Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 30
HALLGRlMUR JÓNSSON
frá Ljárskógum.
r
<Jyðjfí gleðinimr.
Hún svífur á vorbjörtum væng,
og vefur mig frelsandi örmum,
með geislandi, sólheiðum söngvum,
hún syngur döggva af hvörmum,
hún léttir mér langferðaspor,
og ljómar um daganna slóð,
— hún birtir mér sýn yfir gæfunnar gjafir
og geislanna hrynjandi ljóð!
Hún hvíslar í andvarans óð
um yndisleik kyrrðar og friðar,
hún ljóðar í lindanna hjali
er lækurinn kyrrlátur niðar
um alheimsins undur og dýrð
og eilífa hreyfingu og starf,
— um mannkynsins leitandi menningarþorsta
og mannanna dýrasta arf.
Hún berst eins og blævakið stef
í bjartnætti á íslenzku vori,
í sumarsins bjartasta brosi
með blómstur í hverju spori,
og haustkvöldsins hugljúfa blæ
hún helgar í dreymninnar gjöf,
og vetrarins frostrós og vekjandi heiði
hún vefur í hreinleikans tröf.
Hún andar í ilmi frá jörð
og angan frá liljum og rósum
í talandi, táknrænum myndum
og tindrandi norðurljósum,
hún andar og blessar um allt,
— hvert augnablik fagnandi, — tær,
hún kemur og fer eins og goðborin gyðja
sem gullstrengjahörpuna slær.
— Hún birtist í barnanna leik
og brosi frá konunni minni,
í heimilisgæfunnar gjöfum
hún gistir í hjartans inni.
— Hún guðar á gluggann minn,
hún er gestur minn oft á dag,
— við atlot hennar ég alheiminn blessa
og yrki mitt fegursta lag.
28
Reykjalundur