Reykjalundur - 01.10.1979, Blaðsíða 43

hugsaði til þess með hryllingi, að eiga eftir
að sitja í þessari pressu, alla leið suður. Mín
eina huggun var Varmahlíð, því þar ætluðum
við að fá okkur hressingu.
Nú var allt í þessu fína lagi um stund. Þeir
félagar sváfu allir og bílstjórinn, sem var
fæddur í Skagafirði, og þekkti þarna hvern
bæ, sagði mér margt fróðlegt og skemmtilegt.
En þessi friður hélst ekki lengi. Allt í einti
kemur hvellur og bíllinn hendist til. Ég spyr
hvað sé að. „O, ekki annað en slanga hefur
sprungið," segir bílstjórinn með sama rólynd-
inu. „En ég hef varadekk. Nú þurfa allir að
fara út úr bílnum.“ Þeir félagar höfðu eitt-
livað rumskað, en héldu svo áfram að sofa.
Eftir heilmikið þref höfðust þeir þó út. Bíl-
stjórinn þrælaðist einn við að skipta um dekk,
því enginn hinna var maður til að hjálpa.
Svo var haldið áfram. Gerðist ekkert sögu-
legt fyrr en við komum að afleggjaranum sem
liggur frá þjóðveginum að Varmahlíð. Veður
var gott, enda hásumar og margir á ferð. Ég
held að ég hafi dottað í sæti mínu, því ég
veit ekki fyrr en bílstjórinn stoppar og lirópar:
„Bilslys!" og stekkur út úr bílnum. Mér dauð-
brá, því þarna hafði stór sendiferðabifreið
oltið út af veginum. Vegarkanturinn mun
hafa verið á annan metra á liæð þar sem þetta
vildi til, og lá bíllinn á þakinu. Skipti það
engum togum, að þarna voru komnir einir
5—6 bílar að, svo brátt var kominn hópur
manna til hjálpar, þar á meðal mínir ferða-
félagar. Var mér ekki hlátur í huga, en bros-
legt var það samt að sjá á eftir þeim, og ég
bjóst við að lítið gagn myndu þeir gera. Og
það hefur henni líklegast fundist líka frúnni
sem stóð jiarna á götukantinum og ltorfði á
eins og ég, því hún leit þá með megnustu
fyrirlitningu, sneri sér svo að mér og mældi
mig frá toppi að tá með þessum hástigs-templ-
arasvip og sagði með ískulda: „Því farið þér
ekki að hjálpa líka“. „Því farið þér ekki að
hjálpa?" spurði ég. „Ég er sjúklingur," hreytti
hún út úr sér, og svipurinn sagði að það ætti
nú hver og einn að geta séð. „Ég sömuleiðis,"
sagði ég og reyndi að apa svipinn. Hvernig
mér hefur tekist ]tað, veit ég ekki, en ég sá
háðsglott í þeim augnkrók sem að ntér sneri.
Á þessari stundu fann ég vel, að ég var ekki
verr stödd en aðrir hvað ferðafélaga snerti.
Það tókst vel að rétta bílinn við og kom þá í
ljós, til allrar guðslukku, að ekki hafði orðið
neitt slys, hvað fólkið snerti, sem í bílnum
var. Fór það nú að týnast út úr honum. Bíl-
stjórinn var þó eitthvað miður sín, því að
hann stóð með samanklemmdar varir og sagði
ekki orð, og hafðist ekkert að. Kona, sem ég
taldi vera hans betri helming, tók því að sér
stjórnina, eins og ekkert hefði í skorist, og
fór að ryðja bílinn, sem var fullur af far-
angri. Eitthvað fleira var af farjtegum í þess-
um bíl og þar á meðal lítil stelpa, sem skældi
dálítið, en bara af hræðslu. Fóru nú flestir að
ferðbúast aftur, þvf hér var ekki þörf fyrir
fleiri.
í okkar bíl var mikið rætt um þennan at-
burð, og voru menn ekki á eitt sáttir um það
hvernig þetta hefði viljað til, en allir dáð-
ust að frúnni. Þetta hafði tafið okkur heil-
mikið, svo við hættum við að stansa í Varma-
hlíð. Næsti áfangi var því Blönduós. Voru nú
allir í þessu fína skapi og mikið sungið, og
bar ekkert sérstakt til tíðinda. Á Blönduósi
fengum við smurt brauð, mjólk og kaffi eftir
vild og smakkaðist það vel, enda allir orðnir
glorhungraðir. Þurftu nú allir að sinna sín-
um þörfum eins og gengur, og var því ekkert
tiltökumál þó hópurinn skiptist. En bílstjór-
inn og ég vorum þau einu, sem komu að borð-
inu aftur. Eeið nú góð stund og ekki komu
þeir félagar, fórum við þá út í bílinn og bíl-
stjórinn flutaði og flautaði, í það óendan-
lega, en það kom fyrir ekki, hvergi sáust þeir,
og var eins og jörðin hefði gleypt þá. Fór nú
bílstjórinn af stað að leita þeirra, en ég sat
eftir. Sé ég þá hvar þeir koma og sýndist
mér þeir óvenjulega hressilegir, það kom líka
á daginn, að þeir höfðu hresst sig vel og
keykjalundur
41