Morgunblaðið - 17.04.2015, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. APRÍL 2015
✝ Sigurveig AnnaStefánsdóttir
fæddist í Ólafsfirði
15. maí 1930. Hún
lést lést á dvalar-
heimilinu Horn-
brekku 8. apríl
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jónína
Kristín Gíslasdóttir
húsmóðir, f. 24.8.
1895, d. 3.12. 1979,
og Stefán Hafliði Steingrímsson
verkamaður, f. 9.5. 1892, d. 19.2.
1972. Sigurveig var áttunda í röð
tíu systkina. Látin eru Gíslína
Kristín, Kristinn Eiríkur, Ólafur
Steingrímsson, Guðlaug Krist-
björg, Sigurjón Þór og Þorfinna.
Eftirlifandi systkini eru Jón-
mundur, Sigþór Magnús og Mar-
grét Sigurhelga.
Sigurveig giftist 31. desember
1952 Gísla M. Gíslasyni, skip-
stjóra og netagerðarmanni. Gísli
fæddist á Hofsósi 27. mars 1924.
Björn Valur, f. 20. september
1959, kvæntur Þuríði Lilju Ró-
senbergsdóttur, f. 12. ágúst
1961. Börn þeirra eru Sigurveig
Petra, Berglind Harpa og Katla
Hrund. Fyrir átti Björn Valur
soninn Björgvin Davíð, f. 17.
október 1976, d. 5. september
1992. Kristín Jónína, f. 25. júní
1965, gift Steingrími Bjarna Er-
lingssyni, f. 15. janúar 1970.
Dætur þeirra eru Soffía og
Edda. Sigurveig á sautján barna-
barnabörn og eitt barnabarna-
barnabarn. Sigurveig sinnti hús-
móðurstörfum meðan börnin
uxu úr grasi ásamt ígripavinnu
úti við. Árið 1978 fór hún að
vinna í afleysingum á leikskól-
anum Leikhólar í Ólafsfirði en
fór svo fljótlega í fast starf og
vann þar til maíloka árið 1997 er
hún lét af störfum, þá 67 ára
gömul. Sigurveig og Gísli stofn-
uðu haustið 1973 ásamt tvennum
öðrum hjónum í Ólafsfirði hluta-
félagið Kristbjörgu hf. fyrst sem
útgerðarfélag en síðar netagerð.
Sigurveig var búsett á Dval-
arheimilinu Hornbrekku í Ólafs-
firði frá árinu 2009.
Útför Sigurveigar fer fram
frá Ólafsfjarðarkirkju í dag, 17.
apríl 2015, kl. 14.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Horn-
brekku í Ólafsfirði
27. september 2009.
Foreldrar hans
voru Björg Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 21. júní
1891, d. 12. desem-
ber 1981, og Gísli
Magnús Gíslason
sjómaður, f. 8. júní
1888, d. 16. júní
1941.
Gísli og Sigurveig bjuggu all-
an sinn búskap í Ólafsfirði,
lengst af á Gunnólfsgötu 8. Börn
þeirra eru Aðalsteinn Stefán, f.
27. janúar 1951, í sambúð með
Júlíu Vorontsova, f. 7. september
1974. Börn Aðalsteins eru Gísli,
Stefán Hafliði og uppeldisbörn
Finnur Birgir og Vala Björk.
Gísli, f. 23. ágúst 1953, kvæntur
Önnu Einarsdóttur, f. 21. mars
1964. Börn Gísla eru Íris, Hilda
Jana, Gísli Tryggvi og Dagur.
Elsku mamma, takk fyrir alla
þá góðmennsku, hlýju og um-
hyggju sem þú sýndir mér og
mínum á meðan þín naut við.
Minning þín mun lifa lengi í
hugum okkar allra og sérstak-
lega í hugum ömmustelpnanna
þinna, Soffíu og Eddu, sem þótti
svo óendanlega mikið vænt um
þig.
Mamma, þú ert hetjan mín.
Þú fegrar og þú fræðir.
Þú gefur mér og græðir.
Er finn ég þessa ást
þá þurrkar þú tárin sem meǵekki
sjást.
Mamma, ég sakna þín.
Mamma þú ert hetjan mín.
Þú elskar og þú nærir.
Þú kyssir mig og klæðir.
Ef brotin er ég þú gerir allt gott.
Með brosi þú sorg minni bægir á
brott.
Mamma, ég sakna þín.
Ég finn þig hjá mér hvar sem er.
Alls staðar og hvergi – þú ert hér.
Þú mér brosir mót,
ég finn þín blíðuhót.
Alvitur á allan hátt
þó lífið dragi úr þér mátt.
Við Guð og menn þú sofnar sátt.
Þú vakir líka er ég sef.
Að nóttu og degi – þig ég hef.
Þú berð ætíð höfuð hátt,
veist svo margt en segir fátt.
Gleður mig með koss á kinn.
Mér finnst ég finna faðminn þinn
og englar strjúki vanga minn.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Þinn vinur og dóttir,
Kristín (Stína).
Mamma.
Hvað er fyrsta orðið sem mér
dettur í hug þegar ég hugsa um
hana mömmu mína ?
Góð – já hún var góð kona.
Góðmennska hennar var eigin-
lega ótamin. Hún vildi allt fyrir
alla gera og mátti ekkert aumt
sjá. Vildi alltaf hjálpa og krafð-
ist einskis í staðinn.
Og á Gunnólfsgötu 8 var ilm-
andi matarlykt alla daga sem
streymdi út um dyr og glugga.
Verið að steikja kleinur eða
soðið brauð og lummur eða baka
kökur og guðdómlegar tertur.
Og maturinn hennar mömmu,
lambalærið og sósan eins og frá
öðrum heimi.
Hjá mömmu var alltaf svo
hreint og fínt, samt var eins og
hlutirnir gerðust bara af sjálfu
sér, maður tók varla eftir því að
hún væri að gera eitthvað. Mað-
ur bara henti sokkunum út í loft-
ið og Bingó – næsta dag voru
þeir hreinir og samanbrotnir
inni í skáp !
Æska umvafinn ást, um-
hyggju og væntumþykju sem
flæddi úr lindum sem virtust
ótæmandi.
Sú æska var sko góð.
En hlutirnir gerðust ekki af
sjálfu sér. Eitt man ég aldrei
eftir að hafa séð mömmu gera.
Ég sá hana aldrei liggja upp í
sófa og slappa af !
Þegar hún slappaði af, þá var
það kannski yfir útvarpsleikriti
eða sögu, og þá var hún að
sauma út á meðan og ég sat þétt
upp við hana og fylgdist með
henni um leið og lokaþátturinn
af útvarpsleikritinu„Hulin
hönd“ með sínum óhuggulegu
hljóðum var í gangi. Þá var gott
að vera nálægt henni mömmu.
Pabbi var náttúrulega mikið á
sjónum þegar ég var lítill. Það
kom því í hlut mömmu að hugsa
um okkur þrjá strákana og syst-
ur okkar.
Mamma var mikið náttúru-
barn – ein mesta berjatínslu-
kona landsins leyfi ég mér að
fullyrða, alla ævi. Og berin voru
nýtt. Bláberjasulta, berjasaft,
ber og rjómi – berjadagar,
berjaveisla.
Öll ber handtínd. Ber tínd
með berjatínu voru ekki alvöru
ber.
Mamma og pabbi voru mjög
samrýmd og samstíga.
Mamma var ekki pólitísk
nema ef það að vera annt um
landið sitt og náttúru er pólitík,
þá var hún pólitísk í þeim skiln-
ingi.
Mamma var ekki hrifin af
byggingu Kárahnjúkavirkjunar
á sínum tíma.
Mikil mótmæli voru um land
allt vegna þessara fyrirhuguðu
framkvæmda.
Eitt af því sem var skipulagt,
var að í hverjum bæ á Íslandi
skyldi efnt til mótmælagöngu
vegna Kárahnjúkavirkjunar.
Þetta átti að gerast ákveðinn
dag á tilteknum tíma.
Á Ólafsfirði stóð ekkert slíkt
til. Mamma fór því ein í falleg-
ustu mótmælagöngu sögunnar,
eins og ég kalla hana.
Hún var þá orðin 75 ára. Úti
var kalt og hálka. Pabbi, sem ég
held að hafi nú ekkert haft á
móti byggingu Kárahnjúka-
virkjunar, sagði þá við hana; Þú
ferð ekki ein út að ganga í þess-
ari hálku.
Hann leiddi því mömmu úti í
hálkunni og kuldanum í minnstu
en fallegustu mótmælagöngu
sögunnar.
Þessi litla saga af þeim sýnir
mér í senn náttúrubarnið
mömmu og væntumþykju og ást
þeirra pabba og mömmu út lífið.
Góð – var orðið sem mér datt
fyrst í hug þegar ég settist niður
og setti þessar minningar mínar
á blað.
Hún var alltaf góð við mig og
Önnu, konuna mína.
Hún var góð við börnin mín
og barnabörnin.
Hún var bara svo gefandi og
góð sál.
Ég er henni ævarandi þakk-
látur fyrir það.
Gísli.
Í dag verður til grafar borin
elskuleg tengdamóðir mín, Sig-
urveig Anna Stefánsdóttir. Ég
kom fyrst á heimili tengdafor-
eldra minna, Sigurveigar og
Gísla, þá næstum barn að aldri.
Það verður mér alltaf minnis-
stætt hvað þau tóku bæði vel á
móti mér, borgarbarninu og
sýndu mér mikinn hlýhug og
væntumþykju eins og þau áttu
síðan eftir að gera alla tíð. Gísli
tengdafaðir minn lést haustið
2009 og reyndist það Sigurveigu
þungbær missir enda höfðu þau
varið ævinni saman í nærri sex-
tíu ár í farsælu hjónabandi. Þeg-
ar maður veltir fyrir sér lífinu,
tilgangi þess og þeim áhrifum
sem við höfum á þá sem verða á
vegi okkar er ekki annað hægt
en að fyllast auðmýkt og þakk-
læti þegar maður hugsar til
tengdamóður minnar. Hún var
góð manneskja í alla staði, hlý
og elskuleg við alla sem hún um-
gekkst. Aldrei man ég til þess að
hafa heyrt hana tala illa um
nokkurn mann og ekki veit ég til
þess að nokkur maður hafi
nokkuð illt um hana sagt. Sig-
urveig var kona sem gaf alltaf
meira af sér en hún þáði.
Tengdaforeldrar mínir reyndust
mér og fjölskyldu minni ævin-
lega vel, bæði tvö. Þau kenndu
mér að það er ekki alltaf spurn-
ingin um að gera sem skiptir
máli – heldur frekar að vera. Við
vorum nábúar í aldarfjórðung
og nutum saman allra stórhá-
tíða, jóla, páska, afmæla og við
fögnuðum saman tímamótum í
lífi hvert annars. Það er margs
að minnast frá þeim tíma, ekki
síst fyrir dætur mínar sem voru
svo heppnar að alast upp við
hliðina á ömmu sinni og afa.
Ófáar ferðir voru Sigurveig
og Gísli búin að taka mig og
stelpurnar mínar með til berja
og í veiðiferðir og eigum við
margar góðar minningar frá
þeim ferðum. Það er sárt að
kveðja ástvini sína en um leið
eru það forréttindi að hafa feng-
ið að vera samferða tengdafor-
eldrum mínum. Fyrir það verð
ég ævinlega þakklát.
Ég votta börnum og öðrum
aðstandendum innilegustu sam-
úð mína vegna fráfalls Sigur-
veigar og kveð tengdamóður
mína með þakklæti í huga fyrir
samfylgdina og það sem hún var
mér og minni fjölskyldu.
Þuríður Lilja
Rósenbergsdóttir.
Mér fannst alltaf svo gott að
heimsækja ömmu og afa í Gunn-
ólfsgötuna og stundirnar sem ég
eyddi uppi á lofti voru ófáar,
ýmist að leika með gamalt dót
eða í feluleik því það var svo
mikið af góðum felustöðum
heima hjá ömmu og afa. Best
var þó þegar ég fékk að gista en
þá byggðum við afi risastórar
spilaborgir í stiganum og við
amma spiluðum rommý. Svo
fékk ég líka að vaka frameftir og
kúra upp í.
Nánast á hverju sumri fórum
við með ömmu og afa í berjamó.
Við systurnar tíndum nú ekki
mikið af berjum sjálfar en öf-
unduðum ömmu alltaf af því að
verða berjablá á fingrunum. Við
reyndum að kremja ber á milli
fingranna til þess að verða bláar
eins og amma en skildum ekki
hvers vegna liturinn tolldi ekki
á.
Það var ekki fyrr en nokkrum
árum seinna sem við uppgötv-
uðum að það dugar ekki að
kremja berin til að verða berja-
blár, maður þarf að tína þau.
Amma mín var algjör snill-
ingur. Hún bakaði heimsins
bestu kökur, tíndi mest af öllum
í berjamó og svo var hún svaka-
lega barngóð, enda vann hún
lengi á leikskóla og vissi hvernig
átti að heilla börnin upp úr
skónum.
Stelpan mín hlakkaði alltaf til
að heimsækja langömmu sína og
mér fannst líka alltaf gott að
heimsækja ömmu og ég sakna
hennar mikið.
Ég er svo heppin að hafa átt
svona yndislega ömmu og þakk-
lát fyrir að stelpan mín hafi
fengið að kynnast henni.
Minningar mínar eru milljóna virði
man ég að kúra hjá ömmu sín
og þeytast með henni um fjalllendi og
firði
í rósrauðum bjarma lifir minningin
þín.
Berglind Harpa
Björnsdóttir.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson)
Í dag kveðjum við mæta
konu, Sigurveigu systur mína.
Hún var sex árum eldri en ég og
því stóra systir sem passaði
ávallt vel upp á litlu systur sína.
Þegar ég hóf minn búskap og
flutti á Siglufjörð og hélt mín
fyrstu jól, gat hún ekki hugsað
sér að það væri ekkert laufa-
brauð á borðum hjá mér og
sendi því vænan stafla af kúm-
enkökum til mín. Þetta gerði
hún ekki aðeins þessi jól heldur
hver jól á meðan heilsa hennar
leyfði laufabrauðsbakstur. Inn á
heimili hennar voru allir ætíð
velkomnir og enginn fór þaðan
svangur.
Þegar mamma og pabbi
hættu búskap fluttu þau til Sig-
urveigar og Gísla á Gunnólfs-
götu 8 og dvöldu þar til æviloka.
Mig langar að þakka fyrir það
góða atlæti sem þau hlutu þar
og einnig þakka ég fyrir allt sem
Sigurveig var mér og fjölskyldu
minni. Samverustundirnar voru
margar og góðar. Ógleymanleg
voru ferðalög okkar systkinanna
á sumrin, þá var mikið spjallað,
hlegið, dansað og sungið. Við
fórum saman í eina sólarlanda-
ferð þar sem okkur systrum
tókst að týna Óla bróður en það
var vegna þess að hann var
heldur fljótari í förum en við.
Alla, Gilla, Bjössa, Stínu og
fjölskyldum þeirra sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Kæra systir, hittumst að leiðar-
lokum,
þín systir
Helga.
Sigurveig Anna
Stefánsdóttir
✝ Sigríður Krist-insdóttir
fæddist í Reykja-
vík 11. nóvember
1947. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 6. apr-
íl 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Bryndís Emils-
dóttir, fædd á
Eskifirði 31. októ-
ber 1928, látin 6. september
2002, og Lýður Kristinn Jóns-
son, fæddur í Reykjavík 13.
mars 1924, látinn 5. september
1975.
Sigríður var alin upp á
Grettisgötu 73 ásamt sex
systkinum.
Eiginmaður Sigríðar er Sig-
urður Kristinsson,
fæddur 21. desem-
ber 1939.
Barn þeirra er
Kristjana Bjarkl-
ind Sigurðar-
dóttir, fædd 25.
júlí 1986.
Börn Sigríðar
frá fyrra hjóna-
bandi eru Brynjar
Gylfason, fæddur
25. september
1965, Guðbjörg Ása Gylfadótt-
ir, fædd 30. október 1967,
Ágúst Þór Gylfason, fæddur 1.
ágúst 1971. Sigríður á 10
barnabörn og 2 barna-
barnabörn.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 17. apríl
2015, kl. 15.
Fallin er frá ástkær tengda-
móðir mín aðeins 67 ára að
aldri eftir erfiða veikindabar-
áttu og hvíldin eilífa tekin við.
Sirrý eins og hún var alltaf
kölluð var yndisleg manneskja
falleg jafnt að innan sem utan
alltaf svo jákvæð og stutt í
grínið, alveg fram á hinstu
stund.
Óskaplega þótti mér vænt
um þegar þú heimsóttir okkur
til Bergen, þá var margt brall-
að með okkur og barnabörn-
unum sem elskuðu þig og dýrk-
uðu út af lífinu. Við gátum
spjallað endalaust um allt milli
himins og jarðar og ferðuðumst
saman þetta sumar um Noreg.
Ógleymanleg eru glæsileg jóla-
boðin þín og Sigga sem þú
máttir ekki heyra minnst á að
yrði sleppt þrátt fyrir veikindin
þín.
Krafturinn og baráttuvilji
sem þú sýndir er okkur öllum
lærdómsríkur og til eftir-
breytni.
Hjá mér situr eftir minning-
in um hjartahlýja og góða konu
sem lýsti upp umhverfi sitt með
nærveru sinni. Arfleið þín eru
vel gerð börn og barnabörn
sem þú varst stolt af og munu
þau halda minningu þinni á
lofti um ókomna tíð.
Söknuðurinn er óbærilegur
og missirinn mikill en samt sem
áður er léttir innra með okkur
því nú þarft þú ekki að þjást
lengur.
Elsku Siggi, börn og barna-
börn ég bið góðan Guð að
styrkja ykkur á þessum sorg-
artímum.
Svo viðkvæmt er lífið sem
vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann
allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla
stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu gengin á guðanna fund,
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingr. frá Grímsstöðum.)
Þín tengdadóttir
Ása.
Þann 6. apríl kvaddi yndis-
lega amma okkar þennan
grimma heim eftir baráttu við
krabbamein.
Sterkari og ákveðnari mann-
eskju var ekki hægt að finna og
þrátt fyrir veikindin var alltaf
stutt í brandarana og aldrei
vantaði góða húmorinn.
Glæsilegri kona var vand-
fundin þó víða væri leitað, þú
varst og munt alltaf verða hetj-
an okkar í einu og öllu.
Þetta er búið að vera erfitt
en við vitum að nú ertu komin á
betri stað.
Þú munt alltaf eiga stað í
hjarta okkar, elsku amma okk-
ar.
Hvíl í friði, við elskum þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín ömmubörn,
Lovísa Rut, Daníel Þór
og Hildur Lilja.
Upprisa Jesú var ofarlega í
huga annan í páskum þegar við
fengum fréttirnar um að hún
systir okkar væri látin. Hún
hafði barist hetjulega við
krabbamein í fimm ár þó með
bjartsýnishléum á milli.
Sirrý, elsta systir okkar, var
mikill persónuleiki sem gott
var að heimsækja og hafði hún
einstaklega góða nærveru.
Við minnumst gömlu dag-
anna þegar við systkinin bjugg-
um enn í foreldrahúsum. Þar
var mikið hlegið og sungið og
spilaði Sirrý undir á gítar af
mikilli snilld en hún var mjög
lagin við að pikka upp gítar-
gripin við lögin í söngheftinu
„30 nýjustu danslagatextarnir“
en þessi sönghefti komu út einu
sinni í mánuði og fengust í
sjoppunni á horninu. Við þessa
iðju gátum við eytt heilum
laugardegi og eftir hvert lag
heyrðist í mömmu raulandi við
eldhúsvaskinn, stef úr nýloknu
sönglagi.
Sirrý byrjaði ung að búa.
Hún eignaðist fjögur börn, þrjú
með fyrrverandi eiginmanni
sínum og eitt með Sigga núver-
anda eiginmanni sem horfir á
eftir kærum vini og samferða-
konu með söknuði í hjarta.
Sameiginlegt áhugamál þeirra
var tónlist en bæði höfðu þau
mjög gaman af söng og litaðist
heimilislífið af gítarspili, söng
og gleði.
Fjölskylda Sirrýjar og Sigga
er orðin stór, samtals eiga þau
átta börn en þegar allt er talið
er hópurinn hátt á fimmta tug.
Með tár á hvarmi kveðjum
við systur okkar með miklum
söknuði.
Það er erfitt að skilja brott-
för hennar svo fljótt en við vit-
um að foreldrar okkar taka vel
á móti henni og saman hafa þau
góða yfirsýn yfir stóra hópinn
sinn.
Elsku Sirrý,
Þar sem eg návist þína finn,
þar á andinn heima.
Gegnum heiðinn huga minn
heitar bænir streyma.
Svo er hann fagur, söngur þinn,
að sorginni má gleyma.
(Davíð Stef.)
Hvíl í friði, kæra systir.
Systkinin Grettisgötu,
Laufey, Valdís, Sigrún,
Hulda, Jón Emil
og Bryndís.
Sigríður
Kristinsdóttir