Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.01.2015, Blaðsíða 49

18.1. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 49
fólk á okkar aldri og eldra var að fylgjast
vel með líka.“ Í gegnum tíðina hefur ekki
beinlínis verið snobbað fyrir stráka- eða
stelpuböndum í tónlistargeiranum, en stelp-
urnar segjast ekki á nokkurn hátt hafa vilj-
að breyta ímyndinni eða reyna að ganga í
augun á þeim sem hafa á móti þessari teg-
und af tónlist.
„Við elskuðum sjálfar strákabönd og það
var bara stórkostlegt að fá svo að upplifa
það að fara á tónleikaferðalag með Westlife
og öðrum böndum sem maður hafði fylgst
með úr fjarlægð,“ segir Klara og bætir við
að hún eigi enn eftir að hitta þann tónlistar-
mann sem ekki langi að spila á stappfullum
Wembley-leikvanginum!
Árið 2006 höfðu stúlkurnar fjórar alfarið
flust til Bretlandseyja, þar sem nú var
stefnt á landvinninga á einum erfiðasta tón-
listarmarkaði heimsins.
Hörkuvinna og risatónleikar
„Umgjörðin í kringum okkur úti var mjög
góð strax frá fyrsta degi. Teymið var flott
og hlutirnir voru í lagi. Við vorum langt frá
því að vera ríkar, en okkur var búið þannig
umhverfi að við gátum lifað af tónlistinni.
Við bjuggum fyrsta árið aðallega á annars
flokks hótelum og í rútu, en bara það að
geta lifað af tónlistinni var algjörlega frá-
bært,“ segir Steinunn.
Ólíkt því sem margir sjá fyrir sér er líf
langflestra tónlistarmanna langt frá því að
vera uppfullt af glamúr og gengur miklu
frekar út á mikinn aga og dugnað.
A: „Við vorum á sama tíma og við vorum í
tónleikaferðalagi á svokölluðum „School to-
ur“, til að reyna að byggja upp markhóp
ungra aðdáenda, þannig að við vöknuðum
fyrir allar aldir til að setja á okkur kvöld-
farðann og fórum svo í breska grunnskóla
og sungum og dönsuðum.“
S: „Svo komu spurningar á eftir, þaðan
fórum við oftar en ekki beint á útvarps-
stöðvar og ef það var ekki tónleikaferðalag í
gangi fóru kvöldin í ,,gigg“ á smærri stöð-
um. Svona gekk þetta dag eftir dag og þetta
var frá fyrsta degi brjáluð vinna og ekki al-
veg sami glamúrinn og margir halda. Við
sáum strax að það væri lítill tími fyrir
djamm eða vitleysu ef dæmið ætti að ganga
upp og ég held ég geti með góðri samvisku
sagt að við höfum allar verið gríðarlega ein-
beittar frá fyrsta degi.“
K: „Það var svo margt á þessu tímabili
sem fékk mann til að sjá í fyrsta skipti fyrir
alvöru hvað það væri að vera tónlistarmaður
á stærri markaði. Við fórum til dæmis fljót-
lega eftir að við komum til Bretlands inn á
eina útvarpsstöð sem var heil bygging á
stærð við turninn í Smáralind, en þjónaði
samt bara litlum landshluta. Sama daginn
fór maður kannski á fimm til tíu svona út-
varpsstöðvar bara í þessum tiltekna lands-
hluta. Þetta er töluvert annað en að fara
bara á milli herbergja í Skaftahlíðinni með
tónlistina sína.“
Á árunum 2006 og 2007 gekk stúlkunum í
Nylon vel í Bretlandi. Þær spiluðu til að
mynda margoft á Wembley sem upphit-
unarband fyrir stærri sveitir og stigu á svið
fyrir framan tíu til tuttugu þúsund manns
kvöld eftir kvöld. Þær fór í allar helstu
borgir í Englandi, Skotlandi og Írlandi og
þær segjast að mörgu leyti hafa upplifað
stóran hluta æskudrauma sinna í tónlist á
þessu tímabili. Stærri hlutir virtust á næsta
leiti.
A: „Þegar Losing a Friend og Sweet
Dreams komu út leið okkur eins og við vær-
um að fara að meika það. Enda fór Sweet
Dreams í efsta sæti á danslistanum í Bret-
landi.“
En þegar stutt er í stóra tækifærið má
*Þær eru allar sam-mála um að það hafiverið algjört lykilatriði að
hafa hann sér við hlið
þegar þær urðu á einni
nóttu frægustu stelpur á
Íslandi, án þess að hafa
neina hugmynd um hvað
slíkt hefði í för með sér.
Morgunblaðið/Kristinn
„Við erum búnar að vera svo rosalega nánar í það langan tíma
að það er hreinlega mjög erfitt að hugsa til þess að þetta muni
enda,“ segir Steinunn um náinn vinskap stelpnanna. „Ef við
myndum flytja í sundur væri það bara eins og að slíta sambúð.