Reykjalundur - 01.06.1968, Blaðsíða 37

HULDUKONUR FRAKKLANDS
Framhald aj bls. 23.
Síðan komu veikindi, skortur, og seinast þurfa-
mannahæli . . . Svona fórst Frakklandi við huldu-
konur sínar. Það hefndi sín. - Já, já, hlæið þið
vesalingar. En gáið þið samt að, hvernig þessu
landi hefur farnazt eftir að allar huldukonur
þess voru á burt. Hafa ekki þessir vesalings
bændur látið sér sæma að opna fyrir Þjóðverj-
um forðabúr sín, og vísa þeim til vegar um
landið. Sko! Það er búið að venja Nonna af
allri hjátrú, en hann trúir ekki á föðurlandið
heldur. Æ, ef við hefðum allar verið á lífi, þegar
þeir kemu, mundi enginn þeirra hafa sloppið
lifandi út úr landinu. Við hefðum gert þeim
vegvillur og tælt þá út í ófærur með villiljósum.
í allar þær lindir, sem bera nafn okkar, hefðum
við sett eiturbrugg til að gera þá vitlausa, og
við hefðum sezt saman í hvirfingu í tunglsljósi
til þess að gera þeim galdur, svo þeir rötuðu
ekki neitt, heldur villtust út í fen og flóa, og
villt svo fyrir þeim í kjarri og runnum, djúpt
inni í skógunum, þar sem þeir voru að laumast,
að litlu kattaraugun í Fon Moltke hefðu alls
ekkert getað ratað. í fylgd með okkur hefðu
hermenn okkar sótt fram. Ur stóru blómunum í
tjörnunum ckkar hefðum við unnið græðijurtir
til að bera á sár þeirra, úr spuna Maríu Meyjar,
sárabindi. Og á vígvellinum hefði hver særður
hermaður séð með hálfluktum augum, hvar
huldukona sveitar hans laut niður að honum til
að benda honum á fylgsni, og á undankomuleið.
Svona er stríð háð fyrir föðurlandið, heilagt
stríð. En, ó, vei! í því landi og fyrir þá þjóð,
sem engar álfkcnur á sér framar, engar heilla-
dísir, er ekki hægt að heyja slíkt stríð“.
Nú þagnaði þessi mjóa, titrandi rödd andartak
cg dómarinn tók til crða:
„Ekki segir þetta neitt um það, hvað þér haf-
ið ætlað að gera við steinolíuna, sem hermenn-
irnir fundu á yður, þegar þeir gripu yður“.
„Ég ætlaði að kveikja í Farís, herra minn“,
svaraði gamla konan stillilega og með virðuleik.
„Ég ællaði að kveikja í París til þess að hefna
mín á henni fyrir það, að hún hefur gert okkur
að athlægi og drepið okkur. Það er París, sem
hefur sent vísindamenn af stað og látið þá efna-
greina vatnið í heilsulindunum okkar, og mæla
hve mikið sé í því af járni og fosfór. París hefur
látið hæðast að okkur í leikhúsunum. Það hefur
verið reynt að telja fólki trú um, að töfrar okkar
væru loddaralistir, að kraftaverk okkar væru
kukl cg svo margir hafa verið æstir upp til að
horfa með háði og Ijótu glotti á Meikrauðu
kjólana okkar og vængjuðu vagnana okkar, þar
sem þeir fljúga fram í tunglskini við leiftur frá
flugeldum, að við erum orðnar að háði í augum
almennings . . . Aður þekkti hvert barn okkur
með nafni, og öllum þótti þeim vænt um okkur,
þó að þeim stæði af okkur dálítill beigur stund-
um, og í staðinn fyrir fallegu ævintýrabækurnar,
fullar af myndum og prentaðar gullstöfum, sem
fræddu þau um ckkur, eru þeim nú fengnar
fræðibækur, sem haldnar eru vera við hæfi barna,
þessar þykku skruddur, sem ryk leiðindanna gýs
upp af eins og mökkur, sem byrgir þeim sýn
á gullnu hallirnar okkar cg töfraspeglana . . .
Já, oft hefur mig langað til að sjá París brenna.
Það er nefnilega ég, sem fylli olíuflöskur íkveikju-
kvennanna, það er ég, sem fylgi þeim þangað,
sem hægast er að framkvæma áformið. Komið,
dætur mínar, brennið allt, brennið, brennið . . . “
„Það er ég viss um, að þessi kerling er kol-
brjáluð“, sagði dómarinn. „Takið hana og far-
ið burt með hana“.
REYKJALUNDUR
35