Reykjalundur - 01.06.1971, Blaðsíða 44

stundum með lítilfjörlegri einkatímahjálp
en jró mest fyrir sparadrjúgt og hugleikið
sjálfsnám.
Magnús hafði mikið yndi af söng og
músik, hafði góða söngrödd og söng jafnan
í söngkórum eyjamanna. Hann var heimilis-
vinur Sigvalda Kaldalóns, þegar hann sat í
Flatey og nam margt af honum í söng og
tónfræði. Átti Magnús um eitt skeið bæði
mandólín og banjó og spilaði á þessi hljóð-
færi.
Þá var og Magnús drátthagur vel og skrif-
ari ágætur. Gerði hann einnig nokkuð að
því að skrautrita, og var á snillingshand-
bragð.
Eins og sjá má hefur hvorutveggja —
þekkingarþrá og listhneigð — átt sterk ítök
í Magnúsi — og ekki var verklegi þátturinn
veikastur.
Var hann hinn mesti völundur á ýmsar
fínni smíðar og viðgerðir, enda leitaði fólk
til hans með ólíkustu hluti „í lækninga
skyni“ þegar því lá á. Hafði hann því oft
meir en nógu að sinna í tómstundum sín-
um. Hins vegar hafði hann sitt aðalstarf
hjá Kaupfél. Flateyjar, vann þar árum sam-
an og lengst af á skrifstofunni.
Að Reykjalundi kom Magnús fyrir ára-
mótin 1958, þá kominn mikið á sjöunda
tuginn. Hverjum skyldi þá hafa komið til
hugar, að þessi litli, vanheili maður ætti
eftir að lifa enn á annan áratug. Var ekki
einmitt líka sagt, að svona fólk eins og
hann næði sjaldan nema miðjum aldri? En
slík álög virtust ekkert erindi éiga við
Magnús. Hann fór fljótlega að vinna eins
og hitt fólkið og gaf engum eftir hvorki í
verklægni né afköstum. Við fundum líka
að þarna var maður, sem hægt var að treysta.
Um nokkurt skeið meðan heilsan leyfði sat
hann í félagsstj. „Sjálfsvarnar“ og sýndi þar
sömu trúmennskuna og hollustuna sem í
öðru.
Þannig var Magnús, og þó er eitt ónelnt,
sem einkenndi hann hvað mest: Þetta ein-
stæða, jafna skap, þessi góðlátlega gaman-
semi. Stundum kastaði fram kíminni stöku,
því maðurinn var vel hagorður, — en aldrei
nein kerskni, aldrei öfund, aldrei beishja,
því var svo notalegt í nálægð hans við
vinnuborðið. Maður fann eitthvað sérstakt
í návist hans, — þótt það væri óáþreifan-
legt: Ró, jafnvægi, kyrrláta gleði —
Og smámsaman leið á daginn þinn eins
og okkar allra hinna. Vinnustundum þínum
fækkaði og þú varzt ennþá hljóðlátari.
Og litli, gamli veiklaði líkaminn þinn
komst hátt upp í áttunda stigaþrepið.
Hvernig fór hann og þú — að því? Já, ég
veit, — þú helltir aldrei eitri lífsbeiskjunn-
ar í bikarinn þinn.
Svo renndir þú bátnum þínum svo hljótt
án þess að nokkur vissi yfir sundið síðasta
— lygnt og sólstafað. Þú áttir von á landi
hinumegin við það. Hafðir fyrir löngu
skoðað það í huganum — skyggnum sjónum
og víðsýnum — og fagnaðir landtökunni.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir
44
REVKJALUNDU R