Reykjalundur - 01.06.1971, Síða 37

hjarta og viðkvæmum huga elztu systur-
innar að slíta frá sér systkinin ungu, sem
búin voru að vera í hennar umsjá frá ]n í
að kraftar hennar leyfðu fóstrustörfin.
Og berklarnir áttu eftir að höggva mörg
og stór skörð í systkinahópinn og nánasta
frændgarð, auk þess, sem þeir urðu móður-
inni að bráð og fór Gunnlaug heldur ekki
varhluta af þeirri reynslu.
Gunnlaug dvaldi hjá ýmsum ættingjum
sínum í æsku, en mun þó jafnan hafa skilað
fullri vinnu fyrir dvöl sína, en stundir ekki
verið ætlaðar of margar til náms eða þess
að sinna þeim hugðarefnum, sem stóðu
hjarta næst, svo senr tónlistinni, sem að
mörgu leyti var einn af rauðu þráðunum,
sem gengu gegn um allt hennar líf. Því
þótt hún fengi ekki nenra að taknrörkuðu
leyti að njóta sjálf þess, sem henni var
gefið, eins og þeinr fleiri systkinum, sem
var fögur söngrödd, þá hafði hún alla ævi
djúpa nautn af tónlist og eignaðist sunra
tryggustu og beztu vini sína gegn um þá
listgrein.
Meginhluta starfsævi sinnar varði Gunn-
laug í þjónustu Landssíma Islands á ýmsum
stöðum, svo sem í Hrísey, Akureyri og síð-
ast í Reykjavík. En þar gerðist ekki nema
lrluti af starfssögu hennar. Það annað starfs-
svið, senr ekki var öllum augljóst, var að-
stoð hennar við frændur og vini og þá fyrst
og fremst þá, sem einhverra hluta vegna
stóðu höllum fæti í lífsbaráttunni. Hún
var skaprík og hjartahlý, vinföst og lrjálp-
söm svo af bar. Einn síðasti starfsvettvang-
ur hennar, utan hins opinbera starfs, var
sá, að hún gerðist húsvörður hjá A-A-sam-
tökunum, eftir að þau fengu samastað í
Tjarnargötu 3 í Reykjavík. Sem að líkum
lætur, bar þar að dyrum margan brákaðan
reyr, en ekki nrun hún hafa sparað krafta
sína til að styðja þá, sem brjótast vildu
úr fjötrum áfengisnautnarinnar, fremur en
aðra, sem háðu harða hríð við ytra eða innra
andstreynri annað. Þessu lrúsvarðarstarfi
gegndi lrún til hinztu stundar.
Gunnlaug lagði einnig fram það starf,
senr hún mátti, í samtökum berklasjúklinga,
S.I.B.S., var m. a. ritari Berklavarnar árum
saman og sat mörg þing samtakanna.
En hversu mikið andstreymi, sem mætti
Gunnlaugu, þá átti hún sanrt alltaf þá
lífsgleði, sem aldrei lét bugast og fágætan
eiginleika til þess að njóta hverrar gleði-
stundar, enda hlaut hún líka verðugt. and-
svar frá sínum mikla vinafjölda og frá
frændíólki|nu, sem hún sífellt bar fyrir
brjósti. Og vinirnir voru á öllum aldri, frá
öldungum til barna. Mátti sjá þess vott,
er Dómkirkjan var þéttsetin við útför henn-
ar.
Við vorunr báðar farnar að Irlakka til
þess, að opinberum vinnudegi hennar yrði
lokið og við mættum saman njóta enn
frekar sameiginlegra hugðarefna og rækja
vináttu og frændsenri, sem með okkur var
frá æsku. Um tíma hefði okkur báðum þótt
líklegra, að ég yrði fyrr kvödd inn um hliðið
mikla en hún, en eins og jafnan áður, veit
enginn sitt endadægur.
Þessi orð eru aðeins lítil þökk til frænku
nrinnar fyrir elskusemi hennar, tryggð og
skilning.
Blessuð sé minning hennar.
Ingibjörg Stefánsdóttir
frá Völlum.
REYKJALUNDUR
37