Morgunblaðið - 27.02.2015, Blaðsíða 15

✝ Unnur Jón-asdóttir fæddist
í Reykjavík 10. júlí
1935. Hún lést á
Landspítalanum
Fossvogi 21. febr-
úar 2015.
Foreldrar henn-
ar voru: Fanney
Þorvarðardóttir, f.
23. desember 1911,
d. 30. október 1989,
og Jónas Ragnar
Jónasson, f. 11. ágúst 1908, d. 2.
september 1940. Fósturfor-
eldrar hennar voru: Guðmundur
Guðmundsson, smiður og bóndi,
f. 5. október 1883, d. 11. apríl
1970, og Katrín Jónasdóttir hús-
móðir, f. 1. febrúar 1896, d. 6.
október 1983.
Seinni maður Fanneyjar, móð-
ur Unnar, var Jakob Björnsson,
f. 9. júní 1909, d. 5. september
1986. Unnur átti fjögur systkini
og tíu uppeldissystkini. Systkini
Unnar eru: Ragnheiður Jón-
asdóttir, f. 1932, Gísli Jónasson,
arsdóttur, þau eiga þrjú börn,
Arnar, Sigurjón og Margréti.
Rúnar Þór, hann á einn son,
Hrafnkel. Fanney Dóra, hún á
tvö börn, Ásdísi og Ásgeir. Guð-
rún í sambúð með Guðmundi
Birni Jónassyni, þau eiga fjögur
börn, Daníelu Rut, Magnús Má,
Jónas Björn og Maríu Rut.
Unnur ólst upp hjá móður
sinni og föður til fimm ára ald-
urs eða þar til faðir hennar lést.
Þá fór hún í fóstur til föð-
ursystur sinnar, Katrínar, og
eiginmanns hennar, Guð-
mundar. Þar bættist Unnur í hóp
tíu systkina og bjó hún hjá þeim
á Núpi í Fljótshlíð til fullorðins-
ára. Unnur gekk í grunnskólann
á Hvolsvelli og fór á húsmæðra-
skólann á Laugarvatni. Unnur
vann ýmis störf á sínum yngri
árum og þar á meðal í eldhúsinu
hjá Hval hf. í Hvalfirði þar sem
hún kynntist eftirlifandi eig-
inmanni sínum. Eftir að hún gift-
ist helgaði hún sig heimilinu og
barnauppeldi.
Útför Unnar fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 27. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
15.
f. 1933, Jónas Jón-
asson, f. 1938, d.
1939, Jóhann Ragn-
ar Jakobsson, f.
1948. Uppeld-
issystkini Unnar
eru: Guðmunda, f.
1923, d. 2011, Ragn-
heiður, f. 1924,
Matthildur, f. 1925,
d. 2002, Kristín, f.
1927, Jónas, f. 1928,
d. 2004, Sigurður, f.
1930, d. 2012, Sigursteinn, f.
1931, d. 2004, Sigríður, f. 1935,
Auður, f. 1936, Högni, f. 1938.
Unnur giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Hrafnkeli Sig-
urjónssyni, 2. nóvember 1963.
Hrafnkell er fæddur 5. desember
1939, kjörsonur hjónanna Guð-
rúnar Þórarinsdóttur og séra
Sigurjóns Guðjónssonar. Börn
Unnar og Hrafnkels eru: Sig-
urjón Ragnar, kvæntur Sjöfn
Jónsdóttur, þau eiga tvær dæt-
ur, Unni og Eyrúnu. Guð-
mundur, kvæntur Valdísi Arn-
Elsku mamma, núna ertu far-
in frá okkur og hefur endað til-
vist þína hér á jörð. Eftir nokkur
veikindi undanfarin ár var líkami
þinn orðinn þreyttur en þú sjálf
svo sterk að við áttum stundum
ekki til orð. Þann 15. febrúar
lendirðu í því slæma óhappi að
detta og lærbrotna. Eftir erfiða
aðgerð sem þú auðvitað komst
vel í gegnum önduðu allir léttar
og við systkinin sögðum: Já,
þetta er hún mamma, hún er
ósigrandi. Undirbúningur var
hafinn við að koma þér á fætur á
ný, lúmski húmorinn kominn aft-
ur og allt leit vel út. En stutt er
á milli gleði og sorgar og óvænt
erum við öll komin til þín á spít-
alann seint að kvöldi 20. febrúar
til að kveðja þig. Líkaminn þoldi
ekki allt þetta álag og það er á
endanum heilablæðing sem tek-
ur þig alla. Við fjölskyldan erum
svo þakklát að hafa fengið að
vera hjá þér síðasta spölinn, að
hafa náð að strjúka þér, hvísla
að þér því sem við vildum segja
þér að lokum og vera með þér
alveg til enda.
Elsku mamma, það sem kem-
ur upp í huga okkar er við hugs-
um til baka er: þolinmæði, hlýja,
hörkutól, harðjaxl, dugleg, hjálp-
söm, húmoristi, dansari, söngv-
ari, umhyggjusöm, dýravinur,
þetta varstu allt og svo miklu
meira. Áður en heilsunni fór að
hraka varst þú ótrúlega dugleg
að passa fyrir okkur og mikið
sem þú varst ánægð þegar
barnabörnin fóru að koma í
heiminn. Þau eru nú orðin 12
talsins. Eldri barnabörnin muna
eftir þér sem hlýlegri og hjálp-
legri ömmu sem gat spilað við
þau á spil endalaust. Einnig
sástu um koppaþjálfun elstu
barnabarnanna og er skjald-
bökukoppurinn góði ennþá til.
Ófáar eru næturnar sem þau
gistu í ömmu holu og nutu al-
úðar og hlýju frá þér, elsku
mamma. Ekki er hægt að sleppa
því að minnast á hann Snúlla
þinn. Þú varst frekar andvíg því
að fá kött inn á heimilið en Rún-
ar kom honum þangað með
krókaleiðum. Auðvitað fékk
hann að vera þar sem þú bráðn-
aðir alveg á staðnum yfir þess-
um fallega kettlingi sem varð
tólf ára gamall.
Okkur er ljúft að hugsa til
þess hvað þér þótti gaman að
dansa og elskaðir að fara með
pabba að dansa hvenær sem
tækifæri gafst. Ættarmót Núp-
aranna voru þér einstaklega kær
og vildir þú aldrei missa af þeim.
Þar naustu þín svo vel með upp-
eldissystkinum þínum og niðjum
þeirra í gleði, söng og dansi.
Alltaf varst þú síðust í tjald eftir
skemmtanir, þrátt fyrir að hafa
jafnvel verið veik þá áttir þú allt-
af auka kraft til að missa ekki af
ættarmóti. Elsku mamma, þú
settir sjálfa þig aldrei í fyrsta
sæti og þér var svo umhugað um
að við og barnabörnin hefðum
það gott. Þú spurðir reglulega
um þau og þá sem þú hafðir ekki
séð í einhvern tíma. Við vitum að
þú hafðir velferð þeirra ávallt í
huga og hafðir oft áhyggjur ef
einhver átti við erfiðleika að
stríða þó þú ættir oft erfitt með
að tala beint út um það.
Við elskum þig ávallt og þú
verður ávallt í hjörtum okkar.
Þegar sorgin sækir á þá sækjum
við í minningabankann og rifjum
upp fallegar stundir með þér.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Ástkær tengdamóðir mín er
fallin frá. Hún var hörkutól, hún
Unnur, sem verður sárt saknað
af þeim sem hana þekktu. Unnur
var alla tíð einstaklega hjálpsöm
og nutum við Guðmundur þess
þegar við eignuðumst okkar
fyrsta barn. Frá því að fæðing-
arorlofi lauk og þar til að Arnar
okkar fékk pláss á leikskóla ann-
aðist hún hann fyrir okkur með
miklum sóma. Það er margt sem
kemur upp í hugann þegar ég
hugsa til allra áranna sem ég hef
verið í fjölskyldunni. Unnur naut
þess að ferðast um landið sitt og
eigum við fjölskyldan góðar
minningar frá samverustundum
með henni og Kela á hinum
ýmsu tjaldstæðum landsins.
Einnig er mér sérstaklega
minnistætt þegar þau hjónin
komu í heimsókn til okkar Guð-
mundar til Þýskalands fyrir tíu
árum en það var þeirra fyrsta
utanlandsferð og var einstaklega
gaman að fá að sýna þeim útlönd
í fyrsta sinn. Þrátt fyrir lélega
heilsu síðustu árin heyrði ég
Unni aldrei kvarta hún sagði
alltaf allt ágætt og gerði sem
minnst úr sínum veikindum.
Yndisleg móðir, tengdamóðir og
amma er fallin frá og er það með
sorg í hjarta sem ég kveð þig,
elsku Unnur, og bið góðan Guð
að geyma þig og vaka yfir
Hrafnkeli og okkur öllum.
Valdís.
Það fækkar í systkinahópn-
um. Elskuleg systir okkar Unn-
ur, eða Unna eins og hún var
ávallt kölluð, hefur kvatt þennan
heim. Kveðjustundin er sár og
kom nokkuð á óvart.
Unna, sem er bróðurdóttir
móður okkar systkinanna frá
Núpi, kom að Núpi fjögurra ára
gömul vegna mikilla veikinda í
hennar fjölskyldu og fráfalls föð-
ur hennar, sem lést frá þremur
ungum börnum og veikri móður
þeirra sem ekki gat annast um
börnin. Það varð úr að börnin
fóru til systkina föður síns.
Ragnheiður, sem er elst fór að
Hólmahjáleigu, Gísli fór að
Hallgeirsey og Unnur, sem var
yngst kom að Núpi. Þrátt fyrir
þessa miklu sorgarsögu vorum
við systkinin mjög heppin að fá
Unni í systkinahópinn og frá
fyrsta degi var hún ein af okkur
og þar bar aldrei skugga á.
Unna fékk marga góða eigin-
leika í vöggugjöf. Hún var sér-
lega skemmtileg og oft mjög
orðheppin og sá skoplegu hlið-
arnar á hlutunum. Hún gat sagt
meiningu sína með réttu orðun-
um. Hún var traust og vinur
vina sinna. Unna hafði fallega
söngrödd og gott eyra fyrir tón-
list. Oft var tekið lagið og þá var
Unna ekki lengi að finna und-
irrödd og allt hljómaði svo fal-
lega. Á þessum árum var það
mikið tilhlökkunarefni að fara á
hestbak og fara í góðan reiðtúr.
Oft var margt um manninn og
ekki til gæðingar handa öllum.
Minnisstætt er hvað Unna hafði
gott lag á hestunum svo jafnvel
vagnhestarnir sem voru komnir
til ára sinna urðu ungir aftur
þegar hún var komin á bak.
Við vorum svo lánsamar að
fara í Húsmæðraskólann á
Laugarvatni. Á þann tíma
minntist Unna alltaf með mikilli
gleði og kunni að meta þau
órjúfanlegu vinabönd sem þar
mynduðust.
Stóra gæfan í lífi Unnar var
hennar elskulegi eiginmaður,
Hrafnkell, eða Keli eins og hann
er ævinlega kallaður. Þau eign-
uðust fimm börn sem hafa verið
foreldrum sínum stoð og stytta
gegnum árin. Seinna bættust
svo við tengdabörnin og barna-
börnin. Allt stendur þetta fólk
þétt saman og er bundið sterk-
um fjölskylduböndum.
Nú er komið að kveðjustund.
Við systkinin þökkum okkar
elskulegu systur fyrir allt það
sem hún var okkur og þökkum
fyrir að hafa átt hana fyrir syst-
ur. Við þökkum fyrir fjölskyldu
hennar sem gerir Núparahópinn
enn stærri og sterkari. Systk-
inum hennar, Heiðu, Gísla, Jó-
hanni og fjölskyldum þeirra
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Elsku Keli, Sigurjón, Guð-
mundur, Rúnar Þór, Fanney
Dóra, Guðrún og fjölskyldur.
Góður Guð styðji ykkur og
styrki.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Unnur Jónasdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ljóð tileinkað ömmu
Unni
Amma Unnur
Á hverjum morgni þegar ég vakna
mun ég muna og sakna
hversu sterk og góð þú varst
Á hverjum degi þegar ég kom
fékk ég kaffi, kleinu og köku
jafnt í draumi sem vöku
Margrét
Guðmundsdóttir.
MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015
✝ Magnús Jó-hann Sigurðs-
son fæddist í
Reykjavík 21. apríl
1943. Hann varð
bráðkvaddur 15.
febrúar 2015.
Foreldrar hans
voru Sigurður
Bjarnason, bif-
reiðastjóri, f.
21.11. 1905, d.
23.12. 1971, og Jó-
hanna Bára Jóhannsdóttir, f.
12.6. 1921, d. 18.6. 1996. Bróðir
hans er Ólafur Bjarni Sigurðs-
son, f. 13.8. 1939. Fóstursystir
hans er Hanna Heiðbjört Jóns-
dóttir, f. 12.3. 1955.
Fyrri kona Magnúsar var
Nanna Jónsdóttir, f. 11.9. 1943.
Þau skildu. Dóttir þeirra er
Margrét Bára Magnúsdóttir, f.
19.2. 1964, hún á soninn Daða
Frey, dóttir hans er Sigríður
Pála. Seinni kona Magnúsar
var Edda Kolbrún Klem-
enzdóttir, f. 16.4. 1943. Þau
skildu. Börn þeirra eru 1. Sig-
ríður Inga Magnúsdóttir, f.
30.5. 1973, maður hennar er
Helgi Sigurðsson og þeirra
börn eru Magnús og Sigurður.
2. Arnar Sindri Magnússon, f.
19.6. 1979, hann á
dótturina Moniku
Melkorku úr fyrra
sambandi, kona
hans er Karen
Henný Jóhann-
esdóttir og þeirra
börn eru Jóhannes
Dreki og Benjamín
Máni. Edda Kol-
brún á þrjú börn
úr fyrra hjóna-
bandi sem ólust
upp hjá þeim Magnúsi og eru
þau Kolbrún Edda, Klemenz
Ragnar og Erling Þór.
Magnús ólst upp á Braga-
götu 38. Hann gekk í Miðbæj-
arskólann og lauk þaðan prófi.
Hann byrjaði snemma að vinna
á fraktskipum og ferðaðist
milli landa. Síðan hóf hann
störf hjá Flugfélagi Íslands en
skipti svo um starfsvettvang og
fór að keyra leigubíl þar til
hann hætti störfum sökum ald-
urs. Síðustu árin fékkst hann
nokkuð við málaralist sem
hafði blundað með honum alla
tíð.
Útför Magnúsar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag, 27. febrúar 2015, og hefst
athöfnin kl. 13.
Gömlu lögin sungin og leikin,
þannig lýsti fóstri minn hann
Maggi herberginu mínu í Gnoð-
arvogi 60, eftir að hann og
mamma fóru að skoða íbúðina
sem við vorum að flytja í. Her-
bergið sem Klemenz bróðir
fékk var nýuppgert og nýtísku-
legt en mitt var forstofuher-
bergi með gamaldags gólfteppi.
Ég var tíu ára þegar Maggi og
mamma fóru að búa saman og
hann er pabbi tveggja hálfsyst-
kina minna, Siggu og Sindra.
Hann var skemmtilegur hann
Maggi og ótrúlega gaman að
heyra hann segja frá og svo
skellihló hann sjálfur. Við
bjuggum á Framnesvegi 54
þegar hann flutti til okkar en
seinna fluttum við í Gnoðarvog-
inn á meðan verið var að byggja
á Kaplaskjólsveginum, KR-
blokkina, sem við fluttum svo í.
Heimsóknir á Vatnsleysu-
ströndina, þar sem amma Bára,
mamma hans og Jón bjuggu.
Ferðir í sveitina til Tomma og
Karenar, vinafólks hans, Óli
bróðir í heimsókn, Magga dóttir
hans hjá okkur, er minnisstætt.
Lítið og sætt, sagði hann oft,
það þurfti ekki að vera stórt og
mikið til að vera gaman. Hann
var meira fyrir einfaldleikann,
þetta hversdagslega, heim-
sækja vini og fjölskyldu og vera
með börnunum sínum.
Eftir að mamma og hann
skildu 1988 var hann áfram
partur af lífi okkar systkinanna,
alltaf mættur í afmæli og aðrar
veislur hress og kátur. Hann
bjó hérna í Árbænum nálægt
okkur og kíkti oft í kaffi til að
spjalla og spurði þá frétta af
krökkunum mínum, alltaf
áhugasamur um hvernig gengi
og hvað við værum að gera.
Hann var mjög stoltur af fjöl-
skyldunni sinni, bæði börnum
og fósturbörnum, sá bara það
jákvæða og vildi helst ekki tala
um neitt leiðinlegt. Elsku
Maggi, ég þakka þér fyrir sam-
fylgdina, ég mun sakna þess að
þú bankir á eldhúsgluggann
minn og kíkir í kaffi.
Kær kveðja,
Kolbrún Edda Júlínusdóttir
og fjölskylda.
Jæja, hvað er á blaði í dag,
var Magnús stórvinur minn til
margra áratuga vanur að spyrja
þegar við hittumst í morgun-
kaffinu nær daglega. Ég var svo
lánsamur að búa undir sama
þaki og hann síðustu tvö árin.
Magnús var dagsfarsprúður,
ljúfur í allri umgengni og engan
vildi hann styggja. Léttur í lund
og átti auðvelt með að sjá hið
spaugsama í tilverunni, jafnvel í
atvikum sem hljómuðu lítt
skemmtilega, jafnvel sorglega.
Talaði ætíð vel um fólk og af
mikilli hlýju um alla sem sýndi
honum velvild. Hallmæla eða
dæma fólk var ekki til í hans
ranni. Og engum vildi hann
vera til ama. Hann hafði
ánægju af að hitta og tala við
fólk. Var meistari í spjalli. Átti
auðvelt með samræður við alla
um allt. Sagði sjálfur að þetta
væri hans skemmtilegasta
áhugamál. Hann var líka góður
hlustandi. Var fundvís á um-
ræðuefni við hæfi viðmælenda
og áhugasamur um það sem
aðrir höfðu að segja. Hans regla
var að viðmælendur fengju
jafnmikinn tíma til að tala og
hann sjálfur. Enda hafði hann
gaman af að hlusta á frásagnir
annarra. Veiðiáhugamaður var
hann og fórum við nokkrum
sinnum saman í veiði. Þar var
hann hrókur alls fagnaðar og
kunni vel þá list að setja frá-
sagnir sínar í spaugilegan bún-
ing svo að var hlegið. Hnýtti
líka flugur sem hann hafði gam-
an af. Magnús var listhneigður,
fór oft á málverkasýningar eða
listasöfn og naut þess að skoða
og lesa bækur um málaralist.
Ástundaði þá iðju sjálfur að
mála en gerði ekki mikið úr sín-
um myndum enda frekar hlé-
drægur. Flugmál voru honum
einnig hugleikin frá því hann
starfaði á Reykjavíkurflugvelli
og hann hafði ánægju af að tala
um flug. Honum var umhugað
um fjölskylduna og vildi börn-
um og barnabörnum vel. Líkaði
vel að fá það verkefni að passa
barnabörnin eins og hann orð-
aði það. Var náttúruunnandi og
naut þess að fara með börnin út
úr húsi, t.d. fjöruferðir. Þótt
ýmislegt í hans lífi hafi ekki
gengið eins og hann hefði kosið
var hann samt ákaflega sáttur
við lífið og tilveruna. Hann var
ekki efnishyggjumaður og eng-
um hef ég kynnst sem var eins
sæll með sinn naumt skammt-
aða ellilífeyri. Það var ekki að
heyra á Magnúsi að það væri á
„blaði“ hjá honum að safnast til
feðra sinna daginn sem hann
lést. Það var á okkar daglega
„húsfundi“ eins og hann kallaði
morgunspjallið. Ég er honum
afskaplega þakklátur fyrir góð
kynni og allar okkar ánægju-
legu samverustundir. Fjöl-
skylda Magnúsar á samúð mín
alla óskipta. Vertu svo kært
kvaddur, minn góði vinur.
Haukur Helgason.
Við höfum nokkur hist reglu-
lega á Salatbarnum undanfarin
ár. Þetta er glaðvær hópur, oft
nefndur Hrútastíuhópurinn,
fátt er honum heilagt, tvíræðir
brandarar fjúka og inn á milli
eru sögur sagðar sem eru á
mörkum þess að vera sannar og
stundum allt að því ýktar. Allt
er þetta græskulaust og meiðir
engan, einungis gert til að létta
lífið, hlæja og njóta stundarinn-
ar.
Einn þessara aðila sem
þarna hafa komið er Magnús
Sigurðsson eða Maggi keyrari
eins við kölluðum hann í okkar
hópi. Með þessum fáu orðum
viljum við þakka Magga fyrir
ánægjuleg kynni. Magnús var
frá fyrstu kynnum traustur vin-
ur okkar allra, ávallt tilbúinn að
aðstoða og rétta hjálparhönd,
það er vart hægt að hugsa sér
betri félaga.
Það fór að öllu jöfnu ekki
mikið fyrir honum í hópnum,
hann hlustaði með athygli á
þær misgáfulegu samræður
sem oft áttu sér stað og skaut
inn í hnyttnum athugasemdum
þegar við átti. Magnús hafði
einstakt lag á að kynda undir
sögum okkar og oft heyrðist
hann segja með undrandi tóni
„nei hvað ertu að segja“. Hann
kunni þá list, ekki síður en aðr-
ir í hópnum, að láta sannleik-
ann ekki skemma góða sögu.
Frásagnarstíll Magga var ein-
stakur og urðu reynslusögur
hans líkastar reyfara því á svo
skemmtilegan og á spennu-
þrunginn hátt sagði hann frá.
Það var ávallt tilhlökkunarefni
að líta inn á Salatbarnum og
heilsa upp á félagana, þá
Magga keyrara og Óla Egils,
sem yfirleitt mættu snemma til
kvöldverðar og voru búnir að
fara yfir helstu mál dagsins áð-
ur en aðrir komu og biðu þá
orðið eftir skemmtisögunum
frá félagahópnum. Óli Egils
lést fyrir nokkrum árum en
sögur hans yljuðu Magga og
okkur og munu gera það um
ókomna tíð. Það munu sögur
Magga einnig gera.
Síðast þegar við hittumst,
skömmu fyrir jól, óraði okkur
ekki fyrir því að Maggi yrði
ekki á meðal okkar nokkrum
vikum síðar en þannig er lífið,
við vitum aldrei fyrir víst hvað
morgundagurinn ber í skauti
sér, sem betur fer.
Maggi keyrði leigubíl þegar
við kynntumst honum. Hann
var traustur bílstjóri með mikla
þjónustulund. Þegar hann
hætti leigubílaakstrinum fyrir
nokkrum árum fór hann að fást
við að mála. Kannski hafði hann
fengist við slíkt um einhvern
tíma, en að minnsta kosti sýndi
hann okkur ekki afraksturinn
fyrr en fyrir um ári síðan. Þá
kom hann í nokkur skipti með
sér á fundina myndir sem hann
hafði málað. Á þeim var fallegt
handbragð og ljóst að hann
hafði nostrað við hverja mynd.
Við sáum að það leyndist lista-
maður í vini okkar.
Næst þegar við hittumst
verður skarð fyrir skildi en við
munum örugglega ekki breyta
út af venjunni, segjum sögur
sem eru allt að því ýktar og
rifjum upp hnyttin tilsvör og
atvik sem tengjast okkur,
Magga og öðrum þeim úr fé-
lagsskapnum sem eru gengnir
á braut.
Með okkur mun lifa minning
um góðan dreng.
Við vottum ástvinum Magn-
úsar innilegrar samúð.
Sigurður Jónsson,
Ingvar Guðmundsson,
Kristín Vigfúsdóttir,
Finnur Ingólfsson,
Egilína S. Guðgeirsdóttir,
Eyjólfur Árni Rafnsson.
Magnús Jóhann
Sigurðsson