Morgunblaðið - 27.02.2015, Síða 19

gleyma þér og halda fast í allar
þær minningar sem við eigum
saman.
Þinn
Kristinn Sveinn (Kiddi).
Elsku, yndislega systir mín,
elsku Jóhanna mín.
Ég vildi að þú værir hér til að
heyra það frá mér hvað ég elskaði
þig mikið. En þú ert farin til Guðs
og ég get ekki tekið utan um þig á
þessari stundu til þess að þakka
þér allt það góða sem þú gerðir
fyrir mig.
Ég er búin að biðja Jesú að
segja þér allt sem ég vildi að ég
hefði sagt við þig á meðan þú
varst hérna hjá okkur og hvað þú
reyndist mér alltaf vel og gekkst
langt fram yfir það sem ég veit að
réðst við til þess að hjálpa mér.
Þú varst alltaf til staðar fyrir mig
og ég skildi ekki hvað ég átti mik-
inn vin í þér, elsku systir.
Ég man er við sátum í eldhús-
inu og ég ætlaði að skrifa afsök-
unarbréf með mörgum orðum. Þú
leiðréttir mig og sagðir „less is
more“. Svo brostir þú þínu fal-
lega brosi, horfðir á mig með fal-
legu bláu augunum þínum og á
þinn hljóðlega hátt lagðir til að ég
stytti þetta.
Til að heiðra minningu þína
ætla ég að reyna að hafa þetta
stutt.
Ég man svo vel eftir því þegar
þið Tryggvi kynntust að mér
fannst þú svo falleg. Alveg eins
og Kleópatra. Þú varst alltaf fal-
leg. Eftir að veikindi þín fóru að
segja meira og meira til sín
barstu þig alltaf jafn vel. Þú varst
alltaf vel til höfð og smekkleg. Og
heimili ykkar Tryggva var alltaf
fallegt, snyrtilegt og hlýlegt.
Það er af því að þú áttir þetta
heimili og ég var alltaf velkomin.
Þú varst vinur minn í raun og
ég vildi að ég hefði skilið betur
hvað þú áttir mikla hlýju og sann-
an kærleika til mín í mínum veik-
indum.
Ég sakna þín svo mikið og
hvernig þú hafðir alltaf samband
við mig til þess að gera mér lífið
léttara með því að bjóða mér með
þér á kaffihús og út að borða,
kaupa fyrir mig föt og fara með
mér í búðir. Og þó að ég hefði lok-
að á þig þegar mér leið sem verst
og hljóp út um borg og bæ í leit að
vináttu, þá beiðst þú bara eftir að
ég leitaði mér hjálpar og varst
alltaf tilbúin að hjálpa mér að
komast út úr einangruninni og
hvetja mig. Þú sagðir við mig
þegar mér leið sem verst „Hildur
mín. Þú ert góð manneskja og þú
getur hjálpað öðrum. Þú þarft að
sjá það jákvæða við þig.“ Systir
mín, þú varst góð kona og hetja.
Ég get ekki lýst því hvað ég
vildi að ég hefði gefið þér alla þá
ást og umhyggju sem ég bar til
þín í orði og verki og skilið hversu
dýrmæt samvera þín með mér
var. Ég veit að þú skildir mig bet-
ur en ég skynja.
Ég þakkaði þér aldrei nógu
vel, yndislega Jóhanna mín. Og
ég náði ekki að kveðja þig eins og
ég vildi að ég hefði gert.
En ég á allar stundirnar með
þér í minningunni. Ljómann í
augum þínum þegar þú talaðir
um börnin þín og barnabörnin.
Glettnina í augum þínum er við
ræddum ýmislegt. Þú elskaðir
Tryggva, börnin þín og barna-
börnin og varst alltaf að hugsa
um hvað þú gætir gert fyrir aðra.
Ég veit að sorgin nístir hjörtu
allra ástvina þinna í dag og miss-
irinn er okkur öllum sár, en ég
veit að þegar Guð græðir hjörtu
okkar mun minningin um þig allt-
af lifa og það góða um þig gleðja
okkur.
Drottinn blessi alla þína ást-
vini, systir mín, og styrki í ykkar
miklu sorg. Takk fyrir allt. Þín
systir,
Hildur.
Í hjörtum okkar harmur er
er leiðir skilja í heimi hér.
(AHB)
Kveðjuorð geta orðið svo fá-
tækleg. Sorgin er svo yfirþyrm-
andi, tilveran svo myrk. Jóhanna
var sú albesta systir og vinkona
sem hægt var að óska sér.
Upp í hugann koma bernsku-
og æskuárin á Laugaveginum og
allt sem dreif á daga okkar þar.
Þótt efnin væru lítil var lífið um
margt svo gott og áhyggjulaust.
Alltaf nóg um að vera, mikill
gestagangur. Mamma var lista
saumakona og við systurnar
fimm vorum því iðulega eins
klæddar.
Við fengum svo Ara bróður
1963. Það var svo gaman í leik og
iðju, vinirnir margir. Við vorum
tvær til þrjár saman í herbergi,
vorum samrýndar og nánar. Báð-
ir afar okkar og ömmur bjuggu
ýmist í sama húsi eða rétt hjá og
voru okkur svo undurgóð. Þegar
ég lærði að lesa varð ég að fá að
kenna Jóhannu minni að lesa um
leið, hún þá aðeins fjögurra ára.
Það vafðist ekki fyrir henni frek-
ar en annað. Hún var fluggreind
og hafði þá alfallegustu rithönd
sem ég hef séð.
Hún hafði allt til að bera sem
prýtt gat eina manneskju. Mjög
falleg ásýndum, innri maðurinn
gersemi. Einstaklega vönduð. Á
mestu raunatímum lífs míns
stóðu Jóhanna og Tryggvi sem
klettur við hlið mér í ofsabriminu,
umvöfðu mig og studdu.
Jóhanna gekk í VÍ og kenndi
síðar við þann skóla, frábær, vin-
sæll kennari. Hún var elskuð og
dáð af öllum sem báru gæfu til að
kynnast henni. Jóhanna var líka
ákveðin kona, föst fyrir og rétt-
sýn.
Hún giftist Tryggva sínum
ung að aldri. Saman eignuðust
þau yndisleg börn, Halldóru, Ey-
vind og Odd. Þau voru sérlega ná-
in og samlynd og talaði maður
alltaf um þau sem sömu mann-
eskju. Slík ást og hamingja er
ekki sjálfgefin.
Allar bestu og skemmtilegustu
veislurnar voru heima hjá Jó-
hönnu og Tryggva. Þangað var
best að koma, heimilið alltaf opið
sama hvenær var.
Jóhanna var um fertugt þegar
í ljós kom að hún var haldin ill-
vígum sjúkdómi. Við tók áratuga
erfið og ströng barátta en Jó-
hanna var æðrulaus og bar sig
best allra. Lét kvalir og vanlíðan
aldrei stöðva sig og stóð á meðan
stætt var. Þótt við sæjum að
heilsan versnaði gerði Jóhanna
sjálf minnst úr því. Hún vildi lifa
fyrir fjölskyldu sína þrátt fyrir
líkamlegu kvalirnar. Tryggvi og
fjölskyldan var henni dýrmætust
alls. Maður gerði sér í raun ekki
fullljóst hversu veik hún var orð-
in. Þess vegna komu endalokin
svo flatt upp á alla. Jóhanna bara
mátti ekki hverfa, en Guð ræður
för.
Það syrtir að þegar Jóhanna
kveður. Ég elskaði Jóhönnu af
öllu hjarta og sakna hennar meir
en orð frá lýst. Þau Tryggvi voru
mínir trúnaðarvinir og bar þar
aldrei skugga á.
Nú nístir harmurinn. Ég og
fjölskylda mín biðjum algóðan
Guð að styrkja elsku Tryggva,
börn þeirra, tengda- og barna-
börn svo og fjölskyldur þeirra
allra.
Ég kveð systur mína í djúpri
sorg en jafnframt með óendan-
legu þakklæti. Það er huggun í
harminum að nú er hún laus við
allar þjáningar í eilífri kærleik-
stilveru.
Í birtu mun ég minnast þín
Miskunnsama systir mín
Þú lýstir vegferð okkar allra
En himinhæðir nú þig kalla.
(AHB)
Arndís H. Björnsdóttir.
Elsku Jóhanna vinkona er far-
in frá okkur. Mikið urðum við
sorgmædd þegar Tryggvi færði
okkur þessi tíðindi til Mallorca
þar sem við erum stödd núna.
Undanfarin tíu ár höfum við fjög-
ur átt svo góðar stundir saman,
bæði í leikhúsferðum og úti að
borða. Auk þess höfum við farið
saman í tvær ferðir til Bandaríkj-
anna þar sem við upplifðum að
skoða Graceland, heimili Elvis
Presleys og margt fleira.
Jóhanna var yndislegur ferða-
félagi, alltaf svo jákvæð og til í
allt. Hún skrifaði svo ferðasög-
una dag frá degi og færði okkur
fallegt eintak eftir heimkomu.
Það er dýrmætt að geta flett upp
í þeim og skoðað hvað við gerðum
margt skemmtilegt saman.
Það var gaman að fylgjast með
því hvað Jóhann og Tryggvi voru
einstaklega samrýnd hjón og
hugsuðu vel hvort um annað. Við
vorum eiginlega byrjuð að skipu-
leggja næstu utanlandsferð þeg-
ar elsku Jóhanna veiktist svo illa
að hún gat ekki meir. Við söknum
hennar mjög mikið og sendum
Tryggva og fjölskyldunni okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að vera með
þeim.
Sigrún og Hjörtur.
Hún Jóhanna vinkona okkar er
látin og mikil sorg og söknuður er
í vinkvennahópnum okkar.
Fyrstu kynnin við Jóhönnu voru í
7 ára bekk grunnskóla. Þar kom
strax í ljós hversu sterkan per-
sónuleika Jóhanna hafði að
geyma. Hún var einstaklega
elskuleg, vel gefin, hjartahlý, fé-
lagslynd og hjálpsöm. Alltaf til í
að hjálpa öllum með hvað sem var
og stundum óbeðið. Eins og þegar
við þvoðum eldhúsið heima hjá
henni með skúripúlveri svo máln-
ingin flagnaði af veggjunum og
þurfti að mála allt upp á nýtt.
Einnig er við ætluðum að skúra á
vinnustað í Bankastræti og til að
vera snöggar helltum við úr
tveimur fötum af vatni yfir gólfið
og botnuðum ekkert í hvað varð
um allt vatnið sem við ætluðum að
þurrka upp, þar til að lamið var á
hurðina. Vatnið hafði allt runnið
niður í verslun á 1. hæð. Á grunn-
skólaárunum var svo dýrmætt að
eiga góða og trausta vinkonu eins
og Jóhönnu sem aldrei brást og
alltaf var innan seilingar.
Aðeins fjórtán ára byrjaði Jó-
hanna í Verzló þar sem hún eign-
aðist marga góða vini og tilviljun
réð því að hún hóf störf við þann
sama skóla að lokinni útskrift og
starfaði þar alla tíð. Jóhanna var
vinamörg og frábær vinur vina
sinna. Hún sá til þess að aldrei
leið of langt á milli þess að við vin-
konurnar hittumst. Við ferðuð-
umst saman, hittumst heima hjá
hver annarri, fórum á kaffihús
eða í sumarbústaði. Ógleyman-
legar eru heimsóknir til skóla-
systra úr okkar hópi sem búa er-
lendis. Síðasta ferðin okkar
saman var á Flúðir. Fengum þar
stóran kennarabústað sem Jó-
hanna útvegaði. Þar var mikið
spjallað saman, gengið úti í nátt-
úrunni, borðaðar kræsingar og
horft á rómantískar gamanmynd-
ir. Mikið hlegið og rifjaðar upp
liðnar stundir. Þar sem stólarnir
voru misþægilegir var ákveðið að
allar færðu sig um eitt sæti til
vinstri á 10 mínútna fresti meðan
horft var á bíómynd, allt gert til
að öllum liði vel. Ein úr hópnum
fékk svo ígerð í fingur eitt kvöldið
og hver önnur en Jóhanna kom
með sjúkrakassann um miðnætt-
ið, hjúkraði og meiðslin voru
horfin að morgni. Þessi ferð verð-
ur ávallt í minni höfð.
Kynnin og samveran með Jó-
hönnu hafa auðgað líf okkar. Hún
minnti okkur á mikilvægi vinátt-
unnar og opnaði hjarta sitt fyrir
okkur öllum. Hún kenndi okkur
með eigin fordæmi að gefast aldr-
ei upp þó að á móti blási. Jóhanna
var fyrirmyndin okkar, hún var
límið sem sá til þess að við héld-
um allar saman og engin heltist
úr lestinni.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson.)
Elsku Tryggvi, Dóra, Eyvind-
ur, Oddur, makar, ömmubörn og
aðrir vandamenn, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur
á sorgarstundu.
Ástríður, Guðrún, Elín, El-
ísabet, Margrét og Erla.
Nú hefir þú sofnað síðsta blund,
að sigruðum jarðlífshörmum,
því blæðir í hjörtum blóðug und
og brenna‘ okkur tár á hvörmum.
En andi þinn fagnar friðarstund
í frelsarans líknarörmum.
Þessar ljóðlínur úr erfiljóði
eftir föðurömmu okkar, Guðrúnu
Magnúsdóttur, kennara og skáld-
konu, eru lýsandi fyrir þá sorg
sem býr í hjarta mínu við fráfall
elskulegrar systur minnar, Jó-
hönnu Guðrúnar. Hún var mið-
systirin í fimm systra hópi og tíu
árum síðar bættist svo bróðir í
hópinn. Æskuheimili okkar var á
Laugaveginum, fyrst á númer 77
og síðan 85. Við vorum svo heppin
að hafa í nágrenni okkar bæði
móður- og föðurforeldra og var
Jóhanna skírð í höfuðið á föður-
foreldrum okkar, Jóhannesi
Teitssyni og Guðrúnu Magnús-
dóttur. Móðuramma okkar, Sig-
ríður Jóna, var ein af þeim sem
áttu alltaf góðar kökur á lager og
kenndi hún okkur m.a. að drekka
kaffi. Það var ekki slæmt að hafa
svona stóran fjölskyldurann í ná-
grenninu.
Straumhvörf urðu í lífi okkar
þegar foreldrar okkar skildu og
við fluttum af Laugaveginum. Jó-
hanna var 16 ára og elsta systk-
inið á heimilinu. Hún reyndist
okkur þremur yngri einstaklega
vel í þeim erfiðleikum sem fylgdu
í kjölfarið. Jóhanna var einstök
manneskja, manngæska hennar,
réttsýni og hjartahlýja gerði
hana að þeim máttarstólpa sem
ætíð var hægt að leita til og fá
stuðning.
Jóhanna reyndist móður okkar
stoð og stytta í langvinnum veik-
indum hennar. Hún opnaði heim-
ili sitt fyrir hvers kyns fjölskyldu-
samkomum, stórafmælum,
útskrift og öðrum í fjölskyldunni
sem á þurftu að halda, þrátt fyrir
að vera sjálf ekki heil heilsu í fjöl-
mörg ár. Hún kvartaði aldrei
heldur hélt sínu striki.
Við Jóhanna bundumst enn
sterkari böndum þegar dóttir
mín Brynhildur fæddist á afmæl-
isdegi hennar árið 1978. Þær
tvær, septemberbörnin, voru
ótrúlega líkar í háttum og vissi ég
að Jóhönnu þótti vænt um að ég
hafði valið daginn hennar fyrir
dóttur mína. Við þrjár áttum
nokkrar góðar stundir síðustu
vikur sem við verðum ætíð þakk-
látar fyrir.
Ekki er hægt að skrifa um Jó-
hönnu án þess að geta Tryggva
hennar. Þau kynntust ung að ár-
um, Jóhanna var 18 ára þegar
þau giftust. Hjónaband þeirra
var einstaklega gæfuríkt enda
mjög samrýnd hjón. Þau eignuð-
ust þrjú börn, Halldóru (Dóru),
Eyvind og Odd Björn. Öll eru þau
uppkomin og með maka og börn.
Barnabörnin voru Jóhönnu mikl-
ir gleðigjafar enda var hún ein-
staklega góð amma. Tryggvi og
fjölskyldan hafa ætíð verið Jó-
hönnu mikil stoð í langvarandi
veikindum. Þrátt fyrir síendur-
tekin áföll kom það okkur í opna
skjöldu að hún skyldi vera tekin
frá okkur svona snögglega.
Elsku Tryggvi, Dóra, Eyvind-
ur, Oddur Björn og fjölskyldur.
Ykkar missir er mikill og send-
um við Magnús ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
vonum að Guð gefi ykkur styrk.
Ég vil ljúka þessu með niður-
lagsljóðlínum úr erfiljóðinu
hennar ömmu:
Við þökkum svo ásthug allan þinn
og æfinnar störf og sóma.
Svo faðmi þig drottins friðurinn
í fegursta dýrðarljóma.
Og breiði á rúm þitt bjarma sinn
unz básúnur drottins hljóma.
Ólöf Sigríður og
Magnús.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2015
Við systkinin vorum svo lán-
söm að eignast Sigurjón sem
fósturföður fyrir tæpum 50 ár-
um. Hann gekk okkur í föður-
stað og við fundum aldrei fyrir
því að hann væri ekki pabbi
okkar. Sigurjón var einstakt
ljúfmenni sem aldrei hækkaði
við okkur róminn, enda barn-
góður með afbrigðum. Þrátt fyr-
ir að hann ynni mikið hafði hann
alltaf tíma fyrir okkur krakk-
ana. Við eigum ótal minningar
um gönguferðir á sunnudögum
meðan mamma eldaði steikina,
hjólatúra, fjöruferðir og veiði-
ferðir. Sigurjón var mikill
náttúruunnandi og áhugamaður
um fugla og tók okkur gjarnan
með út í náttúruna. Hann var
hæglátur maður en fróður um
margt, skemmtilegur og glett-
inn. Hann sagði okkur ótal sög-
ur og kenndi okkur þulur og
vísur sem lifa í minningunni.
Orðatiltækjum hans og töktum
sem oft vöktu mikla kátínu
gleymum við aldrei. Sigurjón
var einstakur afi og langafi sem
söng fyrir afabörnin sín, dans-
aði við þau og spilaði fótbolta
fram á síðustu stundu.
Að leiðarlokum þökkum við
langa samfylgd og allar gleði-
stundir. Minning hans lifir í
hjörtum okkar.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elín Kristín og
Óskar Sigurður.
Sigurjón
Pálsson
✝ Sigurjón Páls-son fæddist á
Þorgilsstöðum í
Fróðárhreppi 7.
maí 1921, sonur
Páls Þorgilssonar
og Óskar Guð-
mundsdóttur. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Sól-
vangi þann 20.
febrúar 2015.
Eftirlifandi eig-
inkona Sigurjóns er Laufey Sig-
urðardóttir.
Útför Sigurjóns fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
27. febrúar 2015, kl. 15.
Elsku hjartans
pabbi minn.
Þú kvaddir mig
af sömu ljúf-
mennsku og þegar
þú heilsaðir mér
fyrst. Það er gæfa
mín í lífinu að hafa
átt þig sem föður.
Þú ólst mig upp af
þeirri takmarka-
lausu ástúð og
óeigingirni sem
einkenndu þig sem manneskju.
Þú varst sannkallaður heiðurs-
maður í alla staði og miklum
mannkostum búinn, ljúflingur
með hlý, dimmblá augu og glett-
ið bros. Það var sama hversu
annasamir dagarnir voru, þú
áttir alltaf tíma aflögu. Þú
kenndir mér að dansa á stofu-
gólfinu á Smyrlahrauni, hitta
flösku með steini í fjörunni,
þekkja fuglana á gönguferðum
okkar, veiða, hlaupa á skautum,
spila vist og fara með þulur og
kvæði. Þú sagðir mér ótal sögur
og kenndir mér söngva og ljóð
sem voru þér hugleikin. Að öllu
sem ég lærði af þér hef ég búið
síðan og það er ómetanlegur
fjársjóður. Þú varst sannkallað
náttúrubarn og varðveittir með
þér hinn hreina tón bernskunn-
ar, kunnir að lifa í núinu og láta
hjartað ráða för.
Ég kveð þig, pabbi minn, með
sorg í hjarta og óendanlegu
þakklæti fyrir allt sem þú gafst
mér. Nú hefur þokunni létt og
þú gengur á ljóssins vegum.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúfling minn sem ofar öllum
íslendingum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
Þó að brotni þorn í sylgju,
þó að hrökkvi fiðlustreingur,
eg hef sæmt hann einni fylgju:
óskum mínum hvar hann geingur.
(Halldór Laxness)
Þín dóttir,
Kristrún.
Móðir okkar,
DAGBJÖRT JÓNSDÓTTIR,
Mýrarkoti,
Tjörnesi,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands á
Húsavík fimmtudaginn 19. febrúar.
Jarðsett verður frá Húsavíkurkirkju laugardaginn
28. febrúar kl. 14.
.
Dætur og fjölskyldur.
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN VALMUNDSDÓTTIR
frá Ekru,
sem lést á hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Lundi á Hellu fimmtudaginn 19. febrúar,
verður jarðsungin frá Oddakirkju
mánudaginn 2. mars kl. 14.
.
Árni Ísleifsson, Helga Óskarsdóttir,
Sigrún Ísleifsdóttir, Jónas Jónsson,
Valborg Ísleifsdóttir, Guðjón Herjólfsson,
Páll Ísleifsson, Halldóra Valdórsdóttir,
Ingimar Ísleifsson,
Margrét Ísleifsdóttir, Aubert Högnason,
Guðbjörg Ísleifsdóttir, Árni Hannesson.