Dagrenning - 01.08.1948, Blaðsíða 33

Innan fárra augnablika var þeim búið slys
eða bráður bani.
Skyndilega kom ungur maður hlaupandi
út úr skóginum. Hann hætti lífi sínu, greip
um beizlistaumana á öðrum hestinum og
róaði trylltar skepnumar.
Móðirin jós yfir hann þakklætinu. Hún
óttaðist að samskonar atvik kynni að koma
fyrir aftur og bað unga manninn, eins og
Guð sér til hjálpar, að skiljast ekki við þær
fyrr en þær væra komnar í skjól klaustursins.
Fátt var skrafað það sem eftir var ferðar-
innar. Móðirin var ekki búin að jafna sig
eftir hræðsluna. Unga stúlkan hnipraði sig
út í hom á vagninum og öðru hvoru vörpuðu
dökku augun hennar geislum sínum móti
augnaráði unga mannsins myndarlega.
Er til klaustursins kom vildi móðirin
kynna hann fyrir hinni göfugu abbadís.
Hún var gömul og kuldaleg í fasi. Bauð
hún þeim inn í forsal, sem var utan við
aðalbygginguna og sagði að „karlmönnum
væri aldrei leyft að koma inn í klaustrið."
Unga stúlkan var að byrja undirbúningsár
sitt, eftir örfá andartök varð ungi maðurinn
að kveðja hana að fullu og öllu.
Stundin var liðin. Hann stóð upp og bjóst
til ferðar. Þau horfðust í augu. Hlið klaust-
ursins opnaðist og lokaðist og hann fór út
í náttmyrkrið.
Þessi ungi maður var Cagliostro. Honum
var boðið að fara aftur í vagninum en hann
afþakkaði það og hélt einn af stað til
Rómaborgar.
Hann vissi að nú hafði hann hitt þá sálu
er honum var samtengd, hann vissi og að
milli þeirra voru ókleifir múrar.
Flestir menn hefðu nú beygt sig í auð-
mýkt fyrir skapanominni. Cagliostro var
ekki líkur öðrum mönnum. Hann leit upp
til stjamanna og fastréð að berjast við skapa-
nomina um ungu stúlkuna, sem að óvæntu
hafði komið inn á lífsbraut hans.
Undirbúningsári hennar var að Ijúka.
Kvöld eftir kvöld fór Cagliostro frá Róm og
hélt vörð fyrir utan klaustursmúrana.
Hann hafði komist að því, að foreldrar
Lorenzu voru meðal tignustu manna í Róma-
borg og mjög trúræknir og þeim var það
óblandin ánægja að einkabarn þeirra, Lor-
enza, ætlaði að verða nunna.
Ást Cagliostros varð æ ákafari eftir því
sem lengra leið. Hún logaði í hjarta hans
og tærði sálu hans.
Hann vissi að Lorenza unni honum, hann
hafði lesið það í augum hennar er þau kvödd-
ust. Sönn ást þarfnast hvorki eiða né orða.
— Hún nærir sig sjálf og fer sívaxandi.
En hvað átti til bragðs að taka? Innan
fárra daga átti vígslan að fara fram. Nunnu-
heitið yrði unnið og Lorenza fagra yrði ekki
framar af þessum hermi.
Ráðagerð hafði hann í huga, en hún var
hættuleg. Ef hún mistækist, yrði hún dauða-
sök hans. Betra er það hugsaði hann, en að
hjara lífvana og án ástar.
Vígsludagurinn rann upp, morgunskíman
var grá og kuldaleg. Hinar „eilífu hæðir
Rómaborgar", sem hafa verið sjónarvottar
að mörgum harmleikjum, virtust hugsi og
þungbúnar. Örlaganomin hafði stokkað spil-
in sín og beið þess þögul að hann „segði“.
Það var búið að kveikja á kertunum á alt-
arinu, munkar og prestar voru komnir í stóla
sína, djúpir orgeltónamir ómuðu um kórinn.
Foreldrar Lorenzu höfðu kropið á kné. —
Samkvæmt hinum ströngu reglum klausturs-
ins máttu engir aðrir ókunnir vera þama
viðstaddir.
Athöfnin hófst. Alvöruþrungin orð bisk-
upsins og bergmálið af þeim var hið eina
sem rauf þögnina. Hlið himinsins voru opn-
uð til þess að taka við barni hans.
Skjálfandi, hvítklædd vera var að búa sig
til þess að segja skilið við heiminn.
Þama undir vemdarvæng hinnar göfugu
DAGRENNING 31