Morgunblaðið - 12.02.2015, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2015
✝ Önundur Ás-geirsson fædd-
ist á Sólbakka í Ön-
undarfirði 14.
ágúst 1920. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
2. febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru Ásgeir Torfa-
son frá Flateyri,
skipstjóri, og
Ragnheiður Eiríks-
dóttir, fædd á Hrauni á Ingj-
aldssandi. Systkini Önundar eru
Torfi, f. 1910, d. 1994, kvæntur
Valgerði Guðrúnu Vilmund-
ardóttur; Ragnar, f. 1911, d.
1981, kona hans var Laufey
Maríasdóttir, d. 2006; Eiríkur
Þórir, f. 1913, d. 1921; María, f.
1916, gift Gunnari Böðvarssyni,
d. 1966; Haraldur, f. 1918, d.
2009, kvæntur Halldóru Ein-
arsdóttur; Sigríður Hanna, f.
1923, gift Magnúsi Konráðssyni,
d. 1983; Ásgeir, f. 1927, d. 1973,
kvæntur Guðrúnu Fanneyju
Magnúsdóttur. Á Sólbakka ólust
einnig upp Kristján Torfason,
Ragnar Sigurðsson og Carl J.
Eiríksson.
Önundur kvæntist 21. júlí
1946 Evu Ragnarsdóttur, f.
1922, stúdent frá MA 1943,
1982, unnusta hans er Una Sig-
hvatsdóttir blaðamaður. 4) Páll
Torfi, yfirlæknir og prófessor,
f. 1955, kona hans er Kristín
Hanna Hannesdóttir hjúkr-
unarfræðingur. Börn þeirra eru
Karen, líffræðingur og um-
hverfis- og auðlindafræðingur,
f. 1981, og Ragnar, læknir, f.
1983; kona hans er Hrafnhildur
Bragadóttir lögfræðingur.
Barnabarnabörn Önundar og
Evu eru fjögur.
Önundur lauk stúdentsprófi
frá MA 1940, prófi í viðskipta-
fræði frá HÍ 1944 og prófi í lög-
fræði frá HÍ 1947. Að loknu
námi í júní 1947 hóf hann störf
hjá Olíuverslun Íslands hf. sem
fulltrúi forstjóra Héðins Valdi-
marssonar. Framkvæmdastjóri
varð hann 1960 og 1966 tók
hann við sem forstjóri og
gegndi því starfi þar til í júní
1981. Hann var í stjórn Versl-
unarráðs Íslands frá 1965 til
1982. Eftir að Önundur hætti
hjá Olís var hann stjórnar-
formaður Alpan á Eyrarbakka
um árabil og voru það síðustu
afskipti hans af viðskiptalífinu.
Önundur skrifaði rit um olíu-
verzlun á Íslandi (útg. Olíu-
verzlun Íslands 1972) og fjölda
greina í Morgunblaðið, m.a. um
kvótakerfið. Hann var virkur
félagi í Frímúrarareglunni og
áhugamaður um norræna goða-
fræði.
Útför hans verður gerð í dag,
12. febrúar 2015, frá Fossvogs-
kirkju og hefst athöfnin kl. 15.
blaðamanni og hús-
móður. Hún er
dóttir Ragnars Ás-
geirssonar, ráðu-
nautar hjá Bún-
aðarfélagi Íslands,
og Grethe Harne
Ásgeirsson frá Ár-
ósum. Önundur og
Eva bjuggu lengst
af á Kleifarvegi 12
í Reykjavík. Þau
eignuðust fjögur
börn: 1) Greta, kennari og flug-
freyja, f. 1948, maður hennar er
Páll Halldórsson flugstjóri. Páll
á þrjú börn frá fyrra hjóna-
bandi. 2) Ásgeir, rekstrarfræð-
ingur, f. 1950, kona hans er
Riszikiah. Börn þeirra eru Dan-
iessa og Daniella, f. 2002, og
Haukur Ragnar, f. 2010. Ásgeir
á tvö börn frá fyrra hjónabandi
með Ragnhildi Ólafsdóttur, Evu
ferða-og snyrtifræðing, f. 1977,
og Ólaf Björn mannfræðinema,
f. 1990. 3) Ragnar, viðskipta-
fræðingur og fv. bankastjóri, f.
1952, kona hans er Áslaug Þor-
geirsdóttir hússtjórnarkennari.
Synir þeirra eru Þorgeir, sagn-
fræðingur, f. 1978, kona hans er
Hrefna Sigurjónsdóttir fram-
kvæmdastjóri og Önundur Páll,
stjórnmála- og hagfræðingur, f.
Ég kynntist Önundi er við Páll
Torfi fórum að draga okkur sam-
an. Eru fyrstu minningar mínar
af honum ljóslifandi þar sem
hann gekk fram og til baka eftir
stofugólfinu í jakkafötum, með
bindi, púandi vindil meðan beðið
var eftir sunnudagslærinu. Nið-
ursokkinn í eigin hugsanir, e.t.v.
að hugsa um fyrirtækið sem
hann stýrði, næsta samninga-
fund eða að reikna út olíuverð.
Ég, feimin menntaskólastelpan,
var hálfsmeyk við þennan virðu-
lega og gáfaða olíukóng, sem mér
fannst allt vita, en það reyndust
óþarfa áhyggjur svo góður sem
hann reyndist mér.
Margar minningar koma upp í
hugann nú þegar hugurinn reik-
ar. Önundur var duglegur, gáf-
aður og glettinn, en gat verið
fastur fyrir og var sennilega
harður samningamaður. En hann
gat líka verið hrókur alls fagn-
aðar. Þegar hann varð 70 ára var
haldin veisla og er það ógleym-
anlegt börnunum er hann sýndi
þar töfrabrögð. Þar trallaði hann
einnig Yellow Submarine og
When I was a bachelor með Ei-
ríki vini sínum Magnússyni sem
fyrstur kenndi manni mínum gít-
arleik. Önundur var sérlega góð-
ur í hugarreikningi eins og móðir
mín tók líka eftir þegar hún
fylgdist með olíusamningafund-
um úr sendiráðinu í Moskvu. Að
hennar sögn sögðu aðrir samn-
inganefndarmenn: Önundur,
reikna þú nú – og útreikningur-
inn kom jafnharðan úr huga
hans. Háaldraður fylgdist hann
áfram með öllu og var sjálfstæð-
ur, ákveðinn og hraustur til 92
ára aldurs. Keypti sér nýjan bíl
níræður. Alltaf var hann virðu-
legur og klæddi sig í jakkaföt dag
hvern og setti upp slifsi.
Við bjuggum í Bandaríkjunum
í sjö ár og komu Önundur og Eva
oft til okkar í heimsóknir sem
voru öllum kærar. Önundur sat
ekki auðum höndum. Hann tók til
að mynda garðinn okkar í gegn í
fyrstu heimsókn sinni til Roches-
ter, en sá garður var í órækt er
við keyptum húsið. Hann byrjaði
snemma og vann fram eftir degi,
hjó, sagaði, snyrti og gróðursetti
blóm og brátt varð garðurinn
einn fallegasti garður hverfisins.
Eftir heimkomuna bjuggum við í
sama húsi og tengdaforeldrar
mínir í u.þ.b. 20 ár, þ.e. húsinu
sem Önundur byggði, en nú
bjuggum við uppi og þau niðri.
Börnin okkar tvö, Karen og
Ragnar, nutu þess alveg sérstak-
lega að hafa ömmu og afa í kjall-
aranum meðan þau ólust upp og
er ég ævinlega þakklát fyrir það.
Þau áttu athvarf hjá þeim hve-
nær sem var. Aldrei var þeim
sagt að koma seinna þótt væri
fréttatími sem er heilagur tími
hjá mörgum. Þá heyrði ég Önund
oft fagna með þessum orðum:
Nei! Ertu þá komin(n) og síðan
voru tekin fram spil og spilað
fram að háttatíma. Í mörg ár
snattaðist hann með þau í tónlist-
arskóla eða hvert sem þurfti að
fara. En hann gat verið stríðinn
og hlustaði ekki alltaf á Evu þeg-
ar henni fannst hann vera
glæfralegur. Eitt sinn hringdi
hún upp í ofboði og bað mig að
senda Ragnar niður í einum
grænum því Önundur væri að
brenna garðaúrgang. Hún sendi
drenginn út með vatnsfötu til að
slökkva eldinn, en Önundur tók
við fötunni og fór að vökva blóm-
in. Þá sagði barnið: „Afi er cool.“
Að leiðarlokum þakka ég Ön-
undi fyrir samfylgdina. Blessuð
sé minning Önundar Ásgeirsson-
ar.
Kristín Hanna Hannesdóttir.
Önundur Ásgeirsson tengda-
faðir minn er látinn. Vorið 1960
kynntist ég verðandi tengdafor-
eldrum mínum, Önundi og Evu,
þegar Greta dóttir þeirra varð
kaupakona á Grund 11 ára göm-
ul. Ragnar var svo í sex sumur
frá 1963-1968. Við giftum okkur
sumarið 1975. Árin með þeim eru
orðin 55. Ég man eftir flottum og
kraftmiklum bílum. Stundum var
rykið ekki sest hinum megin við
vatnið þegar hann renndi í hlað.
Ég man myndarlegan glaðlegan
mann á ungum aldri, fertugan,
með uppbrettar ermar í heyskap.
Man þegar hann kom við á leið
heim úr laxveiði. Stoppaði til að
hvíla sig aðeins á akstrinum og fá
kaffi og oft skildi hann allan
aflann eftir, sem var fengur fyrir
stórt og gestkvæmt heimili.
Ég man miðaldra mann, sem
kom seint heim úr vinnunni, fór
úr jakkanum, gekk um gólf og
reykti vindil, eða sat við skák-
tölvuna og tefldi. Á sumrin átti
garðurinn hug hans. Hann hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni. Ögraði
sínum nánustu stundum, hvort
sem það var að klifra áttræður
upp í hæstu tré að saga greinar
eða að skipta um peru sem var í
það mikilli hæð að ekki dugði að
standa uppi á stól og enginn var
stiginn. Þá var búinn til píramídi
úr innanstokksmunum sem voru
við höndina. Ég man afann sem
lék við barnabörnin og kenndi
þeim gott málfar og þeim sem
ekki voru farin að ganga að
bakka niður stiga svo þeir slös-
uðu sig ekki. Hann stóð fastur á
sínu og ritskoðaði ekki sjálfan sig
til að þóknast öðrum. Það vita
þeir sem fylgdust með blaða-
skrifum hans. Áhugamálin voru
margvísleg og var hann til
margra ára virkur í Frímúrara-
reglunni. Hann var maður gömlu
gildanna, skemmtilegur og rétt-
sýnn.
Verkaskiptingin var skýr. Eva
sá um heimilið, uppeldið og
tengsl við ættingja og vini. Hann
sá fyrir heimilinu. Þau rifust
aldrei, bara „diskúteruðu“. Ön-
undur klæddist jafnan jakkaföt-
um og var með slifsi. Hann sá um
aðdrætti og gekk í öll verk ef
þurfti, allt þar til fyrir einu og
hálfu ári þá orðinn rúmlega 92
ára. Síðasta árið gat hann ekki
notið þess að lesa, hlusta á útvarp
eða horfa á sjónvarp. Þá er hætt
við að dagarnir verði tilbreyting-
arlausir. Hann æðraðist ekki yfir
hlutskipti sínu, var jákvæður og
þakklátur fyrir allt og reisninni
hélt hann allt til enda. Blikið í
augunum var augljóst þegar
langafabörnin komu í heimsókn.
Vænst þótti honum þó um það
hvað Eva var dugleg að koma og
rifja upp minningar. Ástin var
einlæg. Starfsfólk Eirar á líka
þakkir skildar fyrir elskulegt við-
mót og góða aðhlynningu.
Önundur lét af störfum sem
forstjóri Olíuverslunar Íslands
hf. sumarið sem hann varð 61
árs. Hvernig það bar að var þeim
sem að því stóðu ekki til álits-
auka. Síðar komu stjórnendur að
Olís sem sýndu gamla forstjór-
anum sóma og hafi þeir þökk fyr-
ir.
Tengdamóðir mín sér nú á eft-
ir kærum eiginmanni og vini. Þau
hittust í Menntaskólanum á Ak-
ureyri fyrir meira en 70 árum og
hafa átt samleið síðan. Þau áttu
gott líf saman og það er hún
þakklát fyrir. Ég kveð kæran
tengdaföður minn með söknuði.
Ég og systkini mín frá Grund og
fjölskyldur þeirra þökkum hon-
um samfylgdina. Blessuð sé
minning hans.
Áslaug Þorgeirsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Vald. Briem)
Elsku afi, innilegar þakkir fyr-
ir öll góðu árin. Guð geymi þig og
styrki ömmu á þessum erfiðu
tímum. Þín
Eva og Ólafur Björn.
Afi er fallinn frá, á 95. aldurs-
ári. Hann hélt góðri heilsu mest-
alla tíð þó að hallað hafi undan
fæti síðasta eina og hálfa árið. Á
Kleifarvegi 12 var fastur punktur
í tilverunni, frá bernsku fram á
fullorðinsár. Við knýjum dyra og
hann opnar. „Nei, eruð þið komn-
ir. Halló, halló, halló, halló!“ Við
sitjum á gólfinu og leikum með
trékubba, byggjum hallir og
turna. Hann situr við borðið í
stofunni, teflir við skáktölvuna
og reykir kannski vindil, klædd-
ur gráum teinóttum jakkafötum,
ljósblárri skyrtu með vínrauð
axlabönd. Vindlalykt kallar fram
góðar minningar um afa.
Andrúmsloftið er rólegt,
reglulega spilar stóra stand-
klukkan stutta lagið sem gefur
heimilinu sitt fasta yfirbragð,
sinn sérstaka tón. Oft er farið út í
garð á Kleifarvegi og við snigl-
umst í kringum afa á meðan hann
sinnir garðvinnu. Hann útskýrir
aðalatriði garðræktar og bolla-
leggur hvar sé best að koma
fuglahúsum fyrir í trjánum.
Hann er vinur bæði fugla og
katta, en þó sérstaklega trjánna.
Og inni í garðskála, innan um
bleikblómstrandi vafningsjurtir,
aðgætir hann vínberjaklasa sem
hangir þar á grein. Stöku sinnum
fara þau amma með okkur eitt-
hvað lengra, kannski í lautarferð
í Heiðmörk.
Í seinni tíð hittum við afa og
ömmu yfirleitt í kaffi heima hjá
þeim eða í mat heima hjá foreldr-
um okkar. Oft voru þar fjörugar
umræður um þjóðmál og fleira.
Þar var afi oft fastur fyrir, stund-
um ósveigjanlegur, Glitti þar í
gamlan forstjóra, atvinnurek-
anda og hörkutól, hlið á honum
sem við höfðum annars í sjálfu
sér ekki mikil kynni af. Alltaf
voru umræðurnar þó auðvitað á
vinsamlegum nótum og ef maður
þráaðist við og var ósammála hló
hann bara. „Jæja, þú segir það!“
Það var engin lognmolla
kringum afa. Í frétt um verkfalls-
vörslu, úr Þjóðviljanum frá 1955
segir frá ryskingum hans við
verkfallsverði við olíukrana niðri
á hafnarbakka. Þar kemur fyrir
þessi setning: „Allt í einu hafði
hann fyllzt áhuga á að vinna með
höndunum …“ Burtséð frá öðru í
greininni var þetta það sem hon-
um líkaði verst. Í skjölum sem
hann sýndi okkur getur að líta
andsvör hans við þessu atriði,
sem hann hafði íhugað að gera
mál úr. Hafði hann þar tekið
saman yfirlit yfir þær fjölmörgu
vinnustundir sem hann hafði, ut-
an vinnutíma hjá Olíufélaginu,
unnið með starfsmönnum að
byggingu fjölbýlishúss þeim til
handa þetta sama ár. Menn gátu
gert grín að honum og kallað bíl-
inn hans, sem var ensk smíð,
dollaragrín, en að gefa í skyn að
hann vildi ekki vinna með hönd-
unum! Það var yfir strikið.
Í næstsíðustu heimsókn Þor-
geirs til afa, hinn 25. janúar, var
hann hressari eftir að hafa glímt
við veikindi frá jólum. Gleðiefni
er að hafa hitt hann og átt spjall
en sex dögum síðar var hann fall-
inn frá. Við erum þakklátir fyrir
að hafa átt hann að svona lengi.
Það er líka sérstaklega verðmætt
fyrir yngstu afkomendurna,
barnabarnabörnin, að hafa þekkt
langafa sinn sem brá á leik þegar
þau komu í heimsókn, alveg und-
ir það síðasta. Afi og amma voru
gift í 69 ár. Hennar missir er
mikill. Hugur okkar er hjá henni
á þessari erfiðu stund.
Þorgeir og Önundur Páll
Ragnarssynir.
Þennan langtíma, trausta góð-
vin kveð ég – ekki til að rekja
æviferil hans, því það kunna aðr-
ir mér betur – heldur til að þakka
honum og fjölskyldu hans kær
kynni og sanna vinsemd, sem
aldrei bar skugga á. Minningar-
myndin er því fögur og hrein.
Auk þess eru konur okkar ná-
skyldar.
Önundur kom víða að málum.
Aðkoma hans var jafnan glögg
málefnaleg yfirsýn, víðfeðm, á
sterkum rökum reist. Hann var
skarpgreindur, víðlesinn og fróð-
ur – skemmtilegur og fræðandi í
samræðum. Ljúfur var hann,
hjartahlýr, trúaður og vildi öllum
vel.
Kæra Eva og fjölskyldan öll.
Meðtakið innilega samúð frá
okkur. Guð blessi ykkur. Lítum
fram til endurfundanna. Blessuð
veri minning Önundar.
Jón Hjörleifur Jónsson,
Sólveg og börnin.
Önundur
Ásgeirsson
Þetta var helst til
fljótt að yfirgefa
samkvæmið. Þvílíkt
æðruleysi sem
Kiddi sýndi hef ég
aldrei upplifað. Hann var einn af
þeim heilsteyptustu persónum
sem ég þekki og passaði vel upp á
sig og sitt. Trúaður var hann, tal-
aði oft um Guð við mig þann tíma
sem við fylgdumst að. Ef ég á að
velja eitt orð yfir Kidda þá er það
kærleikur. Eins og Jesús sagði:
kærleikurinn er það mikilvæg-
asta í þessu lífi, bæði í samskipt-
um og í verkefnum lífsins. Ekki
man ég eftir því að hitta hann í
vondu skapi, frekar á hinum end-
anum á tilfinningaskalanum. Ég
vissi að ég gat látið ýmist grínið
fljúga við hann, alltaf tók hann
því vel og hló.
Við kynntumst fyrst er við fór-
um saman í mjólkurfræðina í
drottningarinnar landi, Dan-
mörku. Fyrst voru kannaðir und-
irheimar Kaupmannahafnar,
þefa af ósómanum. Blautir bak
við eyrun. Fórum strax daginn
eftir til Óðinsvéa þar sem við
hjóluðum saman um vistvæna
stíga Danans. Saman áttum við
Kristinn Pálmason
✝ KristinnPálmason
fæddist 26. maí
1963. Hann lést 21.
janúar 2015. Útför
Kristins fór fram
30. janúar 2015.
tvö og hálft ár við
nám í mjólkurfræði
og mjólkurtækni-
fræði, seinni skól-
ann. Stundum feng-
um við okkur einn
grænan á tilboði
með einum gömlum
fljótandi Dana til
styrkingar. Aðeins
til að fá smáfútt í
þetta. Kiddi, Halli,
Jóhannes, ég og
seinna Óli. Miklar minningar
liggja eftir sem af þessu tilefni
verða ekki hafðar eftir. Þær lifa
áfram í huga okkar skólafélag-
anna.
Svo var öllu hent í gám og flutt
á Selfoss og reynt að yrkja það
sem við höfðum lært. Þar setti
Kiddi sinn hatt þrátt fyrir að
hugur hans væri á Patreksfirði.
Gerðist Selfyssingur og var sátt-
ur við sitt. Sáttur við Guð og
menn með kærleikann að leiðar-
ljósi.
Takk, Kiddi minn, fyrir að
vitja mín eftir að þessu var lokið.
Það yljaði mér, fann kærleikann
frá þér. Þú verður með mér
áfram, minningin um þig mun
lifa. Takk kærlega, ég hef og mun
læra af þér.
Kæra Salóme, Rebekka og
Gabríel, óska ykkur alls hins allra
allra besta við þessar aðstæður.
Með kveðju úr Freudenstadt í
Svartaskógi, Þýskalandi,
Guðmundur Rúnar Sigfússon.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HELGA KRISTÍN KRISTVALDSDÓTTIR,
Skúlagötu 11,
Stykkishólmi,
lést fimmtudaginn 5. febrúar á
Heilbrigðisstofnun Vesturlands, Stykkishólmi.
Útför hennar fer fram frá Stykkishólmskirkju
laugardaginn 14. febrúar kl. 13.
.
Tómas Magni Bragason,
Anna Ragna Bragadóttir,
Margrét Steinunn Bragadóttir, Valdimar Ólafsson,
Hólmfríður Jóna Bragadóttir, Geir S. Sigurjónsson,
Bogi Th. Bragason, Sólveig J. Ásgeirsdóttir,
Sigríður L. Braga Carson, Steve Carson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÓLAFUR GUNNARSSON
frá Borgum,
sem lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands
í Stykkishólmi laugardaginn
7. febrúar, verður jarðsunginn frá Ólafsvíkurkirkju
laugardaginn 14. febrúar kl 14.
.
Jóhanna Margrét Eysteinsdóttir,
Gunnar Jón Ólafsson,
Steiney Kristín Ólafsdóttir, Baldvin Leifur Ívarsson,
Jóhanna Ósk Baldvinsd., Svani Hauksson,
Ólafur Ívar Baldvinsson, Elín Jóhannsdóttir,
Björn Ingi Baldvinsson, Steinunn Dröfn Þorvaldsd.,
Gunnar Bjarki Baldvinsson,
Jökull Ívar Ólafsson.