Morgunblaðið - 27.02.2015, Qupperneq 17
✝ Markús Þor-kelsson fæddist
6. júní 1918 í Gerð-
um í Gaulverjabæj-
arhreppi. Hann lést
á dvalarheimilinu
Sólvöllum á Eyr-
arbakka 29. janúar
2015.
Foreldrar hans
voru Þorkell Guð-
munds., f. 31. des.
1883, d. 17. júní
1975, bóndi í Gerðum, og k. hans
Guðrún Guðmundsd., f. 1. feb.
1888, d. 6. des. 1970. Systkini voru
Þorgerður, f. 6. júní 1918, d. 7.
ágúst 2001, og Þórir, f. 14. sept.
1921, d. 27. sept. 1987. Uppeld-
isbróðir er Hergeir Kristgeirsson,
f. 16. ágúst 1934, k. Fanney
Jónsd., f. 1933, börn: Ragnheiður,
Þórir, Grímur, Guðrún Herborg
og eru afkomendur 16.
Markús kvæntist 6. jan. 1955
Margréti Magnúsdóttur Öfjörð
frá Skógsnesi, f. 5. júní 1923, d.
29. maí 2004. Börn a) Þorkell H.,
f. 15 nóv. 1950, K. Ragnhildur
Benediktsd. F.k; Ólafía A. Hall-
dórsd, börn: 1) Grétar Már. K.
Nanna Dóra Ragnarsdóttir, börn:
Þorkell Ragnar, Ingunn Ósk,
Anna Lára og Þorgerður María.
2) Ólöf Árný Öfjörð, sambýlis-
maður Jónas Höfðdal Hauksson.
Börn: Victoría Kolbrún Öfjörð og
Markús Höfðdal. Barnsmóðir
Þorkels: Inga Lóa Hannesdóttir,
dóttir: Kristbjörg Lilja, b) Daldís
Perla, í sambúð m. Arnari Pét-
urssyni, og c) Sveinn Atli. 3)
Krístín, M. Andrés G. Ólafsson,
börn: a) Sverrir, í sambúð m.
Amöndu Hernandez, b) Ólafur
Áki og Áslaug.
Markús fór ungur á vertíðir,
fyrst til Vestmannaeyja og var
þar hjá Ársæli á Fögrubrekku,
og síðar nokkrar vertíðir í
Grindavík, bæði til sjós og lands.
Eins og algengt var með unga
menn á fjórða áratug síðustu ald-
ar komst Markús í vinnu hjá
hernum og sagðist þá fyrst hafa
séð peninga. Markús hóf búskap
með Margréti konu sinni í Val-
lahjáleigu í Gaulverjabæj-
arhreppi áður en þau tóku við búi
foreldra hans í Gerðum. Þar
bjuggu þau með blandaðan bú-
skap fram til 1972 er þau fluttu á
Eyrarbakka og bjuggu þar í 30
ár á Staðarbakka. Þar stundaði
Markús ýmis störf, m.a. múrverk
og fiskvinnslu, er hann starfaði
við fram yfir áttrætt, síðast hjá
Fiskiveri sem hann bar ætíð mik-
inn hlýhug til. Árið 2002 þegar
heilsa Margrétar var farin að
gefa sig fluttu þau á Selfoss til
Kolbrúnar dóttur sinnar og fjöl-
skyldu og bjuggu þar síðan, fyrst
bæði en síðan Markús einn eftir
að Margrét féll frá 2004. Markús
flutti síðan í byrjun janúar sl. að
dvalarheimilinu Sólvöllum á Eyr-
arbakka þar sem hann lést.
Markús var vel ern og eft-
irminnilegur samferðamönnum
sínum fyrir gott geðslag og frá-
bært líkamleg ástand.
Markús verður jarðsunginn frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 27. febr-
úar 2015, og hefst athöfnin kl. 13.
sonur þeirra 3)
Hannes Öfjörð. B)
Ragnheiður, f. 17.
sept. 1954, d. 16. júlí
2001. M. Helgi Ingv-
arsson. Börn: 1)
Kjartan Þór. 2)
Gunnar Örn. 3) Óm-
ar Vignir. K. Edda
Linn Riise. Börn: a)
Ragnheiður Petra,
Ívar Helgi og Hilda
Karen. 4) Guðrún
Alda, barnsfaðir: Lúðvík Krist-
jánsson, sonur: Ómar Loki. C)
Magnús Öfjörð, f. 3 okt. 1958. K.
Sandra Pálsdóttir, börn: 1) Anna
Margrét í sambúð með Ástþóri I.
Ingvarssyni, börn: a) Berglind Sif
og Magnús Ingvi. 2) Hafþór. D)
Kolbrún, f. 13. sept. 1966. M. Agn-
ar Bent Brynjólfsson. Börn: 1)
Guðjón Eggert í sambúð með
Ragnhildi Kristjönu Birnu Birg-
isdóttur. 2)Alexandra Öfjörð, í
sambúð með Tom Skyum And-
ersen, dóttir: Elena Öfjörð. 3) Álf-
rún Björt. Synir Margrétar og
fóstursynir Markúsar: E) Þór-
arinn Ö. Sigurðsson, f. 25. júní 42.
K. Geraldine Gonzales. F) Sveinn
Á. Sigurðsson, f. 6 okt. 1944. K.
Guðrún Guðbjartsdóttir. F.k. Sig-
urbjörg Gísladóttir, börn: 1)
Bryndís, synir: Ármann Örn,
Steinar og Bjarki Elvar. 2) Magn-
ús Gísli. K. Linda B. Perludóttir.
Börn: a) Dagur Fannar, í sambúð
með Þóru Grétu Pálmarsdóttur,
Okkur í fjölskyldunni langar að
minnast hans Markúsar, afa, lang-
afa og langalangafa.
Það fyrsta sem okkur kom til
hugar er hlýja, hann var alltaf svo
hlýr og góður, handabandið þétt
og eitthvað sérstakt við það og
nærveran þægileg. Koss á kinn og
hlýtt faðmlag þegar við hittumst,
og þegar við kvöddumst. Markús
var alltaf viðstaddur helstu við-
burði hjá fjölskyldunni, hvort sem
það var afmæli, útskrift eða skírn,
enda var hann afar stoltur af sínu
fólki í leik og starfi. Við eigum eft-
ir að sakna þess að hafa hann ekki
hjá okkur. Þegar við hugsum til
hans þá finnum við hlýjuna, góð-
vildina sem hann gaf frá sér, okk-
ur hlýnar um hjartarætur bara við
það eitt að hugsa til hans.
Minningarnar eru mismunandi
hjá fjölskyldumeðlimum, sum
muna þegar hann og amma lang-
amma, langalangamma, bjuggu á
Staðarbakka, en flestir í fjölskyld-
unni muna eftir honum í Úthag-
anum hjá Kollu frænku, Agnari,
Gaua, Alexöndru og Álfrúnu, en
þar bjó hann eftir að amma lang-
amma, langalangamma, féll frá.
Það var ósjaldan að við heimsótt-
um hann þangað, oftast á morgn-
ana eftir að allir voru farnir í vinnu
í Úthaganum og áttum við oft
skemmtileg samtöl um heima og
geima og margt fleira, oftast þó
pólitík, um stöðuna í landsmálun-
um, og þar vorum við sammála,
við afi. Það kom fyrir að ég og afi
fengum okkur einn kaldan saman,
fyrir hádegi, meðan við ræddum
pólitíkina, og þau glappaskot sem
við töldum að þessir pólitíkusar
væru að gera okkur. Afi, langafi
og langalangafi, það er með hlýju í
hjarta sem við kveðjum þig, við
vitum að nú sitjið þið, þú og amma,
langamma, langalangamma, og
spilið lönguvitleysu eða eitthvert
annað spil sem við lærðum af ykk-
ur. Hérna eru tvær vísur sem fá
okkur alltaf til að hugsa hlýtt til
hans afa, langafa og langalangafa
þegar við syngjum þær.
Afi minn fór á honum Rauð
eitthvað suður á bæi.
Sækja bæði sykur og brauð,
sitt af hvoru tagi.
Afi minn og amma mín
úti á Bakka búa.
Þau eru bæði sæt og fín,
þangað vil ég fljúga.
(Höf. ókunnugur).
Að lokum langar okkur í fjöl-
skyldunni að þakka Kollu, Agnari,
Gaua, Alexöndru og Álfrúnu fyrir
að hugsa svona vel um afa, langafa
og langalangafa okkar í þau ár
sem hann bjó hjá þeim í Úthag-
anum.
Magnús Gísli Sveinsson, Linda
Björg Perludóttir og fjölskylda.
Elsku afi, mikið ofboðslega get-
ur lífið verið skrítið stundum. Að-
eins þremur dögum eftir að ég
eignast dóttur mína fæ ég þær
fréttir að þú sért farinn, hafir bara
ekki vaknað þann morguninn.
Ég hélt alltaf að þessar fréttir
myndu verða mér um megn en ég
held að það hafi bjargað mér að ég
sat með litla ljósið mitt í fanginu.
Þvílíkur tilfinningarússíbani
sem maður fór í gegnum á aðeins
nokkrum dögum, ég var sorg-
mædd en jafnframt fegin. Fegin
því þú fékkst að fara á þann hátt
sem þig langaði og fegin því að þú
varst ekki lasinn eða leið illa.
Þvert á móti hafðir þú fengið að
sjá myndir af nýjustu viðbótinni í
fjölskyldunni daginn áður, spurt
frétta og „samþykkt“ hana. Einn-
ig náðir þú að hitta pabba hennar
sem er mér svo mikilvægur og
þrátt fyrir að þið skilduð ekki hvor
annan virtist vera einhver æðri
skilningur sem gerði það að verk-
um að þér líkaði vel við hann. Það
þykir mér ótrúlega mikilvægt.
Elsku afi minn, þú náðir nú
ekki alveg að verða 100 ára eins og
þú lofaðir mér hérna um árið, en
ansi varstu nálægt! 96 og hálfs árs
er aldur sem þú getur verið stoltur
af og ég er viss um að lýsið spilaði
inn í. Mikið ofsalega var ég sem
unglingur stundum þreytt á því að
þú værir að spyrja hvort ég væri
búin að taka lýsið mitt þann morg-
uninn og tönnlaðist á því að lang-
lífi þitt væri vegna þess að þú
hefðir alltaf munað það. Í dag get
ég svosem alveg séð mikilvægi
þess og mun ég svo sannarlega
pirra dóttur mína með þessu sama
svo hún gleymi nú örugglega ekki
að taka lýsið sitt.
Þegar ég lít til baka er ekki ein-
hver ein minning eða eitt atriði
sem stendur upp úr annað en bara
þakklæti. Þakklæti fyrir að hafa
fengið að hafa þig í tæp 22 ár.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þér langtum betur en
flestir þar sem þú bjóst undir
sama þaki í 11 ár. Þakklæti fyrir
að hafa alltaf verið til staðar þegar
maður þurfti að spjalla en mest af
öllu þakklæti fyrir að hafa verið
eins og þú varst, yndislegasti mað-
ur sem ég þekkti.
Elsku besti afi minn, mikið
rosalega á ég eftir að sakna þín.
Þú varst svo stór partur af manni
að ég finn nú þegar að þig vantar.
Ég treysti á það að þú sért uppi
hjá Möggu ömmu, Ragnheiði og
hinum englunum okkar og fylgist
með okkur.
Ég er pínulítið (eins og þú orð-
aðir það) leið yfir því að Elena hafi
ekki náð að hitta þig en hún hefði
svo sannarlega verið heppin að
eiga þig að, ég veit að ég var það.
Ég lofa að passa vel upp á hana og
vera dugleg að segja henni frá þér
svo hún fái einhverja mynd af því
hvernig þú varst.
Ég læt svo fylgja með vísuna
sem amma var svo dugleg að
syngja fyrir mig og einu vísuna
sem gæti nokkurn tímann passað
svona vel inn í þegar ég hugsa um
þig og ömmu.
Afi minn og amma mín,
úti á bakka búa.
Þau eru bæði sæt og fín
og þangað vil ég fljúga.
(ók. höf.)
Guð geymi þig, elsku besti
Markús afi.
Alexandra Öfjörð
Agnarsdóttir.
Nokkur kveðjuorð sendi ég hér
Markúsi uppeldisbróður mínum
eftir að hafa verið honum meira og
minna samferða frá árinu 1936 er
ég kom í fóstur til foreldra hans í
Gerðum, þar sem ég dvaldi fram á
fullorðinsár. Þetta var fyrir tíma
vélvæðingarinnar; engar dráttar-
vélar, ekkert rafmagn en líklega
þó einn bíll í sveitinni. Semsagt
var allt unnið með svipuðum hætti
og verið hafði frá landnámi, utan
það að betri handverkfæri voru
komin. Fátækt var almenn þótt ég
haldi að fólkið í sveitinni hafi ekki
liðið skort. Halda varð vel á öllu,
mat og klæðum, til að endar næðu
saman. Þetta var hlutskipti alda-
mótakynslóðarinnar þótt smám
saman rofaði til og efnahagur
batnaði. Úr þessu umhverfi er
kynslóðin sem nú er að hverfa af
sjónarsviðinu eftir að hafa staðið
fyrir umbótum á öllum sviðum
mannlífsins og þar með ryðja
braut fyrir velmegun nútímans.
Markús tók fullan þátt í starfinu.
Var til sjós á vertíðum og vann
margs konar vinnu auk bústarf-
anna heima í Gerðum, allt fram
undir það að hann varð bóndi,
fyrst í Vallarhjáleigu og síðan í
Gerðum eftir að foreldrar hans
hættu búskap þar. Þar bjó hann í
mörg ár þar til hann skipti um
vettvang og flutti að Eyrarbakka
og stundaði eftir það margs kyns
vinnu fram yfir áttrætt því hann
var alltaf glaður, hraustur og dug-
legur og eftirsóttur í vinnu. Eig-
inleiki sem betur væri að fleiri
hefðu.
Nú þegar Markús er fallinn frá
má segja að tengsl mín við fortíð-
ina séu slitin, svo fáir kunnugir
eru eftir af þeim sem voru í hring-
iðu lífsins á unglingsárum mínum.
Auðvitað er þetta eðlilegt, maður
sem kominn er á níræðisaldur get-
ur ekki ætlast til að geta alltaf leit-
að til sér eldri til að rifja upp for-
tíðina. Nú er bara eftir að þakka
þessum elskulega manni fyrir
samfylgdina og vinskapinn alla
tíð. Fyrsta lífslán mitt var að alast
upp hjá þessu góða fólki í Gerðum,
sem seint verður fullþakkað.
Kærar þakkir, vinur minn,
kannski setjumst við saman til
borðs í Valhöll eftir að bardagan-
um lýkur, hver veit? Fjölskyld-
unni sendi ég hlýjar kveðjur, vart
fást betri lífslok en sofna glaður í
síðasta sinn.
Hergeir Kristgeirsson.
Góður vinur er genginn í hárri
elli, 96 ára. Við á rakarastofunni
höfum notið samvista og góðra
stunda með Markúsi s.l. áratugi.
Alltaf var hann glaður og jákvæð-
ur, teinréttur og hærður var hann
eins og unglingur.
Það er erfitt að útskýra tengsl-
in milli okkar en þau voru sterk og
góð enda bauð hann undirrituðum
í 90 ára afmælið þó aldursmunur-
inn milli okkar væri tæp 50 ár og
hafði ég mikla gleði og ánægju af.
Það var síðan fastmælum bundið
að hann myndi bjóða mér næst í
95 ára afmælið og það stóð hann
við, hélt glæsilega veislu þar sem
hvergi var sparað í mat og drykk.
Þar rifjaði ég upp áralanga vin-
áttu okkar sem ég nú við þessi
leiðarlok ítreka og þakka fyrir.
Eftir að Markús missti eigin-
konu sína, þá búsettur á Eyrar-
bakka, flutti hann á Selfoss til Kol-
brúnar dóttur sinnar og fjölskyldu
og naut þar einstakrar hjartahlýju
fjölskyldunnar. Það er ekki sjálf-
gefið að fá að búa hjá sínum nán-
ustu síðustu æviárin og minntist
hann oft á það við mig hversu
heppinn maður hann væri.
Markús kom í klippingu ekki
löngu fyrir andlátið og sá hefð-
bundni siður okkar að heilsast
þegar við kvöddumst og óska hvor
öðrum góðs gengis var virtur í
þetta sinn sem önnur og Markús
tók þá utan um mig og kyssti mig
á kinnina. Ég geymi þessa stund í
hjarta mínu, takk fyrir allar góðu
stundirnar, Markús.
F.h. okkar á Rakarastofunni,
Kjartan Björnsson.
Markús
Þorkelsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi minn.
Mikið sakna ég þín, ég
veit að við erum búin að fá
að hafa þig hjá okkur mjög
lengi en þegar kallið kom
var ég ekki tilbúin.
Ég á margar góða minn-
ingar sem ég og mínir ætl-
um að ylja okkur við, það
verður skrýtið að halda upp
á afmæli og enginn afi eða
að koma í Úthagann á að-
fangadag og enginn afi. Þér
fannst greinilega nóg kom-
ið af þessari jarðvist, svo
farðu í friði, elsku afi.
Við kveðjum þig með
miklum söknuði.
Ástarkveðjur frá okkur
öllum.
Kristín Sveinsdóttir
(Stína) og fjölskylda.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist
26. desember 1923
að Hellisholtum í
Hrunamanna-
hreppi. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akra-
ness 18. febrúar
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Ein-
arsdóttir bóndi,
fæddur 4. apríl ár-
ið 1882, og kona hans Eyrún
Guðlaugsdóttir, fædd 22. nóv-
ember 1882. Bróðir Guðrúnar
var Guðjón Óskar Jónsson,
fæddur 1. maí 1922, dáinn 4.
desember 2014.
Guðrún ólst upp í Hellisholt-
um. Hún kom í Stóra Lamb-
haga, Skilmannahreppi sem
kaupakona vorið 1946 og giftist
Sigurði Sigurðssyni bónda þar
27. desember 1947. Bjuggu þau
í Stóra-Lambhaga. Sigurður
lést 14. nóvember 1993. Guðrún
flutti að Höfða á Akranesi vorið
2010.
Sem ung vann
Guðrún ýmis störf
sem til féllu í
Reykjavík og var
eitt sumar á Nes-
kaupstað. Guðrún
rak verslunina
Hlaðbúð í Stóra-
Lambhaga ásamt
svilkonu sinni,
Svandísi, í mörg
ár.
Guðrún og Sig-
urður ólu upp tvo drengi, syst-
ursyni Sigurðar, Sigurð Ferdin-
andsson og Reyni Jóhannsson.
Hún reyndist þeim sem besta
móðir. Kona Sigurðar er Guð-
rún Mattíasdóttir, dætur þeirra
eru Margrét og Sigríður og
barnabörn þeirra eru fjögur.
Kona Reynis er Inga Rún Garð-
arsdóttir, börn þeirra eru
Hrund, Sigurður, Garðar og
Eyrún Jóna og barnabörn
þeirra eru þrjú.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akraneskirkju í dag 27. febrúar
2915, og hefst athöfnin kl. 11.
Í dag kveðjum við ömmu
Gunnu í sveitinni. Við systurnar
eigum margar fallegar og
skemmtilegar minningar um
þessa einstöku konu. Viðmót
hennar og faðmur var alltaf hlýr
og voru heimsóknir í Lambhaga
alltaf skemmtilegar. Veitingar
komu á færibandi þannig að
engin hætta var á að maður færi
svangur frá henni. Okkur þótti
gaman að fá að fara með henni í
Hlaðbúð þar sem hún leyfði okk-
ur að vera búðarkonur, hvort
sem það var að fá að afgreiða
eða raða í hillur.
Við kveðjum þig með söknuði.
Góðu stundanna munum við
minnast með gleði í hjarta og
með miklu þakklæti.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þínar
Margrét og Sigríður.
Elsku yndislega amma okkar,
hún Gunna, er farin frá okkur
en verður ávallt í hjarta okkar.
Gunna var manneskja sem
var góð í gegn. Hún var mikil
fjölskyldukona og vildi hafa
fólkið sitt hjá sér. Ef hana vant-
aði félagskap þá bauð hún til sín
fólki.
Oft var boðið í steik í hádeg-
inu á sunnudögum og þá
brunuðu allir upp í Stóra-Lamb-
haga jafnvel þegar við vorum
unglingar og heilsan var mis-
góð.
Hún var mikið jólabarn og
þegar árin færðust yfir þá kall-
aði hún á fólkið sitt til að að-
stoða sig í að baka, skreyta og
gera allt klárt. Svo á aðfangadag
var allri fjölskyldunni boðið í
þriggja rétta máltíð og seinna
um kvöldið var boðið upp á kök-
ur og hið fræga heita súkkulaði.
Já, þetta eru stundir sem við
eigum eftir sakna.
Þegar Siggi var lítill bjó hann
nánast hjá ömmu sinni í sveit-
inni á sumrin. Þar áttu þau
gæðastundir saman. Þegar lang-
ömmubörnin fæddust þá varð
ríkidæmi hennar enn stærra og
hún naut þess að spjalla, syngja
og fara með vísur með þeim.
Hún hefur alltaf reynst okkur
og börnum okkar vel enda voru
krakkarnir voða hrifnir af lang-
ömmu sinni sem gaukaði oft ein-
hverju gotteríi að þeim.
Þegar Rúnar, fyrsta lang-
ömmubarnið, fæddist þá beið sú
gamla fram eftir nóttu og fór
ekki að sofa fyrr en hún vissi að
hann væri kominn í heiminn,
hann fæddist líka næstum því á
afmælisdeginum hennar, bara
einum degi seinna. Hún var
mjög ánægð með að Ester Guð-
rún fékk sama nafn og hún.
Þegar amma fluttist úr sveit-
inni og á Höfða varð enn styttra
fyrir okkur að skreppa í kökur
og spjall til hennar. Það var eins
og allar áhyggjur heimsins yrðu
eftir úti þegar maður var sestur
niður hjá henni.
Hún hefur kennt okkur margt
með jákvæðninni sinni, þakklæti
og lífsgleði og hennar verður
sárt saknað.
Elsku amma, þú varst engill á
jörðu en nú ertu engill á himni
og við söknum þín.
Kveðja
Sigurður (Siggi), Eyrún,
Rúnar og Ester Guðrún.
Í dag kveð ég ástkæra vin-
konu mína, Guðrúnu Jónsdóttur.
Ég kynntist Gunnu, eins og ég
kallaði hana, þegar ég var heim-
ilishjálp hjá henni fyrir tæpum
tuttugu árum.
Þegar ég gekk fyrst inn til
þín, Gunna mín, þá gerði ég mér
ekki grein fyrir hversu góður,
þýðingarmikill og náinn vin-
skapur okkar átti eftir að verða.
Á milli okkar virtist ár og öld í
tíma og rúmi, en við vissum sem
var að það skipti engu, svo sterk
urðu böndin okkar á milli. Þú
áttir það til að segja að vinátta
okkar væri eins og gott hjóna-
band, við skildum hvor aðra og
áttum á allan hátt svo vel sam-
an, þú og ég. Þér vil ég lýsa sem
skipulagðri, framkvæmdaglaðri,
raunsærri, yndislegri konu með
græna fingur og langt á undan
þinni samtíð hvað varðar margt.
Matargerð var þér einkar hug-
leikin. Þú eldaðir góðan mat og
kenndir mér að elda kjötgraut,
óveðurskjúkling og baka kú-
renukökur. Fjölskyldukona
varstu mikil og afskaplega stolt
og þakklát fyrir hana. Þú varst
engum háð og tókst sjálfstæðar
ákvarðanir þegar kom að því
sem þér var fyrir bestu.
Stelpuferðirnar okkar undan-
farin sumur eru mér ofarlega í
huga og ylja mér nú þegar leiðir
skilja. Símtal frá Laufey vin-
konu okkar í vikunni var afar
kært og biður hún mig um
kveðju til þín frá gamalli vin-
konu.
Þú varst börnunum mínum
sem amma og varst þeim mikils
virði. Þau hafa þakkað mér fyrir
okkar einstöku kynni.
Elsku Gunna, leiðir okkar
munu aldrei skilja þó nú sé jarð-
vist þinni lokið. Ég veit að þú
munt vaka yfir mér nú sem
endranær. Hvíl í friði, mín kæra
vinkona
Elska þig.
Þín einlæg,
Andrea Anna Guðjónsdóttir
og fjölskylda.
Guðrún Jónsdóttir