Dagrenning - 01.06.1948, Blaðsíða 17

um, verða hin minnsta af ísraelsþjóðunum.
Og liver er nú hin minnsta af öllum þess-
um þjóðum, sem vér höfum greint frá, sem
allar eru þó skvidar? Það er ísland.
En hér má færa fram aðra sönnun, sem
þó er alveg sjálfstæð, um að Island sé Benja-
nrín spádómanna. Gerum þá tilraun. Ég
þekki hina íslenzku þjóð, og veit, að hún
glevpir ekki við öllu, sem við hana er sagt,
og það er gott. Þið viljið prófa allar sann-
anir með sjálfum ykkur, og það er rétt að
haga sér þannig.
Vér höfum orðtæki á ensku, sem er
þannig: „Tíminn mun sýna það,“ og það er
vissulega satt, að tínrinn sannprófar allt.
Prófurn nú þetta í ljósi tímans. Guð sagði,
að þegar ísrael og Júda voru hernumdar burt
úr landi sínu, þá ættu þessar þjóðir að vera
undirokaðar af öðrurn þjóðum um langan
tírna, en að síðustu mundu þær þó aftur fá
sjálfstæði sitt og rísa til vegs og virðingar.
Bretland hófst til vegs og virðingar, einmitt
á þeim tíma, sem Ísraelsríki hið forna hefði
átt að verða voldugt á ný. Við munum nú
ekki fara út í snráatriði í þessu sanrbandi,
af því að í kvöld tölum við sérstaklega um
ísland. Nú var Benjanrín af Ísraelsættkvísl-
inni, en sú ættkvísl var tengd Júda, þegar
ríkið klofnaði í tvö ríki, svo að tínri Benja-
nríns er í nánum tengslum við tínra Júda,
en ekki í tengslunr við tíma bræðra hans
nreðal ísraels.
Þér munið eftir því, að Nebukadnesar réðst
gegn Jerúsalenr og gegn Landinu helga, og
hafði á burt nreð sér Benjamín og Júda, og
þetta byrjaði árið 603 fyrir Krist. Þá byrjaði
kúgunin. Ef vér viljunr finna þann tínra,
þegar Benjamín skyldi aftur hljóta frelsi, þá
verðunr vér að finna út úr tínraspádómum
Biblíunnar, hversu langur tínri kúgunarinn-
ar skyldi vera. Hér var unr nrjög langan tínra
að ræða. Ég ræddi það í einstökum atrið-
um í gærkveldi, Ir\'að átt væri við nreð „sjö
tíðunr“, og það var einnritt útlegðartínrabil
ísraelsþjóðanna.
„Sjö tíðir“ í spádónrum Biblíunnar, það
er að segja sanrkvænrt þeim lykli, senr Biblí-
an gefur sjálf að þessu, en lykillinn er gef-
inn oss í Opinberunarbókinni og hjá Esikíel,
er 2520 ára tínrabil. 2520 ár frá árinu
603 fyrir Krists fæðingu leiðir oss að árinu
rgr8 eftir Krist, svo lrver, senr Benjamín er,
þá átti hann að losna undan kúgun og fá
frelsi sitt aftur árið 19:8. Gerðist nú nokkuð
þessu líkt á íslandi árið 1918? Þið vitið Jrað
betur en ég, hvernig það varð einnritt árið,
þegar það rættist, senr þið höfðuð lengi þráð,
hin nrikla von Jóns Sigurðssonar um sjálf-
stæði Islandi til handa. Það varð hið nrikla
ár í sögu íslands, þegar þið urðuð sjálfstætt
ríki eftir alda kúgun. En þó voruð þið áfranr
undir sama konungi sem Dannrörk. Þið vor-
uð ekki fullkomlega frjálsir. En hvenær skyldi
sá tínri verða fullnaður? Látunr oss rannsaka
spádónrana aftur.
Þótt Nebúkadrresar réðist gegn Jerúsalenr
árið 603 f. Kr., þá var herleiðingin ekki full-
konrnuð fyrr en 580 f. Kr., það er að segja
nokkrunr árunr eftir að Jerúsalem var eyði-
lögð. Ef vér því viljum finna árið, þegar
lrinu algjöra frjálsræði skyldi náð, þá verð-
unr vér að telja „sjö tíðir“ — þ. e. 2520 ár —
frá 580 f. Kr., en það leiðir oss að árinu
^941 e. Kr. En hvað gerðist þá? Jú, það var
Jretta ár í maímánuði, senr þið ákváðuð að
verða algjörlega frjálsir og slituð öll raun-
veruleg tengsl við konung Danmerkur. Þetta
gerðist því alveg á réttunr tíma, samkvæmt
spádómunr Biblíunnar, og þið munið e. t. v.
eftir, að í bók nrinni „Hin mikla arfleifð ís-
lands“, senr skrifuð var árið 1937, fjórum
árunr fyrir 1941, var sagt að ísland nrundi
fá frjálsræði sitt að fullu aftur það ár.
Margt ykkar man eftir þessu, svo að ég er
ekki að segja þeita eftir að það gerðist. Ég
sagði ykkur frá því áður en það gerðist, að
DAGRENNING 1S