Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 22

Cirkus Zoo. — Filarnir.
og viðbrögð þeirra eftir því fjarstæðukennd
og furðuleg. Þá eru enn aðrir, sem lagt hafa
stund á jafnvægisæfingar, bæði á gólfi og í
rjáfri uppi, langt yfir höfðum áhorfenda.
Listir slíkra manna eru með sömu ólíkind-
um og annarra þegna úr ævintýraríki hring-
sviðsins.
Margra atriða úr venjulegri leikskrá verð-
ur að engu getið hér, en þó er enn eitt, sem
vert er að minnast. Eins og þjóðhöfðingjar
fyrri alda töldu hirð sína eigi fullskipaða
meðan hirðfíflið var fjarri, er fjölleikahús
hvergi nærri sínu rétta eðh, án fífla, eins
eða fleiri. Fíflið, þessi kringilega manngerð,
færð í afkáralegasta gerfi, sem upphugsað
verður, fylgir sýningaratriðum frá upphafi
til enda og brúar bilið milli þátta þann veg,
að þau hverfa áhorfendum. Leiftrandi fyndni
og hárbeitt hnífilyrði fljúga af vörum skríp-
isins, þess á milli virðist það bera allar sorg-
ir veraldar, en fólkið hlær að sorgunum.
Sýningin verður því sem einn óslitinn
þáttur og heldur áhorfendum í þrotlausum
spenningi frá upphafi til enda. Geðhrif
manna taka sífelldum, snöggum breytingum.
Dynjandi hlátur víkur skyndilega fyrir
djúpri þögn, sem fyr en varir er aftur rofin
af dynjandi lófataki. Fjölhtir geislavendir
kljúfa loftið og baða sviðið í töfraljóma,
undrasviðið langt að komna úr löndum æv-
intýranna, til þess að vekja útþrá unghng-
anna, en létta um stundarsakir fargi hvers-
dagsleikans af herðum hinna fullorðnu.
Andrúmsloftið er mettað af römmum þef
villidýra og sætri angan af röku sagi, sem
þekur sviðið allt.
Sýningar fara fram í tröllauknu tjaldi
sporöskjulöguðu. Sviðið er í miðju, en sæta-
raðirnar mynda hvern hringinn af öðrum
í kringum það og fara hækkandi eftir því,
sem aftar dregur.
Allflestir cirkusar eru á faraldsfæti.
Starfsliðið, dýr og farangur er flutt stað úr
stað, land úr landi á húsvögnum, sem hest-
um er beitt fyrir. Vagnarnir, sem oft skipta
tugum að tölu, eru venjulega málaðir með
sterkum, fjölbreyttum litum. Þegar vagna-
lestin mjakast eftir þjóðveginum með skær-
um bjölluklið, er henni jafnan veitt meiri
athygli en öðru því, er um veginn fer. Marg-
ur unglingurinn horfir löngunaraugum eftir
henni, og' þykir, sem þar fari óskabörn
hamingjunnar, hinir öfundsverðu, frjálsu og
glöðu farandmenn.
20
Reykjalundur