Dagrenning - 01.04.1948, Blaðsíða 10

hliðstæður dögunum 22.-25. júní 1941, að
algjörlega slitnaði upp úr samstarfi Rússa og
Bandaríkjamanna út af skiptingu Palestínu.
Ennþá láta Bandaríkin a. m. k. í það skína,
að þau vilji skiptingu Landsins helga, þótt
þau vilji fresta henni um sinn og revna aðra
lcið til bráðabirgða. Þing Sameinuðu þjóð-
anna kom saman 16. apríl til þess að ræða
þessar bráðabirgðatillögur, og eins og áður
er sagt, er ekki nein tn’gging fyrir því, að
því þingi ljúki með samkomulagi Rússa og
Bandarikjanna um Palestínumálið.
„Sjö tíðir“ — þótt í dögum séu taldar en
ckki í árum, er fullkomið tímabil á spádóms-
vísu og þess vegna ekki ólíklegt, að það
tákni einmitt fullnaðarslit rnilli „samherj-
anna“, Engilsaxa og Rússa, eins og tilsvar-
andi dagar „sjö tíðum“ áður táknuðu fulln-
aðar slit rnilli „samherjanna“ Þjóðverja og
Rússa.
#
Ef vér nú lítum á liina tilgátuna, þá að
dagsetningin 16.—17. maí 1948 sé samsvar-
andi dagsetningunni 20.—21. des. 1941, sjá-
um vér strax, að þessar tvær tilgátur þurfa
alls ekki að rekast á. Það var 20.—21. des.
1941 sem hin nána samvinna hófst nreð Bret-
um og Bandaríkjamönnum, eins og sýnt er
fram á hér að framan, og sú dagsetning \'ar
mörkuð af innri hlið norðurgaflsins í skrín-
inu. Mjög eðlilegt væri því að álykta, að
það, sem hófst þá, rnundi verða fullkonmað
við innri-gafl suðurendans, en þar er táknuð
dagsetningin 16.—17. maí 1948.
Það þarf ekki annað en rifja upp fyrir
sér helztu atburði síðustu sjö ára sögu til
þess að sjá, að síðan 20. des. 1941 hefir sam-
starfið milli Breta og Bandaríkjamanna farið
sívaxandi. Nægir þar t. d. að minna á hið
stórfellda lán,sem Bandaríkin veittu Bretum,
þegar að stríðinu loknu, hina nánu hernaðar-
samvinnu, sem er rnilli Breta og Bandaríkj-
anna, en þó alveg sérstaklega milli Banda-
ríkjanna og Kanada, og nú síðast Marshall-
hjálpina, sem liefir bjargað Bretlandi frá
gjaldþroti, sem yfir því vofði þegar á þessu
ári. En einnig rná benda á, að þetta samstarf
hefir færzt mjög út frá því, sem var í fyrstu.
Með Marshalláætluninni, sem nú er orðin að
lögum í Bandaríkjunum,hefir samvinnan náð
til 16 þjóða í Evrópu, og það, sem merkileg-
ast er, er það, að í þeim hópi eru alíar „Jsraels-
þjóðir" Evrópu, en auk þeirra þær þjóðir,
scm næstar „Israelsþjóðunum“ standa að
frændsemi og menningu. Enn má minna á
Benelux-bandalagið, sem er vísirinn að hinu
væntanlega hernaðarbandalagi allra „Israels-
þjóðanna“, en á bak við það bandalag standa
Bandaríkin með allan herstyrk sinn. Meðan
þessu hefir farið frarn, hefir glufan milli
austurs og vesturs alltaf verið að breikka.
Þau lönd og þær þjóðir, sem gerðu sér í
barnslegri einfeldni sinni vonir um að geta
orðið brýr rnilli austurs og vesturs, eins og
Tékkóslóvakía og Finnland, hafa nú verið
lmepptar í þjóðafangelsið rússneska og eiga
ekki afturkvæmt í samfélag síðaðra þjóða
fyrr en að lokinni þriðju og síðustu heims-
styrjöldinni.
Og nú er svo komið, að allar hinar vest-
rænu þjóðir og Bandaríkin sjá það og skilja.
að eina lífsvonin fv'rir þau er öflugt sam-
band, fjárhagslcgt, menningarlegt og um
fram allt hernaðaríegt samband, sem á hverj-
um tíma er svo öflugt, að það getur boðið
byrg iim hinu austræna „heiðingja“-sam-
bandi, sem Sovietríkin eru að skapa nú og
sífellt mun revna að kúga fleiri og fleiri
þjóðir undir vald sitt, verði ekki að gert.
Nú cr þessu sambandi vestrænna þjóða svo
langt á veg komið, að það er myndaður vísir
að þeim tveim þáttum, sem mikilverðastir
eru: fjárhagssambandinu mcð Marshalláætl-
uninni og hemaðarsambandinu með Benc-
lux-bandalaginu. Ilraðinn, sem nú er á í
öllum þessum málum, er slíkur, að ekkert
8 OAGRENNING