Reykjalundur - 01.06.1951, Blaðsíða 41

BRTDQE.
í litarsögnum reyna menn venjulega að
gefa til kynna styrkleika sinn eða veikleika
með spilunum, sem þeir gefa í slagina. I
grandi er oft hafður annar háttur á. Þar kem-
ur oft í hlut spilafélaga þess, er út lætur
frá röð háspila, að gefa upplýsingar um
hvað mörg spil hann á í litnum. Venjan er
að frá tvíspili er það hærra gefið í fyrst og
síðan það lægra. Með þrjú spil í htnum er
miðspilið gefið fyrst, þá það hæsta og síð-
ast það lægsta. Með fjögur spil í litnum,
sem er sjaldgæfara, hafa menn ekki verið
sammála um regluna, en algengast er að
gefa fyrst það lægsta, síðan næst hæsta,
þá það hæsta og loks það lægsta.
Það er ókostur við þessar reglur, að þær
eru ólíkar öðrum reglum, sem gefa til kynna
veik eða sterk spil og geta því valdið mis-
skilningi. Það er því rétt að nota þær með
varúð og beita þeim aðeins þegar spilað
er út frá röð háspila eða þegar ellefu reglan
gefur ljóslega til kynng hvaða spil meðspil-
arinn hefur á hendi. I öllum öðrum tilfell-
um er það góð regla að taka útspil með-
Þú varðst ei sæll, þú varðst ei neitt,
þú varðst ei með þeim heldri.
En von er til þú verðir eitt:
— Þú verður sjálfsagt éldri.
SVB.
spilara með eins háu spili og unnt er. Þeg-
ar meðspilari spilar út ás í grandsögn, er þó
ekki rétt að nota þessa reglu, en gefa ætíð sitt
hæsta spil í, síðan það næst hæsta o. s. frv.
og skiptir þá engu hversu mörg spil eru í
litnum.
Þótt einhvers misskilnings gæti endrum og
eins í sambandi við þessar reglur, munu
flestir komast að raun um kosti þeirra.
Eftirfarandi dæmi sýnir glöggt, hversu
mikilvægar slíkar upplýsingar geta verið:
S: K d g 6 3
H: 9 4
T: Á 5 3
L: 8 6 5
S: Á 10 4
H: Á 7
T: K d g 9 7 2
L:Ág
S: 8 5 3
H: D g 8 2
T: 6 4
L: K 10 9 4
Vestur gaf og opnaði á einum tigli, norð-
ur sagði einn spaða, austur og suður sögðu
pass, vestur tvö grönd, austur þrjú hjörtu
og vestur þrjú grönd.
Norður spilaði út spaðakóng og suður lét
spaða fimmið í, vestur gaf slaginn. Norður
lét út spaða drottninguna og suður gaf áttuna
í. Norður vissi nú, að suður hafði að minnsta
kosti haft þrjú spaðaspil. Tæki vestur þenn-
an slag, átti norður örugga innkomu á tígul-
ásinn, og gat tekið allan spaðann, spilið hlaut
því að tapast. Ef suður hefði aðeins gefið
veikleika sinn til kynna á venjulegan hátt,
gat norður búizt við að vestur hefði ásinn,
tíuna, fjórðu og átti á hættu að gefa hon-
um aukaslag, ef hann hélt áfram með litinn.
S: 9 7
H: K 10 6 5 3
T: 10 8
L: D 7 3 2
REYKJAI.UNPUR
39