Morgunblaðið - 19.02.2015, Blaðsíða 77
MINNINGAR 77
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. FEBRÚAR 2015
✝ Þorgeir Ingva-son fæddist 23.
júlí 1944. Hann
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut 6. febrúar
2015.
Móðir hans var
Vigdís Bjarnadótt-
ir, fædd 12. nóv-
ember 1925, dáin
9. júní 2007. Faðir
hans var Ingvi
Þorgeirsson, fæddur 4. októ-
ber 1924, dáinn 3. nóvember
2002. Systir Margrét Ingva-
dóttir, hálfsystkin samfeðra
Guðmundur Karl Ingvason, El-
ín Gerður Ingvadóttir (látin)
og Tryggvi Ingvason, hálf-
systir sammæðra Ragnheiður
Björnsdóttir (látin).
Börn Þorgeirs og fyrri konu
þá var flutt aftur til höfuð-
borgarinnar og þar bjó Þor-
geir síðan.
Þorgeir varði stærstum
hluta starfsævi sinnar í ýms-
um störfum fyrir Póst og
síma, seinna Íslandspóst. Sem
starfsmaður á Tollpóststofu,
sem útibússtjóri pósthússins á
Arnarbakka, í Mosfellsbæ og í
Pósthússtræti og síðast sem
stöðvarstjóri í fyrirtækjapóst-
húsi Íslandspósts á Stórhöfða
þar til hann lét af störfum
sökum aldurs á síðasta ári.
Þorgeir var liðtækur í störf-
um fyrir hin ýmsu félög og
samtök. Sem dæmi um það má
nefna að hann vann lengi fyrir
Póstmannafélagið og var for-
maður þess 1984-1986. Um
tíma starfaði hann fyrir
Hestamannafélagið Fák og
einnig var hann lengi í stjórn
húsfélagsins í Asparfelli 2-12.
Útför Þorgeirs hefur farið
fram í kyrrþey að hans ósk.
hans, Þórdísar
Guðjónsdóttur,
eru Sigrún Linda
Þorgeirsdóttir og
Þórir Þorgeirsson,
dætur hans eru
Rán, Röskva og
Eir. Seinni kona
Þorgeirs var Guð-
rún Þorgeirs-
dóttir. Hún lést
12. september
2013. Hennar syn-
ir eru Þorgeir Pétursson,
Sturla Pétursson og Áki Pét-
ursson.
Þorgeir fæddist í Reykjavík
og átti þar heima fyrstu ævi-
árin. Hann fluttist ungur með
móður sinni og Margréti syst-
ur sinni að Saurbæ á Vatns-
nesi í Húnavatnssýslu og þar
bjuggu þau til ársins 1962 en
Það eru kannski fáir sem
geta sagst hafa hlegið svo mik-
ið með yfirmanni sínum að
hafa fengið barkabólgu í kjöl-
farið, ég lá í viku. Það eru fáir
sem hefðu komist upp með það
að vera ekki reknir eftir að
hafa svert tennur og munn yf-
irmanns síns og það rétt áður
en hann fór á fund, en það
gerði ég. Það eru aftur á móti
margir sem geta sagst hafa
verið svo heppnir að hafa haft
Þorgeir sem yfirmann sinn og
ég tel mig eina af þeim og tel
ég mig enn ríkari en svo, því
ég get líka kallað hann vin.
Þorgeir var einstakur yfir-
maður og góður maður. Hann
gerði það sem hann gat fyrir
starfsfólk sitt en ætlaðist til á
móti að það leysti verk sín vel
af hendi. Hlátrasköll og langar
samræður einkenndu sam-
vinnu mína með Þorgeiri og
fleirum í deildinni. En það get-
ur verið stutt milli hláturs og
gráts. Fyrir rétt um tveimur
árum kvöddum við góða sam-
starfskonu og varla hálfu ári
seinna féll Rúna, eiginkona
Þorgeirs, frá. Nú fyrir ári
veitti hann mér ómetanlegan
stuðning þegar ég missti báða
foreldra mína með stuttu milli-
bili.
Ég kynntist ekki bara Þor-
geiri heldur fylgdi Rúna og
barnabarn þeirra, Karel, einn-
ig með. Það fóru margir tímar
í að hlusta á hann tala um
barnabarnið sitt sem fylgdi
honum hvert fótsport þegar
hann var yngri og svo á end-
anum alla leið inn í Póstmið-
stöð.
Þorgeir og Rúna voru ákaf-
lega samrýnd og því var það
mikið áfall þegar hún féll frá.
Þau tóku bæði svo vel á móti
mér og voru þau bæði mér
ákaflega kær. Það er því mikill
missir að þau séu bæði farin en
það sefar sorgina að vita að
hann er kominn til hennar
Rúnu sinnar.
Með þessum orðum vil ég
minnast þeirra beggja, Þor-
geirs og Rúnu, og þakka fyrir
að hafa verið svo heppin að
kynnast þeim báðum.
Elín Ingibjörg.
Það var óhætt að segja að
það hafi komið eins og þruma
úr heiðskíru lofti þegar ég var
að kíkja í Fréttablaðið og sá
andlátstilkynningu um að þú
hefði látist á Landspítalanum
þann 6. febrúar. Ég átti varla
til aukatekið orð og þurfti að
klípa í mig til þess að fullvissa
mig um að mig væri ekki að
dreyma. Nei, þetta var ekki
draumur, langt frá því, þetta
var bláköld staðreynd. Þor-
geir, sem var mér mjög kær
síðastliðin ár, hvernig gat
þetta gerst. Þegar ég kíkti í
heimsókn til þín síðasta daginn
fyrir starfslok þá var glatt á
hjalla, þú varst búinn að taka
þá ákvörðun að hætta að vinna
og ætlaðir þér stóra hluti í lífi
þínu, að lifa lífinu lifandi, full-
ur af jákvæðni og tilhlökkun.
Þannig maður varstu, ljúfur,
góður, jákvæður og alltaf tilbú-
inn að hjálpa öllum.
Það var um haustið 1998
sem ég kynntist Þorgeiri, hann
var þá orðinn stöðvarstjóri Ís-
landspósts Pósthússtrætis, og
réð mig í vinnu sem gjaldkeri.
Ég hugsa að ég hafi nú verið
frekar blautur bakvið eyrun og
vissi varla hvað snéri upp og
hvað snéri niður, en alltaf
varstu jákvæður og sagðir
nokkrum sinnum að þetta
myndi koma og að ég skyldi
bara taka mér tíma, spyrja ef
það væri eitthvað sem ég skildi
ekki, spyrja oftar heldur en
sjaldnar. Þetta var Þorgeir í
sinni bestu mynd, betri yfir-
manns gat maður varla óskað
sér. Gott var að leita til hans
þegar maður þurfti nauðsyn-
lega á því að halda, hann var
manni alltaf til halds og
trausts og það var hugsað í
lausnum.
Ég myndi segja að Þorgeir
hafi verið sá besti yfirmaður
sem ég hef nokkurn tíma haft
og ég veit að þó að maður eigi
eftir að hafa góða yfirmenn þá
eiga þeir aldrei eftir að verða
betri en Þorgeir, kannski jafn-
góðir en aldrei betri. Ég var
mjög ánægður með að hafa
sagt þetta við hann og það er
eitthvað sem ég get verið
ánægður með, að hafa komið
þeim skilaboðum áleiðis enda
átti hann svo sannarlega skilið
að vita það.
Söknuðurinn er gífurlegur.
Ég sem ætlaði mér að slá á
þráðinn til þín en þá birtist
þessi tilkynning í Frétta-
blaðinu að þú værir látinn. Ég
er þakklátur að hafa kynnst
þér og hafa unnið undir þinni
stjórn í tæp þrjú ár, þau hafa
verið mér mjög lærdómsrík og
mun ég minnast þín í gleði og
þannig mun ég aldrei gleyma
þér. Ég veit að þú ert á góðum
stað og að þú ert í þeim töl-
uðum orðum hjá Rúnu, kon-
unni þinni, sem þú saknaðir
svo gífurlega mikið. Að lokum
votta ég ættingjum og vinum
mína dýpstu samúð og bið góð-
an Guð um að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Veltu burtu vetrarþunga
vorið, vorið mitt!
Leiddu mig nú eins og unga
inní draumland þitt!
Minninganna töfratunga
talar málið sitt,
þegar mjúku, kyrru kveldin
kynda’ á hafi sólareldinn.
(Ólöf frá Hlöðum)
Guðmundur.
Þorgeir Ingvason HINSTA KVEÐJA
Fátt um orð en mikið
hugsað og margs minnst
þegar ég kveð föður minn
með þessari litlu kveðju.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Farðu í friði pabbi minn.
Þín
Sigrún.
Fallinn er frá
Hermann Níelsson
íþróttamaður. Her-
mann var alla ævi
ötull talsmaður
íþrótta og heilbrigðs lífernis.
Hann helgaði líf sitt íþróttum og
var virkur í uppbygginu og
starfi íþróttafélaga. Hann var
lengi íþróttakennari við Alþýðu-
skólann á Eiðum og var á þeim
tíma í forsvari fyrir íþrótta-
hreyfinguna á Austurlandi. Eftir
heimkomuna hingað vestur
starfaði Hermann sem íþrótta-
kennari við Menntaskólann á
Ísafirði. Þar kom hann á fót af-
reksbraut sem enn er við lýði og
hefur fjöldi ungra vestfirskra
íþróttamanna tekið þar þátt.
Hann var fljótt kominn í fé-
lagsstörf fyrir íþróttahreyf-
inguna, hann gæddi Knatt-
spyrnufélagið Hörð nýju lífi og
gerðist formaður þess. Hann
stofnaði glímudeild hjá félaginu
og sinnti uppbyggingu glímu-
íþróttarinnar svo eftir var tekið.
Íslandsglíman var loksins haldin
utan höfuðborgarsvæðisins vorið
2012 og hafði Hermann veg og
vanda af því að hún yrði haldin
hér á Ísafirði. Auk þess kom
hann að starfi annarra íþrótta-
félaga og íþróttastarfs í bænum.
Ekki má gleyma starfi Her-
manns í þágu almenningsíþrótta
en hann átti lengi sæti í trimm-
nefnd ÍSÍ og stóð að átakinu
Heilsuefling í Ísafjarðarbæ.
Sjálfur var Hermann mikill
íþróttamaður að upplagi og hélt
styrk, lipurð og færni á við sér
miklu yngri menn. Hann stóð
nemendum sínum ekkert að baki
hvað líkamlegt form varðar og
minnast margir hans taka hand-
stöður og ganga á höndum eins
og ekkert væri. Hann skellti sér
líka á sjötugsaldri í skólahreysti-
braut nemenda og sló þeim
flestum við í tímatöku.
Hermann var góður félagi og
þakkar HSV fyrir hans mikla og
Hermann Níelsson
✝ HermannNíelsson fædd-
ist 28. febrúar
1948. Hann lést 21.
janúar 2015. Útför
Hermanns fór fram
14. febrúar 2015.
góða starf fyrir
íþróttahreyfinguna
í Ísafjarðarbæ.
Fyrir hönd HSV
sendi ég aðstand-
endum innilegar
samúðarkveðjur.
Guðný Stefanía
Stefánsdóttir,
formaður Hér-
aðssambands
Vestfirðinga.
Kveðja frá Eiðavinum
Austfirðingar eiga Hermanni
Níelssyni mikið að þakka. Hann
kom sem íþróttakennari í Al-
þýðuskólann á Eiðum árið 1968
aðeins tvítugur að aldri og bjó
fyrir austan í um þrjá áratugi.
Auk þess að kenna íþróttir á
Eiðum kom Hermann að ótal
verkefnum sem tengdust íþrótta
og æskulýðsstarfi fyrir austan
og var m.a. formaður UÍA til
margra ára. Hermann var mikill
hugsjónamaður og lagði mikið á
sig til að byggja upp öflugt og
fjölbreytt íþróttastarf fyrir aust-
an. Hann var afar farsæll
íþrótta- og æskulýðsleiðtogi sem
átti auðvelt með að hrífa ung-
menni með sér. Hann var ein-
staklega góður í öllu samstarfi
og var duglegur að virkja fólk
með sér til að byggja upp göfugt
starf í sameiningu. Honum var
mjög í mun að nota íþróttir til að
búa til betra samfélag fyrir kom-
andi kynslóðir.
Nemendur Eiðaskóla dáðu
Hermann sem íþróttakennara.
Hann bar virðingu fyrir öllum
nemendum og hvatti þá áfram
hvort sem um var að ræða
íþróttagarpa eða þá sem höfðu
ekki eins mikinn áhuga eða
sýndu minni árangur.
Það hefur komið vel í ljós eft-
ir fráfall Hermanns hve hann
hefur notið mikillar virðingar við
gamla skólann okkar. Eiðavinir,
félag fyrrum nemenda og starfs-
manna Eiðaskóla hafa margir
skrifað minningarorð um hann
inn á sameiginlegt netsvæði þar
sem berlega má sjá hve mikil
áhrif hann hefur haft á fyrrum
nemendur sína. Einn úr þeim
hópi tók þessi minningarorð
Eiðavina saman og gerði úr
þeim þetta ljóð og geta Eiðavin-
ir margir hverjir fundið kveðju-
orð sín fléttuð inn í ljóðið sem er
hinsta kveðja til Hermanns frá
Eiðavinum.
Hermann
Við munum hann svo vel,
daginn, sem við hittumst fyrst.
Þú komst, brosandi út í annað,
svo ótrúlega léttur í spori,
með fangið fullt af æsku og gleði,
fjöri, þrótti og þori
Þú hreifst okkur með í leikinn
leiddir, studdir, kenndir.
Í hverju verki virðing,
af hverjum sigri sómi.
Þú byggðir með okkur hallir
sem hýstu draumana,
og sáðir fræi sem varð að fögru
blómi.
Nú ertu genginn, góði drengur.
Kennari, félagi, fyrirmynd.
Við horfum á eftir þér
hljóð og döpur – klökk.
En minningin um þig lifir
í von og verki austfirskrar æsku
– vinur, hafðu þökk.
(Hannes Sigurðsson)
Eiðavinir senda öllum að-
standendum innilegustu samúð-
arkveðjur.
F.h. Eiðavina,
Bryndís Skúladóttir, for-
maður stjórnar Eiðavina.
Síminn í Íþróttakennaraskól-
anum hringdi síðla vetrar 6́9,
skólastjórinn við Alþýðuskólann
á Eiðum var að leita að besta
kennaraefninu sem gæti lyft
grettistaki. Hermann, var svar-
ið, svo einfalt var það, jafnvígur
á öll fög sem tengdust íþróttum,
fæddur til forystu og ungmenna-
félagsmaður fram í fingurgóma.
Það veganesti hafði hann í far-
teskinu frá Ísafirði allt frá því
hann fór að mála í bátunum fyrir
afa sinn tíu ára, fótboltakappi
hjá Herði, virkur skáti, hélt bar-
átturæðu iðnnema á torginu 1.
maí og bráðliðtækur gítarleikari
í Noice Makers.
Hermann naut sín á Eiðum,
hann hreinlega elskaði umhverf-
ið og það var draumastaða að
kenna ungmennum á veturna og
þjálfa þau með ÚÍA á sumrin,
íþróttir voru hans líf og yndi og
staðurinn rammaði inn fjöl-
skyldulífið í Hermannshúsi með
Svandísi og strákunum. Hann
fór til Danmerkur til þess að
afla sér reynslu, vann fyrir sér
sem málari og sótti námskeið og
seinna fór hann til Svíþjóðar og
settist á skólabekk. Hver annar
en Hermann hefði látið sér detta
í hug sumarhátíðir í Atlavík með
aðkomu Stuðmanna og Ringó
bítils? Eða að láta taka mynd af
sér með goðinu Péle, hann var
ekki í rónni fyrr en átrúnaðar-
goðið var búið að heimsækja
Austurland og taka nokkur létt
spörk á knattspyrnuvelli Hattar
á Egilsstöðum.
Rúmum 20 árum síðar flutti
ég í Hermannshús með mömmu
og krökkunum mínum, við urð-
um öll samkennarar og það var
Hermann sem kynnti mig fyrir
töfrum umhverfisins en að
skokka í skóginum og að vitja
um net með krökkunum í Eiða-
vatni var ógleymanlegt.
Vinkonur mínar stóðu á önd-
inni, ertu frá þér, hann er níu
árum eldri og afi í þokkabót!
Hermann hélt utan um mig
og börnin mín af festu og
ábyrgð. Hann kenndi þeim að
synda, hjóla, boltaíþróttir og
glímu. Ég sé hann í anda hlæj-
andi á hlaðinu á Eiðum, hlaup-
andi á eftir gula hjólinu og Ka-
terína hrópaði:„Ertu hættur að
halda í mig“! Með Önnu Birtu í
sundlauginni og að tuskast við
Sindra. Á Hvanneyri að þjálfa
krakkana í körfubolta, badmin-
ton, lífið var samvera og hann
var fyrirmynd.
Við bjuggum um tíma fyrir
utan London, stofnuðum ferða-
skrifstofu og heimsóttum stór-
borgir Evrópu en í Aþenu
skokkaði hann uppá Akrapolis,
Hermes og félagar töfruðu hann
til sín upp að Parþenon þar sem
hann gleymdi sér.
Hermann var kallaður til Ísa-
fjarðar árið 2000 og honum lík-
aði svo vel við MÍ að hann togaði
okkur heim. Kominn tími til að
treysta böndin og fara í kaffi til
Gunnu ömmu og njóta Arnar-
dals. Nemendur voru kjaftstopp,
hann var fimari en þau, rúmlega
fimmtugur. Hann stofnaði af-
reksíþróttabraut og þjálfaði
glímukappa undir merkjum
Harðar. Hann var á heimavelli
og bar hag unga fólksins fyrir
brjósti, ljúfur í lund og sann-
gjarn. 14 ár voru viðburðarík,
þau færðu okkur sólargeislann
Nínu Dagrúnu og frá því að
Hermann klippti á naflastreng-
inn þá ófu örlagadísirnar dulinn
þráð sem tengdi þau alla tíð.
Hún varð glímudrottning 12 ára
gömul og pabbinn svo óumræði-
lega hreykinn. Elsku Níels,
Rabbi og fjölskyldur, hugurinn
er hjá ykkur. Innilegar samúð-
arkveðjur til Dóru og allra
aðstandenda.
Ingibjörg Ingadóttir.
Elskulegur maðurinn minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
HAUKUR HAUKSSON,
Jörundarholti 128,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness föstudaginn
6. febrúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
.
Arína Guðmundsdóttir,
Sigrún Hauksdóttir, Sigurður Már Sturluson,
Þórður Þ. Þórðarson, Þórhildur Halldórsdóttir,
Anna S. Þórðardóttir, Albert Arnarson,
Þórey D. Þórðardóttir, Einar G. Einarsson,
Rut K. Hinriksdóttir, Gunnlaugur Pálmason,
Andrés Þ. Hinriksson, Sif Gunnlaugsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug við andlát móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
LILJU ÁGÚSTU JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á
dvalarheimilinu Dalbæ fyrir góða umönnun.
.
Hjördís Vilhjálmsdóttir, Pétur Guðráð Pétursson,
Jóhannes Vilhjálmsson, Halldóra Kristjánsdóttir,
Lilja Vilhjálmsdóttir, Júlíus Magnússon,
Magnea Vilhjálmsdóttir, Magnús Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegrar
móðursystur okkar,
GUÐRÚNAR INGIBJARGAR
KRISTÓFERSDÓTTUR,
Dúnnu,
Sogavegi 168,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Grundar fyrir hlýlegt viðmót og
góða umönnun.
.
Guðmundur Ingi, Sigurður og Elías Halldór Leifssynir.