Reykjalundur - 01.10.1979, Blaðsíða 44

einnig birgt sig upp með nesti. Settust þeir
nú allir aftur í, og fannst mér það bót í máli,
það yrði þá rýmra um mig. En nú var bíl-
stjórinn horfinn, en hann kom von bráðar.
Ekki sagði hann orð, en settist við stýrið þung-
ur á brúnina, startaði bílnum, en guð minn
almáttugur, við vorum komin svo sem eina
bíllengd, þá springur hjá honum. Við öll út.
Það hafði farið stór nagli gegnum dekkið og
slönguna, sá eini sem sjáanlegur var þarna.
Allt þurfti að koma fyrir hjá okkur. Þolin-
mæðinni var ekki tyllt í bílstjórann. Hann
tók þessu með mestu ró, og ekki leið á löngu,
J>ar til allt var komið í lag. Var nú einu sinni
enn lagt af stað.
Þeir félagar gerðust nú umfangsmiklir aft-
urí, og fékk maður nú að heyra æviágrip Sigga
og Kötu aukið og endurbætt. Bjössi var far-
inn að muna nöfnin á öllum sínum ættingj-
um, og allar þeirra virðulegu stöður. Sá „fyr-
irmannlegi" var nú einna fyllstur, og fór að
gorta af því að hann stæði í bréfasamböndum
við ýmsar smástelpur út um land, og ætti heilt
safn af myndum af þeim.
Bílstjórinn söng og söng, og fór það seinast
svo í taugarnar á þeim félögum, að eftir marg-
ítrekaðar tilraunir að segja honum að halda
kjafti, stóð einn þeirra upp og tók fyrir munn-
inn á honum. En þá varð minn maður vond-
ur. Hann hafði þó engin orð, en snarstans-
aði bílinn og snaraðist út, þreif opna aftur-
hurðina og þreif af þeim flöskuna. Þetta gerð-
ist svo snöggt, að enginn hafði tíma til að
mótmæla, enda býst ég við að þeim hafi ekki
fundist hann árennilegur. Stakk hann flösk-
unni undir sætið hjá sjálfum sér og setti bíl-
inn á fullt span, og voru hörkudrættir um
munn hans. Hingað til hafði ég dáðst að hon-
um fyrir þolinmæðina, en nú fór ég að bera
virðingu fyrir honum. Ekki leið á löngu þar
til hann var farinn að syngja aftur og var
hinn glaðasti.
í aftursætunum hafði allt komist í ró og
spekt, en eitthvað voru þeir samt að pukra
sín á milli, og undraðist ég hvað Jjeir voru
rólegir að vita af þessari lögg frammí, ]>ví ég
hafði svo sem Jiekkt fulla menn fyrr, og var
heldur enginn siðferðispostuli í þessum sök-
um, þó allt eigi sín takmörk. Ég var að hugsa
um hvaða ráðum þeir myndu beita næst, því
ég var þess fullviss að eitthvað myndu þeir
reyna. Grunur minn reyndist réttur, því nú
fór einn félaganna að hvísla einhverju að bíl-
stjóranum, sem ég mátti ekki heyra. Bílstjór-
inn var kominn í sólskinsskap, og sagðist ekki
geta neitað strákagreyjunum um ]:>etta, enda
ekki forsvaranlegt. Þeir þyrftu sem sagt að
skreppa út, þeir færu ekki langt hér upp á
heiðunum. Þetta væri sjálfsagt. Fóru þeir svo
allir út. Leið svo góð stund og ekki komu
þeir. Fór þá bílstjórinn að reka á eftir þeim.
Neituðu Jjeir allir sem einn maður að fara
inn í bílinn aftur, nema þeir fengju flöskuna,
við annað var ekki komandi. Já fullir kunna
flest ráð. Bílstjórinn, þetta gæðablóð, stóðst
ekki mátið, því ekki var hægt að skilja þá
eftir upp á háheiðum og farið að líða að
kvöldi. Fengu ]>eir svo sínu framgent. Ég
óskaði þess af heilum hug að bílstjórinn væri
í sama skapi og ég, þá hefðu þeir áreiðanlega
fengið að kenna á því. Enn var haldið áfram,
Bílstjórinn lofaði mér því hátíðlega, að hvað
sem í skærist, skyldi hann ekki hleypa þeim
út úr bílnum fyrr en við kæmum suður. Nú
gekk allt sinn vana gang. Aftur og aftur sama
þvælan aftur í, en ég var alveg hætt að heyra
J^að. Útvarpið var komið í gang og var óvenju-
lega skemmtileg dagskrá, svo ég gleymdi öll-
um amstri dagsins og fannst mér líða prýði-
lega.
Þeir félagar voru orðnir eitthvað dasaðir og
heyrðist lítið í þeim. Gekk nú allt vel og vor-
um við komin að Hreðavatni. Þar Jnirfti bíl-
stjórinn að renna við einhverra hluta vegna.
Ekki leist mér á Jiað, og bjóst við öllu Jdví
versta, en það fór allt vel. Tveir af félögun-
um steinsváfu, og vissu hvorki í þennan heim
né annan, en sá þriðji slapp út og reyndi bíl-
42
REYKJALUNDUIt