Alþýðublaðið - 18.08.1924, Blaðsíða 3

' ^xc»ysnamíai
s
Virðismuttflr.
Eítir Karl Marx.
(Úr ritinu: »Viríi, verð og gróði<)
Setjum svo, að til framleiðslu
þesa magns af nauðsynjavörum,
sem að meðaltali samsvarar dag-
legum þörfum eins verkamftnns,
fari sex JcluJckustunda meðalvinna.
Setjum enn fremur, að í gullpen-
ingi, sem jafngiidi þremur shillings,
liggi einnig sex stunda meðalvinna.
Þrír shiilings œttu þá að vera
verðið eða peningalegt tákn dag-
legs virðÍ8 vinnuafls þessa manns.
Ef hann vinnur sex klukkustundir
á dag, framleiðir hann daglega
nægilegt verðmæti til þess að
kaupa í daglegar þarflr sínar af
nauðsynjahlutum eða halda sjálf
um sér við sem verkamanni.
Én maðutinn, sem um er að
ræða, er launaverkamaður. Hánn
verður því að Belja auðmanni
vinnuafl sitt. Ef hann selur það
fyrir þrjá shiiiings á dag eða átján
shillings á viku, þá seiur hann
það fyrir virði þess. Setjum, að
hann só spinnari. Ef hann vinnur
sex stundir á dag, eykur hann
vitði baðmullarinnar um þrjá shill-
ings daglega. í’essi daglega virðis-
viðbót hans samsvarar þá ná-
kvæmlega kaupi hans eða verði
því, sem hann fær daglega fyrir
vinnuafl sitt. I þessu tilfelli getur
ékJá neinn virðismunur eðanokk-
Hflsa pappi,
panelpappi
ávalt fyrirllggjandi.
Hevlui Cljiusen.
Sfmi 89.
Um síldveiðitimann
geta sunnlenrkir sjómenn og verka-
fólk vitjað Áiþýðublaðsins
á Akureyri
í Kaupfélag verkamanna og
á Siglufirðl
til hr. Sig. J S. Fanndals.
ur aukaframleiðsla fallið auðmann-
inum í skaut. Hér höfum vór því
fyrir oss sjálft kjarna-atriðlð.
Með því að kaupa vinnuafl
verkamannsins cg borga það með
virði þess heflr auðmaðurinn svo
sem hver annar vörukaupandi afl-
að sór réttar til að nota hina
keyptu vöru. Menn nota vinnuafl
manns með því að setja hann til
vinnu, alveg eins og menn nota
eða hagnýta vél með því að setja
hana í hreyflngu í’egar auðmaður
kaupir daglegt eða vikulegt virði
vinnuafls verkan annsins, þá heflr
hann ( og með því öðlast réttinn
til að nota þetta vinnuafl eða halda
Smflra'Sffljðrilki
Eiihí er smjörs vant, þá
Smárl er fcBginn.
H.f. Smjörlíkisgerðin í Rvík.
Mfllnisgarvðrnr.
Zinkhvíta, Blýhvíta, Fernis-
olía, Japanlökk. — Áð eins
beztu fegundir. — Komið
og athugið verðið áður en
þer gerið kaup annars staðar.
Hf. rafmf. Híti & Ljðs.
Laugavegi 20 B. — Síml 830.
því að vinnu í Jwilan dag eða
Jieila viku, Vinnudagurinn og
vinnuvikan hafá að sjálfsögðu til-
tekin takmörk, en ég skal seinna
helga því ítarlegii athugun.
Að þessu sinni vildi óg festa
athygli yðar við atriði, sem miklu
skiftir.
Yirði vinnuaflsins ákveðst af því
vinnumagni, sem fcr til þess að
halda því við og endurnýja það,
en notkun þessa vinnuafls tak-
markast einungis af líkamlegum
þrótti verkamannsins og magni
atorku hans. Daglegt eða vikulegt
virði vinnuaflsins er nokkuð alt
annað en dagleg eöa vikuleg beit-
m. ii .-u cgaggMgess'impi.'uu.nj ii.Mjt.i.i'f ,n,m..iuj.u j jjiljm-umi.l.'ii-
Edgar Rioe Burroughs:
Tarzan og glmstelnar Opair-bopgai*.
I huga apamannsins vaknaði ný hugsun. Hvar hafði
hann áður séð svona hluti? Hvað var þetta? Hvers
vegna girntust þessir Tarmanganar stengurnar? Hver
átti þær?
Hann munbi eftir svertingjunum, sem grófu þær. Þeir
hlutu að eiga þetta. Werper var að stela þeim, eins og
hann stal pyngju Tarzans. Eeiðiglampa brá fyrir i aug-
um Tarzans. Svertingjana Bkyldi hann finna og fylgja
þeim til þessara þjófa. En hvar var nú þorpið þeirra?
Meðan hann hugsaði þetta, komu margir menn út úr
skóginum og héldu inn á slóttuna til brunarústanna.
Abdul Mourak var alt af á verði og sá þá fyrstur, en
þá voru þeir komnir á hálfa leið yfir sléttuna. Hann
kallaöi til manna sinna að stiga A bak og vera
viðbúnir, þvi að hver gat vitaö, hverjir aðkomumenn
voru, vinir eða óvinir, inni i miðri Afriku?
Werper stökk á bak og horfði á komumenn; fölur og
skjálfandi snéri hann sér aö Abdul Mourak.
„Það er Achmet Zek og ræningjar hans,“ mælti hann.
„Þeir eru að sækja gullið."
Þvi nær jafnsnemma kom Achmet Zek auga á gullið,
og hann varð vis um erindi þeirra, er við rústirnar voru.
Þetta hafði hann grunað strax og hann sá þá. Hér var
einhver kominn á undan honum — eftir fjársjóðnum.
Arabinn varö æfur af bræðl. Alt hafði upp á siðkastið
gengið honum á móti. Hann hafði mist af gimsteinunum;
Belgjann misti hann, og i annað skifti hafði hann mist
ensku konuna, — og nú var einhver aö hnupla gullinu,
sem hann hafði haldið eins trygt þarna og það hefði
aldrei verið úr jörð grafið.
Honum var sama, hverjir þjófarnir voru. Þeir myndu
eigi sleppa gullinu orustulaust. Það vissi hann, og þvi
rak hann upp heróp, kallaði skipun tíl manna sinna,
keyrði hest sinn sporum og þeysti til Abyssiniumann-
anna. Á eftir honum þustu menn hans æpandí og bölv-
andi og veifuðu byssum yfir höfðum sór.
Menn Abdul Mouraks skutu á þá, og fóllu fáir. Laust
nú saman hópunum, og var barist með sverðum, skamrn-
Tarzan-sOgurnar
fást á Seyðisfirði hjá Jóhanaesi Oddsyai.