Morgunblaðið - 27.02.2015, Qupperneq 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015
✝ Guðjón Ó. Ás-grímsson fædd-
ist í Reykjavík 27.
júlí 1921. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 16. febr-
úar 2015.
Foreldrar hans
voru Nikólína
Ragnheiður Odds-
dóttir húsmóðir, f.
20.8. 1891, d. 4.8.
1970, og Ásgrímur
Guðjónsson, tollvörður í Reykja-
vík, f. 27.7. 1892, d. 26.1. 1980.
Systkini Guðjóns eru Ragnheið-
ur, f. 1919, d. 1997, maki Sig-
urður Sigurðsson, f. 1914, d.
1982, og Arnbjörn, f. 1927, maki
Kristín Guðvarðardóttir, f. 1926.
Hinn 31.5. 1952 kvæntist Guð-
jón eftirlifandi eiginkonu sinni,
Svanlaugu Magnúsdóttur, f. 2.4.
d. 16.1. 1990. Synir þeirra eru
Baldur og Guðjón Þór. Ásdís
sjúkraþjálfari, f. 7.2. 1960, maki
Ingólfur Þórisson verkfræð-
ingur. Börn þeirra eru Örn,
Svanlaug og Þórir Már. Helga
iðjuþjálfi, f. 22.5. 1963, maki
Þröstur Helgason verkfræð-
ingur. Börn þeirra eru Sölvi og
Rúna. Magnús rafiðnfræðingur,
f. 22.2. 1968, maki Guðríður
Hlöðversdóttir leikskólakennari.
Börn þeirra eru Hilmar Freyr,
Svanhildur Birna og Birkir Óli.
Barnabarnabörn Guðjóns eru
fimm.
Guðjón varð stúdent frá
Menntaskólanum í Reykjavík
1940 og viðskiptafræðingur frá
Háskóla Íslands 1944. Hann hóf
störf hjá Ræsi hf. 1943 og vann
þar allan sinn starfsferil, lengst
af sem skrifstofustjóri. Guðjón
var mikill útivistarmaður og
hafði unun af ferðalögum innan-
lands.
Útför Guðjóns fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 27. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl.
13.
1930 í Feitsdal við
Arnarfjörð. For-
eldrar hennar voru
Rebekka Þiðriks-
dóttir kennari, f.
27.10. 1890, d. 11.4.
1992, og Magnús
Guðmundur Magn-
ússon bóndi, f.
25.11. 1891, d. 27.5.
1959. Svanlaug og
Guðjón byggðu sér
hús í Háagerði 85 í
Reykjavík og var það þeirra
heimili alla tíð. Börn þeirra eru
Rebekka Sigrún sjúkraþjálfari,
f. 23.9. 1952, maki Björn Guð-
mundsson matvælafræðingur.
Börn þeirra eru Auður, Unnur
og Guðmundur. Ragnheiður
leikskólakennari, f. 28.3. 1955,
maki Ólafur Ásgeirsson garð-
yrkjufræðingur/sagnfræðingur,
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Guðjón Ásgrímsson.
Þegar ég leiði hugann að því
hvaða orð lýsa Guðjóni best eru
það orðin traust, heiðarleiki,
hjálpsemi, umhyggja en líka
glettni og glaðværð. Hann var
skarpgáfaður maður og lífið
hafði kennt honum nægjusemi
og hógværð. Honum var einstak-
lega annt um afkomendur sína
og fylgdist vel með þeim allt
fram á síðasta dag og spurðist
fyrir um hvernig þeim gengi í
skóla og íþróttum. Guðjón var
einstaklega barngóður og gaf
sér góðan tíma til þess að leika
við barnabörnin og barnabarna-
börnin og síðar að spjalla við þau
um heima og geima.
Mörg minningabrot koma upp
í hugann á þessum tímamótum.
Heimili Guðjóns og Svönu í
Háagerði hefur verið miðpunkt-
ur fjölskyldunnar um áratuga-
skeið, þar var haldið í hefðir og
hápunkturinn á hverju ári var
jólaboðið á jóladag þar sem í
engu var brugðið út af hefðinni
og spiluð vist að loknu borðhaldi.
Guðjón og Svana voru afar sam-
heldin hjón og bar heimili þeirra
þess glöggt merki.
Við Guðjón tefldum töluvert
skák framan af og iðulega var
Ólafur tengdasonur hans með í
þeirri skemmtan okkar. Guðjón
var sterkur skákmaður og jafn-
framt spilaði hann brids með
nokkrum félögum sínum.
Guðjón hafði sérstaklega
gaman af útiveru, fór í göngu-
ferðir í nágrenni Reykjavíkur,
ferðaðist mikið um landið,
stundaði gönguskíði og hafði
gaman af stangveiðum. Minnis-
stæð er ganga okkar á Heklu ár-
ið 1981, ári eftir að gaus. Mikill
hiti var ennþá í gígnum og stóð-
um við í gufu- og gasmekki upp
að hnjám.
Nokkrar ferðirnar fórum við
með fjölskyldum okkar til veiða,
í Hólmavatn á Tvídægru og síð-
ar í Djúpadalsá á Barðaströnd.
Minnisstæð er ferð sem við fór-
um saman upp úr Borgarfirði til
silungsveiða í Arnarvatn stóra.
Það er sérstaklega eftirminnileg
ferð og ekki síst þær torfærur
sem fara þurfti yfir á leiðinni.
Hann hafði gaman af veiðum og
sagði oft sögur af silungsveiðum
á Tvídægru en þar hafði faðir
hans stundað silungsveiðar áður
fyrr. Þær veiðar voru stundaðar
til þess að draga björg í bú.
Guðjón og Svana heimsóttu
okkur hjónin til Bandaríkjanna
þar sem við bjuggum um tíma.
Lagst var í langferð yfir til Kan-
ada, Niagara-fossarnir skoðaðir,
Toronto heimsótt og í framhald-
inu nokkurra daga ferð í kring-
um eitt stóru vatnanna Lake
Huron. Það er eftirminnileg
ferð.
Guðjón lifði viðburðaríkt
skeið í Íslandssögunni. Almenn
fátækt var í landinu á hans upp-
vaxtarárum. Allir þurftu að
leggja hönd á plóginn og nýta
varð allt afar vel. Hann er af
þeirri kynslóð Íslendinga sem
náði að lyfta Íslandi og stofna
sjálfstætt ríki. Þeirri kynslóð
eigum við seinni kynslóðir mikið
að þakka.
Guðjón var gamansamur og
hafði þróað með sér skemmtilegt
skopskyn og glettin tilsvör. Við
sem stóðum honum næst höfðum
gaman af þessari glettni hans.
Blessuð sé minning Guðjóns,
Ingólfur Þórisson.
Í dag kveðjum við tengdaföð-
ur minn, Guðjón Ó. Ásgrímsson
Guðjón lifði langa ævi sem
spannar miklar breytingar á öll-
um okkar lífsháttum, hann bjó
alla sína ævi í Reykjavík sem á
hans tíma breyttist úr sveita-
þorpi í borg. Guðjón kynntist
erfiðri lífsbaráttu til sveita sem
barn þegar hann var sendur í
sveit upp í Borgarfjörð á sumr-
in, hann var til sjós í byrjun
stríðs, kynntist stríðsrekstri á
Íslandi, þegar landið var her-
numið af Bretum, og öllum þeim
miklu breytingum sem urðu á
Íslandi eftir stríð.
Guðjón bjó við góðar heimilis-
aðstæður sem gerðu honum
kleift að fara í nám við Mennta-
skólann í Reykjavík og síðar í
háskóla þar sem hann útskrif-
aðist sem viðskiptafræðingur.
Þrátt fyrir að vera alinn upp í
Reykjavík var Guðjón mikill
náttúruunnandi, þekkti hverja
þúfu á landinu og það var alltaf
gaman að ræða við hann um
ferðamennsku og staðhætti á Ís-
landi. Þau Guðjón og Svana voru
afar samrýnd hjón og ferðuðust
mikið um landið. Þó að fjölskyld-
an væri stór og allur búnaður og
bílar mun lakari en þekkist í dag
þá fóru þau í langar ferðir um
landið með búnað og nesti til
margra daga eða vikna þar sem
öllum farangri var staflað upp á
topp á bílnum eins og tíðkaðist í
þá daga. Þegar bílakostur dugði
ekki til að komast á staði sem
þau langaði að skoða nýttu þau
sér gjarnan Ferðafélag Íslands.
Eftir að börnin voru farin að
heiman þá eignaðist Guðjón
jeppa sem opnaði fyrir þeim há-
lendið og afskekktari svæði
landsins og var hann óspart not-
aður til lengri og skemmri skoð-
unarferða. Þau Svana og Guðjón
voru ákaflega iðin á ferðalögum,
það var ekki legið í sólbaði eða
leti eða farið í vegasjoppur. Nei,
nesti var smurt og það var
þvælst um allt ýmist gengið eða
ekið og tíminn nýttur vel.
Samvinna þeirra Guðjóns og
Svönu var aðdáunarverð og
unnu þau ávallt saman að sínum
verkefnum hvort sem það tengd-
ist ferðalögum, berjatínslu eða
kartöflurækt
Guðjón var alinn upp á þeim
tímum þegar miklu skipti að
nýta það sem fólk hafði, hann
var því bæði nýtinn og iðinn,
sparaði gjarnan þegar hann
sjálfur átti í hlut en var jafn-
framt örlátur gagnvart öllum
öðrum.
Fjölskyldan skipti Guðjón
miklu máli. Það var ávallt gott
að leita til hans um alla hluti og
má segja að hann hafi gert allt
sem í hans valdi stóð til að
styðja við og efla þá stóru fjöl-
skyldu sem hann skilur eftir sig
en hann lét gjarnan þarfir ann-
arra ganga fyrir.
Guðjón hafði mikinn húmor
sem kom skemmtilega fram í
samskiptum hans við barnabörn-
in sem hann náði mjög vel til og
naut hann þess auðsjáanlega að
umgangast þau.
Ég minnist Guðjóns með
hlýju, virðingu og miklu þakk-
læti til hans og Svönu fyrir alla
þá umhyggju og stuðning sem
þau hafa sýnt okkur í gegnum
árin.
Þröstur Helgason.
Nú er elsku afi minn látinn en
hann skilur eftir sig margar frá-
bærar minningar sem mér þykir
gríðarlega vænt um. Afi sem var
svo stríðinn, afi sem var alltaf í
góðu skapi, afi sem hugsaði fyrst
um aðra og svo um sjálfan sig.
Afi minn var yndislegur maður
og ein af mínum helstu fyrir-
myndum.
Ég mundi gefa ýmislegt fyrir
að geta núna mætt í Háagerðið
og fá á móti mér afa með dós
fulla af suðusúkkulaði. „Má ekki
bjóða þér mola?“ Eða að fara
enn lengra aftur í tímann þegar
svörtu, brúnu og rauðu töggurn-
ar voru hluti af molaúrvalinu, ég
hugsa að ég mundi fá mér rauða.
Ég mundi svo setjast við borð-
stofuborðið með afa og ömmu og
spila við þau manna, fengi jafn-
vel einn hnetutopp ef ég væri
heppinn. „Það er naumast,“
heyrist í afa þegar amma tekur
þrjá slagi í röð og þegar kemur
að því að fara heim tekur hann
upp úlpuna mína og býðst til að
skrýða prestinn. Ég kveð og
þakka fyrir mig. „Ja, þó fyrr
hefði verið. Gott að losna við
þig,“ segir afi og lokar dyrunum.
Svona var afi, stríðinn til
hinsta dags. Það var happadag-
ur í lífi hans þegar hann fór að
nota staf því stafinn gat hann
notað til að pota í fólk glottandi.
Ég man þegar við Rúna heim-
sóttum hann á spítalann þar sem
hann átti erfitt með að hreyfa
sig en þá litlu orku sem hann
hafði nýtti hann til að toga létt í
hárið á henni og ulla aðeins á
mig. Ég á eftir að sakna þess-
arar góðlátlegu stríðni.
En afi var ekki bara stríðinn,
hann var líka afar umhyggju-
samur. Ég var svo heppinn að
eiga afmæli degi á eftir honum.
Alltaf þegar stórfjölskyldan fór
eitthvert saman til að halda upp
á afmælið hans passaði hann sig
á því að afmælið mitt félli ekki í
skuggann og lét eins og hátíð-
arhöldin snérust um mig en ekki
hann. Svona hegðun er mjög lýs-
andi fyrir afa sem setti sjálfan
sig aldrei í fyrsta sæti, einbeitti
sér frekar að því að öðrum liði
vel.
Nú hefur afi yfirgefið líkama
sinn en lifir áfram í huga okkar
allra sem þekktum hann. Ég er
viss um að hann er núna í nýja
Háagerðinu sínu að gera allt
fínt, kominn í gamla Benz-jakk-
ann og farinn að dunda sér í bíl-
skúrnum og garðinum á meðan
hann bíður eftir ömmu. Þakka
þér fyrir allt, afi minn, það eru
forréttindi að hafa átt þig fyrir
afa.
Sölvi.
Elsku besti afi, ég heilsa þér
með vinstri hendi eins og við
vorum vön að gera og ég vonast
til þess að þú bjóðir mér suðu-
súkkulaði eða karamellu. Ég veit
að þú ert ekki dáinn, ég veit að
þú ert ekki farinn frá okkur, þú
hefur alltaf verið of lífleg per-
sóna til þess að deyja. Þú hefur
bara yfirgefið líkama þinn, lík-
amann sem var farinn að
íþyngja þér í seinni tíð og núna
ertu frjáls.
Við kvöddumst á sunnudaginn
en ekki til eilífðar því að við
munum hittast aftur, elsku besti
afi, ég er viss um það og þá get-
um við farið í stafastríð. Á
sunnudaginn þegar þú svafst svo
fast minnti það mig á þegar við
fórum í göngutúr með ömmu og
þú lagðist á bekk og svafst allan
tímann.
Elsku besti afi, þú kenndir
mér svo margt, manstu þegar þú
ætlaðir að kenna mér mann-
ganginn og við tefldum í fyrsta
sinn. Ég var hræðilegur nem-
andi og fylgdist lítið með, ég
vildi bara vinna þig og svo þegar
við tefldum svindlaði ég alveg
ótrúlega mikið og drap alla þína
taflmenn með einu peði. Þú sam-
þykktir ekki alveg sigurinn minn
en seinna sagði ég alltaf að afi
minn hefði kennt mér að tefla.
Það var alltaf svo gaman að spila
við þig, sérstaklega þegar ég
vann, þú gast reyndar verið
óttalega þjófóttur í þjóf. Þið
amma kennduð mér manna og
síðan þá hef ég eingöngu viljað
spila ykkar manna, við köllum
hann Háagerðismanna.
Mér hefur alltaf þótt gaman
hversu umburðarlyndur þú varst
gagnvart pöddum, þú sagðir allt-
af greyin um geitungana og vild-
ir ekki drepa kóngulærnar.
Manstu skiptin þegar ég gisti
hjá ykkur ömmu og oftar en
ekki rak ég þig úr rúminu, á eft-
ir gerðirðu svo grín að því. Þú
gerðir líka oft grín að mér þegar
við skoðuðum saman gamlar
myndir og það kom mynd af
mér. Þá spurðir þú mig „hvaða
skrítni krakki er þetta?“ Þegar
við komum úr skíðaferðum
spurðir þú alltaf hversu oft við
hefðum dottið. Þú vilt eflaust
vita hve oft ég datt á skíðum í
síðustu viku en því miður hef ég
enga tölu á því, ég datt svo oft.
Þakka þér fyrir allt, elsku
besti afi, og mér hefur orðið að
mátulegu. Við sjáumst aftur.
Allt er gott sem endar vel,
indælt slæmu að gleyma.
Í Drottins hendur framtíð fel
og fell í draumaheima.
(Neisti.)
Rúna.
Í gegnum huga okkar fljúga
margar góðar minningar. Afi
kenndi okkur svo margt. Hann
var alltaf til staðar ef á þurfti að
halda. Hann leiðbeindi okkur og
fræddi um allt milli himins og
jarðar. Alltaf var gott að leita til
hans. Heimilið stóð alltaf opið.
Í huganum stöndum við í
dyragættinni heima hjá afa og
ömmu þar sem afi tekur á móti
okkur léttur í lund. Hjálpar til
við að hengja af okkur og snýr
sér að vöfflubakstrinum sem
hann var stoltur af að taka að
sér því það var eitt af því fáa
sem hann fékk að gera í eldhús-
inu. Vöfflulyktin umlykur allt og
afi sem stendur við járnið minn-
ist á leyniuppskrift sína. Amma
þeytir rjómann og við setjumst
til borðs. Afi fær dökku kök-
urnar. Að lokum erum við öll
kvödd með suðusúkkulaðibita og
áminningu um að nota skóhorn-
ið.
Afi og amma voru mikið fyrir
útivist og kenndu okkur ást á
landi og náttúru þess. Þau höfðu
gaman af því að ganga á fjöll,
fara í útilegur, sund og á göngu-
skíði meðan þau höfðu bæði
heilsu til. Afi gantaðist reyndar
oft með það að hann hefði eign-
ast unga konu til að halda sér
ungum sem lengst. Þau voru góð
fyrirmynd um félagsskap og
samvinnu í hjónabandi.
Afastæði þekkja allir í fjöl-
skyldunni en þannig var mál
með vexti að þau afi og amma
fóru oft sund og hleypti hann þá
gjarnan konu sinni út fyrir fram-
an innganginn en lagði sjálfur
eins langt frá og hægt var, þar
sem var örugglega stæði.
Alltaf var stutt í glettnina hjá
afa og kannast allir afkomendur
hans við það að vera strítt góð-
látlega af honum.
Lítillæti og hógværð afa var
eftirtektarverð þar sem hann lét
yfirleitt ekki mikið á sér bera en
var samt alltaf til staðar og
laumaði stundum inn sínum ráð-
um. Nýtni hans var jafnframt til
eftirbreytni sem við höfum öll
reynt að tileinka okkur.
Margar notalegar æskuminn-
ingar tengjast ferðum í
Skammadalinn þar sem afi og
amma voru lengi með kartöflu-
garð. Þar var afi með yfirumsjón
með útsæðinu, áburði og leikjum
barnanna en gjarnan var leikinn
leikurinn Geiturnar þrjár, á
brúnni yfir skurðinn.
Afi naut þess einnig að vera
langafi og var alltaf tilbúinn að
leika við barnabarnabörnin,
sækja dótið og passa stigann á
meðan foreldrarnir spjölluðu.
Ómetanlegt hefur verið að
eiga svo góðan afa og ömmu að
og erum við afar þakklát fyrir
tímann með afa. Þau hafa verið
mikilvæg kjölfesta í lífi okkar.
Ekkert er betra en vöfflur með
rjóma, tröllasúrusultu og ást,
taka í nokkur spil og læra að
taka sigrum með hógværð.
Hjartahlýjan sem einkenndi
afa fylgir okkur ævina á enda og
hún smitaði út frá sér til allra
sem kynntust honum. Það er
sárt að missa góðan afa en ótrú-
lega gott að hafa fengið að eiga
hann að.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
afi okkar. Minning þín lifir í
hjörtum okkar og reynum við að
sjá til þess að hún skili sér niður
til barna og barnabarna okkar.
Auður, Unnur og
Guðmundur.
Guðjón Ó.
Ásgrímsson
HINSTA KVEÐJA
Við fráfall öðlingsins
Guðjóns Ó. Ásgrímssonar
sendir söngvökufólk liðinna
ára einlægar þakkir fyrir
mikla vinnu í áraraðir.
Þau hjón, Guðjón og
Svanlaug, komu alltaf fyrst
allra, röðuðu öllu upp,
dreifðu söngbókum og
gengu svo frá öllu á eftir.
Ómetanlegt þakkarefni
er sú mikla sjálfboðavinna.
Svanlaugu eru sendar
einlægar samúðarkveðjur.
Helgi Seljan og
Sigurður Jónsson.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
MAGNÚS STEFÁNSSON
frá Borgarnesi,
lést á Landås öldrunarheimili í Bergen í
Noregi mánudaginn 16. febrúar.
Útförin fer fram í Litlu Kapellu, Møllendal í Bergen, mánudaginn
2. mars kl. 13.30.
.
Gunhild Stefansson,
Sigurd Stefansson, Åse Berge,
Ingunn Stefansson, Rolf Espen Falk Chri,
Erlend Stefansson, Wenche Vassnes Stefansson
og barnabörn.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
okkar og systir,
GUNNHILDUR BJARNASON
frá Reykjavík,
lést mánudaginn 23. febrúar á Landspítala
háskólasjúkrahúsi.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 5. mars
og hefst kl. 15.
.
Einar Knútsson, Hope Knútsson,
Tryggvi Einarsson, Katla Einarsdóttir
og Sigríður Bjarnason.
Okkar ástkæri,
ÁRNI JÓHANNSSON,
Sóltúni 12,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 22. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Langholtskirkju
föstudaginn 6. mars kl. 13.
.
Unnbjörg Eygló Sigurjónsdóttir,
Ágúst Þór Árnason, Alma Oddgeirsdóttir,
Guðjón Trausti Árnason, Kerstin Andersson,
Guðbjörg Gígja Árnadóttir, Sigurður Már Jónsson,
Jóhanna Harpa Árnadóttir, Þorsteinn Páll Hængsson,
Nína Þóra Rafnsdóttir, Unnar Rafn Ingvarsson,
Sigurjón Rúnar Rafnsson, María Kristín Sævarsdóttir
og fjölskyldur.