Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.01.2015, Blaðsíða 51

draumnum eitt tækifæri í viðbót. „Ég mun
aldrei gleyma tilfinningunni þegar við kom-
um til baka út í janúar 2011. Okkur leið eins
og við værum aleinar í heiminum og tækni-
lega séð vorum við ekki með neitt í hönd-
unum þrátt fyrir alla þessa vinnu. En við
komum okkur fljótt á fætur á ný og snerum
bökum saman. Við höfðum samband við alla
sem við höfðum unnið með þarna úti, fórum
á fundi út um allt og enduðum loks með nýj-
an umboðsmann, Darryl Farmer,“ segir
Steinunn.
„Þarna vorum við komnar í fýlu út í allt
og alla og í hálfgerðum uppreisnarham gáf-
um við meðal annars út lagið Monster, eat
me, sem olli miklu fjaðrafoki hérna heima.
Við vissum alveg hvað við vorum að gera og
höfðum eiginlega bara gaman af því að
hneyksla. En eftir á að hyggja skiljum við
alveg að þetta hafi farið öfugt ofan í ein-
hverja,“ segir Klara og hlær.
Þær eru þó allar sammála um að þetta
hafi verið skemmtilegt tímabil, þar sem þær
unnu meðal annars með teyminu Stopwaitgo
sem þær segja að hafi verið eins og bræður
sínir alla tíð síðan.
Hættar sem The Charlies
Segja má að frá síðari hluta árs 2012 hafi
margt breyst. Klöru bauðst að taka þátt í
Eurovision árið 2013, sem var í fyrsta skipti
sem einhver þeirra hafði unnið ein allan
þennan tíma. Á svipuðum tíma féll faðir
Ölmu frá og við tók tímabil sem reyndi mik-
ið á þær allar sem einstaklinga, vinkonur og
samstarfsfélaga.
Frá árinu 2013 hefur stefnt í endalok
stúlknabandsins The Charlies, þó að það sé
ekki fyrr en nú fyrst sem ákvörðunin liggur
endanlega fyrir. Þær hafa ákveðið að ljúka
því tímabili formlega, en munu þó allar
vinna áfram í tónlist og halda áfram að búa
saman. Eins segja þær nánast sjálfgefið að
þær muni að einhverju marki starfa saman
að verkefnum þegar þar að kemur.
S: „Það er töluvert síðan við áttuðum okk-
ur á því að hæfileikar okkar liggja á ólíkum
sviðum, þó að þeir skarist líka. Allt þetta
margra ára ferli hefur skerpt á því. Ég hef
lengi fundið að mig langar mest að vinna að
því að koma tónlist á framfæri og er að fara
að stofna fyrirtæki með Soffíu Kristínu
Jónsdóttur. Fyrirtækið mun heita Iceland
Sync og mun meðal annars sérhæfa sig í að
koma íslensku efni til Bandaríkjanna. Við
erum þegar byrjaðar að vinna með nokkrum
listamönnum, en það þarf varla að taka það
fram að ég mun að sjálfsögðu vilja vinna
með Ölmu og Klöru í að koma þeirra efni á
framfæri.“
A: „Ég vil einbeita mér að því að semja
tónlist fyrir aðra, en mun líka syngja eitt-
hvað sjálf. Hluti af því verður tónlist sem
verður væntanlega ólík því sem við höfum
gert saman, en það verður að fá að koma
dálítið í ljós með tímanum.“
K: „Ég mun fyrst og fremst halda áfram
að syngja og er komin með drög að plötu,
sem ég vona að Íslendingar fái að heyra
fyrstir von bráðar.“
,,En við munum áfram búa saman og
verða ráðgjafar hver annarrar á öllum svið-
um. Svo eigum við auðvitað hund saman
líka, þannig að þetta er alls ekki hjónaskiln-
aður,“ segir Alma og uppsker hlátur fyrir.
Margir kynnu að líta svo á að það sem
þær Alma, Steinunn og Klara lögðu af stað
með hafi ekki gengið upp og því hljóti von-
brigði þeirra að vera mikil. En það þarf ekki
langan tíma með þeim stöllum til að átta sig
á að þær líta hlutina allt öðrum augum.
Ferðalagið er stóri sigurinn
„Það væri auðvitað hægt að horfa á þetta út
frá einhverju endatakmarki sem ekki hafi
orðið að veruleika, en fyrir okkur hefur
þetta fyrst og fremst verið stórkostlegt
ferðalag og er enn. Við erum búnar að halda
okkur á floti í tæp 5 ár í borg sem er senni-
lega sú erfiðasta í heimi fyrir listamenn og
við missum aldrei sjónar á því að það er
stórsigur í sjálfu sér. Við höfum búið þrjár
saman í pínulítilli íbúð allan þennan tíma og
vinskapurinn hefur styrkst gríðarlega á
þessum árum,“ segir Steinunn og Alma tek-
ur undir: „Við erum alls ekki búnar að fá
nóg eða orðnar saddar. Okkur langar að
halda þessu ævintýri áfram, þó að þessum
hluta af því sé lokið. Þetta er lífið sem við
viljum og við ætlum að halda því áfram á
meðan það er það sem við viljum.“
Þær segjast verða varar við það þegar
þær komi heim til Íslands að mörgum finn-
ist þær eiga að fara að eignast börn, fara í
vinnu eða fara að læra. ,,Læra hvað“??, seg-
ir Klara með áherslu og bætir við: ,,Þetta er
vinnan mín, námið mitt og það sem mig hef-
ur alltaf dreymt að gera. Mér hefur alltaf
fundist þessi hugmynd um að skilgreina
hlutina út frá „meiki“ skrýtin. Ég hef gert
allt það sem mig dreymdi um að gera sem
lítil stelpa og meira til. Ef ég hefði sagt 12
ára Klöru hvað hún ætti eftir að upplifa,
hvað hún ætti eftir að læra og hvar hún ætti
eftir að búa hefði hún brosað allan hringinn!
En þó að þær séu alls ekki komnar að
endalokum Kaliforníu-ævintýrisins, vita þær
allar að það mun ekki vara að eilífu.
„Við erum búnar að vera svo rosalega
nánar í það langan tíma að það er hreinlega
mjög erfitt að hugsa til þess að þetta muni
enda. Ef við myndum flytja í sundur væri
það bara eins og að slíta sambúð. Tala nú
ekki um að hætta að starfa saman á sama
tíma. Við erum eiginlega búnar að vera í
sleepover hjá hver annarri í 8 ár,“ segir
Steinunn brosandi og bætir við: „Það sem
segir mest er að þó að við séum að hætta
sem band viljum við samt starfa saman
áfram. Það segir eiginlega allt um hvað okk-
ur líkar vel við hver aðra. Alma og Klara
eru og verða mínir helstu ráðgjafar í lífinu.“
Klara tekur undir þetta: „Ég er núna í
fyrsta skipti fyrir alvöru að fara að gefa út
lög ein. Ég er auðvitað hrædd við það að
mörgu leyti og þá eru þær mínir bestu ráð-
gjafar sem er ómetanlegt að hafa sér við
hlið.“
Rétt að lokum spyr ég þær út í það
hvernig þeim líki að koma heim um jólin og
hvort þær sjái Ísland í öðru ljósi eftir að
hafa búið svo lengi erlendis.
,,Það er kalt,“ segir Steinunn og hlær, en
bætir svo við að auðvitað jafnist fátt á við
að fá að vera í faðmi fjölskyldunnar.
„En við söknum þess allar að finna ís-
lenskt sumar. Fjarlægðin er það mikil að við
höfum bara komið einu sinni á ári síðan við
fluttum og þá verður þessi árstími fyrir val-
inu. En ég held að við séum allar að hugsa
um að koma að sumri til næst,“ segir Klara.
,,En það góða við að koma um jólin er að
maður nær að hitta alla og það er annars
konar stemning yfir öllu,“ bætir Alma við.
„Við vitum að við munum ekki búa í Los
Angeles að eilífu, en samt er ég alls ekki
viss um að ég vilji setjast aftur að á Íslandi
strax og ég veit að stelpunum líður eins með
það. En við erum auðvitað á allt öðrum stað
en þegar við bjuggum hér síðast og það hef-
ur mjög margt breyst. Ég held að við séum
allar sammála um að okkur líði pínulítið eins
og gestum í eigin landi,“ segir Steinunn og
Klara grípur boltann á lofti: „Fólk sem ekki
þekkir okkur heldur eflaust að við séum
töluvert öðruvísi en við erum í raun, því að
það þekkir okkur af því sem við vorum að
gera 18 og 19 ára gamlar. ,,Þú ert allt öðru-
vísi en ég hélt,“ er setning sem við heyrum
oft. En það er bara skemmtilegt.“
* Fólk sem ekki þekkirokkur heldur eflaustað við séum töluvert
öðruvísi en við erum í
raun, því að það þekkir
okkur af því sem við
vorum að gera 18 og 19
ára gamlar.
Steinunn, Emilía, Klara og Alma urðu á einni nóttu frægustu stelpur á Íslandi og héldu í
kjölfarið síðan út í hinn stóra heim sem átti eftir að umturna lífi þeirra.
Morgunblaðið/Ernir
Þrjár konur tóku höndum saman og gáfu út sögu hljómsveitarinnar, Dröfn Þórisdóttir, útgef-
andi hjá Vöku-Helgafelli, Marta María Jónasdóttir, blaðamaður skrifaði bókina um Nylon og
Kristín Agnarsdóttir, grafískur hönnuður, hannaði útlit Nylon-bókarinnar.
Morgunblaðið/Frikki
Stelpurnar sungu nokkur lög til styrktar Styrktarfélagi krabbameinssjúkra barna árið 2008.
Uppselt var á tónleikana, og rann allur aðgangseyrir, um þrjár milljónir króna, til styrktarfélagsins.
Emilía hvarf frá hljómsveitinni eftir ævintýrið í Bretlandi og eftir urðu þrjár. Þegar hurð
opnaðist að tónlistarheiminum í Bandaríkjunum ákvað tríóið að heita The Charlies.
18.1. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 51