Dagrenning - 01.06.1948, Blaðsíða 39

að einingin nái þroska. — En vér geturn ekki
vænzt þess bakhjarls fyrr en vér höfurn a.
m. k. hafizt handa að búa Evrópu til við
eigandi sjálfsvarnar, og vér geturn ekki haf-
izt handa urn það án sameiningar Evrópu
og sérstaks landvarnarráðunevtis fyrir Ev-
rópu, og heldur ekki án almennrar hollustu
og almennrar ræktar við Evrópu.
Á friðartímum getum vér ekki bannað
neina stjómmálaflokka, hversu skaðvænlegir
sem þeir kunná að vera, án þess að stofna
lýðræðinu sjálfu í hættu. Vér getum ekki út-
skúfað lmgmyndum, þótt göróttar séu, án
þess að útrýma hugsanafrelsi. Þar sem konnn-
únistar beita luigrænum vopnum verðum
vér að sigra þá á vígvelli hugans. Hugsjónir
verða einungis sigraðar með betri hugsjón-
um, og mikilvægasta, lrugtækasta og öflug-
asta hugsjónin, sem nú fer um hinn frjálsa
heim, er sú hugsjón, að sameina Vestur-
Evrópu. Til þess að ná tangarhaldi á þeim
fjölda manna, sem er á báðum áttum og
ætla sér að láta örlögin ráða, hvoru rnegin
þeir skipa sér, verður það að sannast, að hún
sé ekki draumórar og hilling, heldur raun-
verulegt, öflugt hemeldi.
En kommúnistar \?ega ekki einungis með
hugrænum vopnum. Þeir mynda skipulögð
samsæri, og bráðasta hættan er ekki sú, að
þeir vinni kosningar með fortölum og áróðri,
heldur að þeir búi sér til tækifæri eins og í
Tékkóslóvakíu, eða stofni til borgarastyrjalda
eins og í Grikklandi, hvar sem vera skal í
Vestur-Evrópu. Ef til þessa kæmi, t. d. í
ítalíu eða Frakklandi, þá væri það ekki að-
eins árás á Itali eða Frakka, heldur á alla
Vestur-Evrópu, og hún þarf að vera þannig
stæð, að hún geti mætt slíkri árás með sam-
einuðum shrk og yfirbugað hana, en þetta
krefst þess, að Evrópa hafi sameiginlega
gæzlu á almennu réttarfari, en það er hins
vegar ekki framkvæmanlegt án raunverulegs
ríkjasambands, raunhæfrar Evrópustjórnar,
raunverulegrar veldisnriðstöðvar, eins konar
stjórnarráðs fyrir Evrópu.
Fyrsta skrefið höfum vér ekki við annað
að styðjast en veikan vilja, en það skref verð-
ur að vera hátíðlegt lieit alls almennings í
frjálsu löndunum um að skapa nýja Evrópu.
Það ætti að gera frelsisskrá eða sjálfstæðis-
yfirlýsingu fyrir Evrópu og í kjölfar þess verð-
ur tafarlaust að koma það, að mynduð sé
sameiginleg stjórn til þess að framfylgja vfir-
lýsingunni og starfa sem æðsta vald Vestur-
Evrópu, að núverandi viðfangsefnum, unz
liægt er að koma vestrænu ríkjasameining-
unni í fastar skorður.
#
Þetta og engu minna verður síðari Parisar-
ráðstefnan að framkvæma, ef hún á ekki að
hopa undan áskorunum þessara ógnþrungnu
tírna. Kvnni sumum þjóðum að finnast að
þær gætu eigi tekið þátt í sameiningunni,
þá er betra, þótt sárt bíti, að vera án þeirra
við stofnuliina og bíða þess, að þær korni í
hópinn síðar meir, en að fresta þeirri sögu-
legu ákvörðun, sem stundin heimtar. Ákvörð-
un þessi getur eigi heldur beðið, unz sér-
fræðinganefndir hafa ákveðið öll fyrirkomu-
lagsatriði. Það eru engir sérfræðingar í því
óþekkta.
Það skal játað, að þessi aðferð er andstæð
tilfinningalífi voru. Venja vor er sú, að staul-
ast áfram fet fyrir fet eftir að vér höfum
nreð varúð athugað fótfestuna. Þessi aðferð
er góð, þegar allt er með felldu, en nú er
aðstaða vor ekki þannig. Sá, sem er á efstu
hæð í alelda húsi, bíður bana, ef hann reynir
að staulast með gætni niður stigann, sem
hann er vanur að fara. Hann verður að sigr-
ast á tilfinningum sínum og stökkva niður
á brekánið, sem er breitt út handa honum.
Þannig er aðstaða Vestur-Evrópu í dag. Nú
leiðir varúð út í opinn dauðann og ekkert
getur bjargað annað en dirfskan ein.
(K. Þ. þýddi.)
DAGRENNING 37