Dagrenning - 01.12.1956, Blaðsíða 39

saman til að matast, bíða hver eftir
öðrum."1
Þessi ritningargrein á við hina heilögu
kvöldmáltíð, þar sem neyzluefnin tákna
líkama Krists (sbr. 24—25 v.). Fyrst og
fremst er átt við þá staðreynd, að þeir,
sem taka þátt í máltíð Drottins, eigi að
skilja það, að þessi tákn eru annað og
meira en brauð og vín. Með hjálp trú-
arinnar má sjá í þeim líkama og blóð
Krists. Ennfremur er ljóst af textanum,
að einnig er átt við kirkju Krists, sem í
dulrænum skilningi er líka líkami Krists.
í næsta kapítula á eftir — þeim 12. — er
talað um kirkjuna sem líkama Krists.
Páll segir, að ef vér dæmum sjálfa oss,
þá verðum vér ekki dæmdir. Hann sagði
Korintumönnum að bíða hver eftir öðr-
um, því að þeir væru limir á sama líkama.
Vér verðum því að vera í sátt við bræð-
ur vora, sem eru limir hins sama líkama
og vér sjálfir.
Fleira, sem hindrar lækningu.
Auk þess, sem þegar hefur verið nefnt,
skal nú minnzt á nokkur fleiri atriði,
sem geta hindrað lækningu. Margt krist-
ið fólk, sem sækir hinar fjölmennu lækn-
ingasamkomur, er haldið langvarandi
sjúkleika eða þrautum, sem ekki hafa
batnað við hinar venjulegu bænir.
Minnumst þá orða Biblíunnar, að
„óverðskulduð formæling verður ekki
að áhrínsorðum". — Orðskv. 26, 2. Upp-
rætið orsökina. Sjúkdómurinn getur lát-
ið undan lækningakraftinum, en sé or-
sökin eftir, kann svo að fara, að þraut-
irnar komi aftur.
1. Sumir þrá lækningu á líkama sín-
1) Þessi ritningargrein er lítið eitt öðru vísi
í íslenzku Biblíunni en þeirri ensku.
Þýð.
um, en vilja ekki þjóna Guði. Vei, að til
skuli vera fólk, sem vill ekki þjóna
Guði, sem skapaði það og vill lækna
það. Jesús sagði við manninn, sem hafði
fengið lækningu: „Syndgaðu ekki fram-
ar, til þess að þér vilji ekki annað verra
til.“ Oss langar vissulega ekki til þess að
sjá annað verra vilja þeim til, sem þegar
eru þjáðir af einhverjum sjúkdómi. En
Kristur gaf í skyn, að þess háttar ógæfa
gæti dunið yfir þá, sem ekki gengju
Guði á hönd og þjónuðu honum eftir
að þeir væru orðnir heilir. Það er því
miskunnarverk, að fresta fyrirbænum
um lækningu, þangað til hinn sjúki
maður hefur tileinkað sér nógu mikið
af orði Guðs og sál hans er þess albúin
að ganga Guði á hönd.
Helgun er nauðsynleg, til þess að
lækning megi takast. Þetta hefur sann-
ast með ótvíræðum hætti á mállausum
og heyrnarlausum mönnum, þar sem
fjöldi fólks hefur verið saman kominn.
Hinn daufdumbi maður er ónæmur
þangað til hann hefur frelsast. En þeg-
ar hann hefur sótt samkomurnar í
nokkra daga og byggt svo upp trúna, að
hann geti veitt frelsuninni viðtöku, þá
hefur hann einnig fengið trúna á lækn-
inguna. Síðan fer honum að batna, hann
fer að geta heyrt hljómlist, söng og jafn-
vel gang í úri. Segja má, að Guð ætlist
til að hegðun vor sé í hlutfalli við þá
fræðslu, sem vér höfum hlotið. Hann
gerir hærri kröfur til kristinna manna
en heiðingja.
2. Sumir fást ekki til að trúa, nema
þeir fái fullkomna lækningu strax.
Jesús sagði: „Þeir munu leggja hendur
yfir sjúka, og þeir munu verða heilir."
Sumir þurfa kraftaverk til þess að geta
trúað. Þó er vitað, að jafnvel sumar
lækningar Krists gerðust smám saman.
DAGRENNING 37