Vesturbæjarblaðið - 01.07.2007, Page 12

12 Vesturbæjarblaðið JÚLÍ 2007
Bernskuminningar úr Vesturbænum
Minningarbrot af Kvisthaganum
Við fluttum í nýbyggt hús að
Kvistahaga 19 haustið 1950, er
ég var fimm ára. Mér eru flutn-
ingarnir minnisstæðir vegna
atviks er henti á leiðinni. Við
bjuggum á Hraunteig og þar
var búslóðinni staflað á vöru-
bílspall. Ekki var skipulega
staflað og varð úr myndarlegur
haugur og efst á honum trón-
aði ruggustóllinn hennar Frið-
nýjar ömmu. Ég fékk leyfi til
að sitja í hrúgunni á leiðinni.
Svona voru tímarnir þá, ekki
verið að hugsa um barnabíl-
stóla eða öryggisbelti. Er við
komum á hringtorgið hjá Mela-
vellinum ók bílstjórinn líklega
of hratt inn á hringtorgið með
þeim afleiðingum að slinkur
kom á hlassið og ruggustóll-
in flaug í stórum boga af pall-
inum. Er stóllinn kom niður
brotnaði hann í spað og ég
minnist þess ekki að gert hafi
verið við hann. Mig minnir að
ég hafi heyrt síðar að amma
hafi séð mikið eftir stólnum.
Við sem fluttum vorum for-
eldrar mínir Páll S. Pálsson og
Guðrún Stephensen, Sella systir
fædd ‘46, Páll Arnór fæddur ‘48,
Signý nokurra mánaða gömul
og amma Friðný Gunnlaugsdótt-
ir, þá 66 ára, en lést vorið eftir
eða 15. apríl 1951. Hún ofreyndi
sig er hún var að hlaupa á eftir
strætó. Náði vagninum og fékk
sæti, en varð bráðkvödd þar.
Tarsanleikur í
stillönsum
Er við fluttum var rúmur helm-
ingur húsa við Kvisthagann ris-
inn og önnur í smíðum. Næstu
árin voru stillansar út um allt
og hægt að vera í Tarsanleik og
bófahasar allan daginn. Smiðun-
um var ekkert sérstaklega vel
við þetta príl í okkur krökkun-
um og eitt sinn gómuðu þeir
einn félagann og hengdu hann
uppá nagla á jakkakraganum,
öðrum til viðvörunar. Við príl-
uðum minna á vinnutíma þeirra
eftir þetta.
Vantaði meiri ögrun þá voru
hæg heimatökin að klifra í still-
önsunum við Neskirkju er þá
var í byggingu. Þá var hægt að
sigla á stöðuvatni í grunninum
þar sem Bændahöllin reis síðar.
Fyrir utan kunningja úr næstu
húsum myndaðist vinahópurinn
af jafnöldrum úr Melaskólanum.
Flest börnin komu af Melunum,
Högunum, úr Skjólunum og af
Grímsstaðarholtinu. Athafna-
svæðið var því stórt og rann
hópurinn um svæðið léttur á
fæti. Á sumrin var oft farið á
Melavöllinn að horfa á fótbolta
eða íþróttamót. Á vetrum var
skautasvell á Melavellinum, sem
var mikið sótt og einnig var far-
ið á skauta á Tjörninni. Gaman
var að leika sér í fjörunni við
Ægisíðuna og alltaf var vel fylgst
með grásleppukörlunum á vorin
og afla þeirra.
Mömmurnar heima með
mjólk og heimabakkelsi
Það var gott að vera barn
á þessum árum. Mömmurnar
heima og tilbúnar að hugga þeg-
ar smáskeinur þurftu lagfæring-
ar við. Það var nóg af mjólk og
heimabakkelsi á öllum heimil-
um. Það skipti ekki máli á hvaða
heimili var farið þegar hungrið
svarf að. Það þurfti mikinn orku-
gjafa fyrir unga athafnamenn
sem lögðu hart að sér í stríði
og leik.
Trípolíbíó var vinsæll stað-
ur um helgar en bestu mynd-
irnar voru í Austurbæjarbíói
með Roy Rogers og Trigger og
svo í Gamla bíói með Zorro. Á
sumrum var oft farið í Tívolíið
í Vatnsmýrinni og dvalið þar
daglangt. Ég minnist þess ekki
að við höfum þurft aðstoð for-
eldra við Tívolíferðirnar held-
ur gátum við farið þangað eftir
hentugleikum, ef við áttum ein-
hvern smáaur fyrir aðgangseyri
og fyrir aðgangi í einhver ódýr
tæki. Ódýr og drjúg skemmtun
var að leigja þar báta sem siglt
var með handknúnum sveifum
er sneru spöðum. Sjóorustur
voru háðar og stundum voru
menn vel blautir eftir skvettur
frá spöðunum eða dýfu í báta-
tjörnina, sem var nú reyndar
hálfgerður drullupollur. Klessu-
bílarnir voru vinsælastir, en það
var líka dýrast í þá. Oft var mik-
ill mannfjöldi í Tívolí og sérstak-
lega þegar fegurðarsamkeppn-
irnar fóru fram utandyra. Við
þau tilefni flugu flugvélar yfir
svæðið og hentu niður sælgæti.
Var hart barist um þau verð-
mæti og töldu menn ekki eftir
sér að vaða út í tjarnirnar til
þess að ná góðgætið.
Stóð stuggur af
Melabragganum
Við Hjarðarhagann þar sem
nú stendur Kvisthagi 2 var stór
tveggja hæða braggi sem við
kölluðum alltaf Melabraggann,
en var víst opinberlega nefnt
Melahúsið. Okkur krökkunum
stóð einhver stuggur af því að
fara inn í þetta hús og minnist
ég þess er varð einu sinni að
fara þangað ófús. Þannig vildi
til að við leikfélagarnir vorum
að gamna okkur við ágætis leik,
sem var að slöngva þungum
hlut yfir braggann. Stóðum við
sitt hvorum megin við bragg-
ann og köstuðumst á. Þetta var
erfitt því bragginn var hár. Eitt
sinn tókst mér ekki betur til en
svo að skotið lenti í glugga á efri
hæðinni og braut hann. Við hlup-
um að sjálfsögðu burtu, en er
ég kom heim skýrði ég mömmu
frá óhappinu. Þegar pabbi kom
heim og frétti þetta varð hann
reiður því þetta var ekki í fyrsta
skipti sem ég varð fyrir því
óhappi að brjóta rúðu. Hann fór
rakleiðis með mig í braggann,
uppá aðra hæð og að íbúðinni
með brotna gluggann. Þar lét
hann mig biðjast afsökunar og
bauðst til að bæta tjónið. Þetta
var góð lexía og man ég enn eft-
ir dimmum göngunum í bragg-
anum og skömminni yfir því að
skemma eigur íbúanna.
Rúður ótrúlega
brothættar
Það er annars ótrúlegt hve
rúður voru brothættar á æsku-
árum mínum. Á meðfylgjandi
mynd af pabba með okkur þrjú
börnin á tröppunum á Kvist-
haga 19, má sjá brotna rúðu í úti-
hurðinni fyrir ofan höfuð Sellu.
Þessa rúðu braut ég óvart þegar
ég ætlaði að geyma hlut á tröpp-
unum. Ég hafði fundið skaft af
handblysi og kastaði því neð-
an frá götunni uppá tröppurnar,
en þá þurfti rúðan endilega að
vera þarna. Á sömu mynd sést
lítil rúða bera við höfuð mitt í
eldhúsglugganum hjá Bubbu á
neðri hæðinni. Þessi rúða brotn-
aði einnig óvart þegar ég ætl-
aði að geyma skíðastaf á tröpp-
unum. Ég skutlaði honum frá
götunni en hann lenti í litlu rúð-
unni og hékk þar. Af þessu varð
mikil rekistefna því mig minnir
að nokkru áður hafi rúða hjá
tengdaforeldrum Bubbu, sem
bjuggu í kjallaranum, einnig
brotnað óvart. Ég var þá að æfa
mig í markskotum og notaði til
þess kjallaravegg á milli glugga,
sem var gráupplagt því er ég
þrumaði í vegginn kom boltinn
alltaf aftur til mín. Í síðasta skipt-
ið kom hann þó ekki aftur því
skotið geigaði og boltinn lenti í
gluggarúðu og stóð þar fastur.
Sella, Páll Arnór, pabbi Páll S. Pálsson og ég, Stefán.
Stefán Pálsson lögmaður.
Ég, Stefán, og bróður minn Páll Arnór við gamla bjöllu.
Stefán Pálsson lögmaður segir frá bernsku sinni í Vesturbænum.
Hann flutti á Kvisthagann 5 ára gamall.