Morgunblaðið - 27.02.2015, Blaðsíða 14

14 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015
✝ Elín ErnaÓlafsdóttir
fæddist í Stekkadal
á Rauðasandi 11.
desember 1925.
Hún andaðist á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Ási í
Hveragerði 19.
febrúar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Anna Guð-
rún Torfadóttir, f.
1894, d. 1965, fædd og uppalin í
Kollsvík, og Ólafur Hermann
Einarsson, f. 1891, d. 1936,
fæddur og uppalinn í Stekkadal
á Rauðasandi. Foreldrar Elínar
Ernu bjuggu í Stekkadal en
Ólafur faðir hennar lést langt
um aldur fram, eftir það bjó
Anna móðir hennar áfram í
Stekkadal og naut aðstoðar
Halldórs Júlíussonar, flytur síð-
an í Saurbæ á Rauðasandi með
barnahópinn sinn. Systkini El-
ínar Ernu eru Torfi, f. 1919, d.
2014, Guðbjörg, f. 1921, d. 1998,
Halldóra Guðrún f. 1929, d.
1997, María, f. 1931, d. 2006,
Börn Elínar Ernu og Jóns
Arnars eru: Anna María, f. 1949,
gift Benedikt Geir Eggertssyni,
búsett í Reykjavík; Magnús
Flosi, f. 1950, kvæntur Sigrúnu
Ágústsdóttur, búsettur í Þor-
lákshöfn; Halldór, f. 1957,
kvæntur Magneu Karlsdóttur
sem lést 2005, búsettur á Breið-
dalsvík; Ólöf, f. 1958, gift Stein-
dóri Gestssyni, búsett í Hvera-
gerði; og Kristján Einar, f. 1962,
kvæntur Kristínu Ólafsdóttur,
búsettur í Hveragerði. Barna-
börnin eru sextán og barna-
barnabörnin tuttugu.
Árið 1951 reistu þau hjónin
nýbýlið Lambhaga í Ölfusi þar
sem þau bjuggu í 50 ár, lengst af
með blandaðan búskap, seinna
með refi en síðustu árin með
umsjón og fóðrun alifugla fyrir
Reykjabúið í Mosfellsbæ þar til
Jón Arnar lést. Elín Erna flutti í
Hveragerði haustið 2002 og bjó
þar til æviloka.
Elín Erna vann að búi þeirra
hjóna ásamt uppeldi barna sinna
og heimilisstörfum. Hún var
mikil handverkskona og virk í
starfi Kvenfélagsins Bergþóru í
Ölfusi.
Útför Elínar Ernu fer fram
frá Hveragerðiskirkju í dag, 27,
febrúar 2015, kl. 14.
Jarðsett verður í Kotstrand-
arkirkjugarði.
Kristín, f. 1933, d.
2005, og Val-
gerður, f. 1935.
Hún ólst upp við
leik og störf með
systkinum sínum á
Rauðasandi, tók
fullnaðarpróf
barna frá Rauða-
sandsskólahverfi
vorið 1940. Fór í
Húsmæðraskóla
Herdísar og Ingi-
leifar Benediktsen að Stað-
arfelli í Dölum veturinn 1945-
1946 þar sem hún naut sín vel,
eignaðist góða vini og dýrmætar
minningar sem hún yljaði sér
við langt fram á ævikvöld.
Elín Erna giftist 22. maí 1948
Jóni Arnari Magnússyni frá
Brekku í Langadal í N-
Ísafjarðarsýslu, f. 6. ágúst 1926,
d. 24. janúar 2002. Hann var
sonur hjónanna Jensínu Arn-
finnsdóttur frá Brekku í Langa-
dal, f. 1894, d. 1986, og Magn-
úsar Jenssonar frá Gullhúsaá á
Snæfjallaströnd, f. 1896, d.
1969.
Elín amma, eða amma í
Lambó eins og við kölluðum
hana, hefur nú kvatt okkur og
þennan heim. Við systkinin vor-
um svo heppin að búa í nálægð
við ömmu og afa og vorum því
mikið í Lambhaga. Það mynd-
uðust sterk tengsl og hvergi
fannst okkur betra að vera. Það
er svo gott að ylja sér við góðar
minningar og þær eru svo sann-
arlega margar með ömmu og
afa. Við fengum alltaf að taka
þátt í því sem þurfti að gera í
sveitinni en vorum þó misjafn-
lega spennt fyrir sveitastörfun-
um. Ég var til dæmis hrædd við
beljurnar en Svenni bróðir vissi
ekkert betra en að vera í fjós-
inu. Mér fannst skemmtilegra
að stökkva yfir skurðina og fara
í heyskap, ætli ég hafi þó ekki
bara helst þvælst fyrir þar. Ég
gat hins vegar ekki tekið eins
mikinn þátt í heyskapnum og
hin frændsystkinin vegna of-
næmisins en þá var amma alltaf
tilbúin með eitthvert annað al-
veg jafn mikilvægt verkefni fyr-
ir mig til þess að hjálpa henni
með heima. Það komu jú allir
svangir inn eftir gott dagsverk
og fljótlega var ég búin að
gleyma því að hafa ekki getað
verið með í heyskapnum. Aðra
eins fyrirmyndarhúsmóður held
ég að sé erfitt að finna. Fyrir
utan öll heimilis- og bústörfin
þá var amma svo flink í hönd-
unum að það var með ólíkind-
um. Hvort sem það var sauma-
eða prjónaskapur, útsaumur
eða hver önnur handavinna, allt
var það óaðfinnanlegt. Og ef
einhver kemst með tærnar þar
sem hún amma hafði hælana þá
er það hún mamma mín. Þessar
tvær fyrirmyndir er ekki ama-
legt að hafa í lífinu. Ég er inni-
lega þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem hafa skilið eftir
sig svo dýrmætar minningar.
Það eru svo margir hversdags-
legir hlutir sem minna mig á
ömmu, eins og t.d. það þegar ég
sest við saumavélina, fæ mér
suðusúkkulaði eða les úr Skila-
boðaskjóðunni fyrir dóttur
mína. Þá hugsa ég til þín, elsku
amma.
Anna Guðrún
Steindórsdóttir.
Elsku amma, það er erfitt að
trúa því að þú ert farin frá okk-
ur.
Mér þykir svo vænt um allt
sem þú kenndir mér í handa-
vinnu, þú náðir að smita mig af
þessu áhugamáli. Fátt veit ég
betra en að sitja við handa-
vinnu, alveg sama hvaða handa-
vinna það er, hvort sem það er
að sauma út, prjóna eða hekla.
Já að hekla, þú gerðir alltaf svo
mikið grín að mér því ég held
„vitlaust“ á heklunálinni og
reyndir þú mikið að kenna mér
að halda „rétt“ á henni. Þú
varst alltaf tilbúin að hjálpa
mér með stykkin sem ég var að
gera og lagaðir allt sem ég
gerði vitlaust.
Eftir að þú fluttir í Hvera-
gerði komstu oft í kaffi til okkar
og alltaf fannst mér skemmti-
legt hvað þú varst hrifin af kis-
unni minni, henni Kitty og hún
mjög hrifin af þér, hún er nefni-
lega ekki allra. Einnig varstu
svo hrifin af öllum kaktusunum
hans pabba, og þá sér í lagi
kaktusnum sem blómstrar
bleikum blómum endalaust,
hann er með blóm frá vori og
langt fram að hausti. Núna um
síðustu helgi þá kom upp eitt
stórt og fallegt blóm á þennan
uppáhaldskaktus þinn og tek ég
það sem boð frá þér, elsku
amma, um að þér líði vel þang-
að sem þú ert komin.
Líf okkar
er röð
af augnablikum
sem raðast
eins og perlur
á festi.
Stórar og litlar
mattar og gljáandi
ljósar og dökkar
sýna þær
hvernig við
kjósum
að bregðast við lífinu.
Perlufestin þín
er löng
ljómandi
og litrík.
Hverju augnabliki
lífs þín
breytir þú
í fallega perlu
sem ljómar
eins og stjarna
á himinfestingunni
og varpar geislum
á okkur hin
sem göngum
við hlið þér.
Perlurnar þínar
eru allar
ljósar og litríkar
glaðar og geislandi
eins og þú
sem ert
stærsta perlan.
(Rut Gunnarsdóttir)
Elsku amma, ég kveð þig
með miklum söknuði en ég veit
að þér líður vel núna, þið afi er-
uð sameinuð á ný. Lífið er tóm-
legra án þín en minning þín lifir
með okkur.
Þangað til næst. Þín,
Eyrún Briem.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest
að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki,
augað sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki,
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Þetta fallega ljóð Úlfs Ragn-
arssonar læknis í Hveragerði vil
ég tileinka Elínu Ólafsdóttur,
vinkonu minni til margra ára.
Við Elín kynntumst í Félagi
eldri borgara í Hveragerði fyrir
mörgum árum og tókst með
okkur góð vinátta. Þá bjó Elín í
Ölfusinu, í Lambhaga, en flutti
síðar hingað til Hveragerðis.
Ég lærði margt af Elínu,
bæði af orðum hennar og verk-
um. Hún var á allan hátt ein-
stök kona, kærleiksrík móðir,
tengdamóðir og amma. Hún bar
virðingu fyrir öllu sem tilheyrði
lífinu og var trygg og trú vinum
sínum. Ég vil að lokum þakka
Elínu góða samfylgd og senda
börnum hennar, tengdabörnum
og fjölskyldunni allri mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sunna Guðmundsdóttir.
Nú hefur Elín Erna Ólafs-
dóttir kvatt þennan heim. Lang-
ar mig af því tilefni að minnast
þeirra heiðurshjóna Elínar og
Jóns í Lambhaga.
Fyrir um 23 árum lágu leiðir
okkar saman. Í Lambhaga var
lengst af kúabúskapur og síðar
refabúskapur. Sá búskapur var
skammur og stóð autt refahús
sem þau hjónin höfðu byggt.
Kom til samstarfs við okkur á
Reykjabúinu og tóku þau að sér
uppeldi fugla. Þau innréttuðu
húsið og hófu uppeldið. Vel fór
um fuglana og var Jón vakinn
og sofinn yfir velferð þeirra.
Samneyti mitt við þau hjón var
mikið. Ég var í Ölfusi oft í viku
að fylgjast með fuglaeldi þar og
á fleiri bæjum. Ósjaldan var
mér boðið í mat og kaffi í
Lambhaga. Skeggrætt var um
búskap og alla heima og geima.
Þau hjónin voru bæði að vestan,
hann úr Djúpinu en hún frá
Rauðasandi. Ég hafði mjög
gaman af því að heyra sögur að
vestan og var um margt fróðari
eftir spjallið. Lífsbaráttan var
hörð en þau höfðu samt bæði al-
ist upp við gott atlæti. Elínu
varð tíðrætt um Rauðasand og
oft brá fyrir kímni í frásögnum
hennar. Minnisstæð er sagan af
fyrsta vatnsklósettinu sem kom
í sveitina, á bæ þar sem Elín
var vinnukona. Ekki var laust
við að þar myndaðist svipuð
stemning og þegar fyrstu sjón-
vörpin komu. Nágrannar voru
spenntir að prófa, og var því vel
tekið. Húsfrúnni leist þó ekki á
pappírsnotkunina og hóf að
skammta pappír; tvö blöð á
mann – það held ég.
Eitt sinn sátum við Jón við
eldhúsborðið og ræddum fugla-
eldið. Ég hafði útvegað honum
ýmsar leiðbeiningar um eldið,
sem hann hafði ekki litið á. Þeg-
ar ég innti hann eftir því hvern-
ig hann bæri sig að með að
stilla hitastig og fleira hjá fugl-
unum kvaðst hann fylgjast með
því hvernig þeim líði og ef þeir
„kvarti“ þá hlúi hann að þeim,
jafnvel hækki eða lækki hitann.
Mér var dálítið brugðið, en varð
svo nokkuð viss um að áhyggjur
mínar væru óþarfar; Jón var
bóndi af lífi og sál og sinnti sín-
um verkum eins og best varð á
kosið. Fuglarnir voru alltaf til
fyrirmyndar og leiðbeiningar
tengdar eldinu voru ekki rædd-
ar oftar.
Eitt sinn hringir Elín, því
eitthvert smotterí þurfti að laga
í kalkúnahúsinu. Var á henni að
heyra að þetta hlyti að vera lít-
ilræði og hún afsakaði kvabbið.
Ég mætti í Lambhaga og það
stóð heima, þetta var lítilræði.
Við stóðum þrjú á þvottahús-
stéttinni, Jón að afsaka sig og
hló við, Elín gerði góðlátlegt
grín að bónda sínum og ég
gerði lítið úr málinu. Þetta var í
síðasta sinn sem ég hitti Jón.
Daginn eftir var hann allur.
Það fór svo að við hjónin
keyptum Lambhaga af Elínu
eftir að Jón féll frá. Þar hefur
okkur ætíð liðið vel og Jón
sjálfsagt enn að vakta fuglana.
Elín flutti í Hveragerði og bjó
þar til dauðadags. Heldur dró
af henni síðustu ár. Södd líf-
daga kvaddi hún þennan heim,
umvafin fjölskyldu og afkom-
endum.
Mér er efst í huga þakklæti
fyrir góða viðkynningu við El-
ínu og Jón. Þau lifðu af því sem
landið gaf, skulduðu engum
neitt og voru sjálfum sér nóg –
þannig skynjaði ég þeirra til-
veru.
Við Kristín vottum fjölskyldu
og ættingjum innilega samúð og
þökkum fyrir okkur.
Jón Magnús Jónsson,
Reykjum.
Elín Erna
Ólafsdóttir
✝ Haukur LíndalEyþórsson
fæddist í Fremri
Hnífsdal Eyr-
arhreppi við Ísa-
fjörð 18. október
1929. Hann lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Blönduósi
26. janúar 2015.
Foreldrar hans
voru Jón Eyþór
Guðmundsson, f. á
Guðlaugsstöðum í Blöndudal
19. febrúar 1894, d. 19. janúar
1979, og Pálína Salóme Jóns-
dóttir, f. í Fremri Hnífsdal 9.
febrúar 1889, d. 14. desember
1975.
Systkini Hauks voru Guð-
mundur, f. 17. júní 1914, d. 26.
desember 1982, Kjartan Blön-
dal, f. 19. desember 1915, d.
23. júní 1974, Elín Ingibjörg, f.
19. september 1917, d. 1. júlí
1973, drengur f. andvana 1920,
Jóhann, f. 17. febrúar 1921, d.
2. september 2005, Halldór
Ingimundur Eyþórsson, f. 12.
mars 1924, d. 21. september
2007, og Haraldur Róbert, f. 6.
ágúst 1927, d. 26. nóvember
2008.
Á árunum 1952 til 1958 var
Haukur trúlofaður Láru Bogey
Finnbogadóttur, f. 15. október
1936, og eignuðust þau tvö
börn Svan Líndal, f. í Reykja-
vík 2. mars 1955, og Kolbrúnu
Líndal, f. í Blönduóshreppi 13.
júlí 1957. Á árunum 1958 til
1969 var Haukur í sambúð með
Sólveigu S. Bótólfsdóttur, f.
19. maí 1935, og eignuðust þau
Sævar Líndal, f. í Reykjavík
21. janúar 1960. Á árununum
1970 til 1994 var Haukur gift-
ur Margréti Önnu Ríkharðs-
dóttur, f. í Hafnarfirði 26. maí
1946, og eignuðust þau Guð-
mund Inga, f. í
Reykjavík 2. apríl
1970. Fyrir átti
Margrét eina dótt-
ur, Elísabetu Ein-
arsdóttur, f. í
Hafnarfirði 1.
ágúst 1962.
Önnur börn
Hauks eru Gunn-
laugur Þór, f. í
Sandgerði 31.
mars 1951, Þor-
geir, f. á Ytra-Nípi í Vopna-
firði 19. nóvember 1952, Eirík-
ur Rúnar, f. í Reykjavík 16.
september 1954, Hafdís Hauks-
dóttir, f. í Reykjavík 11. maí
1957, og Steinar Valberg, f. í
Reykjavík 12. mars 1962.
Haukur lætur eftir sig alls
nítján barnabörn og tuttugu
barnabarnabörn.
Haukur ólst upp í Fremri
Hnífsdal til sjö ára aldurs en
þá flutti hann með foreldrum
sínum í Húnavatnssýslu. Bræð-
ur hans, Guðmundur og Hall-
dór, keyptu jarðirnar Brúar-
hlíð og Syðri-Löngumýri í
Blöndudal þar sem foreldrar
Hauks bjuggu einnig. Haukur
hafði ávallt mikla tenginu við
fjölskyldu sína á þessum jörð-
um og eyddi flestum sínum frí-
stundum þar. Í sumarleyfum
var ávallt farið og tjaldað við
Svínavatn skammt frá Blöndu-
dal þar sem silungur og bleikja
var veidd og soðin. Haukur
flutti ungur til Reykjavíkur
þar sem hann starfaði sem
leigubílstjóri á Borgarbílastöð-
inni í yfir fjörutíu ár. Haukur
bjó lengst af í vesturbæ
Reykjavíkur, en síðust æviárin
bjó hann á Blönduósi.
Útför Hauks fer fram frá
Neskirkju í dag, 27. febrúar
2015, kl. 13.
Gamli vinur og frændi.
Það er skrýtið að kveðja þig,
síðastan í röðinni af bræðrunum,
sem allir höfðu skammstöfunina
H.E. og voru svo miklir áhrifa-
valdar í mínu lífi.
Haukur minn, ég veit að þú
ert kominn á góðan stað, þar sem
ekki er þörf fyrir að berjast við
sjúkdóma og engum leiðist. Þú
ert auðvitað kominn til systkina
þinna og amma og afi búin að fá
litla strákinn til sín. Ég kveð þig
með söknuði því að við áttum
sannarlega góðar stundir saman.
Þegar ég var stelpa var
óskaplega spennandi að fá
frændfólk í heimsókn, svo ég tali
nú ekki um frænda minn sem var
leigubílstjóri í Reykjavík. Með
þér kom sérstakur andblær, eft-
irvænting, og þá var pottþétt að
nú færum við að veiða í Svína-
vatni.
En þó að bernskuminningar
mínar um þig séu ljúfar þá eru
þær ekki það dýrmætasta sem
þú gafst mér, heldur stundirnar
sem við áttum tvö saman, síðustu
árin þín á HSB. Þegar pabbi og
Halli voru farnir og þú varst einn
eftir. Við töluðum um margt og
það er óskaplega dýrmætt. Ég
veit að þú varst dálítill gaur en
mér þykir sannarlega vænt um
þig. Síðustu dagarnir voru líka
dýrmætir og við Munda erum af-
ar ánægðar með að hafa fengið
að vera hjá þér.
Ég kveð þig minn frændi því kominn
er nótt
svo kyrrlát og friðsæl og hlý.
Á andartaks stundu nú allt er svo rótt
þú ert ungur og ferskur á ný.
Ég veit að þau bíða þín brosandi nú
og blómum þig skríða og von.
Hún amma sem gaf okkur gæfu og
trú
er glöð með sinn fallega son.
Þó oft komi brekkur um ævinnar slóð
er óþarfi að hata og slást.
Því lífið það snýst ekki’um bönd eða
blóð
heldur blíðu og kærleik og ást.
Takk fyrir allt, gamli minn.
Þín frænka
Birgitta HrönnHalldórsdóttir.
Haukur Líndal
Eyþórsson
HINSTA KVEÐJA
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Hvíldu í friði vinur.
Margrét Anna
Ríkharðsdóttir.
Elsku Haukur minn.
Þú varst stjúpfaðir minn
á uppvaxtarárum mínum
eða þar til ég flutti tvítug til
Noregs. Með þessum fáu
orðum vil ég þakka þér
góða og ánægjulega sam-
fylgd og kveðja þig.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf.)
Minning þú orðin ert,
við því ekkert verður gert.
Hugur minn gleymir,
en hjartað, það reynir.
(Höf. óþekktur)
Ég mun minnast þín.
Kveðja
Elísabet (Elsa)
Einarsdóttir.
Ástkær systir mín,
GUÐNÝ GESTSDÓTTIR,
Ásvallagötu 37,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
þriðjudaginn 24. febrúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
.
Júlíus Gestsson.