Reykjalundur - 01.06.1971, Qupperneq 11

Haukur Þórðarson
yfirlæknir:
Framtíðarverkefni
læknisfræðilegrar
endurhæfingar
Auk þess að vinna samvizkusamlega að
viðfangsefnum dagsins og hins, að lánast
að draga skynsamlegar ályktanir af reynslu
í fortíð og nútíð, er fátt talið vænlegra en
að reyna að gera sér ijós vandamál, sem
helzt muni koma upp á teninginn í fram-
tíðinni. Áætlanagerð er sjálfsagður liður
skipulagðra vinnubragða, og gildir þetta
einnig að sjálfsögðu um verkefni og við-
fangsefni endurhæfingarþjónustunnar í
landinu. Þótt ekki sé það ætlun mín að gera
tilraun til að búa til framtíðaráætlun fyrir
endurhæfingu hér á landi, er hugmynd mín
sú að drepa á atriði, sem ætla má að verði
verkefni þeirrar þjónustu í náinni fram-
tíð. Eins konar spá, studd af líkum.
Það er heilbrigðisástand fólksins, sem
skapar á hverjum tíma þörfina fyrir endur-
hæfingu, og heilbrigðisástandið er allbreyti-
legt frá einum tíma til annars. Saga þjóðar-
innar aftur í aldir greinir frá þessum breyt-
ingum, og hafa þær orðið mestar á síðustu
árum. Margar orsakir örkumlunar hafa
horfið, og hafa reyndar ýmsar aðrar komið í
staðinn. Mannfækkun sú af hallærum, sem
Hannes Finnsson biskup ritaði um, heyrir
vonandi varanlega til sögunni. Hið sama
má segja um örorku vegna hörgulsjúkdóma.
Holdsveikin var einn ömurlegur sjúkdómur
á liðnum öldum, sem nú er nánast horfinn.
Á þessari öld var berklaveikin mesta heilsu-
farsvandamálið, en hún er nú úr sögunni
sem stórfellt vandamál. Það er markverð
staðreynd, að skipulagðri endurhæfingar-
starfsemi var fyrst beitt hér á landi á meðal
berklasjúklinga, og ég á þar við starfsemi
SÍBS, með aðstoð almennings og hins opin-
bera, á Reykjalundi og á sviði ýmissa félags-
legra ráðstafana fyrir berklaveika. Vafalaust
átti þetta framtak SIBS snaran þátt í út-
rýmingu berklavandamálsins. Mænuveikin
gekk hér á landi áður fyrr sem farsótt á
nokkra ára bili og skildi eftir hjá mörgum
alvarlegar menjar í formi lömunur. Henni
REYKJALUNDUR
11