Morgunblaðið - 26.02.2015, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 2015
✝ Einar ØderMagnússon
fæddist á Selfossi
17. febrúar 1962.
Hann lést 16. febr-
úar 2015 á Líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi.
Foreldrar hans
eru Tove Øder Há-
konarson húsmóðir,
f. 12. júní 1934, og
Magnús Há-
konarson rafvirkjameistari, f.
30. desember 1931, d. 2. ágúst
1996. Systkini Einars eru 1)
Karen Øder Magnúsdóttir
hjúkrunarfræðingur, f. 2. sept-
ember 1956, maður hennar Ósk-
ar Jón Hreinsson bifvélavirkja-
meistari, f. 21. apríl 1962. Börn
Karenar eru Magnús Árni Øder
og Dagbjört Ósk. 2) Óli Øder
Magnússon framkvæmdastjóri,
f. 30. október 1966, eiginkona
hans er Helga Björnsdóttir
skrifstofustjóri, f. 11. nóvember
1966. Synir þeirra eru Björn
frá Menntaskólanum við Sund og
búfræðiprófi frá Vinter Land-
bruksskolen í Noregi. Einar var
einn fremsti hestamaður lands-
ins og vann til fjölmargra verð-
launa bæði innanlands sem utan.
Hann var landsliðsþjálfari Ís-
lands í hestaíþróttum og starfaði
víða í þágu íslenska hestsins.
Hann var margfaldur Norð-
urlandameistari, keppti á fjöl-
mörgum heimsmeistaramótum
fyrir Íslands hönd og var liðstjóri
íslenska landsliðsins og seinna
landsliðseinvaldur og starfaði öt-
ullega að framgangi íslenska
hestsins bæði innan lands og ut-
an. Á ferli sínum var Einar
sæmdur ýmsum verðlaunum og
viðurkenningum, m.a. gullmerki
Félags tamningamanna og í síð-
asta mánuði var hann sæmdur
gullmerki Landssambands
hestamannafélaga fyrir framlag
sitt til hestamennskunnar.
Einar hóf að starfa við reið-
kennslu á námsárunum í Noregi.
Aðalstarf Einars síðustu ár var
að sinna búi sínu að Halakoti
ásamt hrossarækt og kennslu
víða um heim.
Útför Einars fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 26. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
15.
Øder og Friðrik
Øder.
Eftirlifandi eig-
inkona Einars er
Svanhvít Kristjáns-
dóttir hestabóndi
og þjálfari, f. 30.
október 1965. For-
eldrar hennar eru
Kristján Finnsson
bóndi, f. 23. júlí
1944, og Hildur Ax-
elsdóttir leikskóla-
kennari, f. 12. febrúar 1944.
Systkini Svanhvítar eru Re-
bekka, Sigurbjörg, Anna Kristín
og Finnur Bjarni.
Einar og Svanhvít giftust
30.desember 2001 og eiga þau
fjögur börn: Hildur Øder há-
skólanemi, f. 30. október 1991,
og þríburarnir Dagmar Øder
nemi, Hákon Øder nemi og
Magnús Øder nemi, f. 28. sept-
ember 1997.
Einar ólst upp á Selfossi og
bjó þar og í næsta nágrenni mest
alla ævi. Hann lauk stúdentsprófi
Elskulegur tengdasonur og
góður vinur er fallinn frá. Það er
ekki auðvelt að sætta sig við að
eiginmaður og faðir á besta aldri
sé tekinn frá okkur, það er sárt
og söknuðurinn er mikill. Einar
barðist hetjulega í veikindum
sínum og kvartaði aldrei heldur
hvatti hann aðra til dáða. Hann
var einstakur fjölskyldufaðir
sem hvatti börn sín og studdi í
leik og starfi og mun fylgja þeim
um aldur og ævi.
Einar var kennari af guðs náð,
það vita þeir er nutu leiðsagnar
hans á reiðnámskeiðum bæði
hérlendis og erlendis. Hann hafði
unun af að miðla reynslu sinni og
visku og allir voru jafnir fyrir
honum, enda er vinahópurinn
orðinn stór og vináttan einlæg.
Einar ákvað snemma á lífsleið-
inni að hans aðalstarf yrði hesta-
mennska. Svana, dóttir okkar,
hafði sömu áform og því var það
mikið gæfuspor fyrir þau bæði að
leiðir þeirra lágu saman. Þau
unnu ötullega að því að uppfylla
sameiginlegan draum sinn um að
byggja upp starf í kringum ís-
lenska hestinn, ræktun og reið-
mennsku og dylst engum árang-
urinn af því starfi.
Við þökkum samferðina, elsku
vinur. Við eigum fallegar minn-
ingar og vitum að börnin þín eiga
eftir að minna okkur á þig, miðla
af visku þinni og spegla mann-
gæsku þína.
Við vottum Svönu dóttur okk-
ar, börnunum Hildi, Hákoni,
Magnúsi og Dagmar, Tove móður
Einars ásamt systkinum hans
okkar dýpstu samúð.
Vor héraðsprýði horfin er:
öll heiðríkjan, sem fylgdi þér.
Og allt er grárra en áður var
og opnar vakir hér og þar.
Þér kær var þessi bændabyggð,
þú battst við hana ævitryggð.
Til árs og friðar – ekki í stríð –
á undan gekkstu í háa tíð.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
- hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
Svo hvíl þig, vinur, hvíld er góð,
- vor hjörtu blessa þína slóð
og Laxárdalur þrýstir þér
í þægum friði að brjósti sér.
(Jóhannes úr Kötlum).
Hvíl í friði, vinur.
Kristján og Hildur.
Elskulegur mágur okkar Ein-
ar er nú fallinn frá.
Það er óhætt að segja að Einar
hafi komið inn í fjölskylduna af
miklum krafti. Við fyrstu kynni
var ljóst að hann hafði mikla
ástríðu fyrir því sem hann gerði
og að þarna væri á ferð mikill fag-
maður með metnað, ekki bara
fyrir sína hönd, heldur allra í
kringum sig. Einar var með ein-
dæmum hjartahlýr, hann sá það
besta í öllum og vildi hjálpa þeim
að verða betri, hvort sem það
voru menn, börn eða skepnur.
Húmorinn var ríkjandi og það var
ávallt skemmtilegt að vera í ná-
vist Einars.
Við systkinin sem ekki erum
mikið hestafólk höfðum mjög
gaman af því að hlusta á sögur
Einars um allt sem viðkom hesta-
mennsku og ekki voru síður
áhugaverðar sögur sem höfðu
ekkert með hesta að gera en voru
svo uppfullar af hestamyndlík-
ingum að það mætti halda að þær
hafi gerst á síðasta Landsmóti.
Einar var líka mikill matgæðing-
ur og það var yndislegt að eiga
stundir með honum að njóta góðs
matar og ekki verra að hafa gott
vín með.
Efst í huga okkar er þakklæti
fyrir þann tíma sem við fengum
með Einari og fyrir allt það dýr-
mæta sem hann færði okkur og
fjölskyldu sinni. Fjögur dásam-
leg börn sem hafa sömu ástríðu
og metnað og pabbi þeirra. Þau
hafa nú misst föðurhetjuna sína
og eiginkonan sinn draumaprins
og besta vin. En þótt sorgin sé
mikil þá fengum við að njóta þess
að lifa lífinu með honum allt til
enda og það eru forréttindi að
hafa átt meistara eins og Einar.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Um leið og við kveðjum okkar
ástkæra Einar, biðjum við Guð að
blessa og varðveita fjölskyldu
hans og umvefja í sorginni. Við
yljum okkur við minningarnar
sem lifa í hjörtum okkar.
Hvíl í friði, elsku mágur.
Rebekka, Sigurbjörg, Anna
Kristín og Finnur Bjarni.
Sæl frænka, sagði hann alltaf
um leið og hann tók utan um mig.
Ég held að ég hafi verið átta ára
þegar ég ákvað að Einar væri
maðurinn! Maðurinn sem ég gæti
tekið mér til fyrirmyndar í hesta-
mennskunni. Einar og Svana
hafa gert margt fyrir mig og er
ég þeim afskaplega þakklát. Frá
fyrsta degi hafa þau tekið mér
eins og einni úr fjölskyldunni. Ég
hef alltaf getað leitað til þeirra
þegar ég hef þurft á aðstoð eða
hjálp að halda, alltaf verið hægt
að koma eða hringja og spjalla.
Einar var viskubrunnur, uppfull-
ur af fróðleik og stóð aldrei á
svörum eða lausnum. Hugurinn
var kominn á flug og möguleik-
arnir og tækifærin voru endalaus
að manni fannst eftir að hafa hitt
hann.
Einari fannst gaman að stríða,
var glettinn og gamansamur.
Hægt væri að gefa út heila bók
um öll þau uppátæki, frasa og
sögur sem þessi maður annað-
hvort hafði heyrt eða þá skapað
sjálfur. Einar og Svana kynntu
mig fyrir annars konar hesta-
mennsku eða keppnishluta
íþróttarinnar. Þar studdu þau
mig heilshugar og sýndu mér
ræktarsemi eins og ég væri dóttir
þeirra. Mitt fyrsta Landsmót
verður mér alltaf minnisstætt.
Þar vorum við Hildur báðar að
fara í keppni. Kvöldið fyrir for-
keppnina var mikið stress og
lagði Einar sig allan fram til að
leiða hugann að einhverju öðru
en keppninni. Það fór svo að
dansað var fyrir okkur á nærbux-
unum og sungið. Daginn eftir rétt
áður en ég fór inn á völlinn sagði
hann við mig það sama og hann
sagði svo oft síðar við sömu
kringumstæður: „Hulda, þú veist
hvað þú ert að fara að gera, hugs-
aðu um það en ekki hvað aðrir eru
að gera.“ Þetta lýsti svolítið hug-
arfari hans. Hann var ekki að spá
í því hvað aðrir væru að gera
heldur gerði hlutina eftir sínu
höfði. Þetta snerist bara um að
hafa gaman, vera með besta vin-
inum. Einar vissi alltaf hvað mað-
ur þurfti. Hann var jafn fljótur að
lesa manninn eins og hestinn. Oft
fannst mér ég ekki þurfa að segja
honum neitt né útskýra því hann
vissi nákvæmlega hvað ég var að
hugsa.
Þegar við Þórarinn fórum að
vera saman lá Einari mikið á að
hitta þennan mann svo hann gæti
ákveðið hvort hann myndi leggja
blessun sína yfir þennan ráðahag.
Fór svo að við drifum okkur í
Halakot, þar var setið lengi og
spjallað. Seinna um kvöldið þegar
heim var komið hringdi Einar og
sagði mér það að þetta litist hon-
um vel á því þarna væri maður
sem kynni til verka. Þórarinn
man vel eftir því þegar þeir hitt-
ust fyrst en Einar tók honum allt-
af sem jafningja enda báðir
sveitamenn sem ekki væru að elt-
ast við þessa fótaburðar-vitleysu
heldur alvöru alhliða gæðinga.
Einar var alltaf að spyrja út í
skoðanir manns á hinu og þessu.
Einari var alveg sama hvort þú
varst byrjandi eða heimsmeist-
ari, hann var alltaf tilbúinn til að
hlusta og virti skoðanir og hug-
myndir allra.
Við bæði eigum Einari ótal
margt að þakka og það er heiður
að hafa fengið að kynnast þessum
mikla meistara. Við vitum að
hann nýtur sín í Sumarlandinu
þar sem hann tekur gæðinga til
kostanna á grænum sléttum. Það
verða ófáar hestaferðirnar farnar
þegar við hittumst aftur.
Hulda og Þórarinn.
Hann Einar frændi minn og
vinur var einstakur mannkosta-
maður. Að þessu er ekki spurt
þegar dauðinn réttir hönd sína,
sem ýmist er ósanngjörn og
harkaleg eða mild og friðandi.
Fyrir þá sem eru orðnir saddir
langra lífdaga reynist sú hönd
oftast mild og friðandi. En fyrir
okkur sem sem nú horfum á eftir
vini og félaga sem fellur frá í
blóma lífsins, reynist hún svo
harkaleg og ósanngjörn að maður
stendur agndofa og spyr hver til-
gangurinn sé.
Einar var náttúrubarn og
listamaður og öll hans verk báru
þess merki. Hann gætti þess allt-
af að leggja rækt við náttúru-
barnið í sjálfum sér hvort sem var
í reiðlistinni eða öðru. Það sama
lagði hann áherslu á við aðra.
Einar ólst upp í íslenskri sveita-
menningu þar sem honum var
kennt að bera virðingu fyrir verð-
mætum, þar sem nýtni og sparn-
aður voru dyggð. Þeir sem næst
honum stóðu gerðu oft grín að
þessum viðhorfum hans. Hann lét
sér fátt um finnast og var stoltur
af þessu viðhorfi sínu.
Hér í þessum fáu minningar-
orðum er útilokað að lýsa glæsi-
legum ferli Einars í hesta-
mennskunni, heldur reynt að
draga fram mannkosti þessa ynd-
islega manns nú við vistaskiptin.
Einar gerði sér í veikindum sín-
um grein fyrir að hverju stefndi,
hann leitaði allra leiða til lækn-
inga. Þegar það ekki gekk þá
mætti hann örlögum sínum af yf-
irvegun, skapfestu og miklu
æðruleysi. Einar var trúaður
maður og hafði fullvissu fyrir því
hvað tæki við þegar kallið kæmi.
Þetta fann ég svo sterkt á mörg-
um og mögnuðum fundum okkar
með sameiginlegum vini okkar,
Jóhanni Sigurðssyni.
Þegar Hulda dóttir okkar ýtti
okkur á ný af stað í hestamennsk-
una var leitað aðstoðar og ráð-
gjafar hjá Einari og Svönu í
Halakoti. Það er ekki sjálfgefið
að þeir sem leita sér aðstoðar fag-
fólks fái aðstoð sem byggist á
trausti, trúnaði og endalausum
metnaði bæði fyrir hestum og
mönnum. Með okkur í Vesturkoti
og Einari og Svönu í Halakoti
tókst vinskapur en þar höfum við
í Vesturkoti verið í sæti þiggjand-
ans.
Þegar ákvörðun var tekin um
að tefla þeim Þórarni og Spuna,
báðum kornungum og óreyndum
fram í A-flokki gæðinga á Lands-
mótinu sl. sumar leituðum við til
Einars með aðstoð við undirbún-
inginn. Öll var sú vinna á einn veg
metnaðarfull og af fagmennsku
fram í fingurgóma. Símtalið sem
ég fékk frá Einari, þá fárveikum
laust upp úr miðnætti daginn sem
forkeppnin á Landsmótinu fór
fram og ekki hafði gengið alveg
eins og vonast var til, er og verð-
ur mér ógleymanlegt. Símtalið
hófst eins og svo mörg önnur við
mig þegar honum var mikið niðri
fyrir: „Jæja, Finnur Ingólfsson,
nú er ekki tíminn til að rífast og
skammast, nú þarf að byggja
unga manninn upp, nú þarf nær-
gætni og kærleika. Ég fer í Vest-
urkot í fyrramálið og við Þórar-
inn spjöllum saman. Skipt þú þér
ekkert af þessu.“ Árangurinn
varð einstakur.
Komið er að kveðjustund.
Samleið góð vörðuð mörgum og
góðum minningum er þökkuð
heilshugar í dag. Við Kristín
sendum Svönu og börnunum,
Tove og systkinum Einars okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Einars Øders
Magnússonar.
Kristín og Finnur Ingólfsson.
Við brottför þína brugðu fjöllin lit,
og blámi himins varð að mistri gráu.“
(HP)
Þegar Einar Øder er horfinn á
braut langt fyrir aldur fram er
dauft í sveitum og sorgarskýin
umlykja ástvini hans og stóran
vinahóp. Öflugur leiðtogi og
brautryðjandi er horfinn af vett-
vangi, rjóðrið er stórt sem nú
stendur autt í mannhafi hesta-
mennskunnar. Einar kynntist því
barn að aldri að: „Maður og hest-
ur, þeir eru eitt, fyrir utan hinn
skammsýna, markaða baug.“
Hann varð strax hugfanginn af
hestamennskunni og nam hana af
sínum góða föður Magnúsi Há-
konarsyni og „gömlu mönnun-
um“ í hesthúsunum á Selfossi. En
Einar lét þar ekki staðar numið,
hann fór í víking til að leita sér
fræðslu og enn frekari þekkingar
í reiðmennsku heima og erlendis,
hann nam búfræði í Noregi. Það
lifnaði yfir minni gömlu sveit þeg-
ar það spurðist út að þau Svan-
hvít væru búin að kaupa Halakot-
ið og ætluðu að reisa þar
hrossabúgarð. En þaðan heyrðist
oft hófadynur í minni æsku þegar
Kristinn Helgason, frægur garp-
ur, þandi gæðinga sína. Ungu
hjónin stóðu við fyrirheit sín og
byggðu jörðina upp með glæsi-
brag og stunduðu þar alvöru
hrossabúskap. Einar gerðist
reiðkennari og einn fyrsti alvöru
hrossabóndinn hér á landi með
búgarð að erlendri fyrirmynd.
En starfið var margþætt, bæði að
rækta afbragðshross og temja en
ekki síður að vera kennari á lífs-
ins braut þar sem hann leiddi
unga og aldna hér og erlendis inn
á vettvang hestamennskunnar.
Einar Øder var þekktur og vin-
sæll reiðkennari meðal Íslands-
hestamanna um alla Evrópu. Ég
heimsótti Einar rétt fyrir jólin á
sjúkrabeðinn, hann var að vanda
glaður og reifur og stýrði um-
ræðuefninu. Hann tók að segja
mér frá markaðsstarfi þeirra
hjóna í Frakklandi og fór hann á
slíkt flug um frönsku þjóðina og
aldagróna reiðhefð og að þarna
ætti íslenski hesturinn að vinna
sér lönd og vini. Á þessari stundu
skynjaði ég best hver var lykill-
inn að árangri Einars, hann starf-
aði samkvæmt lífshugsjóninni að
lifa hvern dag eins og hann væri
sá síðasti en gera um leið áætl-
anir til næstu tíu ára. Ég varð
hrærður yfir viljastyrk hins veika
manns sem enn hélt á öflugu tíu
ára plani sem nú verður annarra
að fylgja eftir. Ég átti þess kost
að vera með Einari bæði hér
heima á Landsmótum og á heims-
leikum úti, hann var sagnamaður
og geislaði af honum á góðri
stund. Marga sigra vann hann á
gæðingum sínum, enginn gleymir
Glóðafeyki og Einari eða Júní
sem bar hann fyrst til stórra
sigra. Hann var oft í hlutverki
liðsstjóra og einvalds en kunni
hina fornu speki að „mýktin sigr-
ar hörkuna,“ og hélt af umhyggju
utan um hópinn sinn eins og fjöl-
skyldu, var bæði hlýr og strang-
ur. Landssamband hestamanna
heiðraði Einar á dögunum með
gullmerki sínu og þeirri umsögn
sem segir allt um hæfileika hans
og mannkosti: „Það sem skapar
afreksmann eins og Einar, sem
einnig nýtur virðingar sem per-
sóna, er næmni, auðmýkt og sýn
á verkefni hestamennskunnar og
vilji til að miðla af jákvæðni og
ástríðu.“ Einar Øder er kvaddur
með virðingu og þökk, hann skil-
ur eftir sig sjóð sagna og minn-
inga, en verk leiðtogans lifa í fág-
uðu fólki sem nam fræðin við kné
meistarans og hlýðir nú kalli
læriföðurins: „Lát hann stökkva,
svo draumar þíns hjarta rætist.“
Blessuð sé minning Einars Ød-
ers Magnússonar.
Guðni Ágústsson.
Við vorum ungir drengir hér á
Selfossi, ég og Einar vinur minn,
lékum okkur í drullupollunum og
báðir höfðum við yndi af hestum.
Magnús, faðir Einars, og Gummi
í Kílhrauni, móðurbróðir minn,
voru miklir vinir. Þannig kynnt-
umst við í gegnum þá vinina.
Áhugamálin okkar lágu saman í
hestamennsku. Einar átti Blesa
og ég átti Draum.Við þeystum
hér í pollunum um götur Selfoss,
aðeins ein gata þá malbikuð. Síð-
ar var stofnuð íþróttadeild
Sleipnis og við kepptum og þann-
ig vildi til að við vorum alltaf í
fremstu víglínu, fyrst í unglinga-
deild og síðar í fullorðinsflokki.
Einar náði því að verða heims-
meistari og ég að verða íslands-
meistari í 150 metra skeiði á Dag-
fara frá Hvassafelli í Eyjafirði.
Einar var vinur vina sinna, ég
held að allir séu sammála um það
sem hann þekktu. Allavega var
hann vinur minn. Síðast þegar ég
hitti Einar þá sagði hann mér frá
sjúkdómi sínum. Mig tók það
sárt, en hann brosti, tók utan um
mig og sagði: „Við förum allir ein-
hvern tíma.“
Takk fyrir samfylgdina í gegn-
um lífið. Einhvern tíma hittumst
við aftur, þá leggjum við á og ríð-
um um grænar grundir eilífðar,
þar sem allt fyllist af hjartahlýju
og kærleika.
Þinn vinur,
Jóhann Björn Guðmundsson
(Jói B.)
Fallinn er frá, langt um aldur
fram, Einar Øder Magnússon,
reiðkennari, tamningamaður og
hrossaræktandi. Mér er í fersku
minni þegar ég sá Einar fyrst.
Árið 1993 var keppt í nýrri grein,
gæðingafimi, á fjórðungsmóti á
Vindheimamelum. Einar bar þar
sigur úr býtum á gæðingi sínum
Oddi frá Selfossi. Þetta var tíma-
mótasýning að fylgjast með fyrir
mig unglinginn og algjörlega
greypt í hugann. Einar sýndi Odd
á opnu svæði og hesturinn fór fús
og frjáls hverja þá leið sem knap-
inn beitti honum. Upp frá þeim
degi var Einar mér fyrirmynd.
Síðastliðin 15 ár hafa leiðir
okkar oft legið saman í leik og
starfi. Einu sinni hittumst við
förnum vegi í verslunarmiðstöð í
Reykjavík skömmu fyrir jól. Þar
var ég að vandræðast með að
finna jólagjöf handa konunni
minni. Ég bað Einar í hálfkær-
ingi um aðstoð og honum fannst
það ekki nema sjálfsagt og í sam-
einingu völdum við fallegan
hring. Einar var einstaklega
hjálpsamur og greiðvikinn, tilbú-
inn að hjálpa öðrum ef hann
mögulega gat með hvað eina.
Einar var glaðsinna, hvers
manns hugljúfi og naut lífsins.
Hann var mikill húmoristi og
sögumaður sem kunni vel þá list
að segja frá. Hann var bráð-
greindur og mikill hugsuður sem
náði sér oft á flug í heimspeki-
legum og djúpum pælingum um
reiðlistina. Ég minnist sérstak-
lega námskeiðs sem við sátum
saman á Hvanneyri fyrir ekki svo
löngu. Þar voru teknar djúpar
umræður um lífið og tilveruna,
hesta og reiðmennsku sem er
sama og lífið sjálft fyrir okkur
hestamennina.
Einar starfaði við reiðkennslu í
þrjá áratugi, hér heima og þó enn
meira erlendis. Hann var alls
Einar Øder
Magnússon