Morgunblaðið - 20.02.2015, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. FEBRÚAR 2015
Hjólbarðar
Matador heilsárs- og vetrardekk
Tilboð
235/65 R 17 kr. 31.280
235/60 R 18 kr. 32.215
255/55 R 18 kr. 33.915
255/50 R 19 kr. 38.845
275/40 R 20 kr. 49.900
Framleidd af Continental Matador
Rubber í Slóvakíu
Kaldasel ehf. dekkjaverkstæði
Dalvegi 16b, 201 Kópavogur.
S. 544-4333.
Húsviðhald
Húsaviðhald o.fl.
Tek að mér
ýmis verkefni
Uppl. í síma 847 8704
manninn@hotmail.com
   


 


   

 
   
  
Hljóðfæri
Smáauglýsingar
mbl.is
alltaf - allstaðar
Þegar ég hugsa
um ömmu mína,
hana Ingu Valfríði
Einarsdóttur, eða
„Snúllu“ eins og hún var alltaf
kölluð, þá eru flestar minningarn-
ar tengdar heimili hennar og afa í
Hábergi og eins sumarbústaðn-
um uppi í Miðdal og oftar en ekki
Inga Valfríður
Einarsdóttir
✝ Inga ValfríðurEinarsdóttir,
Snúlla, fæddist 10.
nóvember 1918.
Hún lést 6. febrúar
2015. Snúlla var
jarðsungin 17. febr-
úar 2015.
voru hestar í kring-
um þau. Í Háberg-
inu var alltaf til kex í
sérstöku brauðboxi
sem var í eldhúsinu
sem maður laumað-
ist alltaf í, með
hennar leyfi að sjálf-
sögðu … Þegar
maður kom í heim-
sókn hvort sem það
var bara venjuleg
heimsókn eða veisla
þá heillaði brauðboxið oft meira
en kræsingarnar sem voru á
borðum.
Sumarbústaðurinn var sælu-
reitur þeirra ömmu og afa og naut
hún þess að fara þangað þegar
færi gafst enda stutt að fara úr
borginni. Uppi í bústað hafði
amma alltaf miklar gætur á því
þegar hann var yfirgefinn að
gervihöndin stæði alltaf aðeins
uppúr teppinu á beddanum,
þannig að það liti alltaf út fyrir að
það væri einhver sofandi í bú-
staðnum. Þetta var hennar þjófa-
vörn sem greinilega hefur virkað
ágætlega því ég minnist ekki inn-
brota þar.
Sú hefð var á að amma kom
alltaf um jólin til foreldra minna
og gerði hún það alveg fram undir
það síðasta. Í þessum jólaboðum
kom það manni oft á óvart hversu
ótrúlega vel hún fylgdist með
þjóðmálunum og vitnaði hún þá
gjarnan í fréttir sem bara koma
fram í blöðum á borð við „Séð og
heyrt“ sem manni fannst nú e.t.v.
ekki vera týpískt blað fyrir konu á
hennar aldri að lesa. Einnig hafði
hún sterkar skoðanir á mönnum
og málefnum og komst oft mjög
skemmtilega að orði þegar hún
var að lýsa skoðunum sínum og
ekki var óalgengt að eitt eða tvö
blótsyrði fylgdu með til áherslu-
auka. Amma var ákveðin kona og
mátti sjaldnast vera að því að bíða
eftir svona smáatriðum eins og að
fá svar við spurningum sínum um
daglegt amstur hjá manni og
svaraði spurningunni bara sjálf til
að flýta fyrir. Eitthvað á þessa
leið gat slíkt samtal hljómað hjá
henni: „Hvað segir þú gott? Segir
þú ekki allt ágætt? Jú, jú, jú.“
Amma var mikil hestakona og
fór á bak á blíðum sumardögum
fram á háan aldur og ég geri ráð
fyrir því að hún sé núna komin í
reiðtúr með afa og að þau séu á
sitt hvorum gráa gæðingnum.
Hvíldu í friði, elsku amma Snúlla,
og ég bið að heilsa afa.
Erling Valur.
Samferðamennirnir hverfa
okkur hver á fætur öðrum, og
hver þegar hans tími er kominn.
Frændur, vinir, gamlir grannar.
Allir verða að lúta sama lögmál-
inu. Tíminn eirir engu.
Nú síðast er það frændi minn
og vinur, Gunnar Sigurðsson frá
Ljótsstöðum í Vopnafirði, sem yf-
irgefur þetta undarlega leiksvið,
sem við köllum mannlíf.
Við fæddumst og ólumst upp í
sama dalnum heima. Nokkurn
veginn „í miðjum dal“, eins og þar
stendur. Aðeins sjö kílómetrar
eru á milli bæjanna okkar og þrír
aðrir bæir á milli, tveir vestan ár
og einn austan hennar. Það kom
því af sjálfu sér að kynni voru
mikil, enda gott í frændsemi.
Seinna komu aðrir tímar. For-
eldrar mínir neyddust til að
bregða búi og við fluttumst út í
kauptúnið, en Gunnar kvæntist,
byggði sér gott steinhús á Ljóts-
stöðum, bjó þar lengi og var góð-
ur bóndi, hagsýnn og duglegur.
Þó kom þar um síðir að hann
hætti búskap og fluttist hingað
„suður“, eins og við kölluðum það
jafnan. Nú gerðist hann starfs-
maður Áburðarverksmiðju ríkis-
ins og vann þar unz hann missti
sjónina í hastarlegu vinnuslysi.
Það var okkur frændum hans og
vinum mikið áfall, en sjálfur tók
hann þessu með því fádæma
æðruleysi sem honum var gefið
umfram flesta aðra menn. Nú tók
við löng og erfið barátta við að
endurheimta einhverja sjón á ný,
og fór hann m.a. til Noregs í því
skyni. Árangurinn varð sá, að
hann hafði lengi dálitla sjón á
hægra auganu, en enga á því
vinstra. Og aðdáanlegt var að sjá
hvernig honum tókst að nýta sér
þessa litlu sjón sem hann hafði
öðlazt.
Þó héldu örlögin áfram að leika
hann grátt. Næst var ráðizt á
heila hans með þeim afleiðingum
Gunnar Sigurðsson
✝ Gunnar Sig-urðsson fædd-
ist á Ljótsstöðum í
Vopnafirði 1. jan-
úar 1924. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 9. febr-
úar 2015.
Eftirlifandi eig-
inkona hans er
Ragnhildur Gunn-
arsdóttir frá Tungu
í Fáskrúðsfirði.
Þau eignuðust eina dóttur,
Önnu Sólveigu.
Útför hans er gerð frá Lang-
holtskirkju í dag, 20. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
að mál hans skertist
verulega, en skiln-
ingi og viti sínu hélt
hann óskertu til
hinztu stundar.
Það kom því
nokkuð af sjálfu sér
að við frændur ætt-
um æ erfiðara um
„tjáskipti“, eins og
það er víst kallað.
Hann með sitt
skerta mál og ég
með minn gamla vanda, slaka
heyrn. En ekki dofnaði vinátta
okkar við það, nema síður væri.
Og nú er þessu öllu lokið. Ég
þakka frænda mínum og vini
langa og góða samfylgd og óska
honum velfarnaðar á nýjum leið-
um.
Valgeir Sigurðsson.
Við minnumst kærleikans,
tíðra heimsókna fólksins á milli
bæja. Tíðra heimsókna systranna
til „bónda“ í mjaltir að morgni,
HALF and HALF-bréfsins í
brjóstvasanum sem geymdi allt
annað en tóbak. Morgunkaffið
með honum, Rænku, Önnu Sól-
veigu og Rúnu. Ristað brauð með
hunangi. Við minnumst bjartra
daga. Við minnumst þess að ung-
ar systur skildu ekki af hverju
fólk flutti burt, ekki fyrr en
seinna þegar við fluttum einnig
burt.
Heimili Gunnars og Rænku í
Reykjavík var félagsmiðstöð
ferðalanga. Miðpunkturinn og
sameiningarafl fyrir ættingja úr
báðum þessum stóru fjölskyldum
frá Vopnafirði og Fáskrúðsfirði.
Rúna eða Guðrún Gunnarsdóttir
sem hún hét, flutti að sjálfsögðu
einnig með þeim suður, en hún
var föðursystir Gunnars.
Gunnar hafði alltaf tekið
myndir og sá áhugi jókst til muna
eftir að hann flutti suður. Hann
eignaðist betri græjur, framkall-
aði mikið og stækkaði ljósmyndir.
Það varð honum því verulegt áfall
þegar hann blindaðist í vinnuslysi
fyrir mörgum áratugum. Lítils-
háttar sjón fékk hann aftur á
köflum og hann var óþreytandi að
fara um með hvíta stafinn.
Við minnumst manns sem
hafði ríka seiglu til að bera.
Far í friði, frændi. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við
Ragnhildi, Önnu Sólveigu, Gunn-
ari Þór og fjölskyldu, ásamt öðr-
um ættingjum og vinum Gunn-
ars.
Margrét, Sigurborg og
Sigrún Jóhannsdætur
frá Ljótsstöðum II.
Að morgni 26.
janúar s.l. hringdi
síminn heima á
Laugarbakka og
mér barst sú frétt að Stefán Einar
frændi og nafni frá Mýrum í
Hrútafirði væri látinn, hefði látist
25. janúar en hann var í fríi á Can-
arí. Ég sat sem lamaður yfir þess-
ari frétt. Hvernig má þetta vera,
nýorðinn 57 ára? Nafni var svo
hress og kátur þegar ég hitti hann
og Ásu móðursystir heima á Mýr-
um tveimur dögum áður en hann
fór í ferðalagið út. Það er ekki
spurt um aldur þegar tíminn er
kominn, sem var alltof snemmt í
hans tilfelli. Stefán unni sveit
sinni en nú er skarð fyrir skildi,
Stefáns verður sárt saknað heima
á Mýrum þar sem ætíð voru næg
Stefán Einar
Böðvarsson
✝ Stefán EinarBöðvarsson
fæddist í Reykjavík
14. janúar 1958.
Hann lést 25. jan-
úar 2015. Útför
hans fór fram 14.
febrúar 2015.
verkefni fyrir vinnu-
fúsar hendur. Stefán
sat í hreppsnefnd og
síðar til margra ára í
sveitarstjórn Húna-
þings vestra eftir
sameiningu hreppa
og verður hans
saknað af þeim vett-
vangi. Ég gæti hald-
ið lengi áfram að
rifja upp minningar
um samveru okkar
heima á Mýrum og seinna á lífs-
leiðinni en læt hér staðar numið.
Um leið og við kveðjum frábæran
frænda og vin viljum við þakka
allar góðar samverustundir.
Vottum Ásu, Sigga, Ollu og
börnum okkar dýpstu samúð og
megi góður guð vera með ykkur.
Stefán Ásgeirsson,
Hlíf Geirsdóttir og börn.
Það voru dapurleg tíðindi sem
bárust í lok janúar, að Stefán á
Mýrum væri fallinn frá.
Stefán var stór partur af mínu
lífi. Sem strákur leit ég mikið upp
til þessa stóra, klára og skemmti-
lega frænda míns. Okkar á milli
var mikið bróðurþel sem styrktist
með árunum.
Hér á bæ var Stefán ýmist kall-
aður höfðingi, snillingur eða mik-
ill kappi og stóð hann fyllilega
undir þeirri nafngift. Hann vílaði
ekkert fyrir sér. Sá ekki vanda-
mál heldur lausnir og hundleiðin-
leg verk gerði hann skemmtileg
með góðum sögum og stundum
örlitlu Kúbu-rommi. Hann var
víðsýnn, fróðleiksfús og þar af
leiðandi hafsjór af fróðleik enda
okkar besti maður í sveitarstjórn.
Hann gerði sér aldrei mannamun
og hafði sérlega gaman af að
kynnast fólki. Var skemmtilega
ræðinn og vel að sér í flestum mál-
um.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um samverustundirnar við
eldhúsborðið á Söndum sem
verða í heiðri hafðar. Þar voru
málin rædd. Þegar húsmóðirin
var komin með nóg af véla- og
traktorsumræðu var róið á önnur
mið.Þá færðist stundum meira
fjör í leikinn. Einhverju sinni
hvíslaði að okkur kennari að barn-
ið okkar hefði komið illa sofið í
skólann og þegar gengið var eftir
ástæðu þess var svarið: Ég get
bara ekki sofið fyrir hávaðanum í
mömmu og Stefáni frænda þegar
þau eru að rífast um pólitík.
Á fyrstu búskaparárum okkar
hjóna fékk Stefán það í gegn eftir
smáþóf að eldhúsklukkan var
færð af suðurvegg yfir á austur-
vegg því þar hafði hún hangið í
tíð Þorvarðar. En þegar hann
fullyrti að allar húsmæður ættu
að gegna nafngiftinni Grákolla,
þá sló nýja húsmóðirin í borðið.
Hann reyndi þetta reglulega um
tíma, skríkti og hló og sýnu meira
eftir því sem frúin varð and-
snúnari. Hann gat verið meinstr-
íðinn og sá oftar en ekki kómísku
hliðar mannlífsins.
Stefáni fannst afar vænt um
fólkið sitt. Ætíð þegar talið barst
að Ásu, Ingu og Stefáni, börnum
þeirra Sigga og Ollu þá ljómaði
hann og væntumþykjan var
greinileg.
Við eigum eftir að sakna þess
að sjá grænan Landrover renna í
hlað. Sögustundanna þar sem
oftar en ekki var grátið úr hlátri
og alls þess sem Stefán lagði til
okkar litla samfélags. Við treyst-
um því að Stína á Bessastöðum
taki á móti honum með kakói,
Kúbu-rommi, hlátri og gleði.
Stefán var heill og sannur, vin-
ur vina sinna og drengur góður.
Blessuð sé minning hans.
Heimilisfólkið Söndum.
Gunnlaugur F. Guð-
mundsson og Guðrún
Hálfdánardóttir.
Einn góðra vina
minna á mennta-
skólaárunum átti
það til að segja
mér frá henni
Oddnýju frænku sinni. Vitnaði
hann bæði til orða hennar og
sagði jafnframt frá ýmsu því
sem hún og maður hennar
tækju sér fyrir hendur. Gætti
Oddný Elísabet
Thorsteinsson
✝ Oddný ElísabetThorsteinsson
fæddist 15. ágúst
1922. Hún lést 4.
febrúar 2015. Útför
Oddnýjar fórr fram
17. febrúar 2015.
jafnan mikillar
hlýju og virðingar
í þeirra garð í því
sem hann sagði.
Þessi gamli bekkj-
arfélagi minn og
vinur er löngu
horfinn til feðra
sinna og var sárt
saknað af öllum
þeim er hann
þekktu.
Hins vegar hög-
uðu örlögin því þannig til að
við Oddný Thorsteinsson
tengdust síðar fjölskyldubönd-
um. Er ég hitti Oddnýju fyrst
fannst mér eins og ég hefði
ævinlega þekkt hana. Var það
bæði vegna lýsingar frænda
hennar en ekki síður vegna
þeirrar persónu er hún bar.
Stendur Oddný mér fyrir hug-
skotssjónum sem ein merkasta
kona sem ég hef kynnst.
Á langri og annasamri ævi
kom hún víða við og lagði
gjörva hönd á margt. Og öll sú
reynsla sem hún aflaði sér
varð ekki til einskis. Henni
safnaði hún í sjóð reynslu og
þekkingar sem hún nýtti til að
bæta umhverfi sitt og til að
fegra mannlífið. Mátti meðal
annars sjá þessu stað í hinu
fagra heimili er þau hjónin
bjuggu sér og sonum sínum og
ýmsu því er hún tók þátt í á
hinum ytra vettvangi.
Oddný leitaði hins fagra í
lífinu. Og hún gerði sér grein
fyrir því að fegurðin er alls
ekki eingöngu falin í hinu ytra,
hana er ekki síður að finna hið
innra. Gilti það jafnt um hið
efnislega sem hið andlega. Því
var það, að um leið og hún lét
sig varða jafnt gæði og glæsi-
leika hið ytra, þá leitaði hún
um leið hinna andlegu gilda og
þeirra verðmæta er þau fela í
sér.
Þessa mátti sjá stað í því að
hún var einlæg trúkona sem
aldrei efaðist um sannindi
kristinnar trúar. Var hún alla
tíð traust og óbuguð í þeirri
einlægu afstöðu sinni.
Með sama hætti lét hún sig
varða miklu uppruna sinn og
ætterni. Hún var mjög ætt-
rækin og lagði mikið upp úr
þeim jarðvegi er hún var upp-
runnin úr og þeim rótum er í
þeirri jörðu stóðu. Hún vissi
að það var rétt er skáldið
sagði, „rótarslitinn visnar vísir
þó vermist hann á hlýjum
reit“. Hún vissi úr hvaða jarð-
vegi hún var sprottin. Það var
henni uppspretta að sjálfs-
skilningi og innsæi sem var
henni drýgst veganesti í þeim
vandasömu störfum er hún
gegndi á lífsleiðinni.
Líf hennar var viðburðaríkt
og margt varð til að gefa henni
gleði og ánægju á langri leið.
Ekki síst voru það barnabörn-
in og svo barnabarnabörnin er
glöddu hana.
Góður vinur er nú genginn.
Ég votta sonum hennar og
fjölskyldum innilega samúð
mína. Guð blessi minningu
Oddnýjar Thorsteinsson.
Valdimar Hreiðarsson.
Hinn 17. febrúar sl. fór
fram útför mætrar konu, Odd-
nýjar, en hún var fyrir mér í
senn góð vinkona og sem móð-
ir þegar á þurfti að halda.
Þegar ég var unglingur og
kom fyrst á heimili Oddnýjar
og Péturs móðurbróður í
Blönduhlíðinni þá kynntist ég
strax hinu einstaka hjartalagi
Oddnýjar. Hún tók mig þá
þegar upp á sína arma en hún
reyndist mér alltaf vel og
studdi við bakið á mér á marg-
víslegan hátt. Fyrir það er ég
innilega þakklát. Minningin
um góða manneskju lifir
áfram.
Ég votta fjölskyldu Oddnýj-
ar mína dýpstu samúð.
Katrín Stella Briem.
Að skrifa minningagrein
Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina.
Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar.
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.