Vesturbæjarblaðið - 01.01.2007, Blaðsíða 12

12 Vesturbæjarblaðið JANÚAR 2007
Bernskuminningar úr Vesturbænum
“Leikvöllurinn helst höfnin og slippurinn”
Jón Guðmundsson er fæddur
á Ásmundsstöðum á Melrakka-
sléttu 1948, á æskuheimili móð-
ur hans, Hildar Jónsdóttur og
var þar til 5 ára aldurs er hann
flutti á Leifsgötu 9 ásamt for-
eldrum sínum, en faðir hans,
Guðmundur Hermannsson vél-
stjóri, hafði verið í millilands-
siglingum á fyrstu æviárum
hans. Faðir hans var ættaður
frá Aðalvík og úr Mýrdalnum.
Á Leifsgötunni var hans helsti
leikfélagi Hrafn Gunnlaugsson,
kvikmyndaleikstjóri með meiru,
en hann bjó með sinni fjölskyldu
á Leifsgötu 13. “Hrafninn” var
elstur sinna systkina.
Þegar Jón var 9 ára keyptu
foreldrar hans íbúð í húsinu
Mýrarholti sem í dag kannski bet-
ur þekkt sem Nýlendugata 30.
Fyrstu tvö skólaárin var Jón því
í Austurbæjarskólanum en þegar
komið var í Mýrarholt lá leiðin í
Melaskólann. Jón segist nokkuð
undrandi á hvað börn eru mik-
ið keyrð til og frá skóla í dag,
hann hafi þegar í upphafi skóla-
göngu sinnar í Melaskólanum
ýmist gengið í skólann, sem er
drjúgur spölur, eða tekið strætis-
vagninn Austurbær - Vesturbær,
sem hann hafi náð í á Vesturgöt-
unni. Jón segir dvölina í Mela-
skólanum ekki mjög minnistæða,
og þeir skólafélagar sem hann
muni helst eftir séu Ómar Halls-
son sem bjó í Sörlaskjólinu og
Birgir V. Halldórsson kappakst-
urskappi.
Einelti hét þá stríðni
“Á árunum í Melaskólanum var
hreinlega ekki búið að finna upp
orð eins og einelti, en auðvitað
átti það sér stað. Á þessum tíma
var það kallað stríðni, og mér
er sérstaklega minnistæður einn
bekkjarfélaginn sem gaman var
að stríða, enda mjög gaman því
hann fuðraði upp af minnsta til-
efni. Í þá daga lúskruðu kennarar
manni, stundum af minnsta til-
efni, og þá stundum tekinn fram
á gang til þess arna. Alltaf var
farið í röð áður en farið var inn í
stofu, og ef maður var ekki kyrr í
röðinni var það oft nægt tilefni til
þess að tekið var í hnakkadramb-
ið á manni. Í dag eru kennnarar
kærðir ef þeir leyfa sér að tuska
nemendur til, jafnvel þótt þeir
eigi það fyllilega skilið.
Leikvöllurinn í kringum Mýr-
arholt var ekki síst höfnin og
slippurinn. Þangað fórum við að
veiða, stálum jafnvel bátum og
rérum um höfnina, en skiluðum
þeim jafnan aftur. Við smíðum
líka fleka sem var tillt á tunnur
sem notaðar voru sem flotholt.
Helsti leikfélagi minn á þessum
árum var Rögnvaldur Ólafsson
sem bjó á Bakkastíg 9, en hann
gat sér það helst til frama seinna
á íþróttasviðinu að verða glímu-
kappi mikill. Einnig var Rögnvald-
ur Ingólfsson dýralæknir í þess-
um félagsskap.
Í nágrenninu bjó margt merki-
legt fólk, en kannski er það fólk
minnistæðast sem fór ekki troðn-
ar götur í mannlegum samskipt-
um. Siffi rabbabarahöfðingi er
mér sérlega minnistæður en
hann bjó á horninu á Bakkastíg
og Mýrargötu, en hans helstu
gestir var það útigangsfólk sem
helst var þekkt á þeim árum,
eins og Hafnarfjarðar-Gullí, Anna
klikk o.fl. Siffi þessi var mjög fær
skrifstofumaður, og gekk í flott-
um svörtum jakkafötum þegar
hann gat stundað sína vinnu, en
þegar gleðskapurinn tók völdin
urðu fötin jafnan mjög sjúskuð.
Skammt frá okkur bjó t.d. Skúli
Halldórsson tónskáld, en þar
var annar og flottari stíll á því
heimili.
Í þá daga mátti rækta í kring-
um húsin grænmeti, og ekki
alltaf farið nákvæmlega eftir lóð-
armörkum ef ekkert var utan
hennar. Svo óx þarna víða villt-
ur rabbabari, sem stundum var
bitið í, njóli var út um allt, en
mér er ekki minnistæð einhver
sérstök blómarækt, þó auðvitað
hafi kunni hún að hafa verið ein-
hver.”
Í “Villta vestrið”
“Frá Melaskólanum lá leið-
in í “Villta vestrið”, en það var
Gagnfræðaskóli Vesturbæjar oft
kallaður. Hann var til húsa í JL-
húsinu, neðst á Hringbrautinni.
Þar var oft líf og fjör sem ekk-
ert átti auðvitað skylt við lær-
dóm eða kennslu, en gerði lífið
oft bærilega skemmtilegt. Það
voru margir eftirminnanlegur
snillingar með mér í Gaggó Vest,
s.s. Gvendur Ingólfsson járnsmið-
ur, Eyjólfur smiður Eðvaldsson
á Bárugötunni, Ólafur Haukur
Símonarson, Halldór “Henson”
og Sverrir Kristjánsson sagnfræð-
ingur. Sverrir var oft mjög sett-
legur, og eitt sinn er við höfðum
sprengt bréfpoka með miklum
tilþrifum spurði Sverrir hvort
við ætluðum að sprengja skól-
ann. Það var auðvitað ekki vit-
laus hugmynd, en til þess þurfti
auðvitað eitthvað kraftmeira en
bréfpoka!”
Alltaf í Vesturbænum
“Ég var aldrei í fótbolta á sumr-
in eins og margir aðrir strákar í
hverfinu, einfaldlega vegna þess
að ég var öll sumur norður á
Ásmundsstöðum eða á Raufar-
höfn. Þegar ég var 17 ára og kom-
inn með bílpróf fékk ég vinnu á
síldarsöltunarplaninu Borgum
á Raufarhöfn sem vörubílstjóri.
Þetta var 59-módel af Chevro-
let Viking sem hafði verið í eigu
“Hommanna” á Raufarhöfn, en
þeir var kallaðir þetta eftir ættar-
höfðingjanum, Hólmsteini Helga-
syni.
Ég hóf svo búskap með konu
minni, Þórkötlu, sem er frá Rauf-
arhöfn, á hæðinni fyrir ofan for-
eldra mína í Mýrarholti, en þá
var elsta barnið, Guðmundur,
fæddur. Við leigðum efstu hæð-
ina af henni Guðfinnu, gamalli
konu sem var systir sr. Bjarna
Jónssonar vígslubiskups. Guð-
finna var gift karlinum sem
byggði Mýrarholt. Sama haust
komst ég á samning í rafvélavirkj-
un hjá Friðgeiri Guðmundssyni í
Ármúlanum, en fór einnig á sjó á
næstu árum, m.a. með æskuvin-
inum Guðmundi Ingólfssyni og
pabba hans á Val RE-7 og síðan á
Geir RE-404. Seinna var ég öðru
hverju á sjó á bátum frá Húsavík.
Ég hef búið í Vesturbænum
frá 9 ára aldri, fyrst í Mýrarholti,
síðan á Hringbrautinni og nú á
Reynimelnum. Það finnst ekk-
ert betra, svo stutt í allar áttir.
Svo er Sundlaug Vesturbæjar í
nágrenninu en þangað kem ég
á hverjum morgni áður farið er
í vinnuna hjá RARIK. Ég er þar í
góðum félagsskap sem nefnist
Vinir Dóra, alveg ómetanlegir
félagar og byrjun á venjulegum
vinnudegi,” segir Jón Guðmunds-
son, oftar nefndur Jóndi.
Fjölskyldan í Mýrarholti. Faðir minn Guðmundur Hermannsson, Dóra, systir mín, þá kem ég og loks
móður mín, Hildur Jónsdóttir.
Með elstu börnunum, Hildi og Guðmundi.
12 D í Melaskóla 1961. Ég er 4. í öftustu röð fv.
Með æskuvininum Rögnvaldi Ólafssyni fyrir utan heimili hans að
Bakkastíg 9.