Morgunblaðið - 24.02.2015, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 2015
✝ Hrefna ÓlöfÓlafsdóttir
fæddist í Selfoss-
hreppi í Árnessýslu
16. mars 1956. Hún
lést 13. febrúar
2015 á líknardeild-
inni í Kópavogi.
Var hún þriðja
barn hjónanna
Ólafs Guðsteins
Magnússonar síma-
verkstjóra, f. 2.3.
1916, d. 25.1. 1975, og Sigrúnar
Þórbjargar Runólfsdóttur, mat-
ráðskonu og húsfreyju, f. 20.8.
1920, d. 13.3. 2011.
Systkini Hrefnu eru Sigurður
Emil Ólafsson, f. 16.6. 1944,
kvæntur Guðnýju Ástu Odd-
geirsdóttur Ottesen, f. 14.8.
1951. Fyrri eiginkona Sigurðar
var Ólöf Sigurlaug Guðmunds-
dóttir, f. 29.7. 1947, d. 20.1.
1989. Næstelstur er Sigmar
Ólafsson, f. 25.10. 1949, kvænt-
ur Úlfhildi Gunnarsdóttur, f.
4.11. 1948 og örverpið er Auður
Ólafsdóttir, f. 6.4. 1957.
Eiginmaður Hrefnu er Svein-
björn Örn Arnarson, f. 3.7.
1959. Giftust þau 25.10. 1993.
Varð þeim tveggja barna auðið:
við góðan orðstír. Fram á ung-
lingsár var sumrunum eytt með
fölskyldunni í símaskúrunum en
faðir hennar var símaverkstjóri
og móðirin matráðskona hans.
Vann hún einnig hjá símanum
sem og í sláturhúsinu á Selfossi.
Nýskriðin yfir tvítugt fluttist
hún til Akureyrar og bjó þar
um hríð. Þar kynntist hún verð-
andi manni sínum, Sveinbirni
Erni Arnarsyni, í Sjálfstæðis-
húsinu. Árið 1983 lá leiðin til
Reykjavíkur og eignuðust þau
börn sín með skömmu millibili.
Hófu þau búskap sinn á Hraun-
teig í Laugarneshverfinu, æsku-
hverfi Sveinbjarnar. Síðar meir
fluttust þau á Laugateig í sama
hverfi og enn síðar í Álfheima
þar sem þau bjuggu uns flust
var í Mosfellsbæ þar sem hún
var til húsa er hún lést. Hrefna
innti mörg störf af hendi á æv-
inni og fór af henni gott orð.
Vann hún t.a.m. í Hagkaupum á
Akureyri og í Skeifunni, Laug-
ardalshöll og á Laugardalsvelli
og sem dagmóðir svo fátt eitt sé
nefnt. Hrefna þurfti oft að
glíma við heilsubrest á lífsleið-
inni en tókst á við hann með
æðruleysi svo eftir var tekið en
einnig með atorkumiklum
prjónaskap. Klæðast ófáir peys-
um hennar víðsvegar um heim-
inn.
Útförin Hrefnu fer fram í
dag, 24. febrúar 2015 kl. 13 frá
Fríkirkjunni í Reykjavík.
1) Ingibjörg Helga
Sveinbjörnsdóttir,
f. 6.4. 1984. Gekk
hún að eiga Eyjólf
Alexandersson
17.12. 2010 og sam-
an eiga þau Sölva
Eyjólfsson, f. 22.12.
2010. 2) Kjartan
Örn Sveinbjörns-
son, f. 12.11. 1987.
Hrefna átti fyrir
Ólaf Guðstein
Kristjánsson, f. 6.12. 1975. Á
hann dótturina Önnu Líf Ólafs-
dóttir, f. 25.4. 1996. Býr hann
með Kristinu Matijevic sem á
dótturina Rozu úr fyrra sam-
bandi.
Hrefna sleit barnsskónum á
Selfossi, nánar tiltekið við
Smáratún. Átti hún ánægjulega
barnæsku með fjöri og ærsla-
gangi við Ölfusána og var afar
hænd að föður sínum. Þurfti
hún oft að líta eftir litlu systur
og léku þær sér talsvert saman.
Á unglingsárunum sungu þær
systur með kvennakór á Selfossi
og síðar meir á lífsleiðinni söng
hún með Mosfellskórnum. Var
hún meðlimur kórsins fram á
síðasta dag og söng með honum
Móðurást, er til fallegra orð.
Sterkari og betri tilfinning en að
vera hluti af slíkri ást er mér
ókunn.
Ég var svo lánsöm að ná góð-
um árum með yndislegri móður
minni. En nú er komið að
kveðjustund sem ég á svo erfitt
með að trúa. Enda kenndir þú
mér allt, nema þó að lifa án þín.
Það er svo sárt að geta aldrei
aftur hringt í þig með ómerki-
legustu hluti, slúður og spjall um
allt og ekkert og alltaf fengið
góð ráð, hjálp og réttu svörin.
Hvert sem leið þín liggur er
endastöðin ekki dimm enda fer
manneskja líkt og þú á stað þar
sem ljós, gleði og söngur er alls-
ráðandi. Það verður drauma-
landið þar sem við hittumst svo
á ný, líkt og Inga amma komst
iðulega að orði, þar gerum við
eitthvað skemmtilegt saman. Því
trúi ég.
Ég vil ekki sleppa þér, helst
aldrei, en það er því miður ekki í
boði, eins ósanngjarnt og það er.
Barátta þín og seigla hvetur mig
áfram; að gefast aldrei upp og
líta á það bjarta. Ég veit ekki
hvernig ég mun finna styrk en
ég verð að finna hann í minning-
unum og hvernig fas þitt og hug-
arfar var.
„Gullið mitt“, eins og þú sagð-
ir alltaf við mig, ég elska þig og
takk fyrir lífið sem þú gafst mér,
alla þína ást. Það er mér ómet-
anlegt, sá tími sem þú áttir með
ömmugullinu og sú hjálp sem þú
veittir mér ásamt þeim ráðlegg-
ingum sem þú gafst mér þegar
ég var að stíga mín fyrstu spor í
móðurhlutverkinu. Þú ert stór
hluti af því sem ég er í dag og
stend fyrir.
Góða ferð, elsku hjartans
mamma mín, við sjáumst aftur
síðar og bröllum eitthvað
skemmtilegt saman. Ég veit það,
enda eins og þú sagðir alltaf:
„Við erum svo góðar saman.“
Elska þig að eilífu.
Þín dóttir,
Inga Helga.
Móðir mín er látin. Það er
óttalegt rugl þó að mér sé full-
kunnugt um þá staðreynd lífsins
að fólk hættir að draga lífsand-
ann á einhverjum tímapunkti.
Engu að síður skil ég engan veg-
inn hvað þetta á að fyrirstilla.
Ekki var á nokkurn hátt kominn
tími til brottfarar. Er ég og viss
um að hún var sama sinnis.
Raunar er ég alveg með það á
tæru að hún vildi fá lengri tíma
á meðal lifenda. Hún vildi halda
áfram að syngja af list og prjóna
og hugsa um vini og ættingja
eins og henni var tamt að gera á
sinn oft hægláta hátt. Hún vildi
bara hreint út sagt meiri tíma
með ástvinum og þeir vildu
sannlega meiri tíma með henni.
Tíminn er það dýrmætasta.
Hún hafði enda ýmislegt að
bjóða, sem gerði það þess virði
og vel það að eyða tíma með
henni. Einkum og sér í lagi gat
hún boðið upp á góðmennsku,
blíðu, gæsku, ljúfmennsku,
mildi, skapgæði, hreinskiptni (á
góðum nótum) og hlýju á silf-
urfati. Allt þetta tók ég allt of
oft fyrir sjálfsagðan hlut. Vissu-
lega var það fyrir henni eðlilegt
en ég hefði sannlega mátt greina
henni oftar frá því hve vel ég
kunni að meta hana; að ég hafi
verið stoltur af henni, ánægður
með hana. Að ég hefði tvímæla-
laust getað fengið verri móður
en hana (þetta er auðvitað úr-
dráttur. Við móðir mín eigum
það sammerkt að draga úr), að
ég mér hafi þótt óendanlega
vænt um hana.
Og Guð veit að ég hefði viljað
fá meiri tíma með henni.
Ógrynni af hlutum voru
óræddir, svo margt sem ósagt
var og ótalmargt ógert. Að sjálf-
sögðu var ég sauður, bjöllusauð-
ur. Ég nýtti ekki tímann nógu
vel. Það finnst mér allavega
núna á þessari raunastundu og
fæ ég ekki séð að það breytist.
En ég verð víst að sætta mig við
orðinn hlut. Enginn er víst eilíf-
ur hér á jörðu. Og þó! Veit ég að
móðir mín lifir allavega innra
með mér á meðan ég dreg and-
ann og alveg örugglega með
barnabörnum sínum. Það er al-
veg nógu nálægt eilífðinni fyrir
mér.
Sagt er að maður eigi að vera
þakklátur fyrir það sem manni
áskotnast. Má það svo sem vel
vera. En í þessu tilfelli ætla ég
barasta hreinlega að vera van-
þakklátur af því að ég hefði vilj-
að meira! Tek ég þó fram að ég
er þakklátur fyrir það sem ég
fékk. Svo er ég aftur á móti ein-
staklega þakklátur fyrir að sjá
og upplifa að ég er ekki einn um
þá skoðun að móðir mín hafi
ekki verið alslæm manneskja.
Því síðustu daga hefi ég fengið
allnokkur einkaskilaboð þar að
lútandi en aðallega hefi ég séð
hvaða hug fólk ber til hennar á
facebook. Blessuð facebookin!
Verð ég að segja að það er mér
til hugarhægðar einhverra hluta
vegna og kann ég öllum þeim
sem sýndu móður minni hlýhug
hjartans þakkir.
Veit ég ekki hvað ég á að
þrugla meira, enda er ég tómur
og andlaus. Ætli ég endi ekki
bara á því að ávarpa móður mína
eins og tíðkast í minningargrein-
um: Mamma, ég er stoltur af því
að vera sonur þinn, stoltur af því
að þú hafðir góð áhrif á fólk og
þú varst elskuð. Ég er stoltur af
þér og Guð minn góður hvað það
er mikið rugl að þú sért farin!
Ólafur Guðsteinn
Kristjánsson.
Elsku Hrefna tengdamamma
mín og vinkona.
Ég kynntist þér þegar ég var
ófrísk að Önnu Líf og þú bauðst
mér og mömmu í kaffi til þín.
Við urðum strax góðar vinkonur
og vorum í góðu sambandi þó að
við Óli værum ekki saman þá.
Eftir að Anna Líf fæddist fórum
við stundum bara þrjár saman
upp í sumarbústaðinn ykkar í
Grímsnesinu, og stundum fékk
Sveinbjörn að fljóta með. Á
þessum tíma varstu alltaf með
ilmvatnið þitt sem þú lést sér-
blanda fyrir þig með vanillu og
kókos, en þær ilmtegundir voru
og eru í uppáhaldi hjá okkur
báðum. Síðan þá hefur vanillu-
ilmur alltaf minnt mig á þig og
sumarbústaðaferðirnar okkar.
Það er dýrmæt minning og mun
vanilluilmur án efa minna mig á
þig inn í framtíðina.
Þau ár sem við Óli vorum
saman urðum við betri og betri
vinkonur. Við vorum þekktar
fyrir að vera með sama smekk
og vorum taldar mun líkari en
ég og mamma mín. Enda var allt
sem þú gerðir hvort sem það var
prjónaskapur, sem þú varst
þekkt fyrir og annað sem þú út-
bjóst og gafst okkur, eftir mínu
höfði.
Eftir skilnað okkar Óla varð
engin breyting á sambandi okk-
ar og hefur þú alltaf kallað og
kynnt mig sem tengdadóttur
þína og ég þig sem tengda-
mömmu mína.
Lengi framan af var Anna Líf
einkabarnabarnið þitt og þú
varst alltaf svo yfir þig stolt af
henni og fannst hún fegurst
fljóða … en tókst svo alltaf fram
að þú værir að sjálfsögðu hlut-
laus (bros). Þegar ég eignaðist
svo Míu tókst þú henni sem
barnabarni þínu og á hún ófáar
prjónaflíkur frá „ömmu í Mosó“.
Þeir sem þekkja hana Míu mína
vita að hún stekkur ekki um háls
allra við fyrstu kynni og jafnvel
ekki önnur eða þriðju en alltaf
var hún órög að knúsa Hrefnu
ömmu sína. Ríkidæmið jókst svo
til muna þegar Sölvi litli fæddist.
Ég veit að hann veitti þér
ómælda gleði og það sást langar
leiðir hvað þú varst stolt af hon-
um.
Í gegnum veikindi þín urðum
við jafnvel enn nánari vinkonur.
Þú komst oftar en ekki í kaffi til
mín eftir læknaheimsóknir þínar
á sjúkrahúsið og þegar þú þurft-
ir að leggjast inn hringdir þú
iðulega í mig þar sem mér gafst
ávallt tækifæri á að heimsækja
þig. Það þótti mér ótrúlega vænt
um og fann ég hversu mikils
virði við vorum hvor annarri.
Elsku Hrefna mín, það er erf-
itt að kveðja þig. Þú varst tekin
alltof snemma frá okkur en ég
er þakklát fyrir að hafa fengið
að hafa þig í lífi mínu og dætra
minna. Ég er sannfærð um að
við eigum eftir að hittast á nýjan
leik.
Hlakka til!
Þín
Edda.
Hún Hrefna Ólöf systir mín
er látin. Andlát hennar kemur
ekki alveg að óvörum. Við sem
höfum verið í samskiptum við
þau hjón Hrefnu og Sveinbjörn
gerðum okkur grein fyrir að
hverju stefndi og sjáum núna að
dauðinn getur verið líkn í þraut.
Dauðinn er óumflýjanlegur öll-
um og ef líf fólks er orðið með
þeim hætti að ekkert er aug-
ljóslega framundan þá viljum við
sem eftir lifum trúa því að sá
látni sé kominn á þann stað þar
sem ríkir friðsæld og friður og
að hún sé laus úr viðjum lík-
amlegra þrauta.
Um langan tíma voru sam-
skipti okkar systkina ekki mikil
og kom það að mestu til vegna
þess að ég bjó um langan veg í
burtu og gat illa haft náin sam-
skipti. Það var okkur hjónum því
mikið gleðiefni þegar hún náði
að heimsækja okkur um jólin og
má segja að það lýsi vel þeim
andlega styrk sem hún bjó yfir
undir það síðasta. Þrátt fyrir
fjarlægðir vissum við jafnan
hvort af öðru og var það ekki
síst fyrir tilstilli móður okkar
sem var mjög annt um að við
systkinin héldum góðu sam-
bandi. Hrefna eignaðist þrjú
börn, elsta barnið, Ólaf Guðstein
átti hún fyrir hjónaband, hann
býr í Zagreb. Með eftirlifandi
eiginmanni sínum, Sveinbirni
Arnarsyni, múrara átti hún
Kjartan, sem er starfsmaður
NOVA og Ingu húsmóður í
Kópavogi.
Fyrir alllöngu byggðu þau
með hjálp góðra manna fallegan
sumarbústað í landi múrara við
Öndverðarnes í Grímsnesi. Þar
dvöldu þau löngum á sumrin og
ég veit að þessi staður gaf syst-
ur minni mikið til að lifa fyrir.
Þarna kynntist hún golfíþrótt-
inni og fylgdist eins og heilsan
leyfði vel með því sem gerðist
þar, ekki síst hjá syninum sem
náði býsna langt í íþróttinni um
tíma. Sveinbjörn tók virkan þátt
í þessum golf labbitúrum og
hafði sjálfur mjög gaman af.
Hann var sannkristinn Framari
og tók gjarna snerrur við KR-
inginn bróður minn um flest sem
íþróttir varðaði.
En Hrefna lét ekki bara
„verklegar“ íþróttir sér nægja.
Hún tók virkan þátt í sönglífi í
Mosfellsbæ og söng með Mos-
fellskórnum meðan stætt var.
Mér er kunnugt um að í gegnum
sönginn eignaðist hún marga
vini sem hafa sýnt henni alúð,
natni og mikinn kærleik í veik-
indum hennar. Við systkinin átt-
um það víst sameiginlegt að hafa
ómælda nautn og gleði af því að
stunda söng. Mig langar til að
ljúka þessum kveðjuorðum á því
að votta ásamt eiginkonu minni,
eftirlifandi eiginmanni Hrefnu,
börnum og barnabörnum mína
dýpstu samúð. Ég bið Guð að
blessa ykkur um ókomna tíð.
Lokaorð mín verða tilvitnun í
söngtexta eftir Þuríði Kristjáns-
dóttur. Þessi orð segja kannski
flest það sem ég vildi sagt hafa
um Hrefnu.
Söngurinn göfgar og glæðir
guðlegan neista í sál,
lyftir oss hærra í hæðir
helgar vort bænamál.
Sameinar ólíka anda
eykur kærleikans mátt,
bægir frá böli og vanda
bendir í sólarátt.
Harmur úr huganum víki
hamingjan taki völd,
ástin að eilífu ríki,
eflist hún þúsundföld.
Farsæld og fegurð glæðir
forðast hatur og tál,
Söngurinn sefar og græðir
söngur er alheimsmál.
(Þuríður Kristjánsdóttir.)
Sigmar Ólafsson.
Mig langar að minnast elsku-
legu vinkonu minnar sem var
svo stór þáttur í lífi mínu. Það
var svo gott að eiga vin eins og
þig, elsku Hrefna mín, við áttum
svo margar góðar stundir saman
síðustu árin. Við höfðum alltaf
nóg að tala um og það sem var
mér kærast var hversu sannur
vinur þú varst .
Ég sakna þín svo mikið, sakna
þess að tala við þig , hlæja með
þér, gráta með þér og að getaf-
aðmað þig að mér og sagt þér
hvað ég elska þig.
Það var alltaf svo notalegt
þegar við sátum með kaffi og
prjónana og töluðum út í eitt,
svo eftir dágóða stund var ég
ekki búin með neitt en þú búin
með ermarnar á peysunni. Þá
sagðirðu við mig: Hvað, ertu
ekki kona, geturðu ekki gert tvo
hluti í einu? Já það vantaði ekki
húmorinn hjá þér, elsku vinkona
mín.
Það var svo frábært að sjá þig
prjóna, þú bara skáldaðir
munstrin á peysurnar og alltaf
urðu þær geggjaðar hjá þér. En
skemmtilegast þótti þér að
prjóna á börnin þín og barna-
börn sem þú varst svo stolt af,
alltaf varstu jafn þolinmóð þegar
óþolinmóðu skessuna þína vant-
aði aðstoð við prjónana.
Það var svo gaman að sjá
hvað þú ljómaðir alltaf þegar þú
talaðir um börnin þín og barna-
börn, þú varst svo hreykin af
þeim, og alltaf var jafn gaman
þegar þú varst að sýna mér nýj-
ar myndir af þeim því þú ljóm-
aðir þá alltaf af gleði og ást.
Sumarbústaðarferðin sem við
vorum búnar að plana með
mömmu og systu strax og þú
treystir þér með okkur verður
bara að bíða þar til við hittumst
allar saman þegar okkar tími
kemur. Þá verður það kósí í
náttfötunum með spilin og
grandið eins og við vorum búnar
að plana.
Það sem hlýjar mér í hjartanu
er að við áttum bara góðar
minningar saman og þær minn-
ingar mun ég varðveita í hjarta
mínu að eilífu.
Elsku Sveinbjörn, Ólafur,
Ingibjörg, Kjartan og fjölskylda,
ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og bið guðs engla að vaka
yfir ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Sesselja Ósk Kristjánsdóttir.
Elsku Hrefna
Núna þegar þú ert horfin frá
okkur streyma minningarnar um
huga mér, elsku vinkona.
Við áttum svo ótal margar
góðar stundir saman og er ég
óendanlega þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta nærveru þinnar.
Það var söngurinn sem leiddi
okkur saman og stóðum við ætíð
hlið við hlið á tónleikum og æf-
ingum, þín er sárt saknað og ég
veit að þú ert þarna að fylgjast
með.
Þú varst alltaf drífandi og
fékkst mig með þér í Lions-
hreyfinguna Úu. Þú naust þess
að hjálpa þeim sem minna máttu
sín.
Það var yndislegt að hlæja
með þér og láta okkur dreyma
um skemmtilega hluti. Sumir
draumarnir urðu meira að segja
að veruleika, eins og t.d. silfur-
námskeiðið sem við fórum á og
reyndar átti að verða framleiðsla
úr því en það kemur bara seinna
þegar við hittumst aftur.
Alltaf varstu jákvæð í barátt-
unni við veikindin og þegar ég
heimsótti þig og fann að þú
varst ákveðin og ég sá að þér
leið betur þá leið mér alltaf bet-
ur. Þú ætlaðir að sigra.
Elsku Sveinbjörn, Inga,
Kjartan og Óli,
megi Guð styrkja ykkur og
ykkar fjölskyldur í sorginni.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Þín
Erla Fanney.
Árið 2011 gekk í Lionsklúbb-
inn Úu í Mosfellsbæ glæsileg
kona, Hrefna Ólafsdóttir.
Hrefna gekk í klúbbinn með já-
kvæðu hugarfari, var alltaf til í
að taka þátt og gera það sem
þurfti. Hún varð strax ein af
okkur. Hrefna auðgaði klúbb-
starfið og okkur klúbbfélaga
með nærveru sinni. Því miður
fengum við ekki að hafa hana
lengi með meðal okkar þar sem
veikindi hennar tóku sinn toll.
Alltaf var Hrefna samt jákvæð
og bjartsýn á að hún væri alveg
að koma til okkar aftur þegar
við heyrðum í henni. En í þetta
sinn sigraði krabbameinið bjart-
sýna og baráttumikla konu.
Hrefna Ólöf
Ólafsdóttir
Í dag kveðjum við
elskulegan tengda-
föður og afa. Elsku
Emil, ég kynntist þér þegar ég
byrjaði að dingla með dóttur
þinni Önnu Maríu. Þú varst alveg
magnaður maður, alltaf til í að
hjálpa til þegar þú hafðir tíma.
Við áttum góðar samverustundir
þegar við fórum vinnuferðir upp í
sumarbústað bara tveir, þar
kynntist ég þér mjög vel. Við
Anna María eignuðust tvö börn,
Hannes Aron og Maríu Rós. Þau
dýrkuðu þig bæði tvö. Hún María
Emil Pétur
Ágústsson
✝ Emil PéturÁgústsson
fæddist 7. júlí 1944.
Hann varð bráð-
kvaddur 22. janúar
2015.
Útför Emils Pét-
urs fór fram 3.
febrúar 2015.
Rós afastelpan á nú
eftir að sakna þín
mikið og ég held að
hún skilji ekki alveg
að þú sért fallinn
frá. Elsku Emil, nú
ert þú kominn til
hennar Gróu þinn-
ar.
Kveðjum með
söknuði,
Árni og
María Rós.
Elsku afi minn er dáinn. Það
var sárt þegar ég kom heim úr
skólaferðalaginu föstudaginn 23.
janúar og mamma sagði mér að
þú hefðir farið að sofa á miðviku-
daginn og ekki vaknað aftur.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman.
Ég mun sakna þín.
Hannes Aron.