Morgunblaðið - 12.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. FEBRÚAR 2015
Árin töldu ekki
mörg á æviferli,
þegar ég fyrst
heyrði af Þorláki,
eða Lalla, eins og
hann var kallaður, frænda mín-
um og sá honum bregða fyrir.
Móðir mín, systir Lalla,
minntist hans oft og þá ávallt
með bros á vör, stolt af bróður
sínum og hans hæfileikum.
Jafnvel fylgdi hláturskviða
hennar hugsun og andlitið ljóm-
aði. Margar skemmtisögur átti
hún í fórum sínum sem báru
hæfileikum hans og persónu
fagurt vitni. Allt innsiglað í
væntumþykju hennar í hans
garð, fjölskyldunnar og fólksins
á Skorrastað.
Lalli bar ættareinkennið vel.
Átti ríka listræna hæfileika.
Góður söngvari, harmonikku-
leikari og tónskáld. Þar að auki
og ekki síður mikill leikari og
átti einkar auðvelt með að
bregða sér í hlutverk og gat
hermt eftir háttalagi annarra og
talsmáta af ótrúlegri snilli.
Vil ég fullyrða að þeir hæfi-
leikar hefðu sómt sér vel í bestu
menningarhúsum þjóðarinnar.
Í honum eignaðist samfélagið
á Norðfirði og önnur hér eystra
litríkan liðsmann, sem ósínkur
var á sjálfan sig. Mann, sem
fann sig knúinn og hafði unun af
að létta fólki lífsróðurinn og
laða fram einstaka stemningu,
gleði og kátínu með ólýsanleg-
um hætti. Í því essi sínu er
hann fjölmörgum ógleymanleg-
ur. Þannig fékk ég að kynnast
honum eftir að ég fluttist austur
til Eskifjarðar. Og ekki síður
því hversu drenglyndur hann
var og raungóður, gegn og góð
persóna.
Hann átti þeirri gæfu að
fagna að eignast traustan og
góðan lífsförunaut, Jóhönnu Ár-
mann. Þau hjónin samhent og
samstiga. Þeirra samband hafði
gott jafnvægi. Styrkleiki annars
varð styrkleiki hins. Rík tilfinn-
ingavera, eins og Lalli var,
eignaðist gott bakland í sam-
heldinni fjölskyldu og stórum
vinahópi. Listamaðurinn í hon-
um þurfti á því skjóli að halda.
Í áratugi söng hann í kirkju-
kór Norðfjarðarkirkju og lengst
af undir stjórn sonar síns
Ágústs Ármanns, organista og
tónskólastjóra, sem lengi var
lykilmaður í félags- og skemmt-
anahaldi Norðfjarðar.
Þorlákur Friðrik
Friðriksson
✝ Þorlákur Frið-rik Friðriksson
fæddist 15. janúar
1927. Hann lést 1.
febrúar 2015. Útför
Þorláks fór fram 7.
febrúar 2015.
Lalla var ekki
fisjað saman. Hann
var góður verkmað-
ur og harðdugleg-
ur. Eflaust margt
hentað honum bet-
ur en búskapur, en
hann lagði alúð við
allt sem hann
gerði.
Hann var ein-
lægur trúmaður og
átti þar sínar djúpu
andlegu rætur. Staðfastur og
þegar hallaði undan fæti síðustu
árin tók hann hlutskipti sínu
eins og öðru af einstöku æðru-
leysi.
Mér er efst í huga þakklæti
Guði fyrir að hafa fengið að
kynnast frænda mínum, atgervi
hans og mannelsku. Já, fyrir
allar notalegu stundirnar og
kærleiksríku á Skorrastað á
heimili þeirra hjóna.
Guð styrki eftirlifandi ástvini
og vini og blessi þá hugljúfu,
traustu og glaðværu minningu,
sem Þorlákur skilur eftir í huga
og hjarta.
Davíð Baldursson.
Ég ólst upp í Skálateigi sem
er í nágrenni við Skorrastað í
Norðfirði þar sem Lalli bjó
ásamt Jóu konu sinni. Þar sem
ætíð hefur ríkt mikil vinátta á
milli bæjanna hef ég þekkt þau
frá því ég man eftir mér.
Síðast þegar ég fór í heim-
sókn á Skorrastað tók ég börnin
mín með. Þegar við sátum við
eldhúsborðið og börnin teygðu
sig í góðgjörðirnar rifjaðist upp
hvernig var að koma í heimsókn
á Skorrastað í æsku. Þar sátu
allir við sama borð og öllum var
sýndur sami áhugi, hlýja og um-
hyggja. Alltaf spurði Lalli út í
mína hagi og fannst mér ég
ætíð vera með í samræðum full-
orðna fólksins sem einkenndust
jafnan af kímni og glensi. Lalli
hafði nefnilega þann einstaka
hæfileika að koma auga á hið
skemmtilega í hversdagsleikan-
um og snúa því upp í sannar
skemmtisögur sem allir hlógu
að er á hlýddu. Lalli hló líka,
samt ekki upphátt heldur hrist-
ist hann, kímnin kraumaði og
það var líkt og það syði á hon-
um grínið þar til það slapp út á
innsoginu.
Það er því ekki að undra þótt
Lalli hafi verið kallaður til í
hvert sinn er halda átti
skemmtun í Norðfirði. Þorra-
blótin eru mér efst í huga.
Þar var hann í essinu sínu að
leika, spila á nikkuna og stjórna
fjöldasöng. Þegar ég fór í fyrsta
sinn á þorrablót leit fólkið á
unglinginn sem kunni söng-
skrána utan að og líka gömlu
dansana. Skýringin var einföld,
söngstjórinn kenndi dans og
söng í barnaskóla sveitarinnar
og sá hann um lagavalið á báð-
um stöðum.
Lalli hafði undraverða tón-
listarhæfileika og það var líkt
og hljóðfærið yrði nokkurs kon-
ar framlenging á honum sjálfum
á þann hátt að hann gat talað,
dansað og sungið á meðan hann
spilaði. Í síðustu heimsókn
minni á Skorrastað var hann
kominn með elliglöp og þurfti
aðstoð við alla daglega umhirðu.
Hann var hættur að geta tjáð
sig með orðum en þegar nikkan
var sett í fangið á honum var
eins og einhver galdur ætti sér
stað og hann spilaði viðstöðu-
laust. Þegar lagið endaði byrj-
aði það næsta og svo það næsta,
ekkert fum, ekkert hik og orð
urðu óþörf. Ég hef aldrei upp-
lifað neitt því um líkt.
Lalli er búinn að gleðja
marga og ég mun minnast hans
með gleði í hjarta. Ég er viss
um að hátt uppi á æðri stað
mun hann halda áfram að gleðja
og sveifla höndunum í fjölda-
söng, þar sem allir taka undir á
austfirsku: „Mekið lefandis
skelfingar ósköp er gaman að
vera svolítið hífaður.“
Margrét Þóra Einarsdóttir.
Með Lalla á Skorrastað er
horfinn einn af litríkustu al-
þýðumönnum þessa lands. Hann
hét reyndar Þorlákur Friðriks-
son og fæddist árið 1927. Hann
ólst upp í stórum systkinahópi á
Eskifirði. Samheldni, samhugur
og samhjálp mótuðu þá sem ól-
ust upp á þessum tímum og ein-
kenndu síðan allan þeirra lífs-
feril. Þessa þætti ræktaði Lalli
með sér alla tíð og fengu margir
að njóta þeirra.
Lalli kom víða við í lífshlaupi
sínu enda áhugamaður um lit-
brigði tilverunnar. Til viðbótar
við daglegt brauðstrit, amstur
og eril hleypti Lalli listfáki sín-
um á skeiðvöllum mannlífsins.
Hann var bóndi og verkamaður
en jafnframt harmónikkuleikari,
lagasmiður, leikari, eftirherma,
gamanvísnasöngvari og dáður
gleðigjafi hvar sem hann kom.
Það sat sig enginn úr færi að
njóta glaðværðarinnar sem frá
honum geislaði á góðum stund-
um.
Við siglum lífsins sjó ýmist í
meðbyr eða mótbyr. Lalli hefur
sannarlega reynt hvoru tveggja
og þótt meðbyr gæfi oftar var
einstaka mótbyr honum mjög
erfiður og setti mark sitt á
hann. En eitt er að bogna annað
að brotna.
Á milli Skorrastaðar og Sig-
urðarhúss á Eskifirði lágu sterk
bönd tveggja góðra bræðra.
Samgangur var ætíð mikill og
traust vinátta ríkti. Þeir bræð-
ur, Lalli og Valdi (Þorvaldur),
voru nánir og áttu það sam-
merkt að vera mikið í hljómlist-
inni. Harmónikkuleikur þeirra
hljómaði á austfirskum dans-
leikjum þar sem menn og konur
buðu erfiði og þunga dagsins
byrginn í völsum og rælum. Í
heimkynnum himnaföðurins
munu þeir bræður nú eiga end-
urfund og víst er að harmónikk-
an verður ekki langt undan.
Við Sigurðarhússfólkið á
Eskifirði minnumst með ríku
þakklæti langrar samleiðar við
frænda okkar og vin, Lalla á
Skorrastað. Hann kveður og
sest að á nýjum lendum. Minn-
ingin um einlægan og góðan
mann er ljóslifandi, ómur fal-
legra laga og ljóða liggur í loft-
inu, hlýr andblær lífslangrar
vináttu umvefur allt og alla sem
voru og eru okkur kærir.
Elsku Jóa.
Þinn er missirinn mestur.
Eiginmaður, vinur og samherji í
blíðu og stríðu hefur kvatt. Við
biðjum algóðan Guð að vera
með þér, styðja þig og styrkja.
Ljóðlínur úr Draumaveröldinni
hans Lalla munu áfram hljóma
af vörum ykkar:
Innst í húmsins veröld merlar ætíð
myndin þín,
máist ei í tímans þunga straumi.
Við vottum þér og fjölskyldu
þinni okkar dýpstu samúð.
Elsku Lalli.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Kristín Pétursdóttir á
Sigurðarhúsi og börn.
Elskulegur afi minn er fallinn
frá og verður hans sárt saknað.
Afi var yndislegur maður og á
ég margar góðar minningar um
hann. Ég var svo heppin að
alast upp í firðinum fagra,
Norðfirði, og var því mikið inni
á Skorrastað hjá þeim ömmu og
afa. Það var alltaf nóg að gera
hjá afa en alltaf gaf hann sér
tíma fyrir mann, hvort sem það
var til að spila eða spjalla. Ég
man líka eftir því að hafa setið
uppi á lofti á Skorrastað og
hlustað með aðdáun á afa spila
á harmonikkuna sína.
Afi var mjög örlátur maður
og var varla til sá hlutur sem
hann vildi ekki deila með manni.
Oft fór hann fram í forstofu, þar
sem hann geymdi veskið sitt, og
gaf mér eina lúku af smápen-
ingum. Þegar ég var í fram-
haldsskóla kom afi stundum við
í hádegishléunum og við fórum
saman í sjoppu og fengum okk-
ur eina pylsu með öllu og app-
elsín í gleri.
Mörgum jólum og áramótum
eyddum við saman og var það
yndislegur tími. Afi hafði ein-
staklega gaman af jólunum og
var hann ekki minna spenntur
fyrir pakkaflóðinu en börnin.
Hann hafði líka virkilega gaman
af jólaskrauti og vildi hafa mikið
og vel skreytt hjá sér á jól-
unum.
Það má segja að það hafi allt-
af verið líf og fjör þar sem afi
var. Hann spilaði mikið á harm-
onikku og leiddi oft fjöldasöng
við hin ýmsu tilefni. Afi var kát-
ur og virkilega skemmtilegur
maður. Það var yndislegt að
horfa á gamanmyndir með hon-
um því hann hló svo innilega að
maður gat ekki annað en hlegið
með honum.
Börnin mín voru svo heppin
að fá að kynnast langafa sínum
og þótti þeim mjög vænt um
hann enda afi barngóður og
náði vel til þeirra. Alltaf þegar
við komum í heimsókn austur
voru langafi og langamma þau
fyrstu sem börnin mín vildu
heimsækja. Það verður skrítið,
næst þegar við fjölskyldan kom-
um austur, að hitta ekki afa/
langafa. En við erum svo heppin
að eiga frábærar minningar og
munum við varðveita þær vel.
Hvíl í friði elsku afi, Guð
geymi þig.
Aðalheiður Jónsdóttir
og fjölskylda.
Elsku afi minn. Að eiga ykk-
ur ömmu í sveitinni var ómet-
anlegt. Margar af mínum bestu
minningum get ég þakkað ykk-
ur. Upp úr standa þær stundir
þegar gestkvæmt var á sumrin
og ég gat komið og leikið við
frændsystkini allan daginn. Nóg
var um að vera í sveitinni og þú
taldir það ekki eftir þér að leyfa
okkur að dingla með þér í alls
konar brasi. Oftast nær var ég
þó ein hjá ykkur ömmu. Og ekki
leiddist mér það heldur. Meðan
amma bakaði heimsins bestu
pönnukökur og kleinur spjöll-
uðum við saman. Oftar en ekki
var það gert yfir spili. Við spil-
uðum reyndar alltaf þegar við
hittumst og aldrei var það leið-
inlegt en spilið snerist að mestu
um að reyna að svindla sem
mest án þess að upp um það
kæmist. Svona sátum við heilu
klukkutímana og ef illa gekk hjá
mér stríddirðu mér allan tím-
ann því þú vissir að ég þoldi
ekki að tapa.
Það er þó sennilega fátt sem
toppar minningarnar um jólin
með þér og ömmu. Þar var ekk-
ert til sem hét jólastress og
fékk ég að hjálpa til og und-
irbúa jólin eins og ég vildi. Ég
veit í dag að sennilega var meiri
vinna í að hafa mig sem hjálp
heldur en í þeim framlögum
sem ég skilaði af mér en þið
tölduð það ekki eftir ykkur. Og
mikið rosalega sem ég var
ánægð eftir á fyrir að hafa verið
svona dugleg.
Ég gisti líka oft hjá ykkur og
sérstaklega þegar það fór að
líða nær jólum. Jólasveinninn
sem kom heim til ykkar og gaf í
skóinn var nefnilega sá allra
örlátasti.
Morguninn eftir þegar kom
að því að fara heim tókstu mig
gjarnan afsíðis og vildir endi-
lega verðlauna mig með smá
pening fyrir spilamennskuna
„þó að ég hefði nú haft örlítið
rangt við“. Svo blikkaðirðu mig.
Þú varst nefnilega mjög stríð-
inn, snöggur í tilsvörum og al-
gjör húmoristi. Og ég naut þess
að hitta þig, ekki síst vegna
þeirra kosta.
Þegar ég var yngri tók ég
þessu öllu sem sjálfsögðu. Að
vera boðin velkomin í sveitina
og fá að taka þátt í öllu mögu-
legu með ykkur ömmu. Ég hélt
að svona væri þetta hjá öllum
börnum sem ættu afa og ömmu.
Í dag veit ég samt að ekkert af
þessu er gefið og enginn af
kostum þínum í afahlutverkinu
var sjálfsagður. Þú varst
skemmtilegur, umhyggjusamur
og einn örlátasti maður sem ég
hef kynnst. Af öllu því sem þú
gafst mér voru stærstu gjaf-
irnar allar þær stundir sem þú
taldir ekki eftir þér að eyða
með mér. Takk fyrir að gefa
mér allar þessar fallegu minn-
ingar.
Þín
Lovísa.
Lalli frændi hefur yfirgefið
þennan heim og er lagður af
stað í gönguna sem á sér engan
endi. Hann er horfinn sjónum
okkar, í félagsskap þeirra sem á
undan voru gengnir og biðu
hans á grænum völlum. Í okkar
huga hefur nú enn einn öðlingur
þessarar kynslóðar kvatt. Hann
var góður frændi sem mætti
okkur ætíð með glaðlegu brosi
og kímni í augum. Alltaf tilbú-
inn að glettast og sá kunni nú
að fara höndum um nikkuna og
kæta mannskapinn með gam-
anvísum og góðum söng. Þó að
Lalli héti í raun og veru Þorlák-
ur var það alveg á hreinu að
Lallanafnið klæddi betur það
sem hann stóð fyrir. Hann átti
svo auðvelt með að fá alla til að
taka undir „lallið“ og „trallið“
og svo stappaði hann niður fæti
í takt við tónlistina. Síðan lagði
hann áherslu á allt saman með
ákveðinni handarhreyfingu
svona nokkurs konar hnykk. Við
munum að sönnu sakna hans en
geymum minninguna um góðan
frænda sem okkur þótti svo
ósköp vænt um.
Elsku Jóu, börnunum þeirra
og tengdabörnum sem og öllum
afkomendum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi allt það góða umvefja þau.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Georg, Hansína, Helgi,
Sigríður og fjölskyldur.
Með miklum
söknuði kveðjum
við okkar elsku
tengdaföður og afa.
Óskar var mikið
ljúfmenni sem var alltaf til stað-
ar þegar á hjálp þurfti að halda.
Kímnigáfan, glettið bros og
glitrandi augu einkenndu hann
og ljómuðu alltaf þegar við vor-
um saman. Við áttum alltaf góð-
ar stundir, hvort sem það var
heima hjá honum og Selmu í
Vesturbergi, eða í sumarbú-
staðnum í Hvalfirði þar sem
hann sinnti hestamennskunni
Óskar Indriðason
✝ Óskar Indr-iðason fæddist
9. september 1930.
Hann lést 27. jan-
úar 2015. Útför
Óskars fór fram 3.
febrúar 2015.
sem var honum svo
kær. Alltaf voru til
pönnukökur að
hætti Selmu, og
Óskar bjó til bestu
fiskibollur sem við
gátum fengið.
Hann var hold-
gervingur karl-
mennskunnar og
ein besta fyrirmynd
til að reyna að líkj-
ast. Líf hans var
allt annað en auðvelt og voru
áföllin ófá en engin högg virtust
geta haldið honum niðri til
lengdar. Hann var fjölskyldu-
maður mikill, yfirvélstjóri á
varðskipi sem barðist í þorska-
stríðinu, dýravinur, tónlistamað-
ur, svo eitthvað sé nefnt, og
ótrúlega ljúf og kröftug sál.
Sönn hetja.
Margar minningar streyma á
þessari kveðjustund. Þakklæti
er efst í huga fyrir yndislegheit
og hjálpsemi, sama hvað á
dundi.
Nú fær hann hvíldina sem
hann þráði svo lengi og sælan
endurfund með Selmu og Krist-
jáni.
Fjölskyldan sameinuð á ný.
Marilyn, Eva og Kristján.
Það var höggvið stórt í vina-
hópinn þetta liðna ár, þrír eru
farnir yfir móðuna miklu á rétt
liðnu ári. Fyrst fór Selma Júl-
íusdóttir í janúar 2014, síðan
Gunnar Hámundarson í mars
2014 og núna síðast Óskar Indr-
iðason í janúar 2015.
Óskar var giftur Selmu og
voru þau glæsileg hjón, ákaflega
samrýnd og skemmtilegir vinir
Þegar vinahópurinn kom
saman, létu þau sig aldrei vanta
og voru hrókar alls fagnaðar og
ætíð hafði Óskar með sér harm-
onikkuna og spilaði og oft var
sungið fram á rauða nótt, en há-
punkturinn var þegar Óskar tók
Sæsavalsinn sem var hans uppá-
haldslag, tengt heimabæ hans,
Akranesi.
Óskar var hæglátur maður og
hvers manns hugljúfi en glett-
inn og hafði skemmtilega skoð-
un á hlutunum.
En Óskar var fyrst og fremst
maðurinn hennar Selmu, hann
vildi allt fyrir hana gera og var
ólatur við að snúast fyrir hana
því Selma var mikil athafnakona
og hafði margt á sinni könnu.
Við sögðum stundum vinkon-
urnar að okkar menn mættu
taka Óskar sér til fyrirmyndar
og snúast meira við okkur, kon-
urnar sínar.
Með Óskari er farinn tryggur
vinur, verður hans sárt saknað
og þeirra hjóna beggja þegar
við komum saman næst.
Við sendum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Blandara Rósa,
Guðbjörg Ellertsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að
hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu-
degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar