Morgunblaðið - 25.02.2015, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. FEBRÚAR 2015
✝ HermannKristinsson
fæddist 10. sept-
ember 1922. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð 15. febrúar
2015.
Foreldrar hans
voru Kristinn Ív-
arsson, f. 1898, d.
1973, og Sigur-
björg Þorvarðar-
dóttir, f. 1900, d. 2005. Her-
mann var næstelstur átta
systkina en eitt dó í fæðingu.
Hin eru Kristín, f. 1921, Ívar,
f. 1925, d. 1992, Anna Mar-
grét, f. 1927, d. 1989, Þór, f.
1928, d. 2015, Jón, f. 1932 og
vann við þá iðn alla tíð síðan,
fyrst á verkstæði við Fram-
nesveg og síðar á eigin verk-
stæði.
Árið 1948 kvæntist Her-
mann Bóel Sigurgeirsdóttur,
f. 6. september 1924, d. 31.
mars 2008. Þau byrjuðu bú-
skap í Reykjavík en byggðu
sér hús við Háveg í Kópavogi
og bjuggu þar alla tíð síðan.
Þau eignuðust fjögur börn;
Sigþór, f. 1948, d. 2005,
Sigurlín, f. 1952, Rúnar Þór,
f. 1952 og Kristbjörgu, f.
1956. Barnabörnin eru átta
og barnabarnabörnin tólf.
Heilsan var farin að bila
síðustu árin og eftir að Bóel
dó óskaði hann eftir því að
fara á hjúkrunarheimili.
Hann dvaldi á Sunnuhlíð frá
haustinu 2008.
Útför Hermanns verður
gerð frá Digraneskirkju í
dag, 25. febrúar 2015, og
hefst athöfnin kl. 13.
Hörður, f. 1933,
d. 1954.
Hermann ólst
upp hjá afa sínum
og ömmu að
Þiljuvöllum í
Berufirði og gekk
í farskóla þar.
Eftir fermingu
fluttist hann til
foreldra sinna og
systkina, sem
bjuggu í Nes-
kaupstað, og fór að vinna
fyrir sér. Hann vann ýmis
störf og var m.a. til sjós frá
Hornafirði en upp úr tvítugu
fluttist hann til Reykjavíkur.
Hann lærði vélvirkjun við
Iðnskólann í Reykjavík og
Hann pabbi minn er dáinn.
Hann lést sunnudaginn 15.2. eftir
mánaðarlöng veikindi. Hann fékk
kyrrlátt andlát, það veit ég því ég
var hjá honum. Hann tók bara
djúpt andvarp og svo var hann
farinn, sáttur. Þar sem ég sat
þarna með dóttur minni, systur
og syni hennar fannst mér stund-
in svo falleg í allri sorginni. Minn-
ing hans mun líka alltaf lifa og
það léttir.
Þótt alla tíð væri mikill gesta-
gangur á Háveginum og honum
fyndist gaman að fá gesti naut
pabbi sín samt best einn úti í skúr
að leysa einhver verkefni, laga
vélar eða smíða nýjar. Hann var
heldur ekki gamall þegar hann
lagaði prjónavél móðursystur
sinnar upp á eigin spýtur.
Seinna þegar hann var orðinn
gamall maður fór hann í gler-
skurð og dundaði sér í því meðan
sjónin entist. Þeir eru ófáir hlut-
irnir sem hann bjó til okkur öllum
til gleði.
Honum fannst líka gaman að
ferðast, einkum innanlands.
Marga ferðina fór ég með honum
og mömmu sem krakki. Þar sem
systkini mín voru í sveit á sumrin
fór ég ein með þeim. Ég er ekki
frá því að systkini mín hafi hálf-
öfundað mig af ferðalögunum (og
ég þau af sveitadvölinni). Í ferð-
unum tók pabbi óteljandi slides-
myndir. Svo var sest niður með
fjölskyldunni á köldum vetrar-
kvöldum og haldið myndakvöld
og eins þegar gesti bar að garði.
Pabbi fór ekki oft til útlanda en
nokkrar ferðir þó og hafði gaman
af að segja frá þeim.
Eftir að mamma dó vildi pabbi
bara fara á hjúkrunarheimili og
fór hann á Sunnuhlíð þá um
haustið. Þar kynntist ég honum
upp á nýtt. Ég sat oft hjá honum
og hlustaði á óteljandi sögur, því
pabbi var sögumaður. Þótt heils-
unni hafi verið farið að hraka síð-
ustu árin var pabbi aldrei kval-
inn og alltaf með skýra hugsun.
Fyrir það mun ég alltaf verða
þakklát.
Kristbjörg.
Kveðja frá dóttur.
Áfram rennur æviskeið,
óðum stefnt í naustið.
Hefur farið langa leið,
liðið er á haustið.
Varlega úr vör var ýtt
vorsins unga fleyi.
Prýddi flest sem skip gat skrýtt,
skreið á nýjum vegi.
Beðið þess að byrji vel
og bjart í skerjagarði.
Á lífsins strauma lítil skel
lærði fyrr en varði.
Oft var siglt um úfið haf
alls kyns hreppti veður.
Sjórinn tók og sjórinn gaf,
hann særir menn og gleður.
Farið orðið hrörlegt hrip,
hart ei lengur beiti.
Hér fæst ekkert annað skip
né annað föruneyti.
Mál að halda heim til lands
og hætta allri veiði.
Þá er helsta hugsun manns
að hagkvæmt verði leiði.
Komið vetrarkvöldið rakt,
kröftum rúinn forði.
Báti get að garði lagt
og gengið hljótt frá borði.
Sigurlín.
Afi Hermann hefur fengið
hvíldina sína, ég held að hvíldin
hafi verið honum kærkomin en
mikið óskaplega á ég eftir að
sakna hans.
Ég fékk að vera mikið á Há-
veginum hjá ömmu og afa þegar
ég var lítil. Þegar ég hugsa til
baka þá var afi afskaplega hæg-
látur maður og alltaf jákvæður.
Hann kenndi mér margt, til
dæmis man ég eftir að hafa feng-
ið að standa uppi á stól í eldhús-
inu á Háveginum og læra hvern-
ig átti að búa til hinn fullkomna
hafragraut og það var sko eng-
inn grautur eins góður og afa-
grautur. Hann sýndi mér hvern-
ig ég ætti að bæta dekkin á
hjólinu mínu og kenndi mér að
leggja kapal. Hann hjálpaði okk-
ur krökkunum að byggja kofa í
garðinum, einu sinni man ég að
við byggðum okkur raðhús fyrir
aftan húsið á Háveginum og inn-
réttuðum þau með aðstoð ömmu.
Við krakkarnir kölluðum gjarn-
an á afa þegar „Klaufabárðarn-
ir“ eða „Línan“ voru í sjónvarp-
inu, þá dreif afi sig inn í stofu og
við hlógum saman að vitleys-
unni.
Þegar afi bjó enn á Háveginum
passaði hann sig alltaf að eiga
nóg af súkkulaðirúsínum handa
barnabarnabörnunum og fékk
því nafnið „rúsínuafi“ hjá mínum
börnum. Mér fannst það alltaf
hæfa honum sérstaklega vel.
Nú kveðjustund er komin elsku afi
minn,
á kinnum mínum glitra tár er strýk ég
vanga þinn.
Því minningarnar streyma frá löngu
liðnum árum,
er litla stúlku leiddir þú framhjá lífsins
bárum.
Í huga mér og hjarta ég ávallt dái þig.
Þó höndin þín sé kólnuð sem áður
leiddi mig.
Ég bið að vel þér líði á Drottins dýrðar
slóð.
Djúpa þökk ég sendi þér frá minni
hjarta glóð.
(Gylfi Björgvinsson)
Elsku rúsínuafi, ég kveð þig
með hjartans þökk fyrir allt og
allt.
María Bóel.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund viljum við minnast Her-
manns, þess mikla heiðurs-
manns, með nokkrum orðum.
Við systkinin nutum þeirra for-
réttinda að fá að dvelja hjá þeim
Hermanni og Bóel móðursystur
okkar á menntaskólaárum okkar
og minnumst við þess tíma með
miklu þakklæti og hlýju. Heimili
þeirra á Háveginum stóð öllum
opið og þar átti stórfjölskyldan
úr sveitinni alltaf vísan sama-
stað þegar eitthvað þurfti að er-
indast í bæinn. Þá var alltaf
hægt að treysta á Hermann því
hann var boðinn og búinn að lið-
sinna okkur, snúast með okkur
út um allan bæ ef á þurfti að
halda og redda hlutunum. Fyrir
allt þetta viljum við og fjölskyld-
an öll þakka af heilum hug. Fjöl-
skyldu Hermanns sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, minningin um góðan
mann mun lifa.
Hvíl í friði, elsku Hermann.
Guðni Úlfar og
Guðrún Þórey.
Hermann
Kristinsson
Nú er Stína
amma, eða Stína á
Sigurðarhúsinu,
horfin frá okkur.
Þegar horft er til
baka er margs að minnast. Afi
og amma strituðu myrkranna á
milli til að fjölskyldan hefði nóg
að bíta og brenna. Aldrei féll
verk úr hendi og allt vannst
hratt og vel. Alltaf var gestum
og gangandi tekið vel og borðið
hlaðið bakkelsi hvenær sem
maður kom í heimsókn. Þó mik-
ið væri að gera þá hafði hún
alltaf tíma til að sinna barna-
börnunum. Eldhúsið var mið-
punkturinn. Fram var töfrað
supl, kleinur, súkkulaðisnúðar,
hafrakex, ís með kornflexi,
fiskibollur, fuglabuff og svo
mætti lengi telja. Eitt af því
sem lifir sterkast í minningunni
er hvernig amma sönglaði þeg-
ar hún vann. Það skapaði ein-
hvern veginn öryggi og hug-
Kristín
Pétursdóttir
✝ Kristín Péturs-dóttir fæddist
21. maí 1924. Hún
lést 8. febrúar
2015. Útför Krist-
ínar fór fram 13.
febrúar 2015.
arró. Þá fann
maður fyrir vissu
um að maður var
hjá ömmu sinni
sem gat lagað allt
og bætt.
Hún var dugleg
að setjast niður
með okkur, grípa í
spil, fara með vísur
og syngja. Amma
hafði þann ein-
staka hæfileika að
þurfa einungis að heyra lag eða
ljóð einu sinni til að muna það
orðrétt og geta farið með. Oft-
sinnis höfum við furðað okkur á
textafjöldanum sem hún kunni
utanbókar. Hún var óþreytandi
við að kenna barnabörnunum
ný lög. Þó spurt væri um text-
ann við „Halldór og ég“ í
hundraðasta skipti þá mætti
manni sama þolinmæðin og ást-
in.
Við minnumst ömmu sem öfl-
ugrar og ástríkrar konu sem
setti hag annarra fram fyrir
sinn eigin. Hún kenndi okkur
að fara ekki í manngreinarálit,
sýna æðruleysi, náungakærleik
og hlúa að fjölskyldunni og
þeim sem minnimáttar voru.
Ýmsir sem við kynnumst í
lífinu marka djúp spor og móta
afstöðu manns og stefnu í líf-
inu. Stína amma var án nokk-
urs vafa slík manneskja í okkar
lífi og einstök fyrir alla þá sem
henni kynntust.
Kærar þakkir, elsku amma,
fyrir allan þann tíma sem við
áttum með þér og allt sem þú
kenndir okkur.
Barnabörnin,
Fjölnir, Pétur Steinn
og Herdís Hulda
Guðmannsbörn.
Mikið átti ég, sem ungur
drengur, nú gott að fá að vera
hjá þér og afa á sumrin. Ufsa-
veiðar á bryggjunni, marhnúta-
veiðar undir bryggjunni, þorsk-
veiðar á firðinum og
krossfiskveiðar í fjörunni.
Frelsið var algert sem og
traustið. Margar stundir sat ég
og horfði aðdáunaraugum á þig,
er þú varst inn í eldhúsi. Þar
var amma Stína í essinu sínu.
Syngjandi, bakandi, hrærandi,
eldandi, óstöðvandi. Minnis-
stætt var þegar þú komst úr
búrinu einn daginn og sagðir
hátt og snjallt; ég get svarið
það Valdi, ef ég er ekki með
svuntuna þá finnst mér ég vera
nakin. Þú varst sennilega
heimsins besti rommí-spilari og
alltaf svo jákvæð og sanngjörn.
Ótal minningar á ég um þig
sem allar eru á einn veg. Þú
gerðir heiminn svo sannarlega
betri. Skilaðu kveðju til allra
sem mér þykir vænt um.
Þinn
Þorvaldur (Valdi).
Elsku þakkir ástvinanna
orð á vör ei túlkað fá
er stíga hljótt í himna hæðir
helgum bænar vængjum á.
Við biðjum góðan Guð að launa
gæðin öll og þína tryggð
þeim ástkær minning um þig lifi
aldrei gleymsku hjúpi skyggð.
Falin sértu frelsaranum
frjáls í náðarörmum hans
hljótir þú um eilífð alla
ástargjafir kærleikans.
Hann sem gaf þér styrk að stríða
stranga gegnum sjúkdóms raun
veiti þér á ljóssins landi
lífsins dýrð og sigurlaun.
Elsku Stína mín. Hjartans
þakkir fyrir alla þína ást og
hlýju og umhyggju gagnvart
mér og mínu fólki alla tíð.
Að lokum vil ég segja þetta:
Við minninganna yl skal ég orna
huga minn
og alltaf mun þar hátt bera glaða
svipinn þinn.
Þú hefur staðist prófið og sigrað
hættur og hel
á himinbrautum lífsins. Ég kveð þig,
farðu vel.
Með ástarkveðju, þín einlæg
Vilborg Guðrún
Friðriksdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓFEIGUR HJALTESTED,
Haukanesi 20,
Garðabæ,
verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju í
Garðabæ fimmtudaginn 26. febrúar kl. 13.
.
Edda Tryggvadóttir,
Erna Hjaltested, Sigfús Sigmundsson,
Stefán Hjaltested, Teresa Sukiasyan,
Guðrún Hlín Hjaltested,
Örn Steinar Marinósson, Nína Rut Eiríksdóttir,
Sigríður Björk Marinósdóttir, Arnór Hans Þrándarson
og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
UNNUR JÓNASDÓTTIR,
Vættaborgum 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi
laugardaginn 21. febrúar.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn 27. febrúar
kl. 15.
.
Hrafnkell Sigurjónsson,
Sigurjón R. Hrafnkelsson, Sjöfn Jónsdóttir,
Guðmundur Hrafnkelsson, Valdís Arnarsdóttir,
Rúnar Þór Hrafnkelsson,
Fanney Dóra Hrafnkelsdóttir,
Guðrún Hrafnkelsdóttir, Guðmundur B. Jónasson
og barnabörn.
Hjartkær maðurinn minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
GUÐJÓN Ó. ÁSGRÍMSSON,
fyrrverandi skrifstofustjóri í Ræsi,
Háagerði 85,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju föstudaginn
27. febrúar kl. 13.
.
Svanlaug Magnúsdóttir,
Rebekka Sigrún Guðjónsdóttir, Björn Guðmundsson,
Ragnheiður Guðjónsdóttir,
Ásdís Guðjónsdóttir, Ingólfur Þórisson,
Helga Guðjónsdóttir, Þröstur Helgason,
Magnús Guðjónsson, Guðríður Hlöðversdóttir.
Elsku mamma, tengdamamma, amma og
langamma okkar,
ELSA ÞORVALDSDÓTTIR,
Álfheimum 62,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 22. febrúar.
.
Þorvaldur Sigurðsson, Herdís Ástráðsdóttir,
Þóra Katla Bjarnadóttir, Þórður Sigurðsson,
Ástríður Elsa Þorvaldsdóttir,
Theódóra Þorvaldsdóttir, Jóhann K. Ragnarsson,
Davíð Ingi Þorvaldsson,
Hrefna María Jónsdóttir, Ágúst Atlason,
Arnar Jónsson,
Kristján Andri Jónsson
og langömmubörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUNNAR S. MAGNÚSSON
myndlistarmaður,
Lindargötu 64,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum sunnudaginn 22. febrúar.
Útförin fer fram frá kirkju Óháða safnaðarins laugardaginn
7. mars kl. 13.
.
Magnús Óskar Gunnarsson, Svanfríður Kristjánsdóttir,
Davíð Geir Gunnarsson, Janya Khunthong,
Ásdís Sól Gunnarsdóttir,
Gunnar Bolli Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.