Morgunblaðið - 27.02.2015, Síða 13

HINSTA KVEÐJA
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar
streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og
geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju
sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn
stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni.
Þú gættir okkar, glöð við undum
hjá,
þær góðu stundir blessun, amma
kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku
langamma.
Agnes Þóra,
Freyja Ragnheiður,
Andri Freyr,
Hanna Lára og
Guðlaug María.
✝ Guðný SigríðurKolbeinsdóttir
fæddist á Stöng í
Mývatnssveit 7. maí
1929. Hún lést á
Akureyri 18. febr-
úar 2015.
Hún var yngsta
dóttir hjónanna
Kolbeins Ásmunds-
sonar, f. 1.5. 1894,
d. 3.8. 1987 og Jak-
obínu Sigurð-
ardóttur, f. 1.8. 1889, d. 28.4.
1971. Systur hennar voru Sig-
rún, f. 13.6. 1923, d. 9.2. 1974, og
Ása Arnfríður, f. 3.9. 1925, d.
maki Skúli Rúnar Árnason.
Börn: Jóhann Björn og Árni. 4.
Guðmundur Kolbeinn, f. 6.4.
1959, maki Guðlaug Ágústs-
dóttir. Börn: Eyrún Ösp, Björn
Jóhann og Ágúst Ingi. 5. Birna,
f. 11.4. 1965. Börn: Kolbjörn Iv-
an, Sigrún Gyða, Björn Húnbogi
og Guðni Hávarður.
Barnabarnabörn Guðnýjar
eru orðin 19.
Guðný var í Laugaskóla 1945-
47 og í Hússtjórnarskólanum að
Löngumýri í Skagafirði 1948-
49. Eftir nám vann Guðný ýmis
störf, aðallega í Mývatnssveit-
inni. Þegar börnin voru farin að
heiman fékk Guðný starf í eld-
húsi Framhaldsskólans á Laug-
um og starfaði þar allmörg ár
uns hún fór á eftirlaun.
Útför hennar fer fram frá
Glerárkirkju í dag, 27. febrúar
2015, og hefst hún kl. 13.30.
19.3. 2013.
Eftirlifandi maki
er Björn Jóhann
Guðmundsson,
fæddur 11. apríl
1931, frá Arkarlæk
í Skilmannahreppi.
Börn: 1. Ragnheið-
ur, f. 20.11. 1951,
maki Jóhann Karls-
son. Börn: Guðný
Lára og Klara Ás-
rún. 2. Ásta, f. 9.11.
1953, maki Sigurjón Valdimars-
son. Börn: Valdimar Kolbeinn,
Signý Björg og Sara Valný. 3.
Arna Jakobína, f. 7.10. 1957,
Elskuleg móðir mín er látin og
hennar verður sárt saknað. Hún
var lífsreynd kona, ekkert mann-
legt kom henni á óvart. Hún var
fædd og uppalin á heiðarbýlinu
Stöng í Mývatnssveit, yngst
þriggja systra en eina hálfsystur
átti hún einnig. Þegar mamma
fæddist var torfbær á Stöng en
sama ár var byggt stórt steinhús
þar með tveimur íbúðum en á
Stöng bjuggu þá bræðurnir Kol-
beinn og Kristján Ásmundssynir.
Mamma segir svo frá að hún
hafi alist upp við allsnægtir því
faðir hennar hafi smíðað allt það
sem vantaði á heimilið og til bú-
starfa; leikföng jafnt sem eldhús-
áhöld og önnur verkfæri. Hann
smíðaði einnig undir sig gervifót
eftir að hann lenti í slysi 47 ára
gamall en þá var mamma 12 ára.
Við þetta urðu þær breytingar á
heimilinu að þær systur urðu að
taka á sig mestalla útivinnu við
heyskap og umhirðu bústofnsins
og annað sem til féll. Þeim systr-
um varð reyndar til happs að Her-
mann nokkur Benediktsson frá
Svartárkoti flutti nánast í Stöng á
erfiðustu tímunum.
Mamma gekk í Laugaskóla og
var mjög heilluð af þeim stað, svo
heilluð að þegar kom að því að hún
og pabbi byggðu sér heimili þá
komst ekkert annað að en byggja
á Laugum. Skiptu þá engu ábend-
ingar bænda um ágæti annarra
staða. Mömmu varð ekki haggað –
á Laugum skyldi hún búa. Úr varð
að þau keyptu land undir hús úr
landi Hóla og var húsið nefnt
Hólabraut. Það hefur nú verið ein-
manalegt heim að líta því í nokkur
ár stóð húsið eitt. Nokkrum árum
seinna kom svo Hólabrekka.
Lóðin var nokkuð stór og stað-
urinn veðursæll og kunni mamma
því vel og gat hún því ræktað alls
konar grænmeti til heimilisins í
garðinum. Seinna var reist lítið
gróðurhús þar sem hún undi sér
daglangt með rósum, tómat-
plöntum og öllu því sem henni
datt í hug að rækta. Margar ferðir
fórum við í Laugaból að fá trjá-
plöntur hjá Tryggva því mamma
vild fá skóg í kringum húsið sitt.
Það gekk eftir og úr varð nokkuð
góður trjálundur við Hólabrautar-
húsið. Svo langt gekk hún reyndar
í þessari trjárækt að hún náði hér
um bil að fela Dodge-trukk pabba
sem stóð í brekkunni fyrir ofan
húsið en trukknum var forðað.
Þegar pabbi fór upp í Bjarnar-
flag að reisa þar Kísiliðjuna var ég
sjö ára gamall. Þá byrjaði mamma
að læra á bíl, henni gekk það ekki
mjög vel. Stundum fengum við
Bína systir að fara með sem hefur
trúlega ekki hjálpað neitt til en hún
náði prófinu enda eins gott því
pabbi var að heiman næstu áratugi.
Það er margt sem flýgur í
gegnum huga mér er ég kveð
mömmu hinsta sinni. Hún var yf-
irleitt ekki með neina væmni og
það ætla ég mér ekki ekki heldur
en ég verð samt að ljúka kveðju
minni með því að vitna í orð Arnar
Arnarsonar:
Þú varst líknin, móðir mín,
og mildin þín
studdi mig fyrsta fetið.
Kolbeinn.
Tengdamóðir mín, Guðný Sig-
ríður Kolbeinsdóttir, lést 18. febr-
úar sl. Leiðir okkar lágu saman
fyrir réttum 40 árum er ég kynnt-
ist Ástu dóttur hennar og Björns
Guðmundssonar í Hólabraut í
Reykjadal, S-Þing. Guðný var
fædd og uppalin á Stöng í Mý-
vatnssveit og bar með sér kjark
og kraft hins sanna Mývetnings,
öflug bæði til orðs og æðis.
Þegar við Ásta komum norður
á fyrstu árum okkar saman minn-
ist ég ferða sem við fórum með
Guðnýju og Birni, t.d. í Þórodds-
stað í Köldukinn að heimsækja
Ásu systur Guðnýjar og Friðgeir
mann hennar. Við fengum kaffi og
meðlæti og við Ásta spjölluðum
við heimilisfólkið og Björn lagði
sig í næsta herbergi. En þegar
Guðný kvað upp úr með það að
hún væri búin að renna yfir þrjár
nýjar skáldsögur í heimsókninni
var tímabært að halda heim.
Á þessum árum var oft farið í
berjamó og þegar heim var komið
var ég settur í að hreinsa berin og
Guðný lagði til nýjustu tækni eins
og að nota ryksugu til að blása
burt lyngið frá berjunum.
Árið 1977 fóru Guðný og Birna
með okkur Ástu í heimsókn til
Ragnheiðar og Jóhanns sem voru
við nám í Árósum. Við Ásta vorum
með Valda Kolla son okkar rúm-
lega fjögurra mánaða og Agga og
Jói voru með Guðnýju Láru sem
var sex ára. Guðný vildi skoða
hallir konunga og merkar kirkjur
í Danmörku og klífa Himmelbjer-
get. Síðan lá leiðin suður á bóginn
og náðum við til Heidelberg í Suð-
ur-Þýskalandi. Við höfðum með
okkur tvö lítil tjöld og gistum á
tjaldstæðum. Vegna þátttöku
Guðnýjar í þessari ferð varð þetta
hin mesta menningarferð og
ánægjuleg á allan hátt.
Guðný var alltaf áhugasöm um
nýjungar, hefur sjálfsagt lært það
á Mývatnsheiðinni í uppvextinum
að fagna nýrri tækni en Kolbeinn
faðir hennar var alltaf áhugasam-
ur um nýjustu verktækni. Þegar
fartölvur fóru að ryðja sér rúms
fór Guðný að kanna hvort hún
gæti ekki orðið sér úti um eina
slíka og lært að nota hana sér til
gagns og gamans. Svona til að
byrja með lét ég hana fá fartölvu
sem ég var hættur að nota. Hún
lærði að nota tölvuna en komst
fljótlega að því að hún var ekki
nógu öflug þannig að hún keypti
sér nýrri og öflugri vél. Varð hún
allvirk á samskiptarásum og hafði
mikla ánægju af.
Það er margs að minnast eftir
40 ára samfylgd. Guðný var alltaf
kappsöm og gladdist yfir árangri
barna sinna og barnabarna. Það
gladdi okkur Ástu mikið að finna
einlægan áhuga Guðnýjar á
yngstu barnabörnum okkar, tví-
burum, tveim drengjum, sem
fæddust í maí sl. Guðný hringdi
oft og spurði frétta af þeim og
fékk loks að sjá þá og halda á þeim
í sept. sl. er þau Björn komu keyr-
andi suður í Kópavog.
Um leið og ég þakka Guðnýju
fyrir ánægjulega samfylgd og
samræður um ýmis mál sendi ég
Birni, ættingjum og vinum mínar
bestu samúðarkveðjur.
Sigurjón Valdimarsson.
Nokkrum dögum áður en hún
amma mín dó, var ég svo lánsam-
ur að fá að tala við hana í síma.
Samtalið var gott, og hún að sjálf-
sögðu skammaði mig fyrir að
hringja ekki fyrr, sem ég hugs-
anlega átti jú skilið. En eftir að
ljóst varð að þetta var í raun okk-
ar síðasta samtal rann upp fyrir
mér að ég hefði kannski átt að
segja henni meira. Ég hefði átt að
segja henni hversu mikils virði sá
tími sem ég eyddi hjá henni og afa
var mér. Hversu miklar og góðar
minningar ég á frá þeim. Hversu
ótrúlega heppinn ég var að fá að
eyða sumrum barnæsku minnar
hjá þeim. Að þær sögur sem ég á
af þessum sumrum eru eitthvað
sem ég tel ekki eiga sér hliðstæðu
hjá nokkrum. Og að hún fengi að
vita hversu mikið það veganesti
sem hún og afi gáfu mér út í lífið
hefur komið sér vel. Að lokum
hefði ég svo játað að hafa aldrei
eldað ódýru kubbasteikina sem
hún kenndi mér að elda þegar ég
var fátækur námsmaður og á
sama tíma lofað henni að elda
hana næst þegar ég kem heim. Ég
óska þess að ég muni geta gefið
mínum afkomendum eins mikið
og þú hefur gefið þínum, elsku
amma, nú hvílir þú í friði og ég get
aðeins vonað að þú hafir vitað það
sem ég kom ekki orðum að.
Björn (Bjössi).
Elsku amma mín hefur horfið
inn í sumarlandið eða þangað sem
leið okkar allra liggur. Það er allt-
af erfitt að kveðja einhvern sem
var manni svo dýrmætur og kær
eins og amma var mér. Ég fékk
þann heiður að vera elsta barna-
barn hennar og bera nafn hennar
sem ég hef ég alla tíð verið ákaf-
lega stolt af. Mikið er ég þakklát
fyrir að hafa átt ömmu að öll þessi
ár. Hún bar hag afkomenda sinna
fyrir brjósti alla tíð og vildi vita
hvað við barnabörnin værum að
bralla. Hún hafði skoðanir á því
sem við vorum að gera og lét í sér
heyra ef henni misbauð eitthvað,
enda viskubrunnur mikill.
Ég minnist ömmu sem yndis-
legrar konu. Ég gat alltaf leitað til
hennar ef ég mig vantaði hlustun,
ráð eða huggun. Hún fylgdist vel
með alla tíð og síðustu ár gerði
hún sér far um að nýta samskipta-
miðla til að auðvelda sér það.
Heimili ömmu og afa að Hóla-
braut var ævintýrastaður. Þvílíkt
frelsi sem það var fyrir okkur
borgarbörnin að koma í Hóla-
braut, fara í flottasta drullubú á
landinu, þvælast um sveitina,
baka og elda með ömmu, leika sér
úti í kröfluskúr og margt fleira.
Dætur mínar hafa í seinni tíð notið
þess sama og ég í fjölmörgum
ferðum okkar norður. Notið sveit-
arinnar og frelsisins hjá lang-
ömmu og langafa í Hólabraut.
Sumarið sem við Anna vinkona
dvöldum í Hólabraut og unnum
við Hótel Laugar er dýrmæt
minning og skemmtileg.
Í dag er komið að kveðjustund
og fyrir margt ber að þakka. Ég
veit að amma kemur til með að
halda áfram að gefa mér góð ráð
og leiðbeina mér en á annan hátt
en áður. Hennar verður sárt sakn-
að. Nú kveð ég hana með sömu
orðum og hún kvaddi mig síðast:
Bless, elskan.
Guðný Lára.
Nú hefur elsku amma mín
fengið hvíldina. Hún sem var svo
stór partur af lífi mínu og mér
þótti svo vænt um. Á svona stund-
um fer maður að hugsa aftur í tím-
ann. Ég man hvað mér fannst allt-
af leiðinlegt að eiga ekki ömmu
sem ætti heima nálægt mér held-
ur bara ömmu sem ég þurfti að
ferðast í marga klukkutíma til að
hitta. En fyrir vikið var samveran
mikil og góð þegar farið var í
sveitina til ömmu og afa og eru
þau ferðalög ógleymanleg. Hóla-
braut var ævintýraland fyrir ung
börn, heitur pottur í garðinum,
fjall fyrir aftan húsið með álfa-
steini, skógur, gróðurhús með vín-
berjum og tómötum og flottasta
bú sem hægt var að hugsa sér
með rennandi vatni og öllu öðru
tilheyrandi. Það var ekki hægt að
láta sér leiðast í heimsókn hjá
ömmu og afa, stundirnar voru
yndislegar. Þegar ég var sjö ára
fór ég ein í fyrsta ferðalagið til
þeirra. Er mér minnisstæð ferð
sem við amma fórum þá, bara
tvær, til Mývatnssveitar en þar
sýndi hún mér allt það helsta í
sveitinni. Þessi ferðalög urðu
seinna meir alltaf partur af heim-
sókn minni norður því þegar ég
kom minntist amma gjarnan á
hvort við ættum nú ekki að kíkja á
rúntinn og það gerðum við. Þá var
stoppað á Hveravöllum og keyptir
tómatar og sumarblóm, en hún
elskaði blóm. Ömmu þóttu þessar
ferðir örugglega jafnskemmtileg-
ar og mér en í seinustu sumar-
heimsókn skynjaði ég breytingu á
ömmu minni, hún var orðin þrek-
minni og treysti sér ekki í ferða-
lagið. Amma var góð vinkona,
hringdi reglulega í mig og gaf mér
ráð um lífið og tilveruna, þegar
hún hafði ekki meira að segja í
símtalinu sagði hún upp úr þurru
– jæja vertu blessuð, þá var sím-
talinu lokið jafnvel þótt ég væri
ekki búin að segja allt sem ég ætl-
aði mér. Henni þótti gaman að því
þegar ég byrjaði að búa og lét mig
vita þegar ég stóð mig vel sem
húsmóðir, spurði mig reglulega
hvort ég væri ekki dugleg að elda
og baka og hvort allt gengi ekki
vel, þegar ég játaði því var hún
alltaf svo stolt, hún var mjög stolt
af öllu sínu fólki og lét vita af því.
Amma var einstakur persónu-
leiki, hún var í senn svo yndislega
góð en um leið svo hreinskilin og
hún lét mann alltaf vita ef henni
mislíkuðu gerðir manns en aldrei
nokkurn tímann tók maður það
nærri sér, þannig var bara
amma. Hreinskilni hennar kom
líka fram í væntumþykju og voru
síðustu orð hennar til mín dæmi
um það: „Þú ert alltaf svo góð og
falleg stelpa“, orð sem ég mun
aldrei gleyma. Það að ég hafi
fengið að eyða síðustu dögum
hennar með henni er mér ómet-
anlegt, þegar hún settist hjá okk-
ur frænkum eina nóttina inni í
stofu til að spjalla eins og henni
þótti gaman, hlusta á okkur og
láta okkur vita að við værum allt-
af jafn skemmtilegar er mér
ómetanlegt. Það var gott að geta
hugsað um hana og séð til þess að
henni liði vel. Það er erfitt að
kveðja elsku ömmu en ég kveð
hana eins og hún var vön. Jæja
amma, vertu blessuð.
Eyrún Ösp
Guðmundsdóttir.
Elsku amma Guðný er fallin
frá. Söknuðurinn er sár en að
sama skapi kemur þakklæti upp í
hugann fyrir þann tíma sem ég
fékk að eiga með henni. Ein sterk-
asta bernskuminning mín um
ömmu tengist bakstri. Hún var
dugleg að leyfa mér að hjálpa til,
bæði í eldhúsinu á Hólabraut og í
eldhúsi skólans á Laugum. Síðan
þá hef ég þegið góð ráð frá henni
varðandi bakstur og bakað með
henni þegar færi hefur gefist.
Amma var flottur fulltrúi sinnar
kynslóðar, alltaf svo glæsileg.
Henni var mikið í mun að líta vel
út og fylgjast með nýjustu
straumum í tísku. Eftir að ég
komst á fullorðinsár og kom á
hverju sumri með fjölskylduna til
ömmu og afa, var alltaf tekinn
tími í lit, plokkun og aðrar dek-
urmeðferðir. Amma bókstaflega
skríkti af ánægju og naut þess að
leyfa mér að gera sig fína. Við átt-
um djúpar samræður um mest
móðins stíla í snyrtivörum og hár-
greiðslu og skiptumst á góðum
ráðum. Amma og afi áttu miklu
barnaláni að fagna. Amma hafði
gríðarlegan áhuga á sínu fólki og
hvað það hafði fyrir stafni. Hún
gegndi starfi fréttastjóra ættar-
innar og var snögg að skrá sig á
Facebook þegar það kom til sög-
unnar. Eftirminnileg orð hennar
um þetta tækniundur: „Þetta er
svo skemmtilegt, nú er bara eins
og þið séuð í næstu sveit.“ Amma
var mjög metnaðarfull og þá sér-
staklega fyrir hönd síns fólks.
Hún trúði því að manni væru allir
vegir færir og var ómetanlegt að
fá slíka hvatningu og uppörvun.
Ég tel mig ríka að hafa átt svona
sterka kvenfyrirmynd að, en hún
átti til að vera mjög ákveðin og
segja sína skoðun umbúðalaust.
Mývetningurinn kom oft fram hjá
henni við hin ýmsu tækifæri. Hún
lýsti því oft yfir að hún ætti alltaf
allt það besta, sama hvar borið
var niður. Þegar Atli kom í fyrsta
skipti norður með mér spurði
amma hann hvort þetta væri ekki
fallegasta sveit sem hann hefði
komið í og gaf honum engin tæki-
færi til andmæla því! Þannig var
það líka með ástina, hún átti þann
allra besta eiginmann sem hún
hefði getað óskað sér. Það var
alltaf mikil virðing milli þeirra og
verkaskiptingin skýr. Hann réð
bílskúrnum á meðan hún sá um
matargerð og gróðurhúsið, en
amma hafði mikla ástríðu fyrir
garðrækt. Henni væri eflaust
best lýst sem blómarós og víst er
að engin rós er án þyrna. Amma
átti kannski til að stinga og fussa
yfir einhverjum hlutum, en jafn-
harðan birti yfir henni og stutt í
bros og hlátur. Það var alltaf
gaman að spjalla við hana en sök-
um fjarlægðar var það oftast í
síma, þar reyndi mikið á mælsku
manns og frásagnargleði því um
leið og hún missti athyglina var
símtalinu slúttað með: „Jæja,
vertu blessuð“ og þá þurfti maður
að vera snöggur að svara í sama
mund áður en sónninn kom. Það
er því við hæfi að ljúka þessari
grein á sömu nótum, elsku amma,
þú átt eftir að hrista upp í mann-
skapnum og gleðja marga með
hlátri þínum og baksturslist. Ég
hlakka til að baka með þér og eiga
með þér snyrtistund en þangað
til, vertu blessuð amma mín!
Elsku Björn afi, takk fyrir að gera
ömmu svona hamingjusama og
megi Guð gefa þér styrk. Kossar
og knús,
Sara Valný, Atli Þór og
Sigurjón Þór.
Elsku amma Guðný, ég skrifa
hér til þín mína hinstu kveðju. Það
hefur verið ómetanlegt að eiga þig
að allt mitt líf og það svona hressa.
Ég mun ávallt minnast þín með
kærleik í hjarta fyrir þann karakt-
er sem þú varst, þá ástúð sem þú
veittir mér og börnum mínum og
fyrir að hafa gefið mér mína ynd-
islegu móður.
Ég mun aldrei gleyma þeim
skiptum er ég kom norður til ykk-
ar afa Björns í Hólabrautina ykk-
ar. Það var alltaf svo skemmtilegt
og þá sérstaklega sem krakki að
leika í búinu úti í garði með alvöru
gamalli eldavél, pottum og pönn-
um auk dýrindis moldarhráefnis.
Það var sko eldað gourmet drull-
umall í þessu búi.
Síðustu árin fór víst minna fyrir
lönguninni til að drullumalla og
því var kærkomin viðbót við ykk-
ar flotta garð að fá þennan fína
mini golfvöll sem kveikti að sjálf-
sögðu í norðlenska keppnisskap-
inu.
Það er vart þörf á að nefna það
en það var að sjálfsögðu alltaf
yndislegt að koma til ykkar til
þess að knúsa ykkur og spjalla við
ykkur um hin ýmsu málefni.
Ég hef alltaf kunnað að meta
símtölin okkar en þú hafðir alveg
sérstakt lag á að slíta þeim fyr-
irvaralaust í miðjum samræðum
með orðunum „Jæja, vertu bless-
uð“ og þá var símtalið bara búið.
Þetta lýsir bara nákvæmlega
þeim karakter sem þú varst þ.e.
þú eyddir ekki tíma í óþarfa vit-
leysisspjall.
Ég hef alltaf glaðst yfir því að
við skulum báðar vera fæddar í
byrjun maí, báðar naut og með
slétt 50 ár á milli okkar sem mér
finnst sérlega töff.
Mér er alltaf ferskt í minni það
sem þú sagðir við mig þegar ég
var ca. 16 ára, alveg upp á mitt
besta útlitslega, þegar þú varst í
heimsókn hjá okkur. Þú horfðir
íbyggin á mig og segir svo með
miklum vonbrigðatón „Ég sem
hélt alltaf að þú yrðir hávaxin og
grönn!“ Þetta er setning sem ég
hef aldrei gleymt og þó svo ég hafi
tekið þessu þannig á þeim tíma að
ég hlyti að vera eitthvað agalega
feit þá varstu nú líklega frekar að
meina að þú hefðir átt von á að ég
yrði ennþá hærri en ég er. Þessi
setning og stund minnir mig alltaf
mest á þig.
Mér þykir mjög vænt um að
hafa náð að kveðja þig í símtali
sem endaði að sjálfsögðu á svip-
aðan hátt og öll hin símtölin okk-
ar.
Ég bið þess að þér líði vel á þín-
um nýja stað og vænti þess að þú
heimsækir mig í draumum mín-
um.
Takk fyrir allt elsku fallega,
frábæra amma mín og afar hjart-
fólgna langamma barnanna
minna. Megi allar góðar vættir
fylgja þér. Að lokum er hér smá
ljóð sem ég samdi til þín.
Með sárum trega ég kveð þig.
Andi þinn farinn á æðra stig.
Eftir sitja ótal sælar minningar
um kjarnakonu er þarfnast vart
kynningar.
Kaldhæðin varstu og kjarnyrt,
mikil ósköp hvað þú varst vel gift.
Barnafjöld þér undan er komin
sem nú ert til grafar af borin.
Söknuður okkar allra svo mikill.
Lífsvísir varst okkar og lykill.
Tóm nú í hjörtum oss er.
Berum minningu þína áfram hér.
Hvíl nú í friði elsku amma.
Á himni þér skaltu nú gamna.
Við sjáumst þar á endanum glöð,
fjölskyldan þín öll í einni röð.
Knús og kossar,
Signý Björg Sigurjóns- og
Ástudóttir, Salný Kaja, Sólný
Inga og Sigurpáll Valmar.
Guðný Sigríður
Kolbeinsdóttir
MINNINGAR 13
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015