Alþýðublaðið - 12.08.1924, Blaðsíða 3

BCAVI*
Schne’der. Franska stjórnin var
bakhjaiíurirjn, meðan Poincaré
sat við void. Hringar Cr*uzot-
Schneidsra á nú auk fiönska
verksmiðjanna einnig Skoda-
verksmiðjarnar og aiiar meiri
háttar hergagnasmiðjnr í Tékkó-
s'óvakíu, Ansturríkl (Daimier)
og Póilandi. Forstjórar þeirra og
verkfræðingar eru Frakkar. —
Tékkóslóvakía, Jugosiavíá, Rú-
menía og Póiland haibúast áf
íremsta megni, og hefir orðið
vart við mikla horgagnaflutninga
víðs vegar um áiíuna. Sennilega
er þessum herbúnaði beint af
franska auðvaldinu gegn Rúss-
landi og ef tll vill að nokkru
ieyti gegn Englandi.
Sama sagan endurtekur sig sém
fyrir heimsstyrjöldina miklu. E>á
höfðu einnlg vopnasmiðjurnar og
gróðafíknlr eigendur þeirralengl
unnið áð Rtríði og fengið { lið
með aér íhaldsstjórnir víðs vegar
um álíuna.
Ríkl þau, sem jafnaðarmenn
stjórna, fara öðruvísi að ráði
sfnu. Danska jafnaðarmanna-
stjórnin er komin íram með trum-
varp um algerða afvopnun.
Enska jafnaðarmannastjórninhefir
ákveðið að beita sér fyrir heims
ráðstefnu um afvopnun á næst-
unni.
Framtíð Norðurálfunnár veitur
á því, hvor þessara stjórumála-
straumá verði otan á, íhaldlð
og ófrið&rstefnan eða jafnaðar-
stefnan og bræðralag þjóðanna.
Stígandi.
TvíveírniiBBr.
í siðasta töiublaði eins af
biöðum þeim, sem fslenzka auð-
vaídið geíur út til að villa ís-
i-jnzkri aiþýðu sýn nm hið sanna
ástand á núlegum þjódféiagshög-
um íslendinga og kallað er
>Vörður«, er greio, sem heitir
>Fjársöfnun og iífsþægindU.
Grein þessi er ágætt dæmi um
fsmeygilegar viliigreinir auðvalds-
blaðanna. í þeim er venjuiega
tekið iétt á öllu, fiumt aí ólagl
■ uðvaldsins viðurkent, misbeit-
iag auðvaldsins á vaidi sínu ját-
uð á sumum sviðum, þýðiega
tefelð undir kcöfur alþýðu til
bóta hlut sínum og hag, — alt
til þess að sti'.ia hugi lesenda
meðal aiþýðu vinsamiega gagn-
vart því, sero á eftir kemur, og
gera þá gruníatisa um, að veúð
sé að draga þá á tálar. Slðan
er einhverri áðal-villikenningu
auðvaidsins lætt oíur-sakleysis
fega sarnan vif og stiit svo tll,
að lesanda, ses i sakir annrfkis
af vinnu eða annars hafir ekki
tima eða tök á aánari gagnrýni,
virðist alt mjög sennilegt f fljótu
bili, svo að v ilikennlngin nál
töknm á honum og verði sann- j
færing hans.
Elnmitt svona er þessi grein
um >fjársöfnun og lffsþægindi<
Með henni á íð sýna það, að
fjársöfnun á hsndur elnstakra
manna þnrfi að eiga sér stað til
þeas, að fé sparist tii nýrra fram-
kvamda. I>ví, hvernig sú íjár-
söfnun fer fram, iýsir grsinin svo:
>Flokkur verkamanna fram-
leiðir undlr skipulagsbundlnni
stjórn víst verðmæti. Fyrir þessa
vinnu sína fá þeir nokkurn hluta
verðmætisins, segjum, að þelr fái
35%, en 65% felli í skaut vinnu-
veitandSns.< (Það þarf varla að
vekja athygli á þvf, að hér er
kenning Karls Marx um virðls-
muninn viðurkend út i æsar.
Aths. Alþbl )
>Það almenna er nú, að eyðsl-
an fer eftir efnunum, og þvi má
gerá ráð fyrir þvl, að viunuveit-
andinn lifi hátt á þessum ó5#/0;
hann bygglr haiiir, hsldur fjölda
af þjónustufóiki, kaupir sér bif-
reiðlr og hefir hellan hóp strið-
aidra gæðinga til að ieika
sér á.
Með þessu mótl tekst honum
að koma 25% af þessum 65%
í lóg. — En þá eru eítir 40%,
sem hann með ongu móti getur
látið ganga í súginn, hversu
mikla viðleitni sem hann kann
að hafa tli þess (svol), og þessi
40% g&nga þv til framleiðsl-
unnar annaðhvo; t beint frá hon-
um eða í gegnum peniugastofn-
anirnar.
En það, sem alt byggist á, var
það, að eitthvád væri sparað.t
Það er svo a: sjá, sem grein-
arhöfundl virðist þetta iyrirmynd
ar-íyrirkomuiag á sparnaði að
hafa 65% af ver :amönnum, eyða
| 25% af verðmæsi vinnu. beirra í
3
Hvers vegna
er bezt að auglýsa í Alþýðublaðinu?
Vegna þess,
að það er allra blaða mest lesið.
að það er allra kaupBtaða- og dag-
blaða útbreiddast.
að það er lítið og þyí áyalt lesið frá
upphafi tíi enda.
að sakir alls þessa koma auglýsingar
þar að langmestum notum.
að þess eru dœmi, að menu og mál-
efni hafa boðið tjén við það að
auglýsa ekki í Alþýðublaðinu.
Hafið þér ekki lesið þetta?
vltleysu, þvi að við það sparist
þó 40% af því (!).
Siðan telur greinarhöfundur
náttúrlegt, som annaðhvort
værl, að verkamenn uni þessu
skipulagi illa og vilji fá sitt tii
að veita aér einhver lifsþægindi,
og telur Uklegt, rö þeim takist
það með viðgangi stjórnmála-
valds þeirra víða um heim, og
verði þá íullnægt >sanngjörnum
og hófsömum kröfnm verka-
mannanna< (Ekkivantarorðprýð-
inal) En svo fer hann að pota
vlllukenningunni að með svo
feldum orðum:
>Sé þessum kröfum verka-
iýðsins fullnægt, hlýtur sú af-
lelðing að ieiða af því, eð minna
fjármagn safnist 'á elnstikra
manna hendur< (þ. ©. auðmanna);
>mátturinn ... til athafna og
framtakssemi þverr stór!ega<.
Hér kemur tvíveðrungurinn
berlega í !jós. Það að fuilnægja
>sanngjörnum og hófsömum kröf-
um verkámánnanna< á að vera
hreinn voði, því að þá standi
altkyrt, með því eð þá geti burg-
ebarnir ekki haft 65 % ef vlnnu-
virði verkamanna af þeim og spar-
að 40 % með því að eyða 25 %
i vitleyau. — Greinarhöfundurinn
b»r sér á brjóst og segir: >Hið
| mikia viðfangsefnl er óleyst enn<,
j þ. e. það að fullnægja þörfum
verkalýðsins tii lífsþæginda og
spara fjármagn til áiramhaldandi
og aukinna iramkvæmda.
En hér liggur viilan. Það er
sem sé reynslá, staðfest í mörg-
um rikjum, fyrir þvi, að því
meirá stm verkaSýðurinn ber úr
býtum af andvirði vinnu sinnar,
. því meira verður til af sparlfé,