Dagrenning - 01.04.1948, Blaðsíða 36

sögu landsins, meðan það var í höndum
ísraelsmanna, — álvktað er að Jósúa hafi
verið Gvðingur, en í raun réttri var hann af
kvnkvísl Efraims, þeirri kynkvíslinni, sem
forustuna hafði fyrir ísraelsmönnum.
Hér fer á eftir greinarstúfur, senr er gott
dæmi um villurök þau, sem notuð eru sem
máttarviðir undir kröfu Gyðinga til Pale-
stínu. Orðin ísraelsmaður og Gyðingur eru
látin hafa sömu merkinguna og aíiar tólf
ættkvíslir Israels (Jakobs) eru þar gerðar að
afkomendum eins sonarins, Júda; en Gvð-
ingsnafnið kemur ekki fyrir í Gamla testa-
mentinu h rr en í síðari Konungabókinni 16.
kap., 6. vers (742 f. Kr.) og er það þar haft
um þá, sem búa í Júdeu.
„Saga Gvðinga hófst, þegar ættfaðirinn,
Abraham, fór yfir fljótið Evfrat. Ailt frá
þeim tíma hefir Paiestína verið miðstöðin í
lífi og hugsun Gyðinga. Einu sinni var öll
þjóðin hertekin og flutt úr Jandinu, en hún
hvarf þangað aftur og það varð höfuðatriði
í trú Gyðinga, að enn að nýju yrði horfið
heim til Zion.“
Atliugið, hvernig hér er bent til þess, að
Abraham hafi verið Gyðingur (eins og getið
var um í fvrri kaflanum), eða að allir niðjar
lians liafi verið það. Að réttu lagi hefði upp-
haf greinarinnar átt að vera: „Saga ísraels-
manna hófst .... “ Veitið einnig athvgli
þessari setningu: „öll þjóðin var liertckin og
flutt úr landinu". (Þetta er satt, þótt langt
Jiði milli herleiðingar ísraelsmanna og Júda.)
Og á eftir kemur: „en hún (þjóðin öll) livarf
þangað aftur“ (til Palestínu) — og það er
sagnfræðileg villa.
Við dauða Salómons. konungs klofnaði
ríkið og við þau þáttaskipti hefst ruglingur-
inn um eftirfarandi sögu og örlög ísraels og
Júda. Hins vegar eru hinar sögulegu stað-
revndir um þessi tvö ríki, ísrael og Júda,
eins og hér, greinir:
Salómon dó 970 árum fyrir fæðingu Krists.
Ísraelsríki (sem þá var tólf ættkvíslir) skipt-
ist í tvö konungsríki. Annað var nefnt Hús
ísraels, og voru í því þær tíu kynkvíslir, er
byggðu Samaríu, og Jeróbóam var konungur
þeirra. Hitt var PIús Júda (tvær ættkvíslir, —
Fyrri konungabókin 12., 21), og þar réði Re-
hóbóam ríki. Þessi tvö ríki höfðu hvort sinn
konung allt fram til lierleiðingarinnar og
áttu iðuglega í ófriði hvort við annað.
Á árunum 720—717 f. Kr. lét Shalmaneser
Assyríukonungur flvtja fólkið úr norðurliluta
Ísraelsríkis í ánauð til Medíu (Kon. II, 17.,
5—6) og flutti síðan inn aftur ýmsa undir-
okaða þjóðflokka úr öðrum héruðum Assyríu
(Kon. II, 17., 24). Á dögum Krists voru
Samarítar afsprengi þessara þjóðflokka.
„Á fjórtánda ríkisári Hiskia fór Sanherib
Assyríukonungur herför gegn öllum víggirt-
um borgum í Júda og vann þær.“ (Kon. II,
18., 13). Og flutti þannig alla íbúa Júda,
neina þá eina, sem áttu heima í Jerúsalem,
til Assyríu, á sama hátt og allir höfðu verið
fluttir úr norðurhluta Ísraelsríkis fáum árum
áður.
Samkvæmt minningarskránum voru 200
þús. inanna frá Júda herleiddir til Assyríu
ásamt ísraelsmönnum. Þessi lýður Júda var
því aldrei í þeim hópi, sem Nebúkadnesar
herleiddi til Babýloníu löngu síðar (sú her-
leiðing fór fram í þremur lotum: 604, 595
og 584 f. Kr.) og náði einungis til þeirra, er
bjuggu í Jerúsalem. (Kon. II, 24., 10, 12;
25-> !-4)-
Það voru því einungis íbúar Jerúsalem-
borgar, sem eftir dvöldu í landinu milli lier-
leiðinganna til Assyríu og Babyloníu (717—
604 f. Kr.) og um þennan 113 ára tíma
breiddust þeir út um landið og blönduðu
blóði við þá ýmsu þjóðflokka, sem Assyríu-
menn höfðu flutt til Palestínu. Þannig varð
til kynblanda sú, sem hlaut þau sérstæðu
einkenni, sem nú eru kölluð Gyðingaein-
34 dagrenning