöðugt verið að semja.
Haraldur afi minn og nafni var
góður hagyrðingur og ég fór oft
með textana mína til hans og las
kveðskapinn fyrir hann. Yfirleitt
samdi ég textana fyrst og fór síð-
an að raula þá. Hendurnar á mér
voru nokkuð bundnar á þessum
tíma vegna þess að ég hafði ekki
náð nægilegri færni á hljóðfæri
þótt gripunum sem ég kunni hafði
fjölgað. Þegar ég hafði ná góðu
valdi á fjórum til fimm gripum þá
fór ég að semja á hljóðfærið og þá
fóru lögin að koma.
Þetta kemur innan frá
Þegar Halli var 19 ára varð
hann fyrir slysi sem varð til þess
að hann gat ekki unnið um tíma
og notaði þann tíma vel til þess
að þjálfa sig í tónlistinni - sköpun
hennar og flutningi. Segja má að
þar hafi hann lagt grunn að því að
tónlistin yrði hans aðalviðfangs-
efni. „Ég þurfti að vera mikið
heima og hafði eiginlega ekkert
fyrir stafni annað en að láta tím-
ann líða. Ég varð að finna mér við-
fangsefni og gítarinn stóð upp við
vegg úti í horni. Ég greip hann og
fór að spila og hef eiginlega ekki
sleppt honum síðan.“ Halli segist
aldrei hafa lært sérstaklega að
semja að öðru leyti en að þjálfa
tæknina við það. „Þetta kemur
innan frá. Við getum kallað þetta
náðargjöf en mér hefur alltaf
fundist ég þurfa að sinna þessu.
Þessi þörf lætur mig ekki í friði.
Mér finnst erfitt að útskýra þetta
en hugurinn er sífellt að leita og
skapa.“ Halli bendir á að einn hafi
þörf fyrir að mála, annar að skrifa
bækur, sá þriðji að semja lög og
texta, sá fjórði að stíga á svið og
leika. „Ég verð að fá þess útrás.
Ég barðist aldrei fyrir einu eða
neinu heldur kom þessi þörf al-
gerlega af sjálfu sér og eins eðli-
lega og hægt var að hugsa sér.
Þetta er einfaldlega hluti af mínu
lífi og ég er svo heppinn að geta
starfað við þetta ágenga áhuga-
mál mitt.“ Halli segir að slysið
hafi orðið ákveðinn vendipunktur
að þessu leyti í lífi sínu vegna
þess að sá tími sem hann þurfti til
þess að ná kröftum að nýju hafi
nýst sér ákaflega vel í hinu tón-
listarlega uppeldi. „Ég þurfti á ein-
hverju að halda á meðan ég var
að byggja mig upp eftir slysið og
þá var ekkert nærtækara heldur
en tónlistin. Þá opnaðist fyrir mér
nýr heimur.“
Hlustaði á Slade en varð
trúbador
Halli hefur alltaf lagt mikla rækt
við textagerðina. „Upphafði varð
líka í textasmíðinni,“ heldur hann
áfram. „Hún rak mig áfram og
beinlínis út í það að fara að semja
tónlist. Mér finnst ég ekki hafa
lokið neinu fyrr en textinn er end-
anlega tilbúinn.“ Um 1980 og þar
á eftir gekk ákveðin bylgja yfir þar
sem lagahöfundar fór að leggja
meiri þýðingu í textana og beina
boðskap að áheyrendum. Hafði
það áhrif á texta Halla Reynis, „Já,
verulega,“ svarar hann. Menn
voru að segja eitthvað með text-
um sínum. Þeir voru að fjalla um
lífið og tilveruna, um þjóðfélagið
og heimsbyggðina svo nokkuð sé
nefnt. Ég varð fyrir miklum áhrif-
um af þessari bylgju og þau hafa
fylgt mér.“ Hverjir voru fyrir-
myndir þínar á þessum tíma?
„Þær voru margar. Hörður Torfa
hafði mikil áhrif á mig og einnig
tónlistarmenn á borð við Magnús
Eiríksson og Bubba Morteins,
sem allir voru mjög virkir á þess-
um tíma og eru enn. Halli hefur
einnig sótt sér fyrirmyndir út fyrir
hið hefðbundna svið trúbador-
anna. Hann segist hafa hlustað
mikið á Slade þegar hann var
yngri og einnig aðrar hljómsveit-
ir. „Tónlistarflóran heima var
mjög fjölbreytt og hver hafði
sinni smekk. Mamma hlustaði
einkum á country tónlist, önnur
systir mín á Slade og hin systirin
á Spilverk þjóðanna. Þetta var
ágæt blanda af Willy Nelson,
Slade, Agli Ólafs og Diddú. Það
skorti ekki fjölbreytnina.
Melódíurnar voru líka sterkar og
þær heilluðu mig fljótt eins og
textarnir.“
Hörður horfði út um
gluggann
En Halli gerði fleira heldur en
að hlusta. Hann æfði sig stöðugt
og bætti við kunnáttu sína og
fimm árum eftir slysið var hann
búinn að gera tónlistina að at-
vinnu. Hann er því búinn að
semja, yrkja og flytja tónlist sína
og texta í um einn og hálfan ára-
tug. „Um þetta leyti hitti ég Hörð
Torfa. Konan mín er ættuð úr Döl-
unum og við fengum hann til þess
að koma með okkur vestur að
Hjarðarholti í Dölum og spila við
brúðkaup okkar. Ég læddi því að
honum svona í framhjá hlaupi að
ég væri að semja lög og texta og
hann varð strax áhugasamur um
að heyra það sem að ég væri að
gera. Eftir þessa ferð vestur þá
heimsótti ég Hörð og flutti fyrir
hann ýmislegt af því sem ég hafði
samið. Ég man að hann stóð við
gluggann og horfði út á meðan ég
var að spila og syngja og sagði
ekki neitt. Ég man að ég varð
stressaður og velti fyrir mér hvað
hann væri að hugsa. Annað hvort
væri þetta algerlega glatað hjá
mér eða þá að hann myndi falla
fyrir því sem ég var að flytja. Þeg-
ar ég hafði lokið flutningnum þá
sagði hann mér að hann væri að
vinna að plötu og að hann vildi fá
mig til þess að leika undir með
sér á plötunni. Ég sló að sjálf-
sögðu til og það varð mjög dýr-
mæt reynsla fyrir mig að fá tæki-
færi til þess að vinna með Herði
og þarna lærði ég líka að vinna í
stúdíói. Hann var þá að flytja
heim frá Danmörku eftir að hafa
búið þar í mörg ár og hefja nýjan
feril hér heima. Ég spilaði í tíu
lögum á plötunni sem heitir Kveð-
ja.“
Merkileg reynsla
„Þegar þarna var komið sögu
hafði mig dreymt um að gefa ein-
hver laga minna út en aldrei haft
mig í það. En eftir að hafa unnið
að þessu verkefni þá ákvað ég að
hefjast handa og ári síðar var ég
farinn af stað að vinna að fyrstu
plötunni minni sem kom út 1993.“
Hvernig reynsla var að fá fyrstu
útgáfuna sína í hendur? „Hún var
mjög merkileg. Tónlistin fékk góð-
an tíma í útvarpi og þetta var al-
veg ný reynsla og einnig viður-
kenning á því sem ég hafði verið
að gera. Platan fékk einnig góða
dóma og því lá alveg beint við að
ég myndi gefa aðra plötu út.
Þarna byrjaði ballið sem stendur
enn og nú er ég að vinna að mín-
um sjötta diski sem á að koma út
í haust. Sumarfríið verður því
ekki langt að þessu sinni.“
Myndast tengsl
Auk vinnu við undirbúning að
hinum nýja geisladiski mun Halli
fara eitthvað um landið og koma
fram. Hann hefur farið um allt
land og segist hafa spilað í flest-
um samkomuhúsum landsins.
Þegar hann er spurður um hvort
ferðalög um landið hafi meiri þýð-
ingu en tónleikahald í höfuðborg-
inni segir hann að eitt af því
skemmtilegasta við að starfa sem
tónlistarmaður sé að hafa þann
möguleika að fara um landið,
heimsækja marga þessa frábæru
staði á landsbyggðinni og flytja
tónlist sína. Þessar ferðir séu gef-
andi á margan hátt. „Ég hef
kynnst mörgu góðu fólki á ferðum
mínum. Ég hitti oft sama fólkið
aftur og aftur. Jafnvel ár eftir ár
og það myndast tengsl sem erfitt
er að lýsa í beinum orðum. Mað-
ur fer líka að bera ákveðnar til-
finningar til margra þessara
staða. Þykja vænt um þá þótt
maður eigi engar beinar rætur
þar. Vestmannaeyjar eru mér of-
arlega í huga að þessu leyti. Ég á
hvorki ættarsögu þaðan eða at-
vinnusögu. Ég var aldrei á vertíð í
Eyjum en hef tengst staðnum
sterkum böndum í gegnum tón-
listina. Og sama gildir um fleiri
staði. Mér finnst einkonar forrétt-
indi fólgin í því að fá tækifæri til
þess að kynnast fólki út um land
og tengjast byggðunum með
þessum hætti.“ Halli segir að
þetta byggist ef til vill á nálægð
trúbadorsins við áheyrendur sem
sé mun meiri en þegar hljóm-
sveitir eiga í hlut. „Þegar maður
er trúbador þá getur maður stað-
ið upp með gítarinn og munn-
hörpuna og haldið tónleika. Það
þarf ekkert meira. Ég þarf engin
fimm tonn af græjum til þess að
koma fram og ná til áheyrenda.“
Þá hlustaði öll þjóðin
Halli segir að plötusamningur-
inn muni ekki draga úr samskipt-
um sínum við landsbyggðina.
Hann muni fremur auka þau og
gefa sér frekari tækifæri til þess að
fara út á land og spila. „Ég er að
íhuga að fara hringinn í kringum
landið í haust þegar diskurinn
kemur út. Fylgja honum eftir með
röð tónleika vítt og breytt.“ Hann
svarar því aðspurður að fábreytn-
in úti á landi í samanburði við höf-
uðborgarsvæðið gefi tónlistar-
manni aukin tækifæri. „Fólk hefur
ekki um eins margt að velja. Sam-
keppnin er mun harðari hér og
hraðinn meiri. Það er margt í boði
og eftir því sem fjölmiðlarnir
verða fleiri þá verður erfiðar að
koma sínum skilaboðum í gegn.“
Halli vitnar í tónlistarmann sem
hélt því einhverju sinni fram við
hann að mun auðveldara hafi ver-
ið að koma tónlist á framfæri á
meðan ein útvarpsstöð var hér á
landi. En með hverju rökstuddi
hann þessa skoðun sína. „Einfald-
lega vegna þess að framboðið var
svo lítið. Ríkisútvarpið skammtaði
framboð af alþýðutónlist ákaflega
naumt. Þetta var bundið við
nokkra óskalagaþætti sem voru
sendir út í klukkutíma í senn einu
sinni í viku og þegar eitthvert lag
var spilað í óskalögum sjómanna
þá hlustaði öll þjóðin og allir gripu
lagið. Það var á hvers manns vör-
um eftir að hafa verið spilað einu
sinni.“ Halli segir að verið geti að
þjóðlagatónlist eins og hann bygg-
ir mikið á eigi greiðari aðgang að
fólki úti á landi. „Mannlífið er með
öðrum hætti á landsbyggðinni.
Takturinn í þorpssálinni er annar
en í Reykjavík.“
„Sveitin mín heitir Breiðholt“
Platan fékk einnig góða dóma og því lá alveg beint við að ég myndi gefa aðra plötu út. Þarna byrjaði
ballið sem stendur enn og nú er ég að vinna að mínum sjötta diski sem á að koma út í haust.