Vesturbæjarblaðið - 01.11.2007, Qupperneq 12

Ég heiti Edda Óskarsdóttir,
fædd árið 1931 í Reykjavík og
átti heima fyrstu árin mín á Njáls-
götunni en síðan á Ásvallagötu
3. Þegar ég var fimm ára flutti
ég með móður minni að Ásvalla-
götu 33 ásamt Evu systir sem er
fædd árið 1934. Ásvallagata 33
er hluti af Verkamannabústöð-
unum sem reistir voru á þessum
árum. Þarna átti ég heima í 33
ár að undanskildu einu ári sem
ég var á Seyðisfirði, fyrst með
móður minni en síðan fyrstu
árin eftir að ég giftist, en þá flutti
mamma á Sólvallagötuna.
Það var ekki bara barnafólk í
Verkó á þessum árum, en fólk bjó
þarna margt hvert mjög þröngt,
stundum 10 manns í þremur her-
bergjum og ég þekkti dæmi þess
að 12 manns bjó í tveimur her-
bergjum. Þarna þekktist enn að
þrjár kynslóðir byggju saman,
þ.e. afar og ömmur voru oft ein-
nig búandi þarna með börnum
og barnabörnum. Íbúðunum fyl-
gdu baðherbergi með baðkari
enda var oft fjölmennt í sumum
íbúðunum á laugardögum þegar
vinir og vandamenn mættu með
handklæði til þess að fara í bað.
Í Reykjavík bjuggu þá margar fjöl-
skyldur án baðkars, og sumar án
salernis, höfðu aðeins aðgang að
útikamri.
Við mæðgur vorum í 3ja her-
bergja íbúð, 60 fermetra, og oft
voru eitt eða tvö herbergi leigð út
svo við vorum kannski bara í einu
þeirra. Auk þess innréttuðu marg-
ir geymslurnar í kjallaranum sem
herbergi, og leigðu þau jafnvel út.
Það var ekkert verið að ómaka sig
á þeim tíma við að sækja um leyfi
fyrir slíkt hjá byggingayfirvöldum
borgarinnar. Auk þess tóku marg-
ar konur að sér þvott fyrir Bret-
ana og þá var stundum þvottur til
þerris á öllum ofnum og snögum
á öllum göngum. Þessar konur
voru ekkert að biðja aðra íbúa
um leyfi.
Leiklist í kjallaranum
Mamma vann úti á stríðsárun-
um, ekki var annað mögulegt,
fyrst á pósthúsinu en síðan
m.a. í hattabúð. Þá voru stund-
um vinnukonur hjá okkur sem
voru í ástandinu, svo við Eva
systir kynntust ástandinu af eig-
in raun, ekki síst þegar hermenn
voru í heimsókn hjá þeim meðan
mamma var í vinnunni. En þær
stoppuðu stutt við, voru held ég
5 á 2 árum. Í Verkó var mikið af
börnum, en helstu hrekkjusvínin
voru ekki okkar megin heldur í
Hringbrautarverkó!
Annars var leiksvæði okkar
krakkanna allt hverfið ef því var
að skipta, farið í landaparís og
“yfir” en það var helst gert yfir
og í kringum sveitarbæ þar sem
Litla-Grund er nú, en þar átti Sig-
urður Ólafsson söngvari m.a.
heima. En við systur vorum ekki
alltaf heima, vorum m.a. sendar í
sumardvöl í Viðey, og eitt sumar
norður í Geitaskarð í Langadal.
Krakkar á þessum árum voru
yfirleitt sjálfum sér nógir. Þannig
settum við upp leikrit í kjallaran-
um í Verkó og lékum þá t.d. huldu-
konur eða álfadrottingar og sung-
um álfkonusöngva og sömdum
textann sjálfar eða bara um leið
og leikritið var flutt!
Við seldum inn á þessar leiksýn-
ingar, það kostaði 5 aura og leik-
húsgestirnir voru fullorðið fólk og
krakkar úr nágrenninu. Sýningarn-
ir voru yfirleitt á laugardögum.
Fyrir kom að við fengum að fara í
bíó, og aðallega á dans- og söngva-
myndir en vinsælasta leikkonan
hjá okkur stelpunum var Shirley
Temple.
Ég á bara góðar minningar
frá langri dvöl í Verkó. Besta vin-
kona mín, hún Þóra, býr þar enn
á Brávallagötu 50, svo varla get-
ur það talist annað en meðmæli.
Þessi hús voru á sínum tíma
algjör himnasending fyrir margar
fjölskyldur, sem þá gátu flutt úr
algjörum hreysum sem víða þekkt-
ust í Reykjavík.
12 Vesturbæjarblaðið NÓVEMBER 2007
Bernskuminningar úr Vesturbænum
“Dæmi þess að 12 manns hafi búið í tveimur
herbergjum í verkamannabústöðunum”
- Edda Óskarsdóttir bjó í 33 ár í Verkamannabústöðunum. Hún segir það hafa verið skemmtilegan tíma
í fjölmenni enda oft margir í hverri íbúð. Hún segir þessi hús hafi á sínum tíma verið algjör himnasend-
ing fyrir margar fjölskyldur, sem þá gátu flutt úr algjörum hreysum sem víða þekktust í Reykjavík.
Móðir mín Ásta Halldórsdóttir ásamt systrum sínum, Jófríði og Elínborgu.
Við systurnar Edda og Eva ásamt Óskari Jóhannssyni að Ásvalla-
götu 3, en þar bjuggum við áður en við fluttum í Verkó.
Við Guðjón maðurinn minn í siglingu til Cuxhaven 1959 á togaran-
um Jóni forseta en Guðjón var loftskeytamaður þar um borð.
Í bæjarferð með börnin á Austurvelli 1961, þau Steina, Óskar,
Valdísi og Kolbrúnu. Gulli er í vagninum.
Valdís Stefánsdóttir, synir mínir Guðlaugur Guðjónsson og Óskar
Guðjónsson og Kolbrún Stefánsdóttir undir vegg við Verkó, Brá-
vallagötu 50. Valdís og Kolbrún eru dætur Þóru, mikillar vinkonu
minnar.
Stolt amma með yngsta barnabarnið, Evu Björg, við skírn í
Lauganeskirkju í októbermánuði sl.
Vígsluvottorð pabba og mömmu,
gefið út af Danakonungi sem
þá var einnig konungur Íslands.
Gjaldið var samtals 25 krónur.
Prestur var sr. Bjarni Jónsson.
Ég 14 ára, og þá á leið í MA.