Morgunblaðið - 24.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 2015
Elsku Addý mín.
Mikið er sárt að
kveðja þig. Tárin hafa runnið
mikið niður vangana en svo hafa
komið minningarskot með þér
sem eru svo yndisleg og
skemmtileg og þá kemur brosið
aftur. Er þér svo þakklát fyrir
samfylgdina, mín kæra.
Arinbjörg Clausen
Kristinsdóttir
✝ ArinbjörgClausen
Kristinsdóttir
fæddist 1. desem-
ber 1954.. Hún lést
28. janúar 2015.
Útför Arinbjargar
var gerð 6. febrúar
2015.
Sofðu nú blundinum
væra,
blessuð sé sálin þín
hrein.
Minningin, milda og
tæra,
merluð, í minningar
stein.
Man ég þig ástkæra
meyja,
meðan að lifi ég hér.
Minning sem aldrei skal
deyja
samverustundin með þér.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Kæra fjölskylda, megi ljós og
hlýhugur umvefja ykkur og kær-
leikurinn ykkur vernda.
Áslaug Jóna Skúladóttir.
Önundur og Eva
voru vinir foreldra
minna. Man ég fyrst
eftir Önundi í kring-
um saumaklúbb vin-
kvennanna er ég var drengur. Í
upphafi áttunda áratugarins er
faðir minn veiktist og þurfti í
hjartaaðgerð var Önundur fljótur
að bjóða fram aðstoð sína við
rekstur fyrirtækis fjölskyldunn-
ar. Hélt hann mjög vel á hlutun-
um og kenndi mér margt varð-
andi þannig rekstur, en ég hafði
Önundur
Ásgeirsson
✝ Önundur Ás-geirsson fædd-
ist 14. ágúst 1920.
Hann lést 2. febr-
úar 2015. Útför
hans var gerð 12.
febrúar 2015.
annan starfa þá. Ön-
undur reyndist mik-
ill vinur í raun og
alla tíð. Það sama
verður ekki sagt um
marga í dag. Það
var frábært að ræða
við Önund. Hann
var vel að sér í flestu
og fljótur að koma
með lausnir.
Skemmtilegur,
áhugasamur og vel
gerður, frábær maður. Ég vil
þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast Önundi, njóta mikil-
vægrar aðstoðar hans á erfiðum
tíma er ljóst varð að faðir minn
ætti ekki afturkvæmt til vinnu.
Sendi elsku Evu og fjölskyldunni
allri samúðarkveðjur.
Ingvar Jónadab Karlsson.
Sæl amma mín.
Svona byrjuðu öll
bréfin sem ég sendi
þér þegar við skrif-
uðumst reglulega á í
mörg ár. Fyrstu bréfin byrjaði ég
að senda þegar ég var níu ára og
var dugleg að skrifa þér fram til 14
ára aldurs en þá komu táningsárin
og þá var lítið skrifað. Bréfin frá
þér byrjuðu líka öll svona: „Sæl
Gyða mín. Héðan er nú lítið að
frétta.“ En samt skrifaðir þú alltaf
tvær blaðsíður þótt þér fyndist
aldrei neitt að frétta. Fyrir fimm
árum færðir þú mér öll þessi bréf
sem ég hafði skrifað. Það fannst
mér dýrmætt, að þú skyldir hafa
passað svona vel upp á þau. Ég hef
skemmt mér vel við lesturinn og
rifjað upp gamla tíma. Ég var svo
lánsöm að fá að búa hjá ykkur afa í
fjögur ár meðan ég var í fram-
haldsskóla. Það koma ótal minn-
ingar upp í hugann þegar ég
hugsa um ykkur afa frá þeim tíma.
Þegar ég fékk bílpróf var ykkar
bíll sá fyrsti sem ég fékk að keyra,
rauður daihatsu charade, og ég
notaði hvert tækifæri til að bjóð-
ast til að keyra.
Gleymi ekki verslunarferðun-
um einu sinni í viku þar sem við
fylltum kerruna af mat og nauð-
synjum. En þetta voru ekki neinar
venjulegar verslunarferðir því afi
kom með og ef hann fann ekki allt
Einarína Jóna
Sigurðardóttir
✝ Einarína JónaSigurðardóttir
fæddist 27. febrúar
1923. Hún lést 31.
janúar 2015. Útför
Einarínu hefur far-
ið fram.
sem stóð á innkaupa-
listanum gat hann
látið í sér heyra svo
öll búðin tók eftir.
Hvorki ég né þú vild-
um þá athygli sem
afi gat vakið, svo við
reyndum að vera
duglegar að raða í
körfuna.
Svo var það hinn
ómissandi pönnu-
kökubakstur á
sunnudögum, eins og mér fannst
þær góðar fannst mér stundum
baksturinn byrja fullsnemma
morguns, þegar ég var að reyna
að sofa út, því ekki kunni afi að
læðast þótt klukkan væri bara rétt
byrjuð að ganga sjö.
Man hvað mér fannst notalegt í
eldhúsinu á kvöldin þegar þú byrj-
aðir að undirbúa næsta dag. Þá
varstu oft komin í rósótta sloppinn
þinn og inniskóna sem gáfu frá sér
hvisshljóð þegar þú liðaðist um
eldhúsið til að „taka til bita“ eins
og þú kallaðir það að smyrja brauð
í morgunmat fyrir afa. Ekkert var
notalegra en að hlusta á tikkið í
klukkunni í eldhúsinu og hlusta á
þig raula lagstúf við þessi kvöld-
verk. Alltaf að hugsa um aðra en
sjálfa þig.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
að hafa átt þig fyrir ömmu og mik-
il er gæfa drengjanna minna að
hafa náð að kynnast langömmu
sinni. Þú varst dugleg að fylgjast
með öllum þínum afkomendum og
sjaldan gleymdust afmælisdagar
þótt þeir væru margir.
Takk amma fyrir ferðalag okk-
ar saman.
Gyða S. Karlsdóttir.
✝ Hjördis Er-lingsdóttir Hö-
genni fæddist 27.
september 1928 í
Hvalba á Suðurey í
Færeyjum. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu á Egils-
stöðum 6. febrúar
2015.
Hjördis bjó
lengst af í Fær-
eyjum með við-
komu á Íslandi í nokkur ár á síð-
ari hluta sjöunda áratugar
síðustu aldar. Hjördis flutti aft-
ur til Íslands árið 2008 eftir að
hún missti eiginmann sinn. For-
eldrar Hjördisar voru Erling
Niclasen og Maria Niclasen.
Hjördis var elst sex systkina.
Látnar eru þær Anna, Sofía og
Emma, en þau Niels Jacob og
Irena lifa systur sína.
Hjördis var tví-
gift. Fyrri maður
hennar var Joen Ja-
cob Ellendersen
(látinn), þau slitu
samvistum. Hjördis
og Joen Jakob áttu
saman þrjú börn, S.
Magnar Ellender
sen (1949) maki
Lovísa K. Lúðvíks-
dóttir, Erling M.
Ellendersen (1952)
maki Wenche M. Ellendersen og
Susan N. Ellendersen (1954)
maki Björn Ármann Ólafsson.
Seinni maður Hjördisar hét
Magnus Högenni, hann lést árið
2008 í Færeyjum. Hjördis á 11
barnabörn og 11 barna-
barnabörn.
Útför Hjördisar fór fram í
kyrrþey í Egilsstaðakirkju 11.
febrúar 2015.
Það er erfitt að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur hjá
okkur, elsku mamma. Við yljum
okkur við minningarnar. Þú
náðir einungis fjórum vikum á
hjúkrunarheimilinu á Egilsstöð-
um. Þú varst ekki hrifin af að
flytja þangað, því þú vildir ekki
yfirgefa íbúðina þína, þú varst
svo stolt af henni, enda var það
í fyrsta skiptið á ævinni sem þú
áttir eitthvað sjálf. Þú fannst
fljótt hve vel var hugsað um
gamla fólkið og starfsfólkið
yndislegt á hjúkrunarheimilinu.
Þú varst því orðin sátt og
hlakkaðir til að flytja á nýja
hjúkrunarheimilið í apríl, fá
dótið þitt þangað og gera það
að heimili. Þú hafðir tölvuna
þína sem þú notaðir til að fylgj-
ast með afkomendum og ætt-
ingjum erlendis og skype til að
tala við synina.
Fyrsta minning mín frá
barnæsku er þú sitjandi við
prjónavélina að prjóna. Það eru
ekki fáar peysurnar og aðrar
flíkur sem þú prjónaðir fyrir
fólk í Hvalba og á öðrum stöð-
um í Suðurey.
Þú áttir ekki alltaf góða ævi
en það breyttist þegar þú hittir
Magnus, með honum áttir þú 19
góð ár. Þú sagðir oft að það
hefðu verið bestu ár ævi þinnar.
Margar góðar minningar eru
frá heimsóknum okkar til ykkar
Magnusar í Hvannasundi. Alltaf
var passað upp á að nóg væri til
að borða, skerpikjöt og annað
góðgæti sem við fáum ekki á Ís-
landi. Þú hugsaðir alltaf fyrst
og fremst um aðra og að þeim
liði vel. Þú hafðir góða nær-
veru, varst alltaf jákvæð, jafn-
vel þegar þú varst sárþjáð. Þú
sagðir alltaf að það yrði ekki
betra þó að þú færir að kvarta
og kveina.
Ég er mjög þakklát fyrir
þessi sex ár sem við fengum
saman eftir að þú fluttir til Ís-
lands eftir að Magnus dó. Þú
elskaðir að fá langömmubörnin
í heimsókn og varst þeim mjög
góð. Þú kunnir ekki að sitja
auðum höndum og hef ég ekki
tölu á allri þeirri handavinnu
sem þú hefur unnið og gefið.
Síðasta dúkinn náðir þú ekki að
klára og varð ég að lofa þér að
klára hann því þú ætlaðir Elínu
hann í afmælisgjöf.
Elsku mamma, ég veit að þú
hefur það loksins gott, laus við
alla þjáningu og ég veit fyrir
víst að Magnus tók á móti þér,
það sáum við Elín þegar við
sátum hjá þér. Einn daginn
sjáumst við aftur og eins og þú
sagðir alltaf: takk fyrir allt
gott, góða mamma. Þín dóttir
Susan.
Elsku omma. Það er ekki
laust við að söknuðurinn komi
strax, enda varst þú stór hluti
af lífi mínu og lífi barna minna.
Þessi rúmu sex ár sem þú bjóst
á Egilsstöðum hjá okkur voru
ótrúlega dýrmæt, góð samtöl,
ótal knús og góðar stundir sam-
an sitja eftir. Friðbjörn, Hjör-
dís og Álfgeir voru ótrúlega
hænd að þér enda ekki hægt að
eiga betri langömmu. Bréfið
sem Friðbjörn skrifaði til þín
og lagði í kistuna þína segir allt
sem segja þarf um þig,
hjartahlý, sterk, alltaf jákvæð
og svo endalaust gjafmild.
Þegar ég hugsa til baka
koma svo margar góðar minn-
ingar upp, mánuðurinn sem ég
var hjá þér úti í Færeyjum þeg-
ar ég var 10 ára var æðislegur.
Hvaða 10 ára barn er ekki
ánægt með að fá harðfisk í mat-
inn þegar aðrir borða fisk, eða
fá ís í eftirmat alla daga. Að
vísu borðaði ég ekki ís í einhver
ár á eftir en það er nú allt í
lagi. Þetta er rosalega lýsandi
fyrir þig, þú vildir allt fyrir alla
gera og dekraðir við mig allt
mitt líf.
Fleiri góðar minningar eftir
að þú kynntist Magnúsi þínum
koma í hugann. Þegar þið kom-
uð til Íslands í brúðkaupsferð
voru ófá skiptin sem ég leit
undan vandræðaleg, eða rang-
hvolfdi í mér augunum þar sem
þið Magnús voruð eins og ást-
fangnir unglingar. Endalausir
kossar, þið að haldast í hendur
og Magnús að segja „I love
you“ í hvert skipti sem einhver
sagði það í sjónvarpinu. Eftir
að ég varð fullorðin hugsa ég til
baka til þess hversu hamingju-
söm þið voruð og það er dásam-
leg minning.
Það er alveg sama hvar þú
komst við, alls staðar vannstu
hjörtu og huga fólks. Enda
hvernig er annað hægt þegar
glasið er alltaf hálffullt og
þakklætið af þinni hálfu alltaf
svo augljóst fyrir allt sem gert
var. Ef mér tekst að hafa helm-
inginn af elju, þrautseigju og
jákvæðni þinni áfram í lífi mínu
get ég unað vel við. Ég mun að
minnsta kosti leggja mig alla
fram. Ég vona að ég verði líka
jafnmikill nagli og þú varst.
Það er alveg sama hvenær ég
kom til þín, alltaf voru molar í
skál fyrir mig eða börnin, alltaf
sast þú með handavinnuna,
prjónana, dúkana eða eitthvað
fallegt í höndunum. Meira að
segja á dánarbeðnum varstu að
sauma eða hugsa um sauma-
skap, sem kom fram í draumum
þínum. Ég á svo mikið af dýr-
mætum flíkum, dúkum, skart-
gripum og myndum eftir þig,
þetta verður gullið mitt um
ókomin ár. Bréfin þín síðan ég
var barn á ég ennþá, kortin sem
þú gerðir handa börnunum mín-
um og allar minningarnar.
Krakkarnir sakna þín, Frið-
björn segist geyma tárin sín
inni í sér af því að þú vildir ekki
að við grétum, Hjördís teiknar
fallegar myndir til þín og Álf-
geir litli spyr um Hjördisi lang-
ömmu. Það er stórt gat í hjarta
okkar sem seint verður fyllt.
Við yljum okkur við minning-
arnar og vitum að þú ert komin
aftur til hans Magnúsar þíns og
ert aftur hamingjusöm og svífur
um á bleiku skýi eins og þegar
ég var unglingur. Lokaorðin
mín til þín verða þau sömu og
þú sagðir við mig; takk fyrir
allt gott.
Þín ömmudóttir,
Elín Rán.
Elsku langamma.
Þú varst góð manneskja,
varst góð við alla sem komu til
þín. Bauðst okkur nammi ef við
vildum, kex að maula. Þú prjón-
aðir sokka handa mér fyrir vet-
urinn, kraga, ullarpeysur og
margt fleira. Þú gafst mér
skartgripi og, best af öllu, knús-
in og ást þína. Þú sýndir okkur
virðingu og við á móti. Þú lifðir
löngu og góðu lífi, varðst 86 ára
og varðst veik nokkrum dögum
áður en þú lést klukkan 5 að
morgni þann 6. febrúar. Þú
varst stór hluti af fjölskyldunni.
Þú varst alltaf góð við mig, al-
veg sama hvað. Það hefði verið
svo gott ef þú hefðir lifað leng-
ur, maður vill alltaf hafa fólk
hjá sér að eilífu. Takk fyrir allt
saman, elsku amma.
Friðbjörn Árni Sigurðarson.
Hjördis Erlings-
dóttir Högenni
Valborg, gamli
kennarinn okkar í
Austurbæjarskóla,
er nú fallin frá. Við
urðum þeirrar gæfu
aðnjótandi að hafa hana sem um-
sjónarkennara í mörg ár sam-
fleytt og því kynntumst við henni
vel og hún okkur. Við vorum sam-
heldinn bekkur sem einkenndist
af uppátækjasemi, lífi, fjöri og
fjölbreytni. Við vorum síðasti
umsjónarbekkurinn hennar áður
en hún komst á eftirlaunaaldur
og hún annaðist okkur af mikilli
natni og stimplaði sig inn í hjörtu
okkar allra.
Það var yndislegt að fá að hitta
Valborgu nú í vetur þegar við
héldum upp á 20 ára útskriftaraf-
mæli. Við buðum henni í kaffi á
kaffistofuna í Austurbæjarskóla
og færðum henni blómvönd því
svo skemmtiega vildi til að stutt
var í níræðisafmæli hennar. Val-
borg mætti akandi og það hefði
vel mátt halda að hún væri að
mæta til kennslu, svo hress var
hún. Tímaleysi er það sem helst
Valborg
Helgadóttir
✝ Valborg Helga-dóttir fæddist
21. nóvember 1924.
Hún lést 26. janúar
2015. Útför Val-
borgar fór fram 11.
febrúar 2015.
mætti nota til að
lýsa Valborgu því
það var ekki á henni
að sjá að 30 ár væru
liðin frá því að við
settumst fyrst á
hennar skólabekk.
Það var dýrmætt að
sjá hvað henni þótti
vænt um að hitta
okkur aftur og það
var stutt í hláturinn
og brosið.
Valborg hafði mikinn metnað
fyrir því að kenna okkur gamlar
hefðir og siði og það er minnis-
stætt þegar hún kom með ábryst-
ir í tíma fyrir bekkinn til þess að
smakka eftir kennslustund í
gömlum fræðum.
Ofarlega í minningunni stend-
ur Noregsferðin þar sem bekk-
urinn safnaði sér fyrir ferðinni
með dósasöfnun, tombólu og
Kolaportssölu og var farin í lok
12 ára bekkjarins svo að segja
má að það hafi verið útskriftar-
ferð úr skóla Valborgar Helga-
dóttur. Það var heilmikið ævin-
týri, bæði aðdragandinn og
ferðin sjálf. Við fengum öll bláa
og hvíta íþróttagalla merkta
okkur til að þekkjast og Valborg
fékk að sjálfsögðu líka sinn
galla. Hún er ljóslifandi myndin
af okkur í þessum göllum og Val-
borgu skælbrosandi. Við gistum
í skóla í úthverfi Óslóar og þegar
það vantaði smjör einn morgun-
inn tók Valborg sig til og strokk-
aði smjör úr rjóma. Segja má að
þarna kristallaðist í Valborgu
bæði hvað hún var úrræðagóð og
hin verðmæta tenging við gömlu
tímana sem var alltaf í hávegum
höfð í kennslunni.
Margt eigum við henni Val-
borgu að þakka. Væntumþykjan,
þolinmæðin, þrautseigjan og ag-
inn, sem hún af mikilli alúð sýndi,
situr í okkur og við búum að því
alla ævi.
Takk fyrir kennsluna elsku
Valborg, hvíl í friði. Þínir full-
orðnu nemendur.
Fyrir hönd 2.-7. VH í Austur-
bæjarskóla 1985-1991,
Ilmur Kristjánsdóttir,
Katrín María Lehmann og
Burkni Helgason.
Valborg Helgadóttir er látin
eftir skammvinn veikindi. Val-
borg fæddist og ólst upp í Skrið-
dal á Héraði. Hún var mikill
Austfirðingur í sér og taldi Aust-
urland nær heilagt. Hún var virk-
ur þátttakandi í Átthagasamtök-
um Héraðsmanna og fór
ævinlega austur á sumrin. Allt
þar til fyrir um tveimur árum
settist hún upp í bílinn og ók sjálf
alla leið til Egilsstaða á einum
degi. Hún var hörð af sér, stór-
tæk til allra verka og lét fátt aftra
sér. Matthías Jochumsson orti
um langömmu hennar erfiljóð í
tólf erindum. Þar á meðal erindi
sem vel má hugsa sér að hafi ver-
ið ort um Valborgu sjálfa:
Heyr þú Hérað,
heyrið Austfirðir:
Gleymið aldregi
góðum konum.
Þær eru guðs gróðrarreitur,
ókomins vors
og ættlands sómi.
Valborg fór í Kennaraskól-
ann í Reykjavík eins og margir
utan af landi gerðu á þeim tíma.
Hún hóf störf við Austurbæjar-
skólann árið 1952 og kenndi þar
alla tíð síðan. Hún var umsjón-
arkennari af gamla skólanum,
umvafði bekki sína hlýju og
væntumþykju og markaði djúp
spor í huga nemenda. Hún starf-
aði við skólann til sjötugs.
Fyrstu árin vann hún við hlið
Stefáns Jónssonar og fleiri
brautryðjenda í kennarastétt.
Síðar á ferlinum reyndist hún
ungum kennurum ráðagóð og
taldi ekki eftir sér að segja þeim
til. Þannig tengdi hún gamla
visku og góðar venjur nýjum
tímum eins og fleiri kennarar af
hennar kynslóð. Þess vegna má
enn greina andblæ löngu liðinna
ára í menningu Austurbæjar-
skóla.
Valborg var öflugur liðsmaður
í Hollvinafélagi skólans og unni
sínum gamla vinnustað af heilum
hug. Hún var höfðingi heim að
sækja og samstarfsfólk minnist
margra góðra stunda á heimili
hennar.
Vinnufélagar kveðja hana með
hlýjum hug. Fyrir hönd Austur-
bæjarskóla,
Pétur Hafþór Jónsson
og Sigrún Lilja Jónasdóttir.