Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 7

og fór með hvíta broddstafinn sinn í hendinni.
heilsuhraustur; hann rnundi varla sjálfur,
hvenær honum síðast hafði orðið misdæg-
urt og stóð nokkurn veginn á sama, hvernig
blés og hvaðan, — það þurfti meðal mann-
drápsbyl til að Hjálmar sæti veðurtepptur,
sögðu menn. Ef til vill þoldi flökkublóðið,
sem um æðar hans rann, ekki sem bezt að
sofa tvær nætur undir sama þaki. Að halda
áleiðis — þótt ekki væri nema til næsta
bæjar — var allténd ofurlítil tilbreyting; og
sífelld tilbreyting var orðin honum lífsskil-
yrði.
Verkefni tók hann sér nálega ekki í hönd,
nema einhver húsmóðirin óskaði eftir að
hann renndi fyrir hana hlut eða hann kynnt-
ist ungri blómarós, sem um stund leiddi hann
á villigötur vinnunnar — hann var jafnvalt-
ur á svellum ásta og iðjusemi. Undir þeim
kringumstæðum átti hann til að breyta um
áætlun, strunza beina leið þangað, sem hann
vissi af rennibekk, smíða rokk, hesputré eða
eitthvað annað, halda síðan um hæl þangað,
sem listasmíðin átti að lenda — og var þá
lokið þeim útúrdúr. Hvort hann fékk að
launum þakkir eða tóbak í höndina, eða
ekki neitt, stóð honum svona nokkurn veg-
in á sama. Ef um ástarkast hafði verið að
ræða, hafði sú tilfinning oftast farið með
sig í áreynslunni við verkið. Að morgni skila-
dagsins var hvort tveggja gleymt eða sama
sem, flækingurinn kvaddi og fór — með
hvíta broddstafinn sinn í hendinni. Það var
askviður í skaftinu og sá á, að það hafði
komið í rennibekk, og þó aðeins lítið eitt.
Hjálmar gekk allajafna í grámórauðri vað-
málsúlpu yzt fata, ófóðraðri, hnjásíðri og bar
á baki svellþykkan malpoka úr togbandi,
misjafnlega á sig kominn. En hvort heldur
malur hans var tómur eða troðinn, var um-
renningurinn í ágætu skapi, já, og þó honum
hefði verið synjað um gistingu — það gat
komið fyrir hann, eins og hvern annan, að
honum væri úthýst — og hann ekki hefði
smakkað mat í sólarhring eða hálfan annan,
lá allajafna bros í skegglubbanum, aflituð-
um af sól og vindum.
Flestum, sem einhver kynni höfðu af
Hjálmari, var fremur vel til hans, ekki sízt
börnum, og þá einnig að sjálfsögðu ungling-
um þeim, er hann bar bréf á milli. Þó voru
sumir þannig gerðir, að þeir áttu örðugt
með að fyrirgefa honum letina og flakkið..
Heimalningar. sem ekki eiga annars úrkosta
en að púla sýknt og heilagt, ala stundum í
brjósti leynda þrá, jafnvel flækingsferðalög
geta litið út sem ævintýr í augum staðbund-
ins manns, — það var ekki annað en von að
þeim sýndist Hjálmar og hans nótar sleppa
allt of létt og ánægjulega frá lífsstritinu.
Að minnsta kosti voru honum ekki fremur
en öðrum spöruð illmælin, — þeir menn
voru til, sem lögðu sig fram um að gera
honum ferðalagið eins ánægjusnautt og þeim
frekast var unnt. Hann var þjófkenndur og
á hann borið, að hann færi með lygar og
bæri róg milli manna. Ásakanir af því tagi
voru í mesta máta óverðskuldaðar, — fróm-
ari mann en Hjálmar gat varla, né heldur
Reykjalundur
5