Reykjalundur - 01.06.1971, Qupperneq 51

ferðaveður. Jörðin var þakin þunnu snjó-
lagi himinninn var enn heiður, þó að
aðeins væri byrjað að þíða. Drengirnir
skemmtu sér við að leita að dýrasporum,
og kannske mundu þeir finna ugluhreiður,
hérabæli, íkornabú, tófugreni eða aðrar
dásemdir á leið sinni. Þeir gengu rösklega
af stað og komu brátt í hinar snæviþöktu,
þöglu hallir skógarins. Um hádegisbilið
sáu þeir heldur sjaldgæfa sýn. En það var
greifingi, sem yfirgefið hafði híði sitt og
dragnaðist nú þvengmjór og glorhungraður
niður brekkuna, skammt frá þeim.
— Nú er hann náttúrlega að leita að rót-
um eða músum, hví(slaði Venn, — hann
vaknar venjulega ekki af vetrardvalanum
fyrr en í febrúar eða marz, eftir því hvernig
veður er. Annars er það bara á öruggum
stöðum, sem Iiann vogar sér svona út
nema þá helzt á nóttunni.
Þeir héldu nú áfram göngunni og komu
brátt að vatni einu, sem var þarna í skóg-
iunm. Þar settust þeir niður og borðuðu
morgunverðinn sinn.
—Það var svei mér gott, að við höfðum
ekki þessar stelpur með, sagði Frank og
tróð upp í sig heilli pylsu. —Þær hefðu
auðvitað æpt upp, hefðu þær séð greif-
ingjann, og flæmt hann burtu.
— Já, það var gott. Stelpur eru bara til
óþæginda, sagði Venni og maulaði osta-
kexið. — En heyrðu annars, við getum stytt
okkur mikið leið með því að fara þvert
yfir vatnið. ísinn heldur okkur ábyggilega,
þótt ekki sé meira frost. Vatnið er áreiðan-
lega botnfrosið ennþá.
— Þetta er allt í lagi, sagði Frank. — Ef
við förum gætilega, höfum við það leik-
andi yfir.
Þeir luku við að borða og gengu svo út
á ísinn. ísinn var farinn að þiðna. Þeir
voru þess vegna ekki komnir langt, þegar
Venni datt skyndilega niður í. Hann barð-
ist um og tók traustu taki í skörina, en
hún brotnaði jafnharðan undan þunga
hans. Frank hljóp óðara til og ætlaði að
rétta honum hjálparhönd, en þá brast ís-
inn einnig undir honum og hann fór á
bólakaf. Bræðurnir busluðu nú þarna í ís-
köldu og hættulegu baðinu, svo skammt
frá bakkanum — og þó svo fjarri.
— Hjálp, hjálp! æptu þeir, þótt þeir
væru næsta vonlitlir um, að neyðaróp
þeirra heyrðust, þar sem þeir voru svo langt
REYKJALUNDUR
51