Morgunblaðið - 18.02.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRÚAR 2015
✝ Jón Jóhanns-son fæddist 4.
ágúst 1949 á Kaldr-
ananesi á Strönd-
um. Hann lést 8.
febrúar 2015 í
Reykjavík.
Foreldrar hans
voru Jóhann Jóns-
son, sjómaður, og
Fjóla Loftsdóttir,
símastúlka og
verkakona.
Jón var elstur fimm systkina.
Systkini hans eru:
Loftur Jóhannsson, eiginkona
hans er Katrín Albertsdóttir.
Inga Thorsson, eiginmaður
hennar er Baldvin Thorsson.
Halldór Jóhannsson, eig-
Jóhann Jónsson, börn hans
eru Viktoría Rós, Daníella Líf og
Jökull Máni.
Snædís Jónsdóttir, eig-
inmaður hennar er Fannar Guð-
mannsson Levy.
Jón var húsasmiður að mennt
og útskrifaðist með sveinspróf
frá Iðnskólanum í Reykjavík.
Hann starfaði lengst af sem
húsasmiður og síðar sem sölu-
maður hjá Byko. Jón var virkur
félagi í Framsóknarflokknum og
einn af stofnendum Rotary-
klúbbsins í Mosfellsbæ. Hann var
einnig fyrsti forseti klúbbsins og
félagi allt til dánardags. Jón var
virkur í starfi Parkinsonsamtak-
anna og gegndi þar ýmsum störf-
um.
Útför Jóns verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 18. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
11.
inkona hans er
Steinunn Harð-
ardóttir.
Víkingur Jó-
hannsson, maki
hans er Ágústa Rósa
Finnlaugsdóttir.
Jón giftist Sig-
rúnu Björk Knaran
Karlsdóttur 12.
ágúst 1972 og áttu
þau saman þrjú
börn. Þau skildu
1999. Börn þeirra eru:
Halldóra Guðrún Scales, eig-
inmaður hennar er Robert A.
Scales og börn þeirra eru Kara
Björk, Robert Albert, Ryan Alex-
ander, Roman Anton og Rúna
Annell.
Elsku pabbi. Við vonuðum að
þessi dagur myndi ekki koma
svona snemma og við fengjum
meiri tíma fyrir ferðalög, mat-
arboð, spilakvöld og allt það sem
við gerðum saman. Minningarn-
ar eru margar og yndislegar.
Við gleymum aldrei danstímun-
um heima, né tónlistinni sem var
þér svo kær og hafði mikil áhrif
á okkar tónlistaráhuga. Terturn-
ar og spilin voru aldrei langt
undan og kannski þótti þér
svona gaman að spila vegna
þess að þú vannst alltaf. Stríð-
inn varstu líka, hafðir gaman af
hurðasprengjum, vatnsstríðum
og öðrum saklausum hrekkjum.
Það gerði bara lífið skemmti-
legra, svona eftir á alla vega.
Heimilislífið var samt ekki alltaf
dans á rósum. Við gátum verið
dugleg að gera eitthvað sem þér
mislíkaði og þú leyfðir okkur
ekki að komast upp með. En þú
passaðir líka upp á að láta okkur
vita hvað þú varst stoltur af
okkur systkinunum og hvað þér
fannst við vera dugleg, hvort
sem það var við vinnu, nám eða
bara hluti í okkar daglega
amstri. Þú varst líka ávallt tilbú-
inn að rétta okkur hjálparhönd,
sem og öðrum í kringum þig.
Þú byrjaðir ungur að takast á
við lífsins mótlæti en virtist allt-
af getað fundið jákvæðu og
skoplegu hliðarnar á öllu. Jafn-
vel á þeim stundum sem þér leið
sem verst, reyndir þú að láta
okkur líða betur, t.d. með brönd-
urum og gríni. Þú lést hvorki
parkinsonsjúkdóm né krabba-
mein stjórna lífi þínu og gerðir
flest það sem þig langaði til,
hvort sem það voru tjald-, sum-
arbústaðar-, utanlandsferðir eða
hvað það sem þér datt í hug að
gera. Því meira sem einhver
sagði að það væri eitthvað sem
þú gætir ekki gert eða ættir
ekki að gera, því ákveðnari
varstu í að gera það. Þú beiðst
ekki eftir aðstoð við neitt, held-
ur gekkst bara í hlutina sjálfur.
Hefur það nú sennilega eitthvað
með þrjóskuna og ákveðnina að
gera. Það var augljóst að þú
ætlaðir ekki bara að leggjast
niður og bíða. Þú lést þetta mót-
læti sem þú bjóst við stóran
hluta ævi þinnar ekki buga þig.
Sjúkdómarnir reyndu ítrekað að
draga þig niður en þú barðist til
þrautar og reist alltaf upp aftur,
oft á móti öllum líkum.
Við söknum þín svo sárt en
við huggum okkur við það að þú
sért ekki lengur þjáður og vitum
að þú verður ávallt með okkur í
öllu því sem við tökum okkur
fyrir hendur. Við dáumst að
þeim styrk sem þú bjóst yfir og
betri föður getum við ekki hugs-
að okkur. Þú ert einstakur. Þú
varst, ert og munt ávallt vera
hetjan okkar.
Einstakur er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi eða manni sem
veitir ástúð með brosi eða vinsemd.
Einstakur lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga
hjörtu annarra.
Einstakur á við þá sem eru dáðir og
dýrmætir og hverra skarð verður
aldrei fyllt.
Einstakur er orð sem best lýsir þér.
(Teri Fernandez)
Við viljum þakka móður okk-
ar, stjúpföður, ömmu, systkinum
pabba og mökum þeirra, Annie,
Valdísi, heilbrigðisstarfsfólki og
öðrum vinum og vandamönnum
sem hafa verið pabba innan
handar í hans baráttu. Stuðning-
urinn og félagsskapurinn var
pabba og okkur ómetanlegur.
Halldóra, Jóhann og Snædís.
Nonni var elstur okkar systk-
ina og þegar pabbi dó, langt um
aldur fram, varð hann sjálfkrafa
nokkurs konar höfuð fjölskyld-
unnar ásamt mömmu. Hann að-
stoðaði hana við að ala upp litlu
rollingana. Hann gat verið
strangur og lét okkur heyra það
ef honum fannst ástæða til en
bauð okkur svo kannski á rúnt-
inn strax á eftir á Ramblernum,
rauða og hvíta. Ramblerinn var í
okkar augum með betri bílum
enda með plötuspilara. Það var
frábært að þjóta um holótta
malarvegi með Creedence og
Beach Boys á fóninum.
Nonni var mikil félagsvera og
naut sín best með fjölskyldunni
og í góðra vina hópi. Hann var
gestgjafi í húð og hár og þótti
ekkert skemmtilegra en að
bjóða til veislu. Þá var gjarna
borinn fram einkennisdrykkur-
inn – „Manhattan a la Nonni“,
sem síðar fékk nafnið „skjálfti“
– á meðan beðið var eftir að
urðaða lærið eldaðist. Þetta var
einmitt gert á fertugsafmæli
Nonna, sem haldið var á heimili
þeirra, Nonna og Bjarkar, sem
bjuggu þá á Hólmavík. Þar
mættum við, nokkrir ættingjar
og vinir, og fögnuðum tímamót-
unum. Spilað var á gítar og
sungið, misfyndnir brandarar
(svona eftir á að hyggja) flugu í
allar áttir eins og gengur en all-
ir í svo góðu skapi að það kom
ekki að sök. Þessi dagur var að
miklu leyti tekinn upp á video
og Nonni hefur síðan oft upp-
lifað þennan dag fyrir framan
sjónvarpið.
Nonni hafði mjög gaman af
að hlusta á tónlist og eignaðist
snemma stórar og öflugar Pio-
neer-græjur. Hann fylgdist vel
með nýjasta rokkinu og naut
þess að setja t.d. Led Zeppelin
eða Uriah Heep á fóninn og
skrúfa vel frá.
Nonni gat verið stífur á sínu
en var yfirleitt léttur í skapi og
stutt í húmorinn. Hann vissi
sínu viti og þótti fátt skemmti-
legra en að sýna okkur systk-
inunum – og öðrum ef því var að
skipta – fram á hið rétta í
hverju máli.
Þrátt fyrir erfiða glímu sína
við parkinson-veikina og
krabbamein til margra ára, hélt
Nonni andlegri reisn sinni allt
til enda þó svo að líkaminn væri
farinn að láta á sjá undir lokin.
Jákvæðni og æðruleysi voru
hans einkenni og hann lét ekk-
ert stoppa sig þar til yfir lauk.
Þegar Nonni var spurður
„Hvernig hefur þú það Nonni“?
var svarið alltaf það sama, allt
fram á síðasta dag. „Ég hef það
fínt – en þú?“
Fyrir hönd systkinanna,
Halldór Jóhannsson.
Minn kæri vinur, Jón, er dá-
inn. Hann var hjartahlýr og góð-
ur maður, var ætíð tilbúinn að
hjálpa mér og öðrum.
Jóni kynntist ég árið 1999 og
höfum við ætíð verið góðir vinir
síðan. Við fórum í mörg ferðalög
innan lands og nokkrum sinnum
erlendis. Ég var svo lánsöm að
eiga með honum síðasta ævi-
kvöld hans. Þá kom hann heim
til mín við borðuðum saman,
hlustuðum á góða hljómlist og
að sjálfsögðu var spilastokkur-
inn tekinn upp. Hann dó morg-
uninn eftir heima hjá sér í faðmi
tveggja barna sinna. Hann var
húsasmiður að mennt og fékk ég
að njóta þess þegar breytingar
voru gerðar á minni íbúð, hann
var mjög skipulagður og vissi
nákvæmlega hvernig best væri
að hagræða svo að íbúðin nýttist
mér sem best. Það var honum
þungbært að geta ekki lengur
keyrt því að hann elskaði að
keyra og ótal margt fólk fékk að
njóta þess þegar hann var að
skutlast á milli staða. Hann var
búinn að vera sjúklingur í
fjöldamörg ár en aldrei kvartaði
hann um sína heilsu. Ég mun
ætíð sakna hans. Hvíl í friði,
elsku Jón.
Ég votta öllum þeim sem
þótti vænt um hann mína dýpstu
samúð.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Þín vinkona
Annie.
Á engan er hallað þótt Jón
Jóhannsson sé nefndur frum-
kvöðull að stofnun Rótarýklúbbs
Mosfellssveitar.
Það var einmanalegt að flytj-
ast búferlum í nýtt sveitarfélag
á sínum tíma og Jón saknaði
fólksins að heiman og félaganna
í Rótarýklúbbnum í Ólafsvík,
þar sem hann hafði verið félagi
um hríð.
Enginn slíkur klúbbur var
starfandi í Mosfellssveit þegar
Jón settist þar að. En starfandi
umdæmisstjóri, Jón Gunnlaugs-
son læknir, var áhugasamur um
að bæta hér úr og saman lögð-
ust þeir nafnarnir á árarnar.
Öflugur bakstuðningur var auk
þess til staðar í heimaklúbbi
umdæmisstjóra á Seltjarnarnesi.
Þar var félögunum metnaðarmál
að fagna eigin 10 ára afmæli
með því að verða móðurklúbbur
félaganna í Mosfellssveit.
Stofnfundur hins nýja rótarý-
klúbbs var haldinn 17. mars
1981 og Jón Jóhannsson var
nánast sjálfkjörinn í embætti
forseta. Máltæki segir að miklu
valdi sá er upphafinu veldur.
Strax á fyrsta starfsári setti Jón
mark sitt á klúbbstarfið og ým-
islegt af því sem þarna var fitjað
uppá hefur fylgt klúbbnum fram
á þennan dag. Félagarnir og
fjölskyldur þeirra fóru saman í
helgarútilegu, þá fyrstu í Húsa-
fellsskóg. Sá siður lifði í yfir 30
ár. Sett var á sérstakt konu-
kvöld, sem nú heitir reyndar
makakvöld, hátíðlegur jólafund-
ur og vegleg árshátið. Farnar
voru tvær vinnustaðaheimsóknir
og þátttaka hafin í hinu fjöl-
breytta alþjóðastarfi hreyfingar-
innar með móttöku hóps ung-
menna frá Texas.
Dagskráin var kraftmikil og
fjölbreytt, en hæfilega hátíðleg
samt.
Þarna var strax innleiddur sá
hlýi siður, sem enn er í fullu
gildi, að ljúka öllum fundum
með því að fara saman með fjór-
prófið, þessi mikilvægu einkunn-
arorð okkar rótarýmanna.
Hornsteinar rótarýstarfsins
eru drengskapur, heiðarleiki og
þegnskapur og þessa mannkosti
reyndi Jón að rækta sjálfur og
innræta félögunum. Hann var
bæði frumkvöðull og leiðtogi en
bjó jafnframt yfir ríkri réttlæt-
iskennd og samfélagsvitund. Til
marks um það er að strax á
fyrsta ári efndi klúbburinn til
skemmtidagskrár fyrir vistmenn
á Reykjalundi. Það þróaðist síð-
an á næsta ári í kaffisamsæti
fyrir aldraða íbúa sveitarfé-
lagsins í samstarfi við Kvenfélag
Lágafellssóknar.
Þrátt fyrir þungbær veikindi
síðari ár sótti Jón fundi og tók
þátt í starfinu af mikilli þraut-
seigju allt fram undir það síð-
asta. Hann var gerður fyrsti
heiðursfélagi klúbbsins og einn-
ig handhafi hinnar mikilsvirtu
Paul Harris-orðu alþjóðahreyf-
ingarinnar.
Við rótarýfólk í Mosfellsbæ
minnumst Jóns með hlýju og
virðingu og biðjum aðstandend-
um hans blessunar.
Fyrir hönd félaga í Rótarý-
klúbbi Mosfellssveitar,
Ragnheiður Gunnarsdóttir,
forseti.
Kveðja frá Parkinson-
samtökunum á Íslandi
Jón var ógleymanlegur mað-
ur. Ég man þegar hann kom á
sinn fyrsta fund, sem var hald-
inn í Bústaðakirkju með þáver-
andi konu sinni. Þau voru bæði
svo kát og glæsileg. Ég tók á
móti þeim og sagði: „Það er
naumast að þið eruð fín.“ „Já“,
sagði hún, „það er svoleiðis að
Jón gengur alltaf með hatt“.
Hann var kallaður maðurinn
með hattinn af félögunum. Jón
var góður félagi Parkinsonsam-
takanna, gekk í öll þau störf
sem þurfti að leysa. Lengi var
hann féhirðir samtakanna og
leysti það vel af hendi, eins og
allt sem hann gerði. Þegar við
vorum komin í Áskirkju kom
hann alltaf með glæsilegar veit-
ingar, sem hann keypti í Mos-
fellsbakaríi. Þau hjón og börnin
þeirra bjuggu þá í Mosfellsbæ.
Jón var alltaf kátur og kvartaði
aldrei. Það er nóg að fá park-
insonveiki sem er röð af ein-
kennum, þó að maður fái ekki
krabbamein í þokkabót. Þá er
gott að eiga góða að, móður,
bræður, börn og góða vinkonu.
Jón var góður í að halda í hefðir,
svo sem á jólafundum þá fengu
allir kerti og kveiktu á þeim.
Hin árlegi „Skjálfti“ á svölunum
hjá Hrönn á sumardegi er nú
hjá Önnu Rósu. Við kvöddumst
vel þegar ég beið eftir bíl hjá
Grand Hótel á þrjátíu ára af-
mæli samtakanna, þá kom þessi
elska og faðmaði mig vel og
lengi, svo dóttur minni varð ekki
um sel, en Annie stóð hjá. Eftir
það höfðum við samband í síma,
þá var hann á Rauðakrosshót-
elinu í Ármúla og lét vel af sér
þar. Öllum aðstandendum óska
ég Guðs blessunar,
Bryndís, f.v.
upplýsingafulltrúi
Parkinsonsamtakanna.
Hvað er betra en að eiga góða
nágranna og góða vini?
Mér er þetta ofarlega í huga
nú þegar hann Jón nágranni
minn er farinn. Ég kynntist
honum Jóni þegar hann kom í
húsið þar sem ég bý og tókust
með okkur góð kynni.
Jón var nokkuð sérstakur
maður og alltaf vel klæddur og
oft með þennan fina hatt og í
svörtum fínum frakka. Stundum
kölluðum við hann manninn með
hattinn okkar á milli.
Fljótlega eftir að Jón kom
gerði hann sig gildandi bæði í
hússtjórn við alls konar viðhald
og garðvinnu.
Mætti mann fyrstur í garðinn
á árlegum garðdegi og var að
allan daginn. Mokaði tröppur ef
snjóaði og saltaði svo allir gætu
gengið upp án þess að detta.
Það var þessi umhyggja fyrir
náunganum sem var svo ein-
kennandi fyrir Jón.
Nokkur dæmi um þetta get
ég nefnt og eitt er að hann kom
með ráð til að hægt væri að loka
póstlúgu svo ekki heyrust vind-
hljóð og gnauð þegar austanátt-
in skall á, annað að hann lagaði
læsingar á útidyrum og vissi ráð
við öllu.
Jón hafði gaman af hitta fólk
og mætti á alls konar mannamót
og samkomur, fínn og reffilegur
í svörtum jakka með hattinn.
Fór til Spánar og naut þess að
komast á sólarströnd.
Jón flutti úr húsinu fyrir
nokkrum árum sökum vanheilsu
en hafði alltaf gaman af að
frétta hvernig gengi þegar mað-
ur hitti hann á ferðinni.
Fyrir hönd allra í Laufenginu
þakka ég góð kynni og einstaka
hjálpsemi og votta aðstandend-
um og ástvinum öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð vera með
ykkur öllum.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Katrín
Þorsteinsdóttir.
Jón Jóhannsson HINSTA KVEÐJA
Afi var mikill og öflugur,
maðurinn með hattinn,
maður með spil. En hann
var miklu meira en það.
Hann var faðir, eiginmað-
ur, bróðir og afi. Hann elsk-
aði alla. Við öll elskum hann
mjög mikið og hann mun
alltaf vera í hjörtum okkar.
Ég elska þig.
Rúna Annell.
Afi hann var vinur, afi,
pabbi og margt fleira og
hann var þekktur sem afi
með hattinn. Hann var
mjög góður maður og hann
var mjög mikið í að spila.
Afi við munum alltaf elska
þig og aldrei gleyma þér.
Jökull Máni.
Elsku afi.
Ég á eftir að sakna þín
mjög mikið. É vildi óska að
ég hefði kynnst þér betur.
Ég mun elska þig allt mitt
líf og þú átt þér stað í hjarta
mér.
Roman Anton.
Àstkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓFEIGUR HJALTESTED,
Haukanesi 20,
Garðabæ,
er látinn.
Útförin verður auglýst síðar.
.
Edda Ingibjörg Tryggvadóttir,
Erna Hjaltested, Sigfús Sigmundsson,
Stefán Hjaltested, Teresa Sukiasyan,
Guðrún Hlín Hjaltested,
Örn Steinar Marinósson, Nína Rut Eiríksdóttir,
Sigríður Björk Marinósdóttir, Arnór Hans Þrándarson
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
BOGI J. MELSTEÐ,
Syðri-Brúnavöllum,
Skeiðum,
lést á Landspítalanum Fossvogi
sunnudaginn 15. febrúar.
Útförin auglýst síðar.
.
Kristín Bjarnadóttir,
Helga Bogadóttir, Magnús Steinarsson,
Jón Bogason, Þórhildur Una Stefánsdóttir,
Bjarni Bogason, Þorbjörg Erlendsdóttir,
Rúnar Bogason, Anna Guðbjörg Lárusdóttir,
Steinar Ingi, Kristinn Thór, Bogi Örn,
Hafsteinn, Gunnar Davíð og Kristín.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HERMANN KRISTINSSON,
Hávegi 9,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
sunnudaginn 15. febrúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sunnuhlíðar.
.
Sigurlín Hermannsdóttir, Ingólfur Sigurjónsson,
Rúnar Þór Hermannsson,
Kristbjörg Hermannsdóttir,
Ásta S. Karlsdóttir,
afabörn og langafabörn.