Vesturbæjarblaðið - 01.05.2007, Blaðsíða 14

14 Vesturbæjarblaðið MAÍ 2007
Bernskuminningar úr Vesturbænum
„Við skátasystur vildum gerast ballerínur”
Ég heiti Jóhanna Sigríður Pét-
ursdóttir, kölluð Hanna Sigga
af skyldfólki og vinum, og hef
næstum allt mitt líf búið í vest-
urbænum. Ég fæddist 1. febrúar
árið 1945 á efstu hæð Landspít-
alans, en þá var fæðingardeildin
þar til húsa. Foreldrar mínir eru
Guðmunda J. Dagbjartsdóttir og
Pétur Magnússon kaupmaður og
seinna endurskoðandi við Seðla-
banka Íslands. Ég á því láni að
fagna að eiga trausta og góða
foreldra og tel ég það fjársjóð
hvers manns að eiga góða að.
Faðir minn lést 2003. Fyrstu
bernskuminningarnar eru frá
Laugavegi 144, en þar leigðu for-
eldrar mínir fyrstu hjúskaparár
sín.
Fyrstu vinirnir voru strákar, þeir
Jón Baldvinsson (Nonni), sem bjó
í sama húsi, Sigfús frændi minn
Ólafsson, nú tónlistarkennari á Sel-
fossi og Hjálmari W. Hannesson,
en þeir bjuggu þá í Mjölnisholti.
Garðarnir lágu saman og auðvelt
að komast á milli. Tæplega fjög-
urra ára flyt ég svo í vesturbæ-
inn ásamt bróður mínum Magn-
úsi Þóri, sem er fæddur 28. sept.
1946, og foreldrum okkar, en þar
höfðu þeir reist sér hús að Sörla-
skjóli 9 og bjó ég þar til ég hleypti
heimdraganum. Magnús Þórir er
fluggagnafræðingur og vinnur hjá
Flugmálastjórn.
Líf og fjör í Skjólunum
Í Skjólunum var líf og fjör í orðs-
ins fyllstu merkingu, margir krakk-
ar í hverju húsi enda hvert hús
tvær til þrjár íbúðir. Við systkinin
vorum mjög samrýmd og minnist
ég þess að bílaleikur með Magga
bróður var jafn skemmtilegur og
dúkku- og dúkkulísuleikur með
vinkonum. Guðbjörg Elín Daníels-
dóttir bjó í húsinu á móti. Hún
lést fyrir skömmu eftir erfið veik-
indi. Hjá henni fékk ég ljósálfa-
og síðar skátabakteríuna. Oft
þurftum við að taka strætó niður
í braggana við Snorrabraut sem
hýsti allt skátastarf í Reykjavík í
þá daga. Daníel Gíslason, skátafor-
ingi, faðir Guðbjargar, var óspar á
að dásama hugsjónir skátahreyf-
ingainnar og hann örvaði okkur
til útivistar og ferðalaga. Eitt sinn
er við vorum um það bil 12 ára
skipulögðum við ferð upp í Lækj-
arbotna og gistum í gamla skáta-
skálanum, sem er nú á Árbæjar-
safni. Þá var hægt að taka strætó
þangað. Við vorum bara tvær, en
einhverra hluta vegna fengu hinar
stöllurnar í skátaflokknum ekki
að gista, en komu til okkar daginn
eftir í blíðskaparveðri til að fara
í frekari gönguferðir, gantast og
busla í ánni.
Hinar skátasysturnar eru Guð-
björg Björgvinsdóttir (Didda)
ballettskólastýra, systurnar Anna
Karen og Dóra Júlíussen félagsráð-
gjafar og Edda Hjaltested hjúkrun-
arfræðingur. Ótal voru ferðirnar
er við fórum með skátunum en
þessi er mér ferskust í minni sök-
um þess að Daníel Gíslason tók
næsta strætó upp í Lækjarbotna
til að fylgjast með einkadótturinni
og vinkonunni til að grípa inn í ef
eitthvað færi úrskeiðis, en þetta
vissi ég ekki fyrr en ég var orðin
fullorðin, enda gekk allt upp.
Vildu gerast ballerínur
Þrjár okkar skátasystra höfðum
mikinn áhuga á ballett og ætluð-
um okkur allar að komast á svið
og gerast ballerínur, en margt fer
öðruvísi en ætlað er því aðeins
ein okkar gerði ballettkennslu að
ævistarfi sem fyrr getur. Ég venti
mínu kvæði í kross og fór að þjóna
annarri listagyðju, tónlistinni, því
píanó var komið á heimilið og
fékk ég að læra á það hjá Katrínu
Viðar píanókennara, með mikilli
ánægju en áður hafði ég lært á
blokkflautu.
Stúlkur og drengir í götunni
fóru oft í leiki saman. Farið var í
ýmsa boltaleiki á miðri götu, því
gott var að strika í malargötuna
,,heimaborgir” og ,,potta” eftir því
sem við á. Auðvelt var að færa
sig til á götunni ef svo ólíklega
vildi til að bíll æki um hana. Kíló
var vinsælt og Sto, allir fengu að
vera með sem vildu og enginn var
útilokaður og þegar skyggja tók
var gott að fara í Fallin spýta því
þá var betra að fela sig í skurð-
um, djúpu grasi eða bak við hús.
Við stelpurnar gösluðumst úti til
jafns við strákana, t.d. príluðum
við upp á bílskúra og hoppuðum
síðan niður. Leiksvæðið var stórt
ekki bara róló þar sem við æfðum
ballettþrautir til jafns við rólóleiki.
Fjaran og sjórinn voru eitt ævin-
týri. Í fína sandinn teiknuðum við
myndir og hoppuðum í París, á
steinunum æfðum við jafnvægisí-
þróttina, í sílapollinum veiddum
við síli, létum flæða í kringum okk-
ur úti í ,,eyjunni’’ okkar, þar sem
við sögðum hvor annarri sögur og
kváðumst á og fórum svo úr skóm
og sokkum og óðum í land.
Ég og mínar vinkonur tókum
þó ekki þátt í að safna í brennuna
um áramótin, en það var mikið
ævintýri hjá Magga og strákunum
og mikil vinna, sem fólst í því að
safna í brennuna og ekki síður að
passa hana fyrir öðrum stráka-
hópum, sem áttu til að stela úr
henni eða brenna. Ævintýrið full-
komnaðist er flokkurinn tendraði
blysin sín og hljóp Faxaskjólið og
síðan Sörlaskjólið til að kveikja í
kestinum á gamlaárskvöld. Það
kom fyrir að bardagi skall á á milli
hverfa þá mættu strákarnir með
heimasmíðuð sverð og skildi og
gerðu sína skyldu. Hinn 29.apríl
1957 eignumst við Magnús systur,
okkur til mikillar ánægju. Hún heit-
ir Ólöf Guðrún og er hjúkrunar-
fræðingur. Það kom í minn hlut að
gæta hennar úti þegar hún hafði
aldur til. Didda vinkona var þá
komin í vist að passa Önnu Helgu
Scram og þurfti okkur hvorugri
að leiðast þá. Einnig þurfti ég ekki
lengur að ganga í hús til að fá að
passa þar sem börn voru og tíðk-
aðist í þá daga er allar mömmur
voru heimavinnandi og hugsuðu
sjálfar um börnin sín.
Hinn vinkvennahópurinn teng-
ist Melaskóla. Skólanum þar sem
ég hef síðan kennt í síðan 1973.
Við vorum í sama bekk frá 7 ára
aldri og lukum Barnaskólaprófi,
eins og það hét þá, úr 12 ára E
árið 1958 og á næsta ári eigum
við 50 ára útskriftarafmæli. Ólaf-
ur Einarsson var kennarinn okk-
ar og vorum við fyrsti bekkurinn
af mörgum sem hann útskrifaði.
Hann var góður við okkur enda
leið okkur vel hjá honum. Ólafur
var alinn upp í Öxafirði og á Jök-
uldal og voru sumar af sögunum
hans ættaðar þaðan meðal ann-
ars sagan af geitum móður hans,
en þær hlýddu einungis henni og
komu um leið og hún kallaði á
þær jafnvel þótt þær væru í tölu-
verðri fjarlægð. Það þýddi ekkert
fyrir annað heimilisfólk að reyna
að herma eftir henni.
Elsta huðnan kom alltaf fyrst og
hinar í réttri röð á eftir og mjólka
þurfti þær í sömu röð, þá stilltu
þær sér upp og stóðu kyrrar á
meðan mjólkað var. Eitt sinn varð
móður hans á að mjólka tvær af
yngri geitunum á undan forustu-
geitinni en það hugnaðist ekki for-
ustuhuðnunni og varð eftir það
ekki eins hlýðin og þurfti stundum
að draga hana. Þetta þótti borg-
arbarninu merkilegt hjá hinum
svokölluðu skynlausu skepnum.
Hittir enn
bekkjasysturnar
Við stelpurnar í bekknum áttum
og eigum vel saman. Helstu leikir
okkar voru Bimm bamm, Hlaupa í
skarðið og Framm framm fylking.
Við hittumst enn til að spjalla.
Reyndar hittist bekkurinn ásamt
Ólafi kennara 1984 og borðuðum
við saman máltíð á veitingastað í
borginni. Saumaklúbbur var fljót-
lega stofnaður strax í barnaskóla
þótt ekki sé mikið saumað í dag
er við hittumst. Sessunautur minn
flest barnaskólaárin er Guðríður
R. Valtýsdóttir (Gulla). Gulla bjó
einnig í Sörlaskjóli og vinnur nú
við Skipulagsstofnun Hafnarfjarð-
ar. Það er á engann hallað er ég
fullyrði að hún sé aðal driffjöðurin
í samkomum okkar.
Hinar eru Hulda Theódórsdótt-
ir, Sigríður Sigurðardóttir, Ragna
Gunnarsdóttir og Vilborg Sigurð-
ardóttir. Alltaf gengum við saman
úr og í skólann í öllum veðrum og
man ég aldrei eftir að við værum
heima vegna veðurs. Gulla minnti
mig á eina slíka heimferð úr skól-
anum í vitlausu veðri en þá reynd-
um við að hlaupa í skjól á milli
hviða. KFUK samkomur eru einnig
hluti af æsku minni. Þangað fór
ég með Gullu vinkonu og Fjólu
Guðleifsdóttur sem einnig bjó í
Sörlaskjóli og var vinkona Gullu.
Þar fengum við að syngja í kór og
leika leikritið Hans klaufi á fundi.
Ég fékk hlutverk Hans klaufa en
Gulla og Fjóla léku bræður hans.
Ekki fer mörgum sögum af leiklist-
arhæfileikum, en vonandi skánaði
sýningin eitthvað er við sýndum
það svo aftur er við dvöldum í
Vindáshlíð. Séra Friðrik Friðriks-
son er mér minnisstæður frá Amt-
mannsstígnum með stóra vindil-
inn sinn og kollhúfuna. Mannin-
um sem stofnaði KFUM og K og
samdi marga af söngvunum er við
sungum á fundum. Alltaf var farið
í strætisvagni eða gengið á milli
staða og man ég oft eftir vögnun-
um troðfullum og einatt þurfti bíl-
stjórinn að biðja farþega að færa
sig aftar til að rúma fleiri.
Berangur og malargötur
Í vesturbænum þegar ég var að
alast upp var meira um berang-
ur, malargötur, skurði, tún fyrir
skepnur og girðingar. Kamp Knox,
gamla Coka cola byggingin og hálf-
byggð hús.
Í allri þessari flóru húsbygginga
rís Melaskólinn eins og höll, teikn-
uð af Einari Sveinssyni,húsameist-
ara bæjarins. Ekkert var til spar-
að að gera húsbygginguna sem
best úr garði, enda hefur bygging-
in þótt hin glæsilegasta, skreytt
listaverkum Barböru Árnason,
Ásmundar Sveinssonar, glæsileg-
um stigagöngum og fallegum vegg-
panel. Bygging þar sem tekið var
á móti konungum og öðru hefðar-
fólki og í þessari byggingu fá ung-
menni vesturbæjarins að stíga sín
fyrstu skref á menntabrautinni.
Fyrstu leikfélagarnir. Ég með Nonna, Sigfúsi frænda og Hjálmari.
Strákarnir í Sörlaskjóli.
Vormót í Helgadal 1959.
Jóhanna Sigríður Pétursdóttir heimilisfræðikennari við Melaskólann.
Systkinin Magnús og Jóhanna.