Morgunblaðið - Sunnudagur - 12.04.2015, Blaðsíða 57

12.4. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 57
Hvert liggur leiðin? er heiti
sýningar Katrínar Matt-
híasdóttur sem verður
opnuð í Gerðubergi í dag,
laugardag, klukkan 14. Inntak sýning-
arinnar er ásjóna barnsins í við-
sjárverðum heimi.
2
Hin alþjóðlega myndlist-
arhátíð Sequences VII
stendur yfir þessa dagana á
ellefu opinberum sýningar-
stöðum, flestum í Reykjavík en einnig
í Skaftfelli á Seyðisfirði. Lögð er
áhersla á tímatengda myndlist og er
ástæða til að hvetja fólk til að kynna
sér áhugaverð verkin sem sýnd eru.
4
Hljómsveitin Ojba Rasta
heldur vorblót á veitinga-
staðnum Húrra í miðborginni
á laugardagskvöld, kl. 21.
Góðir gestir úr öðrum sveitum stíga
á svið, hljómsveitin Geimfarar hitar
upp og Hilmar Örn Hilmarsson alls-
herjargoði heldur tölu.
5
Þórey Eyþórs opnar í dag,
laugardag, klukkan 15 í Gall-
eríi Vest, Hagamel 67, sýn-
inguna „Nytjalist í vefnaði“.
Sýningin samanstendur af allflestum
vefnaðaráferðum í flatvefnaði, sem
tengjast nytjalist. Þórey lauk námi frá
Handíða- og myndlistarskóla Íslands
1965 og fagnar 50 ára afmæli sem
vefnaðarkennari með sýningunni.
3
Hin athyglisverða stutt- og
heimildamyndahátíð Shorts
& Docs hófst í Bíó Paradís í
vikunni. Sýndar eru margar
áhugaverðar kvikmyndir af ólíku tagi
og ættu allir áhugamenn um miðilinn
að finna þar eitthvað forvitnilegt.
MÆLT MEÐ
1
an lá leiðin til Oxford og myndlistarnemarnir
á þriðja ári, sem við á fyrsta árinu litum upp
til, voru þá að gera gríðarstór málverk, sem
þeir gátu örugglega ekki tekið úr vinnustof-
unum! En útskriftarsýningin mín þar sam-
anstóð af 36 agnarsmáum málverkum á við-
arplötur í innsetningu sem ég gerði, sem var
einskonar skopstæling á afar kvenlegu
boudoir.
Allnokkru síðan fór ég í Goldsmiths og fór
að vinna að hljóðinnsetningum og gekk vel
með þær. Dæmi um það er hér,“ segir hún,
gengur að einum veggnum þar sem hangir
svört handtaska, stingur hendinni niður í
hana og kveikir á segulbandstæki með dæg-
urlagi frá þeim tíma. „Mér fannst áhugavert
að vinna með tónlist frá þeim tíma þegar við
vorum að vaxa úr grasi, tónlist sem var hluti
af sjálfsmynd okkar. Ég gerði þessar töskur,
með segulböndum í, og sýndi þær í eins kon-
ar stillönsum með diskóljósum.“
Hún slekkur á laginu sem hefur glumið í
vinnustofunni. „Ég var líka að gera húsgögn
sem virkuðu ekki, þess háttar verk, en byrj-
aði loks að mála að nýju. Ég var þá í fullri
vinnu við kennslu og vann að verkunum mín-
um á kvöldin, af miklu kappi, og það endaði
með því að ég ofkeyrði mig. Féll bara niður
og nágranni minn hringdi á sjúkrabíl. Þegar
verið var að aka mér á sjúkrahúsið, og búið
að setja súrefnisgrímu yfir vit mér, þá
heyrði ég sjúkraflutningamennina segja:
Þetta er listnemi og hún hefur tekið inn of
mikið af eiturlyfjum! Ég reyndi að taka af
mér grímuna og útskýra fyrir þeim að ég
hefði verið að kenna allan daginn.“ Louise
hlær.
„En þarna ákvað ég að hvíla mig á kröfum
og hefðum olíumálverksins og færði mig yfir
í vatnslitinn.
Mér fannst olíumálverkið vera staðnað og
ég að auki leggja alltof mikla áherslu á ferl-
ið. Það var ekki áhugavert fyrir mig lengur.
Of mikil saga. Ég gekk inn í myndlistar-
verslun, sá þennan stóra vatnslitapappír,
rúllaði nokkrum örkum upp, fór með þær í
vinnustofuna og sá að með þessu gæti mál-
verk orðið lifandi fyrir mér að nýju.“
Finnur andlit í tímaritum
Samhliða því að vinna að þessum stóru
vatnslitaverkum á síðustu árum hefur Louise
unnið að klippiverkum, sem hún hefur aðeins
sýnt í London, og áhugaverðum filtverkum
sem sum eru viðbrögð við íslenskri náttúru.
Hún segist hafa sýnt talsvert af þeim og það
séu tímafrek verk.
„Vatnslitamyndirnar eru hins vegar ekki
tímafrekar en byggjast á galdri augnabliks-
ins,“ segir hún. Byggir hún myndirnar á
ákveðnum andlitum, á fyrirmyndum?
„Mér hefur ekki tekist að flýja ritúal sköp-
unarferlisins. Ég vildi losna undan ferli olíu-
málverksins en nú er ferlið þannig að ég sit
hér á vinnustofunni um tíma og kem mér í
réttu stemninguma – í London las ég alltaf
sögu um Sherlock Holmes í svona hálftíma
áður en ég byrjaði að mála. En nú þarf ég
að vinna hraðar og fletti gegnum Vogue-
tímarit.“ Hún brosir. Þaðan koma andlitin.
„Já, ég finn andlit í tímaritunum. Þau eru
aldrei eins, þótt þau séu það í grunninn,
þetta eru ákveðnar ímyndir og þegar ég
skapa málverkin koma stemningin í þeim og
tilfinningarnar til mín. Ég er spennt að sjá
hvað ég kemst langt með þessa svipi og tján-
inguna sem birtist í þeim.
Pappírsarkirnar liggja á gólfinu og ég nota
þessa stóru pensla sem þú sérð hér – þótt
það hljómi eflaust furðulega þá eru bestu
penslarnir í þetta grillpenslar. Ég hef keypt
marga dýra pensla í myndlistarverslunum en
grillpenslarnir standa fyrir sínu. Ég er með
stóra vatnsdalla hjá mér og það er í raun
heilmikill performans þegar ég geri þessar
myndir. En enginn hefur fengið að sjá mig
mála þær. Ég myndi aldrei koma með síma
hingað inn og það má ekki trufla mig þegar
ég vinn að þessum myndum, þá eru þær
ónýtar. Þetta eru því sjálfselskt ferli en mik-
ilvægt fyrir mig.“
Louise segir að sum verk máli hún hratt,
önnur taka lengri tíma en ólíkt olíuverkum,
sem hægt er að byggja upp á löngum tíma,
eru vatnslitir list augnabliksins.
„Ég horfi á andlitin í tímaritunum en er
alls ekki að reyna að skapa portrett. Ég hef
ekki áhuga á því. Ég er að horfa á draumsýn
eða tjáningu.“
En hvers vegna bara konur?
Í leikskólanum var ég að sýna börnunum
verk eftir Louisu Matthíasdóttur og þau
voru að gera verk í hennar anda og þau sáu
að hún málar oft myndir af konum. Stelp-
unum fannst það eðlilegt því hún væri kona!
Þær sögðust líka vilja gera myndir af öðrum
stelpum. Þannig er það, við viljum mála það
sem við þekkjum. Ég hef aldrei málað mynd-
ir af mönnum,“ segir hún og hlær.
„Þetta eru ákveðnar ímyndir og þegar ég
skapa málverkin koma stemningin í þeim
og tilfinningarnar til mín. Ég er spennt að
sjá hvað ég kemst langt með þessa svipi
og tjáninguna sem birtist í þeim,“ segir
Louise Harris um stór vatnslitaverkin.
Morgunblaðið/Einar Falur
* „Fyrsta kennslustarfiðmitt á Englandi varmeð börnum sem höfðu
alist upp við mikinn skort
og ég gat strax séð hvað
ég gat haft mikil og jákvæð
áhrif í kennslunni.“