Reykjalundur - 01.10.1981, Blaðsíða 29

höfðinu. Einnig gat ég staðið tímunum saman
úti í glugga til að fá hreint loft.
Eftir þessar miklu setur á uppvaxtarárunum,
hálfbogin, ber líkaminn þess ætíð merki. Ég
er með töluverða hryggskekkju, sem lagast
aldrei. Ég fór í sjúkraleikfimi (bakæfingar),
þegar ég var 11 ára, en þá var orðið of seint
að reyna að rétta bakið. Að minnsta kosti tókst
það ekki.
Ég fékk oftast slæmu köstin á nóttunni. Þá
vakti mamma oft með mér og strauk mér um
bakið og talaði við mig um daginn og veg-
inn, til að dreifa ltuga mínum. Það hjálpaði
ótrúlega mikið.
En þegar kastið var liðið hjá, var ég oft með
svo hraðan hjartslátt og svo upptrekkt, að ég
gat ekki sofnað fyrr en undir morgun. (Það
stafaði sjálfsagt af lyfjatökum.)
Ég var aldrei hræcld í astmaköstunum, held-
ur bara sár og ég grét oft, en fann það fljótlega,
að þá bara versnaði mér. Ég gat líka oft hlegið
og var ákaflega hláturmild á Jjessum árum.
Þegar ég var 8 ára, var ég send á Ríkisspítal-
ann í Kaupmannahöfn til rannsóknar og enn-
freniur gekk ég í ofnæmissprautur jnu' í 6 vik-
ur. Ég get ekki gleymt handleggjunum á mér,
hvað Jjeir voru bólgnir og sárir eftir allar
sprauturnar. En ég er ekki frá því, að Jtessai'
sprautur hafi eitthvað hjálpað.
Veturinn eftir byrjaði ég í barnaskóla. Það
var stutt að fara í skólann, svo að ég gekk á
milli, en annars var Jrað heimavistarskóli. Mér
fannst ég hafa gott af jtví að ganga, Jjó að mér
yrði oft Jjungt i roki og rigningu.
En ég var með minnimáttarkennd. Ég var
ekki eins og önnur börn í skólanum. Á Jjessunt
árum var ég ltoruð og lotin í baki og einnig
var ég nteð framstæðar tennur (sem að nokkru
stafaði af Jjví, að ég dró inn neðri vörina, Jjeg-
ar ég var að reyria að anda frá mér í astmaköst-
unum.) Þetta allt gerði mig hlægilega í út-
liti í augum skólafélaga minna og Jtað notuðu
Jreir sér vel. En börn eru miskunnarlaus og
ég var óvenju viðkvænt fyrir allri stríðni þá.
Þegar ég var 10 ára, fór ég í sumarbúðir til
Stykkishólms. Þá fyrst fór astmaköstunum
fækkandi og við áttuðum okkur á, hve sjávar-
loftið hafði góð áhrif á mig. Mér er [>að sér-
lega minnisstætt, að ég gat gengið á Helga-
fell eins og hin börnin í sumarbúðunum, án
[>ess að verða rnjög veik.
Upp frá J>ví var ég meira eða minna að
heiman, hjá frændum og vinum í Reykjavík
og víðar.
Þegar ég lauk gagnfræðaprófi 16 ára, ákvað
ég að vera í sveitinni um sumarið og hjálpa til
við búskapinn. Ég ætlaði að venja sjúkdóm-
inn af mér, ef ég má komast svo að orði.
En Jtað endaði með skelfingu. Ég var fárveik
í 10 daga og J>egar ég kom í bæinn, var ég fjóra
sólarhringa að jafna mig. Þá fór ég í rann-
sókn að Vífilsstöðum og gekk J>ar í ofnæmis-
sprautur.
Um haustið lá leiðin til Þýskalands, J>ar sem
ég vann í 1 ár við matargerð. Þar heilsaðist
mér vel. Síðar lærði ég til matargerðar og hef
unnið við J>að sl. 6-7 ár með stuttum hléum.
Þessi vinna á nokkuð vel við mig, en komið
hefur fyrir, að mig hefur vantað í vinnu eða
skóla, eftir erfiða nótt vegna astmakasts.
Að vísu hef ég ekki getað unnið hvar sem
er. Það er margt að athuga, Jtegar ég fæ mér
REYKJALUNDUR
27