Morgunblaðið - 07.02.2015, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2015
✝ Gunnar Sig-urjónsson
fæddist 6. febrúar
1929 í Hraunkoti í
Grímsnesi. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 27. janúar
2015.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Ein-
arsson, bóndi og
verkamaður, f. á
Stórulág í Nesjum 11. apríl
1893, d. 8. október 1975, og
Guðný Magnea Pétursdóttir,
húsmóðir, f. á Rannveig-
arstöðum í Álftafirði 3. apríl
1893, d. 9. desember 1978. Þau
bjuggu á Meðalfelli í Horna-
firði, fluttu 1923 að Hraunkoti
í Grímsnesi og á Selfoss 1944.
Sigurjón og Magnea eignuðust
fimm börn: Einar, f. 1917, d.
2003, Ingibjörg, f. 1919, d.
2010, Sigurlaug, f. 1926 og tví-
burabræðurnir Guðmundur og
Gunnar, f. 1929.
Gunnar kynntist eiginkonu
sinni, Ingibjörgu Kristjáns-
dóttur (Diddu), móttökuritara,
frá Merki í Vopnafirði, f. 12.
júní 1932. Foreldrar hennar
voru Kristján F. Friðfinnsson,
urðsson, f. 1971. Börn þeirra:
Ísak Logi, f. 2003, Dagur Orri,
f. 2009. Fyrir átti Einar:
Andra, f. 1991, unnusta Rann-
veig V. Eriksen, f. 1992; tví-
buradætur þeirra, óskírðar, f.
2015. b) Leif Örn, f. 1982, sam-
býliskona Unnur Edda Jóns-
dóttir, f. 1983. Barn þeirra;
Leifur Freyr, f. 2010. c) Aron
Val, f. 1991, unnusta Ragna
Björk Bragadóttir, f. 1990. 4.
Gunnar Ingi, f. 1966, maki Sig-
rún Agnarsdóttir, f. 1968. Börn
þeirra: a) Agnar Freyr, f. 1985.
b) Embla Rún, f. 1993. c) Ey-
þór, 2004.
Gunnar gekk í barnaskóla að
Klausturhólum í Grímsnesi og í
heimavistarskóla í Selvogi.
Hann settist að á Selfossi er
foreldrar hans brugðu búi og
fluttu þangað.
Lærði rafvirkjun við Iðn-
skólann á Selfossi og lauk
sveinsprófi 1959. Starfaði hjá
Kaupfélagi Árnesinga á Sel-
fossi og Kaupfélagi Rangæinga
á Hellu, Þjórsárvirkjunum (Sig-
öldu og Búrfelli) og síðast til
starfsloka hjá Landsvirkjun í
Sogsvirkjunum. Gunnar og
Didda hafa búið á Selfossi allan
sinn búskap, á Sunnuvegi 1,
Sólvöllum 9 og síðast í Græn-
umörk 2. Síðasta ár dvaldi
Gunnar á hjúkrunardeild Ljós-
heima við HSU á Selfossi.
Útför Gunnars fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 7. febrúar
2015, kl. 13.30.
klæðskeri, f. 1896,
d. 1952, og Jak-
obína Þ. Gunn-
laugsdóttir, hús-
móðir, f. 1892, d.
1978. Gunnar og
Didda giftust 4.
nóvember 1950.
Þau eignuðust
fjögur börn sem
eru: 1. Tryggvi, f.
1950, fv. sambýlis-
kona Eygló S.
Halldórsdóttir, f. 1954. Börn
þeirra: a) Sara Magnea, f.
1984, sambýlismaður Valdimar
Friðrik Svavarsson, f. 1982.
Börn þeirra: Viktor Tumi, f.
2008, Breki Fjalar, 2012. b)
Silja Guðbjörg, f. 1992, unnusti
Árni Benedikt Árnason, f.
1992. c) Eyþór Snær, f. 1994. 2.
Jakob, f. 1951, fv. maki Anna
M. Sigurðardóttir, f. 1959.
Börn þeirra: a) Daníel, f. 1984,
sambýliskona María Krist-
insdóttir, f. 1986. Barn þeirra:
Ólöf Emilía, 2014. Fyrir átti
María Anítu Nótt, f. 2007. b)
Davíð, f. 1984. 3. Agnes Gunn-
arsdóttir, f. 1955, maki Leifur
Eyjólfur Leifsson, f. 1955. Börn
þeirra: a) Ingunn Svala, f.
1976, maki Einar Gunnar Sig-
Faðir minn, Gunnar Sigur-
jónsson, er látinn saddur lífdaga
eftir nær 86 æviár. Hann fæddist
í Hraunkoti þar sem nú heitir
Hraunborgir í Grímsnesi. Börn
og barnabörn gengu oft með hon-
um um hrauntraðir og tún til að
líta tóftir kotsins augum sem enn
má sjá neðan þjónustumiðstöðv-
arinnar í orlofshúsabyggðinni.
Það vakti furðu ungviðisins
hvernig unnt væri að búa í torf-
kofa en það voru aðstæður for-
feðra okkar fram undir miðja
seinustu öld. Afi og amma seldu
kotið og pabbi fluttist með þeim á
Selfoss sem unglingur. Hann
kynntist Diddu móður minni á
sunnlensku sveitarballi er hún
var á húsmæðraskóla í Hvera-
gerði og voru þau í hjónabandi
frá 1950. Börnin urðu fjögur og
barnabörn og barnabarnabörn
eru sautján að tölu.
Selfoss var á árum áður lítið
þorp og héldu margir þorpar-
anna kindur og hesta frammi í
Mýri. Nú standa þar glerhallir og
fjölmenn íbúðarbyggð sem áður
voru græn tún og blómlegir hag-
ar. Lífið var erfiðara í þá daga,
langir vinnudagar og áhugamálin
einnig lifibrauð. Faðir minn lærði
rafvirkjun og vann hjá KÁ. Hann
reisti tvö hús á Selfossi með hjálp
ættingja og vina. Eins og svo
margir aðrir tók hann rekuna út í
reikning hjá kaupfélaginu fyrir
fyrstu skóflustungunni að
Sunnuvegi 1. Eftir að hann fékk
vinnu hjá Ingólfi á Hellu og síðar
við virkjanaframkvæmdir við
Sigöldu byggði hann annað hús
við Sólvelli 9 og keypti bíl. Bíll
var munaður eins og síminn sem
kom nokkru síðar á heimilið.
Faðir minn var söngelskur eins
og föðurfólk hans. Hann söng í
karlakór og seinna í kór eldri
borgara á Selfossi sem nú heitir
Árborg. Ég minnist hans í haust-
réttum eftir langar göngur á af-
rétt Flóa- og Skeiðamanna. Þar
söng hann með bændum „Kvöld-
ið er fagurt“ og fleiri þjóðlög,
kannski örlítið við skál. Eftir að
Selfoss varð kaupstaður og
skepnuhald bannað sneri faðir
minn sér að veiðinni. Hann veiddi
silung í vötnum bæði á stöng og í
net að hausti. Hann var fiskinn
mjög svo að silungur var á borð-
um langt fram eftir vetri. Honum
líkaði ekki hvernig veiðimenn nú
til dags sleppa bráðinni eins og
kettir í leik að músum. Ég fór
nokkrar ferðir með pabba í Veiði-
vötn og naut samvistanna og feg-
urðar náttúrunnar sem er vin í
sandauðninni. Eftir að útreiðum
sleppti tóku við jeppaferðir vítt
og breitt um landið. Fjölskyldan
dvaldi oft saman í orlofshúsum
stéttarfélaga og nutu við leið-
sagnar hans. Hann var glöggur á
örnefni og rataði víða á fallega
staði sem okkur ókunnugum
hefði annars yfirsést.
Ég kveð föður minn með sökn-
uði og megi hann hvíla í friði við
hlið foreldra sinna í Selfoss-
kirkjugarði. Móðir mín lifir eig-
inmann sinn og óska ég henni
góðrar heilsu í Grænumörkinni.
Jakob Gunnarsson.
Mig langar til að setja á blað
nokkrar minningar um tengda-
föður minn, Gunnar Sigurjóns-
son, sem ég hef alist upp með og
starfað með í rúm fjörutíu ár. Ég
kom ungur inn í fjölskylduna, 17
ára, og mér var strax vel tekið
eins og einum í fjölskyldunni.
Besti tengdasonurinn, sagði
Didda tengdamamma. Því hafði
ég gaman af, þó að Agnes sé eina
dóttirin.
Ég minnist ferðanna til fjalla
með þeim hjónum. Í Þórisvatn
eða Veiðivötn, til veiða. Ef við
fórum með þeim í sumarbústað
völdum við hálendið frekar en að
fara malbikið, þó að það væri
lengra, eitthvað á nýjar slóðir til
að skoða landið okkar saman, þá
voru þau tengdaforeldrar mínir
líka eins og sjálfvirkt landakort
með talandi upplýsingum svo vel
þekktu þau landið. Stundum vor-
um við búin að skoða kort og
bækur, áður en lagt var af stað í
þessar fjölmörgu ferðir sem við
fórum saman í. Öræfasýn hét fé-
lag sem stofnað var að mestu upp
úr Saumaklúbbnum Sælunni.
Sælusystur og sælusveinar fóru
að ferðast saman og foreldrar eða
vinir þeirra fengu að koma með.
Nafnið fann Gunnar upp í ein-
hverri ferðinni og við fórum í yfir
tuttugu ferðir inn á hálendi Ís-
lands. Stundum fleiri en tíu jepp-
ar, alltaf að hausti, til að sjá ein-
hverjar nýjar leiðir, oft út frá
línuvegum eða slóðum á gömlum
kortum, slóða sem oftast voru
ekki færir nema að hausti og
voru þetta farsælar ferðir sem
fjöldi manna sem tengdust á ein-
hvern hátt einhverjum úr Sæl-
unni fór í. Oftast var gist í ein-
hverjum fjallakofum þar var
farið yfir leið dagsins og skipu-
lagt áframhald ferðarinnar, þar
var Gunnar á heimavelli. Hann
þekkti afréttinn líka frá sjónar-
hóli smalans, því hann átti hesta
á árum áður og fór oft á fjall á
haustin. Í haustferðunum var líka
farið með vísur á kvöldin, sem
urðu til fyrr um daginn og svo var
sungið saman og þar var tengda-
pabbi líka á heimavelli. Hann var
góður söngmaður og hafði unun
af söng. Söng alltaf í baði á Sól-
völlunum og fyrst þegar ég
heyrði hann syngja hélt ég að
hann væri svona ánægður með
nýja tengdasoninn, en Agnes
sagði að hann gerði þetta áður en
ég kom í fjölskylduna. Oft var
rifjað upp hvaða fjöll eða fjall-
garðar voru á leið sem farin hafði
verið og var alltaf hægt að
treysta á minni Gunnars og
Diddu með örnefnin. Svo féllu
þessar haustferðir niður, því að
það voru svo fáir skálar orðnir
eftir, þar sem við gátum komið
fyrir þeim mikla fjölda sem vildi
koma með. Gunnar naut sín best
úti í náttúrunni, fór um hverja
helgi eitthvað út að ganga og
fékk oft barnabörnin með í þær
ferðir þeirra Diddu. Ingunn
Svala dóttir okkar var þeirra
fyrsta barnabarn og hún naut
þess jafn vel og þau að fara í
þessar ferðir hvort sem var að
sumri eða vetri enda stutt að
sækja hana í Dælengið hjá okkur
þegar hún var lítil. Myndaðist
einstakt samband milli þeirra
þriggja sem hefur haldist alla tíð.
Seinna fengu synir okkar að
njóta útvistar með þeim Gunnari
og Diddu.
Nú er komið að kveðjustund,
Gunnar skildi eftir góðar minn-
ingar hjá okkur sem við munum
eiga, þær munum við nota til að
rifja upp góða tíma sem hann átti
með okkur.
Leifur Eyjólfur.
Elskulegur afi Gunnar hefur
skilið við okkur í hinsta sinn. Það
er með miklum söknuði og virð-
ingu sem við kveðjum hann en er-
um um leið svo innilega þakklát
fyrir allar dásamlegu minning-
arnar sem hann gaf okkur.
Hann afi var lítillátur og
hjartahlýr maður. Það var alltaf
jafnmikil tilhlökkun sem fygldi
helgarheimsóknunum til ömmu
og afa austur fyrir fjall og fátt
sem fær toppað þær dásamlega
hlýju tilfinningar þegar maður
stökk inn úr dyrunum og á móti
manni tók hljómfagur söngur afa
með karlakóra landsins í bak-
röddum. Sérstaklega „Undir dal-
anna sól“ og „Undir bláhimni“
munu ávallt fá okkur til að hugsa
brosandi til afa og endurlífga all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman.
Skúrinn hans afa var eitt
mesta ævintýraland sem bar-
næskan gat komist í, þar geymdi
hann ýmsar gersemar og þeim
fylgdu ekki minna spennandi
sögur. Þar var líka oftast hægt að
næla sér í eitthvert góðgæti úr
kistunni. Það leið heldur varla sú
heimsókn að ekki væri tekinn
upp spilastokkur og var afi dug-
legur að kenna og spila við okkur
sjóorrustu. En hann afi var ekki
bara söngelskur spilavinur, hann
var einnig mikill útivistarkappi,
sem gekk um fjöll og firnindi eða
stundaði gönguskíði þegar færi
gafst. Þau voru ófá ferðalögin
sem við fengum að fara með hon-
um og ömmu í berjatínslu, úti-
legur, bústaðaferðir, gönguferðir
eða veiðitúra um landið okkar
fagra, sem þau kenndu okkur að
vegsama og virða. Afi var dugleg-
ur að ausa yfir okkur fróðleik um
staðar- og bæjarheiti á ferðum
okkar, hann kunni örnefni á
hverjum hól og gat rakið ábú-
endasögu á hverjum bæ. Það er
eftirminnileg minning þegar
hann í einum af göngutúrum sín-
um með Silju og Emblu fann
sauðargæru sem var nýtt í dul-
argervi jólasveins sem skegg,
flestum til mikillar kátínu. Því
þrátt fyrir að hann afi væri
stundum alvörugefinn var yfir-
leitt mjög stutt í sprellið og glett-
ið brosið þegar við barnabörnin
vorum nærri.
Vertu sæll elsku afi Gunnar.
Þín verður sárt saknað en þú
munt lifa áfram í minningum
okkar. Þegar við lítum til baka á
þessar dýrmætar stundir sjáum
við hversu heppin við vorum að
eiga afa sem gaf sér svona góðan
tíma til að sinna barnabörnunum
og taka þátt í uppeldi þeirra. Við
lærðum margt gott og gagnlegt
af þér sem við munum búa að alla
ævi og mun reynast okkur dýr-
mætt fyrir komandi kynslóðir.
Við trúum því og treystum að þú
sitjir nú sprækur sem aldrei fyrr
undir dalanna sól, sönglandi í
sumargrænu berjalandi með
vænt kjötbein í hendi og hafir það
náðugt þar til við hittumst á ný.
Takk fyrir samveruna, allar
ljúfu minningarnar, lærdóminn,
óþrjótandi umhyggjuna og hug-
ulsemina.
Elsku afi, við biðjum þig að
vaka yfir ömmu og okkur hinum
sem eigum eftir að sakna þín.
Guð geymi þig.
Þín barnabörn,
Sara Magnea Tryggvadóttir,
Silja Guðbjörg Tryggvadóttir
og Eyþór Snær Tryggvason.
Með þakklæti í huga kveð ég
afa Gunnar sem lést 27. janúar sl.
og verður jarðsettur í Selfoss-
kirkju í dag, þakklæti fyrir ynd-
islegar minningar hvort sem er í
sumarbústað með stórfjölskyld-
unni, heima á Sólvöllum að spila
kasínu eða val, fjöruferðir, í
berjamó með nesti og heitt kakó
eða veiðiferðir í Ljótapoll. Ég á
minningar um samningaviðræð-
ur mínar við foreldrana um að fá
að verða eftir í heimsókn hjá
ömmu og afa þrátt fyrir að vera
jafnvel búin að gista eina nótt.
Þær samningaviðræður féllu oft-
ast undirritaðri í hag. Allt eru
þetta dýrmætar minningar sem
fylgja manni um aldur og ævi og
ylja við erfiðar aðstæður eins og
þessar að kveðja.
Afi var ótrúlega fylginn sér,
lifði sínu lífi í samræmi við sínar
lífsskoðanir og hann þurfti engan
glamúr eða lúxus í kringum sig,
hann hafði nóg og gaf þá frekar
til þeirra er minna mega sín. Og
eins og með sönn góðverk þá
þurfti hann ekkert að ræða það,
lét frekar verkin tala.
Hann var mikið náttúrubarn,
það sannaðist í haust þegar ég
bauð honum í bíltúr með mér og
spurði hann hvert hann vildi fara,
þá svaraði hann strax „upp til
fjalla“. Í þessari ferð okkar um
uppsveitirnar rakti hann örnefn-
in eins og hann var vanur, kunni
þau utanbókar hvort sem um var
að ræða nöfn fjallanna eða bæj-
arnöfnin, þetta var líf hans og
yndi og þetta hafði hann gert áð-
ur, oft áður.
Við barnabörnin áttum öll sér-
stakan stað í hjarta hans og alltaf
lifnaði hann allur við og brosti
sínu blíðasta þegar við mættum á
svæðið og ekki síðri móttökur
fengu síðan okkar börn. Hann
fylgdist vel með börnunum okkar
og spurði um þau og þeirra hagi.
Ég er ótrúlega þakklát fyrir þann
tíma sem mínir strákar fengu
með afa þó svo ég vildi auðvitað
óska að hann hefði verið lengri.
Síðustu þrjú ár í lífi hans voru
lituð af veikindum, en aldrei
kvartaði hann yfir einu né neinu.
Það var frekar til vandræða hvað
hann var lengi að láta vita ef eitt-
hvað var að hrjá hann. En þetta
tók á hann og undir lokin mátti
sjá að hann var orðinn þreyttur
þrátt fyrir að hann léti það aldrei
beint í ljós.
Elsku afi minn, þakka þér fyr-
ir allt, ég veit þú vakir yfir okkur
og sér í lagi ömmu sem á um sárt
að binda eftir 65 ár ykkar saman,
en við hérna megin pössum líka
upp á hana. Hvíl í friði.
Þín
Ingunn Svala.
Hann var beinn í baki, hnarreistur
og söngvinn mjög.
Útiveru og ferðalögum
hann unni!
– Elskaður og virtur
af maka, niðjum og
og samferðafólki öllu.
Kærar þakkir fyrir samfylgd-
ina.
Innilegustu samúðarkveðjur
til systur minnar, Ingibjargar,
barna, tengdabarna, barna- og
barnabarnabarna hennar.
Halldóra, Jónsteinn
og fjölskyldur.
Gunnar
Sigurjónsson
✝ Margrét Vikt-oría Magnús-
dóttir fæddist 20.
desember 1929 á
Helgustöðum í
Fljótum í Skaga-
firði, en ólst upp á
Dæli í sömu sveit.
Hún lést á Dval-
arheimilinu Hlíð 27
janúar 2015.
Foreldrar Mar-
grétar voru Magn-
ús Þórðarson, f. 25.7. 1870, d.
26.12. 1946, og Lovísa Signý
Björnsdóttir, f. 25.7. 1882, d.
29.3. 1964. Systkini samfeðra:
Guðlaug Charlotta, f. 1907, d.
1923 og Ingólfur Friðrik, f.
1908, d. 1989. Eiginmaður Mar-
grétar var Kristján Buhl, f. í
Maður hennar er Eggert Rúnar
Birgisson, f. 1965. Þau eiga einn
son, Kristján Birgi.
Mest af sinni starfsævi vann
Margrét við störf sem tengdust
heimilishaldi og bústörfum. Í
Haganesvík í Fljótum vann hún
ýmis störf. Einnig var hún í vist,
bæði í Vigur í Ísafjarðardjúpi og
á Akranesi. Margrét vann líka
um nokkurt skeið á Ullarverk-
smiðjunni Gefjun á Akureyri.
Hún starfaði ennfremur í eld-
húsinu á Elliheimilinu Skjald-
arvík. Það kynntist hún eig-
inmanni sinum, Kristjáni Buhl.
Eftir það vann Margrét um tíma
við heimilishald og bústörf á
Lundi ofan Akureyrar. Hún
flutti svo með eiginmanni sínum
að Ytri-Reistará í Arnarnes-
hreppi árið 1960. Þar hófu þau
búskap og bjuggu þar alla tíð
síðan.
Útför Margrétar fer fram á
Möðruvallakirkju í Hörgárdal í
dag, 7. febrúar 2015, og hefst at-
höfnin kl. 13.30.
Jordrup á Jótlandi í
Danmörku 13.6.
1930, d. 7.10. 2007.
Foreldrar Kristjáns
voru Hans Peter
Buhl, f. 5.7. 1892, d.
12.12. 1938, og Est-
rid Buhl, f. 28.9.
1893, d. 17.6. 1967.
Börn Margrétar og
Kristjáns eru: 1.
Lovísa Signý, f.
1960. Maður henn-
ar er Björn Einarsson, f. 1958.
Þau eiga þrjú börn: Margréti
Ósk Buhl, Einar Berg og Krist-
ján Breka. 2. Magnús, f. 1961. 3.
Hans Pétur, f. 1962. 4. Ástríður
Kristín, f. 1965. Hún á eina dótt-
ur, Sunnevu Dögg Ragnarsdótt-
ur. 5. Hólmfríður Björg, f. 1970.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
– hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
(Jóhannes úr Kötlum)
Í dag kveðjum við Margréti
húsfreyju og bónda á Ytri-Reist-
ará, þessa hógværu og friðsömu
konu, sem lét sér svo annt um
aðra. Hún hafði vakandi auga
með fjölskyldunni sinni og bar
þarfir hennar og velferð fyrir
brjósti. Um það leyti sem Mar-
grét var að kynnast eiginmanni
sínum, Kristjáni Buhl, vann hún á
Dvalarheimilinu í Skjaldarvík.
Þar vann Margrét bæði með
móður minni og frænku og hafa
þær ætíð minnst þeirra kynna
með mikilli hlýju. Það var ekki
fyrr en rúmlega 30 árum síðar að
ég kynntist þeim hjónum á Ytri-
Reistará, foreldrum Lovísu mág-
konu minnar. Síðan þá höfum við
drukkið saman margan kaffiboll-
ann í Móasíðunni og ýmislegt
hefur verið spjallað í gegnum ár-
in. Fyrir allar þessar góðu stund-
ir með Margréti og þeim sæmd-
arhjónum báðum er ég þakklát.
Ég votta fjölskyldu Margrétar
mína innilegustu samúð.
Hulda Steingrímsdóttir.
Margrét Viktoría
Magnúsdóttir
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg
þjónusta
Sími: 551 7080 & 691 0919
ATHÖFNÚTFARAÞJÓNUSTA - athofn@athofn.is - www.athofn.is
Inger Steinsson
IngerRósÓlafsdóttir