Morgunblaðið - 06.02.2015, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2015
✝ Árný HrefnaÁrnadóttir
fæddist 21. október
1933 í Reykjavík.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 27. janúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Hrefna Þor-
steinsdóttir, f. 5.6.
1910 í Kirkjuvogi,
Hafnarhreppi, d.
11.8. 1977, og Árni Elías Snjólfs-
son skipstjóri, f. 3.6. 1907,
Strýtu, Ölfusi, d. 8.4. 1995. Hún
átti einn bróður sammæðra,
Halldór Óskarsson, f. 25.5. 1929,
d. 28.7. 1983. Hrefna ólst upp að
mestu í Reykjavík. Gekk í Laug-
arnesskóla, varð gagnfræðingur
frá Núpi í Dýrafirði.
Hinn 21.10. 1951 gekk hún að
eiga Guðmund Karlsson, f. 2.10.
1927 í Reykjavík, d. 15.6. 1999.
Þau eignuðust fjögur börn: 1)
Karl, f. 1954, d. 1988, kvæntur
Hólmfríði Birnu Sigurðardóttur,
þeirra sonur Sigurður Karl, f.
1980, sambýliskona Hrefna
Hrafnsdóttir, eiga
þau fjögur börn. 2)
Ásdís Elín, f. 1961,
gift Claus Her-
manni Magnússyni,
eiga þau tvö börn,
Árna, f. 1989, sam-
býliskona Áróra
Lind Biering, og
Dóru Magneu, f.
1993. 3) Hrefna
Margret, f. 1962, d.
2006, hún var í sam-
búð með Friðgeiri Guðjónssyni,
þau skildu. Þeirra dætur eru
Hrefna Freyja, f. 1988, Ásthildur
Embla, f. 1990, og Oddrún Lára,
f. 1991. 4) Anna, f. 1968, gift
Árna Sæmundi Unnsteinssyni,
og eiga þau einn son, Karl, f.
1993.
Hrefna vann í Húsgagnaversl-
uninni Víði í nokkur ár og í Hús-
gagnaverslunni Skeifunni í Kjör-
garði, en lengst af vann hún hjá
Varnarliðinu á Keflavíkurflug-
velli.
Útför hennar verður frá Vída-
línskirkju í Garðabæ í dag, 6.
febrúar 2015, kl. 11.
Elsku amma. Fyrirmyndin
mín, kletturinn minn, vinkona
mín. Þú lékst svo stórt hlutverk í
mínu lífi. Það sem ég sakna þín.
Lífið var þér ekki alltaf sann-
gjarnt. Misstir svo margt en gafst
samt svo mikið. Þú varst líka svo
ótrúlega fyndin, elsku amma, og
hafðir alltaf svör á reiðum hönd-
um. Núna sit ég eftir með minn-
ingarnar, margar og góðar. What
happens at Grandmas, stays at
Grandmas.
Takk fyrir mig, amma. Takk
fyrir allt.
Svartir eyðisandar
svo langt sem augað eygir
Árný Hrefna
Árnadóttir
ég get ekki varist þeim grun stúlka
að gengnir séu á enda allir vegir
en það er einfaldast bara áfram að
halda
þegar svo sem engu er að tjalda
en hvað svo sem gerist, það gleymist
ekki neitt
og það var gott á meðan það var
og áfram til eilífðar
nei það er ekkert til sem fær því
nokkurntíma breytt
(Megas)
Þín
Oddrún Lára.
Elsku Amman.
Eins sárt og það er að þurfa að
kveðja þig þá vil ég trúa að þú sért
komin á betri stað með ástvinum
þínum sem kvöddu þig allt of
snemma.
Ég vil þakka þér fyrir að leyfa
mér að kynnast þér og vera vin-
kona þín. Þú sýndir mér heiminn í
nýju ljósi og það var alltaf jafn
gott að koma í heimsókn til þín í
nokkra kaffibolla með hitablásar-
ann á tánum.
Lífsspeki og húmorinn þinn var
skrautlegur, vægast sagt, og er
það eitt af því sem ég elskaði og
virti við þig. Þú komst til dyranna
eins og þú varst klædd og varst
ekkert feimin við það.
Þú hefur alltaf hjálpað þínum
nánustu og gátu allir leitað til þín
þegar eitthvað bjátaði á, hvort
sem það var stórt eða smátt.
Þú munt alltaf eiga stóran sess í
hjarta mínu.
Ég vil votta dætrum þínum og
barnabörnum mína dýpstu samúð.
Kveðja með miklum söknuði.
Þín vinkona,
Inga.
hún suður og tók við börnum og
búi og alltaf átti hún ömmurúm
hér hjá okkur. Þegar hún fór að
eldast skildi hún ekkert í því að
við værum að hafa áhyggjur af
sér og vildum heyra í henni
reglulega. Það var bara oft svo
mikið að gera hjá henni að hún
mátti nú bara ekkert vera að því
að vera með einhverja tilkynn-
ingaskyldu eða að hún sagðist nú
bara ekkert vera að standa í að
trufla okkur, þó að hún vissi að
við brunuðum oft með lífið í lúk-
unum í bæinn til að athuga hvort
allt væri nú í lagi. Já hún var
sjálfstæð kona og elskaði þegar
nóg var um að vera og í sumar
sem leið, þegar Stefán og Ari
endurnýjuðu kjallaraíbúðina
hennar, kunni hún sér ekki læti,
þreif eftir iðnaðarmennina jöfn-
um höndum og fór upp í stiga til
að hengja upp gardínur og
fannst nú óþarfi að maður væri
með öndina í hálsinum að koma
að henni uppi í 70 ára gömlum
tröppum og hún orðin 99 ára,
hún hélt nú að þetta væri ekkert
til að æsa sig yfir. Já, hún var
engin venjuleg amma, alltaf með
á nótunum og ef henni leiddist,
sem kom nú varla fyrir, þá fór
hún bara í strætó og kíkti í nýj-
ustu hverfin til að fylgjast með
framkvæmdum.
Þær systur Guðrún og Gústa í
Ameríku hafa verið einstaklega
nánar, þrátt fyrir fjarlægð þeirra
á milli og hafa oft dvalið lang-
dvölum hvor hjá annarri. Miss-
irinn er mikill fyrir elsku Gústu,
en þær þurftu oft ekki annað en
horfa hvor á aðra til að vita hvað
hin hugsaði.
Það voru algjör forréttindi
fyrir okkur að fá Guðrúnu ömmu
hingað suður síðustu mánuði. Að
geta hjólað til ömmu eftir æfing-
ar daglega og aftur á kvöldin
hefur verið yndislegt fyrir
yngstu börnin okkar, að geta
kíkt við í hádeginu og líka á
kvöldin. Eftir lærbrot í haust,
þegar hún var að taka til í garð-
inum sínum, sem hún var þó búin
að hrista af sér, fékk hún íbúð
hér inni á Nesvöllum með fallegu
húsgögnunum sínum þar sem
hún undi sér vel, en auðvitað
stefndi hugurinn aftur inn á Mel-
haga, já hún sagðist ábyggilega
verða orðin góð eftir svona sex
mánuði.
Að leiðarlokum er ég óendan-
lega þakklát fyrir samfylgdina
og þann stóra þátt sem Guðrún
Stefánsdóttir átti í mínu lífi í
bráðum 40 ár.
Saknaðarkveðja, þín
Eydís.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt.
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin – amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
– lokar sinni þreyttu brá
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir – amma kyssir
undirblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum)
Elsku besta amma mín, nú
ertu farin frá mér en ert svo ná-
lægt mér samt að ég finn svo
mikið fyrir þér í hjartanu mínu.
Við vorum svo miklir vinir og ég
var augasteinninn þinn „hann
Tómás þinn“. Alltaf hafðir þú
tíma til að spjalla við mig, spila
og fylgjast með því sem ég var
að gera. Þú vildir alltaf vera að
gefa mér eitthvað gott að borða
og lagðir alltaf svo fallega á borð.
Það var svo gaman að koma til
þín inn á Melhaga, garðurinn
þinn svo mikið ævintýri og ömm-
uróló sá allra flottasti. Þú varst
svo skemmtileg, fyndin og falleg
langamma. Við áttum alltaf svo
mikinn streng okkar á milli, al-
veg frá því að ég fæddist var ég
alltaf sjúkur í þig og mamma
sagði mér sögu af því þegar ég
var rétt um 2ja ára og hún var að
keyra Einar bróður minn í
bekkjarpartý og ók niður Hring-
brautina og vorum við stopp á
ljósum þar sem við beygjum til
Guðrúnar ömmu. Ég beið stilltur
á ljósunum, en þegar við síðan
brunuðum beint áfram, lét ég
duglega í mér heyra og kastaði
mér til og frá og benti og benti
og hrópaði, amma, amma. Það
var svo gott að skríða uppí til þín
í ömmuból hér heima og alltaf
svo gott að hafa þig hér í Heið-
arbólinu. Síðustu mánuði þegar
þú varst hér fyrir sunnan gat ég
alltaf hjólað til þín eftir skóla og
körfuboltaæfingar og alltaf
varstu svo glöð að sjá mig. Þú
sagðir öllum að ég væri prinsinn
þinn. Þú varst svo ánægð hvað
mér gekk vel í skólanum og þér
fannst líka gaman að sitja og
horfa á mig spila tölvuleiki og
prófaðir meira að segja líka. Það
sem ég elskaði alltaf að fá að
knúsa þig, amma mín, þegar ég
kom og fór, þú hélst mér alltaf
svo lengi í faðmi þínum og það
fannst mér gott. Ég mun alltaf
hafa þig hjá mér í hjartanu mínu.
Ég er svo heppinn að hafa átt
þig fyrir ömmu. Ég elska þig
alltaf. Þinn
Tómas Elí Stefánsson
(Tómás).
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Það verður tómlegt og skrítið
að koma inn á Melhaga og finna
þig ekki þar, elsku amma mín.
Við leituðum nú stundum að þér,
því þá varstu kannski á kafi að
róta í blómabeðunum þínum, eða
að koma úr Melabúðinni. Þú
hugsaðir svo vel um garðinn þinn
og fuglana. Þú varst alltaf svo fín
og flott og ég var alltaf svo
spennt að sofa í prinsessurúminu
þínu. Þú barðist oft við krull-
urnar mínar og fléttaðir á mér
hárið og alltaf hafðirðu tíma til
að spjalla, spila eða horfa með
mér á myndir og myndbönd. Við
vorum góðar vinkonur og ég
fékk að lakka á þér neglurnar,
setja í þig krullur og gera þig
fína. Það var alltaf gaman að
fara á ömmuróló og stutt í Vest-
urbæjarís og Vesturbæjarlaug-
ina, enda bjóst þú á besta stað í
bænum. Það var svo gott að hafa
þig hér heima þegar ég kom úr
skólanum. Þú fylgdist alltaf svo
vel með nýjungum og leyfðir mér
að taka upp grettumyndbönd af
okkur og þegar ég sýndi þér þau
hlóstu svo mikið og hafðir gaman
af. Mér fannst þú aldrei neitt
gömul. Ég er svo ánægð að hafa
verið litla stúlkan þín og ég
sakna þín svo mikið, elsku amma
mín, en þú verður alltaf með mér
og ég gleymi þér aldrei. Ég elska
þig alltaf – þín
Lovísa Íris Stefánsdóttir.
„Elsku vinurinn hennar
ömmu.“ Þetta kallaðir þú mig
alltaf. Þegar ég fæddist varst þú
nýorðin 73 ára og ég oft í pössun
hjá þér ásamt systkinum mínum.
Það var stutt að fara á róluvöll-
inn og svo hafðir þú hjá þér
kubba og teiknimyndabækur
sem ég veit ekki hversu oft ég
las í gegnum. Skemmtilegast var
þó að fara með þér á rúntinn sem
endaði oftar en ekki í Perlunni
þar sem við kíktum á efstu hæð-
ina og fengum okkur ís, fórum út
á svalirnar og ég hljóp óteljandi
hringi í kringum glerkúpulinn,
alltaf jafn ánægður að sjá þig
þegar ég mætti þér. Eftir því
sem ég varð eldri fannst mér þú
ekkert breytast, alltaf var jafn
gaman að kíkja í heimsókn til þín
og einhvern veginn varstu alltaf
eins. Alltaf til í að elda góðan
kvöldmat og ef eitthvað vantaði
var stutt að stökkva út í Melabúð
fyrir þig. Ef við vorum bara tvö
þá létum við okkur duga gamla
eldhúsborðið þar sem þú hafðir
lesið óteljandi Morgunblöð yfir
tíðina, en ef við vorum fleiri þá
var sko lagt á borð í betri stof-
unni og mátti ekkert minna. Eft-
ir matinn var svo fréttatíminn í
sjónvarpsherberginu næst á
dagskrá og ekki sjaldan að mað-
ur dottaði í sófanum.
Svo gerðist það, eftir erfiða tíð
árin áður, þar sem bæði Ásgeir
frændi, bróðir pabba og Einar
afi féllu frá, að ég hélt að við
myndum missa þig líka þegar þú
fékkst heilablóðfall 94 ára að
aldri. Þú varst lögð inn á spítala
og það var erfitt að sjá þig,
kraftakonuna sjálfa, svona mátt-
vana þar sem þú bæði misstir
málið og gönguhæfileikann. En
einhvers staðar fannstu kraft til
þess að læra að ganga og tala á
ný og ekki leið á löngu áður en
þú varst aftur komin þangað sem
þú áttir að vera, á Melhagann.
Þegar ég var kominn í háskól-
ann kom ég alltaf til þín á mið-
vikudögum og gisti. Ég lokaði að
mér og sat yfir bókunum og kíkt-
irðu stundum á mig og fussaðir
yfir hversu stórar þessar
skruddur væru sem ég væri að
lesa. Þú hvattir mig áfram í nám-
inu og fannst mikilvægt að við
unga fólkið nýttum tækifærin
sem ekki voru í boði í gamla
daga. Þú varst alltaf til í að læra
nýja hluti og hafðir endalaust
eitthvað fyrir stafni. Ekki leið á
löngu þar til þú varst farin að
fikta í snjallsímanum mínum, eða
eins og þegar þú lást í rúminu
undir lokin og talaðir um að þú
þyrftir að fara að klára að læra
enskuna, 99 ára gömul.
Þú settir mér alltaf gott for-
dæmi í því að vera þakklátur fyr-
ir það sem ég hef. Til dæmis
þegar þú sagðir mér frá því að
þig langaði alltaf til að læra á
hljóðfæri eins og píanó, eitthvað
sem ég fékk að læra á og fékk í
ævilanga gjöf frá foreldrum mín-
um. Einnig passaðirðu alltaf upp
á mig að ég væri ánægður þar
sem ég væri staddur í lífinu,
hvað varðar nám og/eða vinnu og
það er eitthvað sem er rosalega
mikilvægt fyrir alla að geta ver-
ið.
Ég get ekki lýst því hversu
sorgmæddur ég er að geta ekki
fengið að kíkja til þín aftur í
heimsókn á Melhagann, eða þess
vegna bjóða þér á American
Style, sem þér fannst „rosalega
smart staður“. Að geta ekki
spjallað við þig um daginn og
veginn þar sem þú spurðir frétta
af öllum sem ég þekkti, eða
hvernig vinnan gengi hjá mér.
Nú eða bara að horfa á einhvern
þátt í sjónvarpinu með þér. Ég
held að nú sértu komin til ást-
vina þinna sem hafa tekið vel á
móti þér og veit að þú vakir ár-
vökul yfir okkur hinum áfram.
Hvíl í friði, elsku amma mín. Ég
elska þig.
Vinurinn hennar ömmu,
Einar Þór Stefánsson.
Nú hefur hún Guðrún amma
kvatt okkur og er komin á vit
nýrra ævintýra. Við vorum góðar
vinkonur og alltaf kynnti hún
mig sem tengdadóttur sína og
var ég mjög stolt af því. Hún var
á hundraðasta aldursári, en þó
var alla tíð lítið kynslóðabil á
milli okkar. Hún hafði ómældan
áhuga á lífinu og að hafa eitthvað
fyrir stafni, já hún nennti sann-
arlega að vera til. Garðurinn var
hennar líf og yndi, enda var
grasið hvergi grænna og engar
stjúpur stærri og fallegri en í
garðinum hennar á Melhaga.
Það sem hún var dugleg, hún
málaði, flísalagði, fór upp á þak,
hreinsaði rennur og útihurðin
hennar var glansandi fín, enda
pússaði hún hana og málaði á
hverju vori og fallega steypta
grindverkið hennar út við götu
var alltaf nýmálað og bar af. Hún
var ekki lengi að galdra fram
ómótstæðilega bragðgóðan mat.
Mikið sem ég á eftir að sakna
hennar, að sitja yfir ostum og
kræsingum, gista og við tvær að
spjalla fram á nótt og hún í kappi
að sofa nú ekki lengur fram eftir
en ég síðustu árin, sagðist alltaf
hafa verið löngu vöknuð. Enda
stóðst það oft og ég vaknaði við
kaffiilm og soðin egg. Þegar við
hjónin brugðum okkur utan kom
hún suður og tók við börnum og
búi og alltaf átti hún ömmurúm
hér hjá okkur. Þegar hún fór að
eldast skildi hún ekkert í því að
við værum að hafa áhyggjur af
sér og vildum heyra í henni
reglulega. Það var bara oft svo
mikið að gera hjá henni að hún
mátti nú bara ekkert vera að því
að vera með einhverja tilkynn-
ingaskyldu eða að hún sagðist nú
bara ekkert vera að standa í að
trufla okkur, þó að hún vissi að
við brunuðum oft með lífið í lúk-
unum í bæinn til að athuga að
allt væri nú í lagi. Já hún var
sjálfstæð kona og elskaði þegar
nóg var um að vera og í sumar
sem leið, þegar Stefán og Ari
endurnýjuðu kjallaraíbúðina
hennar, kunni hún sér ekki læti,
þreif eftir iðnaðarmennina jöfn-
um höndum og fór upp í stiga til
að hengja upp gardínur og
fannst nú óþarfi að maður væri
með öndina í hálsinum að koma
að henni uppi í 70 ára gömlum
tröppum og hún orðin 99 ára,
hún hélt nú að þetta væri ekkert
til að æsa sig yfir. Já hún var
engin venjuleg amma, alltaf með
á nótunum og ef henni leiddist,
sem kom nú varla fyrir, þá fór
hún bara í strætó og kíkti í nýj-
ustu hverfin til að fylgjast með
framkvæmdum. Þær systur Guð-
rún og Gústa í Ameríku hafa ver-
ið einstaklega nánar, þrátt fyrir
fjarlægð þeirra á milli, og hafa
oft dvalið langdvölum hvor hjá
annarri. Missirinn er mikill fyrir
elsku Gústu, en þær þurftu oft
ekki annað en horfa hvor á aðra
til að vita hvað hin hugsaði. Það
voru algjör forréttindi fyrir okk-
ur að fá Guðrúnu ömmu hingað
suður síðustu mánuði. Að geta
hjólað til ömmu eftir æfingar
daglega og aftur á kvöldin hefur
verið yndislegt fyrir yngstu
börnin okkar, að geta kíkt við í
hádeginu og aftur eftir vinnu.
Eftir lærbrot í haust, þegar hún
var að taka til í garðinum sínum,
sem hún var þó búin að hrista af
sér, fékk hún íbúð hér inni á
Nesvöllum með fallegu húsgögn-
unum sínum, þar sem hún undi
sér vel, en auðvitað stefndi hug-
urinn aftur inn á Melhaga, já
hún sagðist ábyggilega verða
orðin góð eftir svona sex mánuði
Að leiðarlokum er ég óendan-
lega þakklát fyrir samfylgdina
og þann stóra þátt sem Guðrún
Stefánsdóttir átti í mínu lífi í
bráðum 40 ár. Saknaðarkveðja –
þín tengdadóttir,
Eydís.
Sterk, sjálfstæð og lífsglöð
eru orð sem koma upp í hugann
þegar ég minnist hjartkærrar
móðursystur minnar, Gunnu
frænku. En einnig heimsborg-
ari, fagurkeri og dugnaðarfork-
ur.
Fjölmargar eru æskuminn-
ingarnar. Heimili hennar á Mel-
haganum var öðruvísi en önnur
íslensk heimili sem ég kom á
sem barn. Svona útlenskt.
Heimilið var smekklega búið fal-
legum hlutum, suma hafði hún
haft með sér heim úr ferðum um
heimsins höf. Hún bauð upp á
hakkeböff og svínakótilettur að
dönskum sið, stundum var horft
á 8mm filmu frá framandi slóð-
um. Það var í huga mínum í
æsku nefnilega ávallt einhver
ævintýraljómi yfir henni Gunnu
frænku.
Hvort sem maður kom að
henni með sjóarahatt í gúmmí-
stígvélum úti í garði eða að dytta
að einhverju innandyra var
manni ávallt tekið höfðinglega.
Þegar ég varð eldri fór ég að
skynja og skilja að þarna var
engin venjuleg kona á ferð, því
lífið hafði spunnið henni örlaga-
vef sorgar og veikinda. En með
jákvæðni, ákveðni og eljusemi
komst hún í gegnum það þótt að-
spurð segði hún að ekkert yrði
aftur eins, bara aðeins öðuuvísi.
Og nú ertu farin, elsku
frænka. Næstum hundrað ár eru
langur tími. Takk fyrir allar
góðu stundirnar en mest takk
fyrir að vera góð frænka gegnum
árin. Við fáum okkur kaffi í sól-
inni seinna þegar við hittumst.
En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin.
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.
(Tómas Guðmundsson)
Votta Stefáni, Eydísi, Ara,
Ásu og afkomendum svo og syst-
ur hennar Ágústu einlæga sam-
úð mína.
Björg.
Látin er nágranni minn og
heiðurskonan Guðrún Stefáns-
dóttir tæplega tíræð.
Við urðum nágrannar þegar
ég fluttist á Melhaga 18 fyrir
átta árum.
Ég varð undrandi þegar ég
horfði á aldraða konuna sístarf-
andi í garðinum sínum. Hún átti
hann að öllu leyti frá upphafi um
miðbik síðustu aldar.
Garðurinn var enda hennar og
blóm, runnar og tré spruttu upp
fyrir hennar tilstilli. Mér þótti
hún ótrúlega kraftmikil, komin
yfir nírætt, að bisa við þunga
steina, halda beðum hreinum og
sjá um að allt væri í lagi.
Hún ók bíl fram á síðasta
haust og fórst það vel. Miklu
færari en ég að bakka inn og út
langan veg að bílskúrnum. Ég
spurði hana fyrir tveimur árum
hvort hún væri með gilt ökuskír-
teini og svar hennar var að svo
hlyti að vera. Við drukkum kaffi
saman og stundum eitthvað
sterkara á góðum stundum. Þá
sagði hún mér frá merkilegri for-
tíð sinni sem annarra er að
rekja. Hún hélt reisn sinni til
æviloka.
Við leiðarlok þakka ég henni
góð kynni og aðstandendum
hennar einnig og bið þeim guðs
blessunar.
Hún hvíli í friði.
Einar Magnússon.
 Fleiri minningargreinar
um Guðrúnu Stefánsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.