Morgunblaðið - 18.02.2015, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. FEBRÚAR 2015
✝ Unnur Jóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 23.
ágúst 1921. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Grund að
morgni 5. febrúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Gríms-
son, lengst af sjó-
maður, f. í Keflavík
12.7. 1892, d. 5.8.
1977, og Lilja Guðríður Brands-
dóttir, f. í Króki, Hraungerð-
ishreppi 22.5. 1889, d. 25.6.
1959.
Unnur var sjötta í aldursröð
níu systkina. Hin eru: Að-
syni, bifreiðasmið, 10. desember
1955, f. 29. september 1921, d.
7. nóvember 1978. Þau eign-
uðust dótturina Margréti 21.
mars 1957. Unnur og Þorkell
slitu samvistir. Unnur starfaði
einkum sem barnfóstra og í
Prentsmiðjunni Eddu áður en
hún gifti sig. Hún var mikil úti-
vistarkona og hafði yndi af því
að ferðast. Unnur var einlæg-
lega trúuð kona og áhugasamur
félagi í KFUK frá unglingsaldri.
Oft var hún sjálfboðaliði sem
ung kona í sumarstarfi KFUK í
Vindáshlíð þar sem hún naut sín
vel. Var hún alla tíð mikil Hlíð-
armey. Þá var hún mikill og
trúfastur kristniboðsvinur.
Útför Unnar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 18. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
alheiður Tryggva-
dóttir, f. 10.11.
1912, d. 22.9. 1994;
Guðný Jónsdóttir,
f. 24.6. 1914, d.
25.7. 1918; Vigdís
Ó. Jónsdóttir, f. 8.1.
1917, d. 12.10.
1996; Sigurður
G.K. Jónsson, f.
23.3. 1918, d. 8.10.
1972; Jóhanna
Jónsdóttir, f. 20.3.
1920, d. 11.6. 1973; Stefán G.
Jónsson, f. 7.5. 1923, d. 4.1.
2000; Bragi Jónsson f. 9.10.
1925, d. 12.9. 2009 og Logi Jóns-
son, f. 29.8. 1928, d. 11.8. 2006.
Unnur giftist Þorkeli Páls-
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Okkur langar að minnast Unn-
ar, frænku okkar, í fáum orðum.
Unnur var sú fjórða yngsta í
systkinaröðinni og átti þrjá yngri
bræður. Hennar hlutskipti á
æskuárum var að gæta yngri
bræðranna. Þá ræktarsemi sýndi
hún yngri bræðrum sínum einnig
í veikindum þeirra til hinstu
stundar. Fyrir það erum við þakk-
látar.
Unnur var góðum gáfum gædd,
fylgdist vel með fréttum og hafði
ákveðnar skoðanir á því sem fór
úrskeiðis í þjóðfélaginu á síðustu
árum og hvað betur mætti fara.
Það er virðingarvert að fólk, sem
komið er á efri ár, skuli hafa lagt
til málanna eins og það hlýtur að
hafa verið erfitt fyrir kynslóðina
sem lagði grunn að því þjóðfélagi
sem við þekkjum.
Unnur var fús að svara spurn-
ingum okkar um uppvaxtarárin
og Lilju ömmu sem lést árið 1959,
á árinu sem við fæddumst. Það er
okkur mikils virði að hafa fengið
innsýn í fjölskyldulífið og hafa t.d.
getað kynnst ömmu okkar í gegn-
um frásagnir Unnar.
Það var mikill samhugur með
þeim systkinum alla tíð og mikil
ræktarsemi. Ef eitthvað bjátaði á
voru allir boðnir og búnir að
hjálpa. Unnur fór ekki varhluta af
því í gegnum tíðina en hún átti
alltaf athvarf hjá Viggu, systur
sinni, sem segja má að hafi haldið
systkinahópnum saman. Erum
við þakklátar fyrir þær fjölmörgu
minningar sem við geymum með
okkur frá samverustundum fjöl-
skyldunnar.
Tvær minningar standa upp
úr: Heimsókn til Eyrarbakka
sumarið 2012 en þar hófu Lilja og
Jón bússkap í Stígshúsi og þar
fæddist Guðný, elsta dóttir þeirra
sem lést aðeins fjögurra ára göm-
ul. Hin minningin er frá síðsumri
2013 þegar við frænkurnar fórum
á tónleika með Stuðmönnum í
Laugardalsgarði, þar sem við
hittumst oftast. Unnur var þá í
hjólastól en lét ekki sitt eftir
liggja að syngja með. Þannig var
hún, mikil söngmanneskja og
kunni að njóta líðandi stundar og
góðrar tónlistar.
Með þessum orðum kveðjum
við Unni, elskulega og kæra
frænku, og þökkum henni sam-
fylgdina. Margréti, öðrum að-
standendum og vinafólki vottum
við einlæga samúð.
Ásdís Bragadóttir,
Lilja Guðný Friðvinsdóttir.
Okkur langar til að minnast
elsku Unnu okkar með nokkrum
orðum. Unna, eins og við kölluð-
um hana, var mikill fjölskylduvin-
ur á okkar heimili. Hún kom oft
og passaði okkur systurnar þegar
við vorum litlar og var ein af okk-
ar uppáhaldsbarnapíum. Hún var
alltaf svo glöð og blíð og ávallt
tilbúin að gera eitthvað skemmti-
legt með okkur. Hún var sérstak-
lega hláturmild og hafði skemmti-
legan húmor. Hún hafði yndi af
því að syngja með okkur og las
ófáar bækurnar fyrir okkur. Hún
var þolinmóð og hafði yndislega
nærveru. Það var svo gaman að
spjalla við hana um heima og
geima og manni leið alltaf eins og
hún hefði mikinn áhuga á því sem
maður hafði að segja. Það var því
afar auðvelt að láta sér þykja
vænt um hana Unnu. Eftir því
sem árin liðu og við þurftum ekki
barnapíu lengur hittumst við
sjaldnar, en við fundum hvað
henni fannst gaman að fylgjast
með okkur stækka og fullorðnast.
Okkur fannst líka alltaf jafngam-
an að hitta hana og fylgjast með
því hvað þær mæðgur voru dug-
legar að fara um hvippinn og
hvappinn í litla sæta bílnum sín-
um.
Unna mun alltaf skipa sérstak-
an sess í hjarta okkar systra og
við minnumst hennar með mikilli
hlýju og þakklæti.
Heiðrún Ólöf og
Margrét Jónsdætur.
Unni kynntist ég í gegnum
mágkonu mína Margréti, þá var
hún komin yfir fimmtugt. Þær
Margrét voru æskuvinkonur og
héldu mikilli tryggð hvor við aðra
alla tíð.
Við fjölskyldan vorum samtím-
is Unnu, eins og hún var kölluð, í
Noregi 1974 og hún tók strax ást-
fóstri við drengina okkar sem
voru á öðru og þriðja ári. Það
sama átti við um dætur okkar
þegar þær fæddust. Börnin öll
löðuðust að Unnu og fannst gott
að hafa hana nálægt sér. Um ára-
bil kom hún í einn dag í viku og
gætti barnanna meðan mamman
sinnti hugðarefnum sínum. Þetta
voru tilhlökkunardagar hjá dætr-
um okkar. Unna gaf sér tíma til að
spjalla við þær og lesa bækur með
þeim og fyrir þær.
Unna hafði einstaklega góða
nærveru og stutt var í hláturinn.
Hún dvaldi hjá okkur fjölskyld-
unni í nokkrar vikur þegar við
bjuggum í Gautaborg. Þess tíma
minnumst við með mikilli gleði.
Unna naut þess að fara í göngu-
ferðir um nágrennið, kíkja í búðir
auk þess sem hún létti undir með
ýmis heimilisstörf.
Lífið fór ekki alltaf mildum
höndum um Unnu og fékk hún
sinn skammt af heilsuleysi sem
varð til þess að ýmislegt fór öðru-
vísi en hún vildi. En góða skapið,
jákvæðni og ljúflyndi ásamt óbil-
andi trú á Guð fleyttu henni í
gegnum erfiðu tímabilin.
Unna eignaðist eina dóttur,
Margréti, sem var augasteinn
móður sinnar. Hún hefur annast
móður sína síðustu æviárin af ein-
stakri hlýju og alúð. Unna hefði
ekki getað verið svona lengi á eig-
in heimili ef Margrétar hefði ekki
notið við. Fallegra samband
mæðgna er vart hægt að hugsa
sér.
Margrét var dugleg að ferðast
með móður sína sem naut þess að
skoða landið, en Unna naut þess
að ferðast. Hún var ávallt tilbúin
að aka henni á mannamót meðan
heilsan leyfði.
Það er stutt síðan ég hitti Unnu
sem var þrotin að kröftum en
stutt var í ljúfa brosið og hún lét
ekki af að þakka fyrir allt það
góða sem hún upplifði, „allir eru
svo góðir við mig og mér þykir svo
vænt um ykkur“. Það er gott að
geta kvatt lífið með þessum hætti.
Við fjölskyldan stöndum í
þakkarskuld við þessa góðu konu
sem kom inn í líf okkar með gleði,
elskusemi og umhyggju. Blessuð
sé minning Unnar Jónsdóttur.
Inga Þóra Geirlaugsdóttir.
„Hversu yndislegir eru bústaðir þínir,
Drottinn hersveitanna. Sál mína langaði
til, já hún þráði forgarða Drottins. Nú
fagnar hjarta mitt og hold fyrir hinum
lifanda Guði.“
(Sálm. 84. 2-3.)
Já, hún Unna mín er komin
heim í forgarða Drottins, þangað
sem hún þráði að komast.
Við Unna kynntumst fyrst í
sumarbúðum KFUK í Vindáshlíð
í Kjós.
Skólasystir mín úr barnaskóla
og kær vinkona, Bryndís Víg-
lundsdóttir, vorum í stúlknaflokki
þar endur fyrir löngu, 14-15 ára
gamlar. Við gistum í tjaldi uppi í
hlíðinni fyrir ofan skálana, og það
gerði dvölina ennþá ævintýra-
legri. Ein af starfsstúlkunum þar
var hún Unna. Hún var þá nokkr-
um árum eldri en við, en það kom
ekki að sök. Mikil og góð vinátta
varð á milli okkar þriggja, sem
hefur enst fram á þennan dag.
Okkur Binnu fannst eiginlega
að hún Unna væri á svipuðu reki
og við. Við gátum talað saman í
einlægni og við gátum hlegið sam-
an að öllu og engu. Það var svo
merkilegt hvað hún gat komið inn
í táningagleðina og hlátrasköllin,
en líka inn í gleðina og tjáninguna
í samfélaginu við Drottin Jesús,
frelsara okkar og vin.
Við vorum þarna í samfélagi við
stóran hóp af stúlkum á okkar
aldri og margar frábærar konur,
sem luku upp orði Guðs fyrir okk-
ur, en voru líka eins og stóru syst-
ur okkar, sem við gátum talað við í
einlægni. Unna var ein þeirra.
Vinátta okkar Unnu hélst alla
ævi. Sjálf þurfti ég að fara til Nor-
egs, aðeins 17 ára gömul, mér til
heilsubótar. Ég skrifaði mörg
bréf til Unnu og Binnu, þetta ár
sem ég dvaldi þar og sagði þeim
frá öllu, sem gerðist þar. Dvölin
þar endaði með því að Unna kom í
heimsókn og fékk að gleðjast yfir
svo mörgu með mér og vinum
mínum þar. Mörgum árum seinna
kom hún líka í heimsókn til Nor-
egs, til okkar Benna, en þar var ég
að vinna á sjúkrahúsi. Orðnar vel
fullorðnar gátum við oft fengið
hlátursköst saman út af öllu og
engu, en líka talað í trúnaði um
allt í lífi okkar.
Unna eignaðist góðan mann, og
eignuðust þau eina dóttur, Mar-
gréti Þorkelsdóttur. Leiðir
hjónanna skildi því miður, en
dóttir þeirra varð móður sinni
vernd og skjól allt til enda. Þær
höfðu mikla gleði af því að ferðast
saman, bæði utanlands og -innan,
já í raun til síðustu stundar – eða
dagsins áður en hún dó. Unna tal-
aði oft um það, hvað hún ætti góða
dóttur, sem bæri hana á höndum
sér, og gat aldrei fullþakkað þá
miklu gæfu.
Ég þakka af öllu hjarta fyrir
nær ævilanga vináttu.
Elsku hjartans Unna mín, þú
ert komin heim. Guði sé lof!
Þín einlæg
Margrét Hróbjartsdóttir
og fjölskylda.
Unnur Jónsdóttir
Elskuleg vin-
kona mín, Lára, er
látin eftir stutt en
erfið veikindi.
Lára var yndisleg kona og
hafði einstaklega fallegt bros og
góða nærveru. Hún var róleg í
fasi en samt ákveðin og fljót að
rétta fram hjálparhönd þegar
einhver þurfti á aðstoð að
halda.
Synir okkar Láru æfðu báðir
og kepptu í samkvæmisdönsum
frá unga aldri. Það var oft farið
til útlanda í keppnisferðir og
æfingabúðir og í einni slíkri
ferð kynntist ég Láru. Með
okkur þróaðist góð vinátta. Hún
hjálpaði sumum strákunum að
greiða á sér hárið og gera sig
klára fyrir keppnir, sem hún
gerði af einstakri natni og ná-
kvæmni. Ég minnist þessara
ferða með gleði í hjarta. Dans-
inn var okkar sameiginlega
áhugamál sem við gátum talað
um endalaust. Sonur hennar
lagði dansskóna á hilluna fyrir
allnokkrum árum en sonur
minn flutti utan til að læra
meira um dans en hann varð
Lára
Sveinbergsdóttir
✝ Lára Svein-bergsdóttir
(Dæda) fæddist 31.
október 1956. Hún
lést 31. janúar
2015. Lára var
jarðsungin 10. febr-
úar 2015.
síðar atvinnudans-
ari. Við Lára héld-
um áfram að fylgj-
ast með dansinum
og fórum saman á
keppnir hér heima
til að hafa gaman
af. Með árunum
fækkaði þeim
keppnispörum sem
við þekktum frá
fyrri tíð en við
héldum áfram að
mæta. Það var svo gaman að
fylgjast með. Við tengdum
þessar ferðir við góðan veit-
ingastað á undan til að spjalla.
Við rifjuðum upp gömlu dagana
og hlógum að skemmtilegum
uppákomum frá keppnisferðun-
um, t.d. þegar strákarnir okkar
voru að gleyma keppnisskónum,
íþróttatreyjunni eða töskunni
uppi á hóteli eða á æfingastað.
Við gátum helgið að því síðar
þótt það hefði ekki verið
skemmtilegt þá. Þeir áttu auð-
vitað að læra að passa sjálfir
upp á æfingafötin.
Fyrir nokkrum árum rædd-
um við það að fara saman á
„Stóru Blackpool“ keppnina en
á hana hafði hvorug okkar far-
ið. Úr þeirri ferð varð þó aldrei.
Síðasta danskeppnin sem við
Lára fórum á saman var „Lottó
Open“ í nóvember síðast liðn-
um. Þá var hún orðin mikið veik
en samt ákveðin í að fara á
keppnina. Hún ætlaði líka að
koma með mér á keppni sem
var núna í janúar en því miður
leyfði heilsan það ekki.
Lára sýndi mér mikla um-
hyggju og hlýju á einum erf-
iðasta tíma í lífi mínu. Ég
þakka það. Ég mun sakna þess
að fara á danskeppnir með
henni, sakna þess að geta
spjallað við hana um dans og
allt milli himins og jarðar. Hvíl
í friði, kæra vinkona, Guð
geymi þig.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur, elsku Ölli, Bergrún,
Harpa, Jonni, ömmustelpurnar
og aðrir vandamenn.
Jófríður
Guðjónsdóttir.
Þarf vindurinn að sýna
skilríki við dyrnar?
Við hleypum blámanum inn
og tölum við trén.
Skuggarnir læðast
skelfdir með veggjum,
vörður með lykla
hrekur lægðirnar burt.
Einhver biður að heilsa
norður í höfin
þar sem fuglarnir flögra
um hábjarta sali
og minningar mætast
við heiðgulan vegg.
Úti svífur vængjaður tími,
frá gegnsæjum bláma,
að myrkvaðri strönd.
Snjórinn í hlíðunum
vaknar af svefni.
Þegar fuglarnir fara
verður dreggjunum skvett.
Útlægur blámi
bankar á glugga.
Í sorta sofa þögul tré.
(Einar Már Guðmundsson)
Við geymum kærar minning-
ar um hana Dædu í hjörtum
okkar.
Elsku Ölli, Bergrún, Harpa
Lind, Jónatan og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur við
ótímabært fráfall yndislegrar
eiginkonu, mömmu, ömmu og
tengdamömmu.
Birgir og Erla.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því ,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Það er sárt að kveðja vin-
konu og frænku. Það er erfitt
er að koma orðum að tilfinn-
ingum mínum þetta ljóð segir
það sem ég hugsa.
Innilegar samúðarkveðjur til
elsku Ölla, Bergrúnar, Hörpu,
Jonna og fjölskyldna. Ykkar
missir er mikill.
Kveðja
Lára.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
JÓHANNA KJARTANSDÓTTIR ÖRVAR,
Skildinganesi 23,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 3. febrúar á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund í Reykjavík.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Hjartans þakkir til starfsfólksins á Grund - V3.
.
Hanna Þóra Þorgrímsdóttir,
Hrafnhildur Þorgrímsdóttir,
Þorgrímur Þór Þorgrímsson, Elisabeth Saguar,
Astrid E. Þorgrímsdóttir,
Daníel Þór Þorgrímsson.
Elskuleg frænka mín og systir,
KRISTÍN SVEINSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 41,
frá Ósabakka, Skeiðum,
lést fimmtudaginn 12. febrúar.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju
mánudaginn 23. febrúar kl. 13.30.
.
Auðbjörg Lilja Lindberg og systkini hinnar látnu.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.