Morgunblaðið - 06.02.2015, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2015
tími og þið voruð gift. Ég mun
sakna þín, elsku mamma mín, þú
varst alltaf svo skemmtileg og
mikill húmoristi, við gátum oft
hlegið saman. Minningin um þig
mun lifa með mér alla tíð og mun
ég vitna í mörg skemmtileg orð
sem komu bjöguð frá þér vegna
þess að þú varst dönsk, og örugg-
lega munu öll börnin þín vitna í
þessi orð um ókomna tíð.
Mamma, ertu vakandi mamma mín?
Mamma, ég vil koma til þín.
Ó mamma, gaman væri að vera stór.
Þá vild’ ég stjórna bæði hljómsveit og
kór.
Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, áðan dreymdi mig draum
um þig.
En datt þá fram úr og það truflaði
mig.
Þú varst drottning í hárri höll.
Hljómsveitin! Álfar, menn og tröll,
lék þér og söng í senn, hún var svo
stórfengleg.
Tröllin þau börðu á bumburnar.
Blómálfar léku á flauturnar.
Fiðlurnar mennskir menn, á mandólín
ég.
Allir mændum við upp til þín.
Eins og blóm þegar sólin skín.
En þínum faðmi frá, gjafir flugu um
allt.
Flestum gekk vel að grípa sitt.
Glaður náði ég fjótt í mitt.
En stóll er steig ég á, stóð tæpt svo
hann valt.
Mamma, þú ert elskuleg mamma mín,
mér finnst gott að koma til þín.
En mamma, gaman væri að vera stór.
Þá vild’ ég stjórna bæði hljómsveit og
kór.
(Freymóður Jóhannsson)
Hinsta kveðja,
Halldóra (Dóra) og
Ólafur (Óli).
Lán mitt í lífinu var að eiga
tvær mömmur og var Elí önnur
þeirra. Af þeim 90 viðburðaríku
árum, sem hún lifði, dvaldi hún í
tæp 70 ár á Íslandi og kom þar á
legg átta börnum sem líklega hafa
aldrei áttað sig fyllilega á þeim
áhrifum sem hún hafði á þau.
Mamma var ekki með mótaðar
hugmyndir um það hvernig ætti
að lifa, heldur tók jafnan mið af að-
stæðum og reyndi að kenna okkur
með eigin fordæmi hvað það
merkir að vera sannkölluð mann-
eskja. Hún var stolt í heiðarleika
sínum og eljusemi en eins og allar
sterkar persónur óhrædd við að
leita aðstoðar hjá sínum nánustu
ef svo bar undir.
Tilvera mömmu á Íslandi ein-
kenndist af togstreitu innflytjand-
ans sem rífur sig upp með rótum
til að setjast að á framandi stað og
eignast þar börn og buru. Fjöl-
skyldan var hennar líf og yndi og
því kom aldrei til greina að flytja
sig um set, ekki heldur eftir andlát
afa míns. Þó finnst mér að alltaf
hafi verið til staðar vottur af trega
eða söknuði eftir heimalandinu
þar sem móðurmálið var talað og
menningin nærtæk. Togstreitan
var látlaus og okkur hinum hulin
en því hugsuðum við aldrei út í
hversu undarlegt og erfitt hefur
verið fyrir hana að yfirgefa nú-
tímalega en vissulega stríðshrjáða
stórborg á fimmta áratug tuttug-
ustu aldar og setjast að í landi á
hjara veraldar þar sem innreið
aldarinnar hafði varla hafist. Flest
erum við sein til að skilja fórnir
foreldra okkar. En mamma gerði
sjálfa sig heldur aldrei að umtals-
efni. Líf hennar snerist ekki um
hana sjálfa heldur um að rækta
þau sambönd sem felast í því að
vera dóttir, systir, eiginkona, móð-
ir, amma, langamma, o.s.frv.
Þannig var hún fullkomlega æðru-
laus, jafnvel án þess að velta vöng-
um yfir því sjálf, og tileinkaði sér
þetta merkilega og mér liggur við
að segja látlausa látleysi, látleysið
sem er svo einlægt að það er
ósýnilegt og enginn kann að koma
orðum að því.
Í látleysi sínu kom mamma mér
oft á óvart með yfirlætislausri
viskunni sem reynslan hafði miðl-
að henni. Þegar ég var sjálfur rót-
laus sýndi hún mér stöðugt og
óbilandi traust sem veitti mér ekki
einungis mikilvægan stuðning,
heldur blés mér um leið í brjóst
metnaði til að bregðast ekki þessu
öfluga trausti. Hún vissi hvað hún
söng. Mamma var minn eftirlætis
heimspekingur sem skildi aðstæð-
ur áttavilltra einstaklinga í hring-
landa lífsins en vissi um leið að
besta hvatning sérhverrar per-
sónu er ást, traust og tiltrú þeirra
sem standa henni næst. Þar
kenndi hún mér meira en allar
heimsins bækur gætu nokkru
sinni kennt mér.
Með þeirri útgeislun heiðar-
leika, hreinskilni og einlægni sem
stafaði af henni er og verður
mamma ávallt mín mikilvægasta
fyrirmynd, enda þótt ég muni
aldrei geta náð hennar hæðum.
Nú þegar bið hennar er lokið finn
ég fyrst og fremst til þakklætis,
þakklætis til hennar fyrir allt sem
hún gaf mér en jafnframt þakk-
lætis til örlaganna, hver sem þau
eru, fyrir að hafa fært mér þennan
einstaka áhrifavald lífs míns. Ég
mun sakna hennar en fái ég ein-
hverju ráðið verða ljúfar minning-
arnar um persónuleika hennar
mér leiðarljós svo lengi sem ég lifi.
Geir Sigurðsson.
Meira: mbl.is/minningar
Þá er komið að lokakveðjunni
til elsku ömmu Elí. Maður huggar
sig við að núna er hún loksins búin
að fá friðinn sem hún þráði svo
heitt. Ég er svo þakklát fyrir allar
minningarnar sem ég bjó til með
ömmu töff, amma var jú einn
mesti nagli sem ég þekkti. Þetta
eru mér mjög dýrmætar stundir,
sérstaklega í dag þegar maður
saknar hennar hvað mest. Þótt
hún hafi búið í Reykjavík og ég í
Vestmannaeyjum þá fór ég ekki
öðruvísi í bæinn eftir að ég fékk
bílpróf en að koma við í smá heim-
sókn hjá ömmu. Ef ég kom í há-
deginu þá var amma alltaf búin að
labba út í Nóatún og kaupa dýr-
ustu skinkuna handa dekur-
barnabarninu. Svo fékk ég malt-
brauð, rándýra aliskinku, bauna-
salat og spælt egg ofan á, ásamt
nokkrum öðrum áleggstegundum,
þar sem amma danska hélt sig við
hefðina og hafði svona mini dansk-
an smörrebröd-fíling þegar maður
kom. Ef ég kom um kvöldmatar-
leytið þá fékk ég dýrindis hakka-
buff með lauk, brúnni sósu og
heimalagaða kartöflumús. Við sát-
um oft heillengi við eldhúsborðið í
Furugrundinni, ræddum stráka-
málin, heimsmálin og í rauninni
hvað sem er. Eftir matinn sett-
umst við oft inn í stofu og horfðum
á Nágranna og Glæstar vonir
saman. Við tókum nú í einstaka
Rummicub-spil líka, þar sem
amma notaði „joggana“ óspart
eins og hún orðaði það svo
skemmtilega. Það var alltaf svo
gott að koma til hennar og hún var
svo einlæglega glöð að fá mann.
Amma var þvílík kjarnakona og ég
virkilega dáist að því sem hún kom
í verk. Að koma í heiminn sjö
börnum, þar af tvíburum, ásamt
því að ala upp stóra bróður minn
hann Geir. Hún kom átta einstak-
lingum til manns, geri aðrir betur.
Hún var einstakur karakter, litrík
og blótaði eins og togarasjómaður
ef þannig lá á henni. Alveg hreint
dásamleg. Nú hefur einn engill
safnast í skarann sem ég veit að
vakir yfir mér, friður verði með
þér, elsku amma engill. Þitt
barnabarn,
Kristín Ósk.
✝ Lilja Árna Sig-urðardóttir
fæddist 15. ágúst
árið 1928 í Reykja-
vík. Hún lést á öldr-
unarheimilinu Sól-
vangi 28. janúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sigurður
Þorsteinsson frá
Brúarhrauni í
Hafnarfirði, f. 5.9.
1888, d. 1.11. 1966, og Svein-
björg Halldóra Sumarlilja Mar-
teinsdóttir frá Traðarkoti í
Reykjavík, f. 12.5. 1894, d. 15.
júlí 1963. Systkini Lilju eru Ólaf-
ur, f. 1921, d. 1987, Jarl, f. 1922,
d. 2009, Marteinn Ágúst Sig-
urðsson, f . 1923, d. 1999, Sig-
urður, f. 1924, d. 2008, María, f .
1926, d. 2010, Þorsteinn, f. 1931.
Hálfsystkini samfeðra Hilmar
Haukur, f. 1937, d. 1972, Gylfi, f.
1942, Kristín Guðrún, f. 1949
Þann 7. nóvember 1951 giftist
Lilja Sveini Halldórssyni, f.
16.12. 1926, d. 18.7. 2006, þau
eignuðust tvo syni. Oddur Björn
Sveinsson, f. 22.9. 1952, fv. maki
Kristín Hulda Jóhannesdóttir, f.
30.11. 1949. Börn þeirra Jó-
hannes Oddsson, f. 23.3. 1977,
kvæntur Hlín Guðjónsdóttur.
Dóttir þeirra Júlía Kristín, f.
2.11. 2005. Lilja Oddsdóttir, f.
21.8. 1985, sambýlismaður
hennar Hákon Zimsen. Halldór
Árni Sveinsson, f. 22.2. 1955,
kvæntur Önnu Kristínu Har-
aldsdóttur, f . 21.7. 1957. Synir
þeirra: Hilmar Árni Hall-
dórsson, f. 14.2. 1992, Hörður
Brynjar Halldórsson, f. 12.7.
1995. Haraldur Gunnarsson, f.
25.2. 1988.
Þann 22. október 1962 giftist
Lilja eftirlifandi eiginmanni sín-
um Sigurði Hákoni Kristjáns-
syni, f. 20.6. 1927.
Börn þeirra eru:
Kristján Sigurður
Sigurðsson, f. 28.6.
1964, kvæntur
Huldu Björg Jón-
asdóttur, f. 8.4.
1971. Börn þeirra:
Ingibjörg Lilja, f.
10.6. 1994. Sólveig
Lára, f. 8.7. 1996,
Margrét Linda, f.
25. janúar 1998,
Sigurður Hákon, f. 13.11. 1999.
María Sigurðardóttir, f. 27.8.
1967.
Lilja ólst upp í Reykjavík,
lengst af á Freyjugötu 11, í
stórum systkinahópi. Hún
hleypti snemma heimdraganum
og fór til náms og starfa í Dan-
mörku og Bretlandi, en átti þess
kost einnig að ferðast til fjar-
lægra landa þegar hún starfaði
sem þerna á olíuflutningaskipi.
Hún var í vist í Reykjavík og
vann við saumaskap, matseld og
þrif, en eftir að hún giftist og
fluttist til Hafnarfjarðar vann
hún að mestu við heimilið, en
sótti einnig framhaldsmenntun í
Flensborgarskóla og Iðnskólann
í Hafnarfirði þar sem hún lauk
námi í tækniteiknun. Lilja var
listhneigð og allt lék í höndum
hennar. Hún hafði yndi af hann-
yrðum hvers konar; sauma- og
prjónaskap, útskurði og postu-
línsmálun, svo eitthvað sé nefnt,
og matseld hennar og tertugerð
var rómuð. Hún starfaði einnig
að félagsmálum og var ein af
stofnfélögum Lionsklúbbsins
Kaldár. Síðustu tvö ár ævi sinn-
ar átti hún við heilsubrest að
stríða og dvaldi á Eir og síðar
Sólvangi.
Útför Lilju fer fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju í dag, 6. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
„Spurði ég þig, móðir mín,
og mildin þín
allar gátur greiddi.“
(Örn Anarson)
Ég sit í húminu og reyni að
koma á blað fátæklegri kveðju til
þín, elskuleg móðir mín, sem við
kveðjum í hinsta sinn í dag. Þess-
ar línur úr kvæðinu „Þá var ég
ungur“ eftir Örn Arnarson,
skáldið hægláta sem lengst af bjó
í Hafnarfirði, banka upp á og ým-
ist trufla ljúfsárar minningar –
eða vekja aðrar sem glatkista ár-
anna hefur falið og litað fölum
bláma.
Það verður skrýtið að geta
aldrei framar spurt þig, því svör
þín voru alltaf hreinskilin og gef-
andi, og ég átti alltaf hvatningu
vísa og hjálp frá þér – ekki síst
þegar á brattann var að sækja og
aðrir höfðu litla trú á uppátækj-
unum. Alltaf hafðirðu tíma og ráð
til að hjálpa. Fyrir það stend ég í
eilífri þakkarskuld.
Sjálf varstu listhneigð, hand-
lagin og útsjónarsöm með af-
brigðum og allt lék í höndunum á
þér; Fínleg postulínsmálningin,
útskurðurinn, sauma- og prjóna-
skapurinn, bakstur og marsíp-
anskreytingar, skrautskrift og
bókband. Það var sama hvar bor-
ið var niður. Og allt var svo vel
gert að aðdáun vakti. Kröfuna
um ýtrustu vandvirkni tókstu í
arf frá pabba þínum, innramm-
aranum.
Þú byrjaðir snemma að vinna,
annað hefur sjálfsagt ekki verið í
boði hjá barnmargri, efnalítilli
fjölskyldu þar sem erfið veikindi
og sár skilnaður foreldra settu
svip á æsku og uppvaxtarár. Þú
ræddir það ekki oft, en ég veit að
þig hefur langað að mennta þig
meira. Enda áttirðu auðvelt með
að læra og muna hluti og einstak-
lega létt veittist þér að kenna
börnum og unglingum stærð-
fræði og munu margir þakka þér
góða hjálp á því sviði.
Þú hleyptir heimdraganum,
fórst á danskan húsmæðraskóla,
varst í vist hjá heldra fólki í Þing-
holtunum og Englandi, sigldir
um Súezskurð, Miðjarðarhaf,
Mið- og Suður-Ameríku sem
þerna á olíuskipi og ýmislegt
fleira sem óvenjulegt var í þá
daga. Hróður þinn af elda-
mennsku barst víða og þú varst
fengin til að elda ofan í stórlaxa í
Borgarfirði og franska sendi-
herrann á Íslandi.
En aðall þinn var mildin,
hjálpsemin og jákvæðnin. Vel-
ferð annarra, sérstaklega fjöl-
skyldunnar var þér efst í huga.
Börnum mínum og annarra
varstu einstaklega góð og kennd-
ir þeim að deila kjörum og gjöf-
um jafnt – aldrei gerðirðu upp á
milli neinna.
Síðustu tvö árin voru þér erfið,
mamma, vegna veikinda. Vegna
þeirra varstu langdvölum að
heiman, einkum á Sólvangi.
Þrátt fyrir að þú nytir þar góðrar
aðhlynningar elskulegs starfs-
fólks var hugurinn heima í
Köldukinn og þú varst alltaf á
leiðinni heim. Pabbi sem alltaf
reyndist þér stoð og stytta, kom
til þín á hverjum degi. Hans er
missirinn mikill nú. Þú fylgdist
vel með, last blöðin og prjónaðir
en síðustu vikurnar var ljóst
hvert stefndi.
Og nú hefurðu kvatt okkur, en
jafnframt ertu komin heim og
verður vel fagnað af gengnum
vinum og ættingjum – og eflaust
beðin um að hjálpa til og baka
þínar himnesku tertur!
Vertu vel kvödd, elsku
mamma, besti vinur minn og
hjálparhella alla mína ævi.
„Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.“
(ÖA)
Þinn sonur,
Halldór Árni Sveinsson.
Lilja Árna
Sigurðardóttir
láta fylgjast með okkur reglulega.
Við vitum ekki enn hve miklu hún
hefur áorkað með ákveðni sinni og
eftirfylgni. Eitt er víst, hún lagði
sig fram um að halda okkur vak-
andi og ræddi meira um okkar
heilsu en sína.
Valdís mín barðist hetjulega
fram á síðasta dag, þannig var
Valdís. Þessi fallega, duglega og
kjarkmikla frænka mín átti sann-
arlega skilið lengra líf og hennar
verður sárt saknað.
Megi Guð vaka yfir fjölskyld-
unni hennar og styrkja.
Þakka þér fyrir alla umhyggj-
una, kæra Valdís, ljós og friður
fylgi þér.
Helga Arnheiður
Erlingsdóttir.
Elsku Valdís mín, nú ertu flogin
á braut á vit nýrra ævintýra,
ferðast um ókunn lönd og umvefur
allt og alla sem verða á leið þinni
ást og kærleika.
Þú varst svo sterk og falleg
kona með þitt ljósa hár og brúnu
augu. Þú varst sveitastelpa en
vildir sjá heiminn og lést drauma
þína rætast. New York varð þinn
staður, stórborgin heillaði. Það
var svo gaman að heimsækja þig
þangað, þú tókst vel á móti þínu
fólki, leiðbeindir og vildir allt fyrir
alla gera. Þú varst aldrei að mikl-
ast yfir velgengni þinni en í NY
vannstu við förðun, þú varst lista-
kona í þínu fagi og ég var óend-
anlega stolt af þér. En mest var ég
stolt af þér hvernig þú tókst á við
veikindi þín. Þú gafst aldrei upp,
þú hélst þínu striki og einbeittir
þér að settu marki, að ná bata.
Þegar þú fékkst vondar fréttir
varstu eins og birkihríslurnar í
skóginum heima á Þverá, þú
bognaðir en brotnaðir ekki. Lífs-
kraftur þinn og þrautseigja var
okkur öllum sem þekktum þig
mikill lærdómur. Nú í janúar kom
kallið, við ráðum ekki alltaf för.
Mikið á ég eftir að sakna þín,
elsku Valdís mín. Það var svo
óteljandi margt sem við áttum eft-
ir að gera, t.d. að fara upp á Lauf-
áshnjúkinn. Þig dreymdi um það
en sú ferð var aldrei farin. Þú skalt
vita að ég fer á hverju sumri með-
an ég get þér til heiðurs og við hitt-
umst á toppnum.
Þótt þú hafir verið valin allt of
snemma í önnur verkefni þakka ég
af heilum hug fyrir þann tíma sem
við áttum. Þú varst þátttakandi í
lífi mínu, það var það besta. Okkur
þótti svo vænt hvorri um aðra, við
hlógum saman við grétum saman.
Takk, Valdís, fyrir allar góðu
samverustundirnar, heima eða að
heiman. Takk fyrir öll símtölin,
ráðleggingar og gjafir sem fóru þó
nokkrar á milli landa, s.s. snyrti-
vörur, vítamín eða eitthvað allt
annað sem átti að gera mér gott.
En fyrst og fremst þakka ég þér
alla þá ást og umhyggju sem þú
sýndir mér og mínum.
Gott er að leggjast í lyngið,
sjá lauf glóa, finna kvik
fjaðurmjúk atlot þess, fagna
í fegurð jarðar meðan rauð
og lág sólin lækkar
og lyngbreiðan er ilmgrænt haf
sem ber þig að hljóðri húmströnd
og hylur þig gleymsku. –
(Snorri Hjartason)
Elsku Valdís, þú ert hetjan mín
sem gafst aldrei upp og fylgir mér
alltaf.
Vegni þér vel.
Þín
Ragna (Systa).
Það er sárt að kveðja Valdísi
frænku mína og vinkonu. Ótal-
margar minningar fljúga gegnum
hugann, minningar frá barnæsku,
frá unglingsárunum og svo aðrar
nýlegri eftir að við áttum að teljast
fullorðnar. Þegar við vorum yngri
sköpuðum við okkar eigin heim
sem við vorum ekkert endilega
viljugar til að veita öðrum hlut-
deild í. Við lékum okkur tímunum
saman að gömlum dúkkulísum
sem við fundum í búrinu hjá
ömmu, dvöldum í búinu Skógardal
sem var okkar annað heimili á
sumrin, fórum ófáar ferðir í
Fnjóskána að tína steina og sömd-
um ógleymanleg leikrit í kartöflu-
garðinum, sem við frumfluttum
jafnóðum. Tíminn var fljótur að
líða og ekki man ég eftir að okkur
hafi nokkurn tímann leiðst. Við
höfðum alltaf um nóg að tala og
það breyttist aldrei. Þrátt fyrir að
Valdís byggi flest sín fullorðinsár í
Bandaríkjunum kom hún oft heim
síðustu árin og einhvern veginn
var þá allt eins og áður, mikið tal-
að, hlegið og stundum grátið. Ég
er þakklát fyrir hve margar
stundir við áttum saman á síðasta
ári, á Spáni í frábærri frænkuferð,
hér heima og í Bandaríkjunum.
Valdís var alveg einstök mann-
eskja, róleg, hjartahlý, gjafmild og
var umhugað um sitt fólk. Hún var
hógvær en var alltaf viss um hvað
hún vildi og stóð við sínar ákvarð-
anir. Persónuleiki Valdísar kom
skýrt fram í baráttu hennar við
krabbameinið. Hún stóð sig eins
og hetja og leitaði allra mögulegra
leiða til að ná bata. Lífsviljinn var
ótrúlegur og sama hversu útlitið
var svart þá lét hún engan bilbug á
sér finna. Það var aldrei inni í
myndinni að hugleiða hvað ef allt
færi á versta veg. Það kom ein-
faldlega ekki til greina.
Elsku Valdís mín, ég kveð þig
með nokkrum orðum frá langa-
langafa okkar, Sigurjóni Friðjóns-
syni: „Ekkert ljós er bjartara en
ljós vonarinnar. Ekkert svartara
en myrkur örvæntingarinnar.
Ekkert er sælla en kærleikur, sem
gefur og heimtar ekki. Ekkert
sárara en að týna því, sem unnað
er.“
Vala Björk Stefánsdóttir.
Elsku Valdís.
Maður velur vel þær manneskj-
ur sem ná alveg inn að hjartarót-
um og þar hefur þú verið síðan ég
man eftir mér. Ég er búin að vera
að reyna að rifja upp hvenær við
urðum svona góðar vinkonur en
ég man það hreinlega ekki. Þegar
við vorum yngri var þessi fimm
ára aldursmunur á milli okkar
stundum erfiður. Ég var eins og
skugginn þinn í sveitinni og alveg
örugglega frekar óþolandi. Elt-
andi þig upp í bú og spæja um þig
og vinkonur þínar. En ætli það
hafi ekki bara gerst mjög hljóð-
lega og án þess að við tækjum eft-
ir. Eins og margt hjá okkur. Ég
held hreinlega að ekkert markvert
hafi gerst í mínu lífi nema ég hafi
hringt í þig og spurt þig ráða. Allt-
af nenntir þú að hlusta, gefa mér
ráð, sömu ráðin endalaust sem ég
fylgdi greinilega ekki alltaf. En
aldrei gafstu upp og alltaf varstu
til staðar. Með hafið á milli okkar,
en það skipti engu máli. Stundum
var það kostur. Hvað gerir maður
um miðja nótt þegar maður getur
ekki sofnað og er að reyna leysa
heimsgátuna? Hringir í Valdísi.
Að hringja í þig og tala við þig
bjargaði mér oftar en þig óraði
fyrir. Að heimsækja þig og fá að
fylgjast með þér og þínu lífi er stór
hluti af því sem ég er í dag. Síð-
ustu orð eru oft stór. En trúðu
mér að þetta eru ekki síðustu orð-
in sem ég skrifa um þig og trúðu
mér að það var enginn sterkari en
þú. Enginn með jafn mikinn lífs-
vilja, þrjósku og kjark. En það
kemur manni líka langt. En því
miður ekki alltaf eins langt og
maður vill. Þú yljar hjarta mínu
um ókomna tíð og ég lofa að fylgja
ráðunum, vera alltaf sterk og nota
augnkrem. Ég lofa. Ég ætla síðan
að skrifa það sama og ég skrifaði
um afa okkar því það á nefnilega
líka við um þig. Við þurftum ekki
alltaf orð og þurfum þau ekki frek-
ar núna. Þín alltaf,
Þórdís.
HINSTA KVEÐJA
Tárin eru dýrmætar daggir,
perlur úr lind minninganna.
Minninga sem tjá kærleika og ást,
væntumþykju og þakklæti
fyrir liðna tíma.
Minninga sem þú einn átt
og enginn getur afmáð
eða frá þér tekið.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Valdís, hvíldu í
friði.
Þínar frænkur,
Anna María Þórhallsdóttir,
Þórunn Þórhallsdóttir.